Υπομονή ή Επανἀσταση;

Η Τρόικα Εσωτερικού εξαφάνισε την ΑΤΕbank, μέσα στην παγερή -οξύμωρο  σχήμα- σιωπή της καλοκαιρινής ραστώνης. Αυτό μας θύμισε ένας από τους δημοσιογραφικούς πυλώνες αυτής της υπέροχης ελληνικής πολιτικής παράγκας στην οποία συστεγαζόμαστε, εμείς οι Έλληνες. 

Θα συμπληρώσω ότι είδαμε και μια αξιωματική αντιπολίτευση που αφού, για μερικές μέρες, για την τιμή των όπλων, περικύκλωσε με επαναστατικό σφρίγος τα υποκαταστήματα της ΑΤΕbank ανά την Ελλάδα κι αφού οι εκπρόσωποί της εξαπολύσανε τους επαναστατικούς τους μύδρους, το επόμενο σαββατοκύριακο  πήγανε όλοι μαζί να κάνουνε το μπάνιο τους στη θάλασσα. 

Με την επάνοδό τους στο κλεινόν άστυ, οι κ.κ. εκπρόσωποι προσέτρεξαν ξανά, με την «αριστεροσύνη» τους  καρφιτσωμένη στα πέτα των σινιέ ταγιέρ και των τσαλακωμένων τους σακακιών, στις φιλόξενες αγκαλιές των μέσων μαζικής αποχαύνωσης. Αυτών που έχουν «έξυπνα» διαφημιστικά budget και ανοιχτές πιστωτικές γραμμές.

Ζήτω η Ελληνική Τηλεδημοκρατία η δική μας και των κ.κ. εκπροσώπων και των μέσων μαζικής αποχαύνωσης. Συγκοινωνούντα δοχεία με τραπεζική πίστωση. Στην ουρά και τα πολιτικά μας κόμματα, άλλωστε. Πίστωση που στηρίζεται σε μια εξαντλημένη και ισχνή βάση καταθέσεων και πολλές, αλλά πάρα πολλές, υποθήκες. Ανυπολόγιστα διαπλεκόμενα, ενοχικά και εμπράγματα δικαιώματα ...

Ανοίγει από αύριο η κουβέντα για το κουμάντο του άδειου κορβανά. Θα την κάνουν όλοι αυτοί μαζί, περίλυποι, δίπλα στο σεντούκι με τους φάκελους των διαμαρτυρημένων δανείων. Σήμερα ήταν ημιαργία γιατί πήγαν όλοι τους να πουν τα ποιήματα τους στην πολιτική εμποροπανήγυρη του Πολυτεχνείου. Tomorrow is another day, που θα έλεγε κι η Vivien Leigh. Όσα παίρνει ο άνεμος...

Για να μην πλατειάζω αγαπητό μου πληκτρολόγιο πρέπει να ξαναγυρίσω την προσοχή μου στον εν λόγω δημοσιογραφικό πυλώνα. Την πολιτική του απόπειρα στο πλευρό του παλαίμαχου πρωταθλητή της πολιτικής κυβίστησης θα την παραβλέψω, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω αυτά που έγραφε σήμερα: «Ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Κουβέλης ξέχασαν προκλητικά εύκολα την προεκλογική τους δέσμευση για διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ΑΤΕbank»! 

Άκου τι θυμήθηκε ο αθεόφοβος, μετά από τόσους τόνους σάλιου και μελανιού που έχει χύσει από τότε που συντελέστηκε το έγκλημα! Τρέμουν, βλέπεις καλό μου πληκτρολόγιο, οι εκδότες, οι εργολάβοι, οι αυλικοί τους, όλα τα παράσιτα του συστήματος τρέμουν, μην τύχει και περάσει ο έλεγχος των τραπεζών σε αλλότρια χέρια.  Τα παράσιτα -και δεν είναι αυτό προ ή μεταπολιτευτικό φαινόμενο, κακώς πράττουμε που  απομονώνουμε τις περιόδους- διαβιούν διαχρονικά, ωσάν αρχέγονα τσιμπούρια στη ραγιάδικη γούνα μας.

Βάζουν τα αφεντικά «πανίσχυρους επιτρόπους», φωνασκεί ο κονδυλοφόρος κι επαίρονται οι ψιττακοί, δήθεν, για τη χαμένη τιμή και την εθνική μας ανεξαρτησία.   Μου θυμίζει η συμπεριφορά τους, όλων αυτών, τους ανέντιμους διαχειριστές χρεοκοπημένης εμπορικής φίρμας που μόλις ακούνε την είδηση ότι το αφεντικό υποψιάστηκε τα αίσχη τους και στέλνει εξωτερικούς ελεγκτές, τους πιάνει τεταρταίος πυρετός.

Αλλά πάλι να πεταχτώ στην άλλη όχθη για να θυμηθώ κι εκείνο το  τελικό σχέδιο ιδρυτικής διακήρυξης που θα μετατρέπει, λέει, το σκορποχώρι της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ενιαίο κόμμα. 

Εκεί διάβασα επί λέξη: «Να ιδρύσουμε δημόσιες τράπεζες ειδικού σκοπού με αντικείμενο την αγροτική πίστη, την μικρή και μεσαία επιχείρηση και τη λαϊκή στέγη». 

Τι πάει να πει "να ιδρύσετε" ρε σύντροφοι;

Την ΑΤΕbank δηλαδή που έχει ιδρυθεί από την εποχή του Μαθουσάλα, θα την αφήσετε στα νύχια των τρωκτικών; Τι να περιμένω; Γενικόλογες Μπαρούφες –και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλξ- που με οδηγούν στο ασφαλές συμπέρασμα ότι στα ψηφοδέλτια τους, στις επόμενες εκλογές, θα ψάχνουμε, καλό μου πληκτρολόγιο, να βρούμε για να σταυρώσουμε τους τσοχατζοπουλαίους του μέλλοντος μας...

«Η κυριαρχία των ξένων επιτρόπων, που θα αναφέρονται απευθείας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα είχε ίσως κάποια πολιτική λογική εάν η Ε.Ε. αναλάμβανε το συνολικό κόστος της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, κάτι που δεν διαφαίνεται στον πολιτικό ορίζοντα», συμπλήρωσε ο εν λόγω δημοσιογραφικός πυλώνας... Τι να πεις, είναι κι αυτό θέμα διαπραγμάτευσης! Όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει ο αξιότιμος κονδυλοφόρος... 

Μπορεί να μην γίναμε ακόμα Δανία του Νότου, αν δηλαδή εξαιρέσει κανείς τους φόρους που επιβαρύνουν τις τιμές των καυσίμων που καταναλώνουμε, αλλά «Θαλασσο-Δανία» ανέκαθεν ήμαστε. Ασφαλώς, στη διάρκεια της πορείας μας μέσα στο ευρώ, αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω στους ερωμένους του Χρυσού Φοίνικα, τα χαμηλά επιτόκια μας έριξαν στην αγκαλιά της Κίρκης κι απολαύσαμε βίο ανθόσπαρτο.

Και τώρα τι κάνουμε; Υπομονή ή Επανἀσταση;

Προς το παρών, χωρίς απαντήσεις, πάλι αντιγράφω από την ειδησεογραφία τη δήλωση του ψοφοδεούς  εγγονού της λογοτέχνισσας: «Γυρίζω στην Ελλάδα ακόμα πιο αισιόδοξος για την επόμενη μέρα»

Δεν μπορώ να μην σκέφτομαι διαβάζοντας τις δηλώσεις του θλιβερού κυβερνήτη, ότι από τη μια τσέπη των δανειστών βγαίνουνε τα δισεκατομμύρια, στην άλλη μπαίνουνε. Λογιστικές χρεώσεις και πιστώσεις ενός, υπό κατάρρευση, τερατώδους υπερεθνικού συστήματος που στην Ελλάδα λειτουργεί με υπηρετικό προσωπικό που πνέει κι αυτό τα λοίσθια.

Το διάφορο των τόκων σε χρέωση του Ραγιά. Του ανήμπορου να αντιδράσει συνταξιούχου. Του ανίκανου να φωνάξει για το δίκιο του νοσηλευόμενου στο δημόσιο νοσοκομείο. Του παραλυμένου από τον φόβο ψηφοφόρου της Τρόικας εσωτερικού που βλέπει τα παιδιά του να πηγαίνουν σε σχολεία χωρίς δάσκαλους. Του άνεργου που ξοδεύει το πενιχρό επίδομα ανεργίας στα ταμεία του μεγαλομπακάλη, πληρώνοντας αδρά τα 110 προϊόντα τηςUnilever που θα… παράγονται στην Ελλάδα!

Ες αύριον (;) τα σπουδαία...

Πηγή