ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ (και των πρόσφατων υπουργικών δηλώσεων για αυτήν)

(Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται με την άδεια του συγγραφέα.)

Του Π. Δεληγιάννη

Μερικές φορές η επικαιρότητα δεν μας επιτρέπει να παραβλέπουμε κάποια θέματα μη σχολιάζοντας τα, ειδικά αν αυτά είναι «ενοχλητικά», για να χρησιμοποιήσω εξευγενισμένους χαρακτηρισμούς.
Είναι γνωστή η δήλωση του υπουργού παιδείας προ ημερών, με την οποία αμφισβήτησε τη Γενοκτονία των Ποντίων. Περίμενα αρκετές ημέρες για να ηρεμήσουν τα πνεύματα (που δεν ηρέμησαν ακόμη), προτού σχολιάσω το θέμα.
Το λυπηρό είναι ότι αυτή η αχαρακτήριστη δήλωση έγινε από τον Ελληνα υπουργό παιδείας.

Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτή η χώρα πρέπει συνεχώς να αυτοκτονεί. Δεν μας αρκεί το οικονομικό «χαρακίρι» της περιόδου της Μεταπολίτευσης με ένα απίστευτο «πάρτυ» σε βάρος του κρατικού κορβανά από τις κομματικές πελατείες όλων των χώρων, το οποίο συνεχίζεται ακάθεκτο, αλλά φαίνεται ότι χρειαζόμαστε και μία αυτοκτονία στην εξωτερική μας πολιτική. Για να είμαστε σίγουροι ότι τελικά θα βουλιάξουμε.

Από ημέρες σχεδόν όλα τα τουρκικά ΜΜΕ πανηγυρίζουν για το ότι ο ίδιος ο Ελληνας υπουργός παιδείας αμφισβήτησε την Ποντιακή Γενοκτονία. Και είναι φυσικό να πανηγυρίζουν, λόγω της αφόρητης και δικαιολογημένης πίεσης που έχει υποστεί η Τουρκία από τους Αρμενίους και έπειτα από τους Ποντίους εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ηδη από το 2006 το Ευρωκοινοβούλιο αναγνώρισε τη γενοκτονία των Ποντίων και των Ασσυριων ως ανάλογη τής των Αρμενίων, ενώ το 2007 η International Association of Genocide Scholars (IAGS) την αναγνώρισε επίσης μαζί με τη γενοκτονία των Ασσυρίων χριστιανών. Οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει μέχρι στιγμής την Ποντιακή Γενοκτονία είναι οι Ελλάδα, Σουηδία, Κύπρος, Αυστραλία, Αρμενία, Σερβία και επτά πολιτείες των ΗΠΑ.
Ο κ. υπουργός παιδείας μπορεί να έχει τις προσωπικές του απόψεις για αυτό το θέμα και πολύ καλά κάνει. Αυτό το δικαίωμα του είναι αδιαμφισβήτητο. Όμως δεν μπορεί να δημοσιοποιεί τις συγκεκριμένες απόψεις του όταν κατέχει υπουργική θέση στην κυβέρνηση της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μπορούμε να φανταστούμε τον Τούρκο υπουργό παιδείας να αμφισβητεί δημόσια τη γενική σφαγή του τουρκικού πληθυσμού της Τριπολιτσάς το 1821; (απείρως μικρότερη σε θύματα συγκριτικά με τη Γενοκτονία των Μικρασιατών) Δεν νομίζω.
Από την άλλη πλευρά, πρέπει να καυτηριάσω και τους χαρακτηρισμούς που αποδόθηκαν στον υπουργό ακόμη και από πολιτικά πρόσωπα, ως «ανθρώπου των Τούρκων» και τα σχετικά απαράδεκτα. Ο υπουργός παιδείας εξέφρασε απλά τις προσωπικές απόψεις του και ανεξάρτητα αν αυτές είναι επιβλαβείς για την εξωτερική πολιτική μας, τέτοιοι χαρακτηρισμοί σε βάρος του πατριωτισμού του είναι απαράδεκτοι και καταδικαστέοι: οι κατήγοροι του έπεσαν στο ίδιο ατόπημα που διέπραξε και ο ίδιος. Ο κ. υπουργός έχει ήδη κριθεί από τον ελληνικό λαό.
Περνώντας στο κυρίως θέμα, πρέπει πάλι να αποδείξουμε τα αυταπόδεικτα: δηλαδή ότι η μαζική εξόντωση των Ποντίων το 1914-1923 ήταν Γενοκτονία «με την επιστημονική έννοια του όρου» και όχι απλή «εθνοκάθαρση» όπως τη χαρακτήρισε ο κ. υπουργός.
Θα αναφερθώ απευθείας στην εγκυρότερη από όσες γνωρίζω πηγή όσον αφορά τις γενοκτονίες πληθυσμών, ήτοι στο επιστημονικό Λεξικό Dictionary of Genocide της Greenwood Press, έργο των Samuel Totten και Paul R. Bartrop.
Στη σελ. 337 στο λήμμα «Pontic Greeks, Genocide of» διαβάζουμε: «Η Ποντιακή Γενοκτονία είναι ο όρος ο οποίος αναφέρεται στις σφαγές και τους εκτοπισμούς οι οποίες μεθοδεύθηκαν εναντίον των Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από την κυβέρνηση των Νεότουρκων μεταξύ 1914 και 1923…… Σε μια εκστρατεία η οποία θυμίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων που διαπράχθηκε περίπου την ίδια περίοδο, οι Έλληνες του Πόντου υπέστησαν αναρίθμητες ωμότητες από τους Τούρκους. Υπολογίζεται ότι περίπου τριακόσιες πενήντα τρεις χιλιάδες (353.000) Ελληνες του Πόντου έχασαν τη ζωή τους, πολλοί με εξαναγκαστικές πορείες στην Ανατολία και την έρημο της Συρίας, ακριβώς όπως και οι Αρμένιοι. Όσοι επέζησαν εξορίστηκαν από την Τουρκία….» (στη συνέχεια του λήμματος αναφέρονται και οι ωμότητες σε βάρος των Ελλήνων της Ιωνίας και ειδικότερα της Σμύρνης, όπως και η σταθερή άρνηση των Τουρκικών κυβερνήσεων να δεχθούν ότι η Αρμενική και η Ποντιακή Γενοκτονίες συνέβησαν.)
Στη σελ. 80, στο λήμμα «Committee of Union and Progress» διαβάζουμε: «Η Αρμενική γενοκτονία (1915–1923) κόστισε τη ζωή σε 1,5 εκατομμύρια Αρμένιους και επιπλέον σε 350.000 Πόντιους Ελληνες και 275.000 Ασσύριους. Οι αρχαίες χριστιανικές κοινότητες της Τουρκίας καταστράφηκαν για πάντα.»
Ο όρος γενοκτονία αφορά επίσημα τη φυσική εξόντωση ενός πληθυσμού, αλλά όσον αφορά τη δική μου άποψη, αφορά και την εθνολογική εξόντωση του: έχει αποδειχθεί (και αναδειχθεί από έρευνες και από ΜΜΕ ελληνικά, ακόμη και τουρκικά) ότι κατά την περίοδο 1915-1923 ειδικά στον Πόντο και Καππαδοκία υπήρξαν αναγκαστικοί εξισλαμισμοί/εκτουρκισμοί Ελλήνων αυτών των περιοχών προκειμένου αυτοί να γλυτώσουν από τις ωμότητες των Τούρκων. Αντίθετα αυτό δεν συνέβη με τους Ελληνες της Δυτικής Μικράς Ασίας οι οποίοι εγκατέλειψαν στο σύνολο τους την πατρίδα τους χωρίς κάποιοι να αναγκασθούν να εξισλαμισθούν, για λόγους που θα αναφερθούν παρακάτω. Οι σύγχρονοι απόγονοι εκτουρκισθέντων Ελλήνων ειδικά του 1915-1923 ανιχνεύονται μόνο στην Ανατολική Μικρά Ασία.
Ο αριθμός όσων εκτουρκίσθηκαν δεν μπορεί να υπολογισθεί, αλλά οπωσδήποτε αυξάνει μάλλον κατά πολύ τον αριθμό των προαναφερόμενων 353.000 νεκρών, επειδή ο αριθμός των θυμάτων της Γενοκτονίας όσον αφορά την ελληνική άποψη, κατά τη γνώμη μου πρέπει να αναφέρεται στο πόσοι άνθρωποι χάθηκαν γενικά για τον Ελληνισμό.
Τον Μάρτιο του 1922, ο Βρετανός διπλωμάτης G. Rendel συνέταξε μετά από έρευνες ένα μνημόνιο για τις τουρκικές αγριότητες σε βάρος των χριστιανών από το 1919 κι έπειτα. Στην εισαγωγή του σημειώνει (μετάφραση την οποία βρήκα στη Βικιπαιδεία, λημμα Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου): «Η επίτευξη της ανακωχής με την Τουρκία, στις 30 Οκτωβρίου 1918, φάνηκε να επέφερε μια προσωρινή παύση των διωγμών των μειονοτήτων εκ μέρους των Τούρκων, που διαπράχθηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου. Στην επιδίωξη αυτών των διωγμών, είναι γενικώς αποδεκτό … ότι πάνω από 500.000 ‘Έλληνες εξορίστηκαν, εκ των οποίων συγκριτικώς ελάχιστοι επέζησαν…». Θα παρατηρήσω ότι ο Βρετανός διπλωμάτης μιλά μόνο για τους εξορισμένους και όχι για τις επιτόπιες σφαγές, νωρίτερους μυστικούς φόνους και άλλους θανάτους (πχ από πείνα ή επιδημίες) Ελλήνων στον Πόντο, την Καππαδοκία και την Ιωνία. Η ακρίβεια και σχολαστικότητα γενικά των βρετανικών αναφορών είναι γνωστή και λαμβάνοντας υπόψη και αυτούς τους θανάτους (μαζί με τους θανάτους εξορισθέντων), ο συνολικός αριθμός νεκρών όλων των Μικρασιατών Ελλήνων ξεπερνά τις 600.000. Γενικά και μετά από μία σύντομη έρευνα που έκανα στη Βικιπαιδεία και άλλες πηγές, οι αριθμοί των άνω των 500.000 ή άνω των 600.000 νεκρών για όλους τους Μικρασιάτες εμφανίζονται συνήθως ως οι πιθανότεροι.

Το περίφημο «κιντζαλ» (kinjal), η μάχαιρα του Καυκάσου η οποία ήταν και το βασικό αγχέμαχο όπλο των σύγχρονων Ποντίων. Το kinjal ήταν αρχικά μάλλον όπλο των Οσσετων ή των Κιρκασσίων από τους οποίους διαδόθηκε τόσο προς τα νότια (Γεωργία, Πόντος, ανατολική Μικρά Ασία, Αζέροι κ.α.) όσο και προς τα βόρεια του Καυκάσου (Τάταροι, Κοζάκοι κ.α.)
.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος στο υπόμνημά του στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης του Παρισιού (1919), τα στοιχεία του οποίου δεν αμφισβητήθηκαν από τις άλλες δυνάμεις εκτός της Τουρκίας, ανέφερε ότι στη (Δυτική) Μικρά Ασία ζούσαν 1.694.000 Έλληνες (Βικιπαιδεία), ενώ οι εκτιμήσεις για τον Πόντο και την Καππαδοκία-Κιλικία ήταν συνολικά 420.000 Ελληνες. Ωστόσο πρέπει να σημειωθεί ότι οι Πόντιοι και Καππαδόκες είχαν ήδη αρκετά θύματα και φυγάδες εξαιτίας των τουρκικών ωμοτήτων επειδή δεν προστατεύονταν από τον ελληνικό στρατό επί τρία χρόνια (1919-22) όπως συνέβη με τους Ιωνες. Εξάλλου η Γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολικής Ανατολίας είχε ξεκινήσει από το 1915. Οπότε ο αρχικός συνολικός αριθμός των Μικρασιατών Ελλήνων (ήτοι πριν το 1915) δεν ήταν μόνο 2.124.000 αλλά μεγαλύτερος. Ετσι γνωρίζοντας ότι περίπου 1.500.000 Ελληνες (και λίγοι Αρμένιοι) κατέφυγαν στην Ελλάδα με την ανταλλαγή των πληθυσμών (από τους οποίους πολλοί στη συνέχεια μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία, Λατινική Αμερική κ.α.) και συνυπολογίζοντας και έναν αριθμό Ελλήνων Ποντίων οι οποίοι κατέφυγαν στην ΕΣΣΔ (σχετικά λίγοι) ή εκτουρκίσθηκαν οι οποίοι «συμψηφίζουν» τον αριθμό των Ποντίων που χάθηκαν πριν το 1919, καταλήγουμε πράγματι σε έναν αριθμό περίπου 600.000 νεκρών ή λίγο περισσότερων.
Από τον αριθμό των άνω των 600.000 νεκρών (η δική μου εκτίμηση), τα θύματα των Ποντίων και Καππαδόκων Ελλήνων αριθμούσαν σαφώς άνω των 350.000 ψυχών (χωρίς τους εκτουρκισθέντες), ενώ τα θύματα των Ιώνων, Αιολέων, Λυκίων και Βιθυνών Ελλήνων (Δυτικής Μικράς Ασίας) αριθμούσαν τουλάχιστον 250.000 ψυχές. Υπόψη ότι και οι Δυτικοί Μικρασιάτες υπέστησαν τις ίδιες εξορίες, εξαντλητικές πορείες στο εσωτερικό της Ανατολίας και τελικά σφαγές στον τόπο τους.

Στους ανωτέρω υπολογισμούς χρησιμοποίησα κυρίως ξένες πηγές και όχι ελληνική βιβλιογραφία προκειμένου να μην θεωρηθεί ότι υπάρχει μεροληψία υπέρ της ελληνικής πλευράς.
Τα περισσότερα θύματα φαίνεται ότι βρίσκονταν μεταξύ των Ποντίων και των Καππαδόκων. Οι Δυτικοί Μικρασιάτες βρίσκονταν αρκετά κοντά στα νησιά και παρά τους διαρκείς φόνους και σφαγές σε βάρος τους, η μεγάλη πλειοψηφία τους διασώθηκε. Αντίθετα ο Πόντος και η Καππαδοκία-Κιλικία δεν είχαν κάποια ελληνικά νησιά απέναντι τους και ήταν γεωγραφικά εντελώς αποκομμένες από τον εθνικό κορμό, ούτε ο προελαύνων ελληνικός στρατός κατόρθωσε να τις προσεγγίσει. Με αυτήν την παρατήρηση δεν θέλω να μειώσω τον φόρο αίματος που κατέβαλαν οι Δυτικοί Μικρασιάτες των οποίων οι απώλειες ήταν επίσης τρομακτικές επειδή οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν σε βάρος τους ήταν οι ίδιες (ατελείωτες πορείες στο εσωτερικό της Ανατολίας, έκθεση τους στην πείνα και δίψα, μυστικοί φόνοι, έπειτα ανοικτές σφαγές κτλ) (εξάλλου και ο γράφων είναι Δυτικός Μικρασιάτης κατά 25 %, με γιαγιά που ήλθε από το Λιβίσιο της Λυκίας). Αλλά η παρουσία του ελληνικού στρατού στο έδαφος τους και έπειτα στα γειτονικά νησιά, και Δυτικών προξένων και στρατιωτικών παρατηρητών στη Σμύρνη (ενώ οι Ρώσοι που είχαν ανάλογο ρόλο στον Πόντο είχαν ήδη μετατραπεί σε Σοβιετικούς και είχαν οι ίδιοι σοβαρά προβλήματα) έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο να έχουν οι Δυτικοί Μικρασιάτες αναλογικά λιγότερα θύματα από ότι οι Πόντιοι και Καππαδόκες.

Ούτε ο αριθμός των Ποντίων οι οποίοι διασώθηκαν στο ρωσικό έδαφος ήταν μεγάλος, όπως θεωρείται ενίοτε: ήταν κυρίως εκείνοι που ακολούθησαν τον ρωσικό στρατό κατά την υποχώρησή του από την τουρκική επικράτεια μεταξύ 1916-18, οι οποίοι προέρχονταν κυρίως από την επαρχία Καρς η οποία είχε κυρίως αρμενικό πληθυσμό και πολύ λιγότερο ελληνικό. Οσοι Πόντιοι διασώθηκαν μετά το 1918 στο σοβιετικό πλέον έδαφος, δεν κατέληξαν στην ΕΣΣΔ αλλά μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα.

Η δε Ρωσική Αυτοκρατορία είχε μετατραπεί από το 1917 σε ΕΣΣΔ και ακόμη και αν κάποιοι Ρώσοι ήθελαν να βοηθήσουν τους ομοθρήσκους τους του Πόντου, η νέα πολιτική κατάσταση στη χώρα τους δεν τους το επέτρεπε. Δεν θα αναλύσω εδώ τον ρόλο της ηγεσίας της Σοβιετικής Ενωσης και αν συνέπλεε με τους Τούρκους λόγω κοινών συμφερόντων άμυνας έναντι των Δυτικών δυνάμεων, επειδή είναι ένα θέμα που χρειάζεται ένα μακροσκελές άρθρο για να αναλυθεί. Θα υπενθυμίσω όμως ότι η Ρωσία/ΕΣΣΔ μόλις είχε βγει από έναν καταστρεπτικό για εκείνη Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με απώλεια αχανών εκτάσεων στα δυτικά της σύνορα, μία Οκτωβριανή Επανάσταση, έναν φονικό Εμφύλιο πόλεμο και μία επέμβαση ξένων δυνάμεων σε όλα σχεδόν τα σύνορα της με έναν συνολικό απολογισμό όλων αυτών άνω των 10.0000.000 νεκρών, οπότε το τελευταίο που θα σκεπτόταν η ηγεσία της ήταν η τύχη των Ποντίων και των Αρμενίων.
Τέλος, προκειμένου ο αναγνώστης να έχει μία συνολική εικόνα ως προς το μέγεθος της πληθυσμιακής καταστροφής του ελληνικού μικρασιατικού πληθυσμού (του οποίου οι Πόντιοι αποτελούν τμήμα) ήδη από το 1071 μΧ, παραπέμπω στο άρθρο μου Η ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΣΥΜΒΟΛΗ 
Συμπερασματικά, αν η εξόντωση τουλάχιστον 600.000 Ελλήνων (ή πιθανώς 700.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), ή έστω αν περιορισθούμε μόνο στους Ποντίους 353.000 (ή πιθανώς 450.000 μαζί με τους εκτουρκισθέντες), δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί γενοκτονία «με την επιστημονική έννοια του όρου», τότε πως πρέπει να χαρακτηρισθεί; Απλή «εθνοκάθαρση» ή όπως αλλιώς τη χαρακτήρισε ο υπουργός παιδείας; Και εξάλλου αν αυτή η φοβερή εξόντωση δεν είναι γενοκτονία «με την επιστημονική έννοια του όρου» τότε για ποιο λόγο υπάρχει στο επιστημονικό Λεξικό Dictionary of Genocide της έγκυρης Greenwood Press; (το οποίο από όσο γνωρίζω είναι το εγκυρότερο έργο παγκοσμίως όσον αφορά τις γενοκτονίες πληθυσμών μαζί με τη γερμανική έκδοση [στα αγγλικά] Statistics of Democide: Genocide and Mass Murder Since 1900 του Γερμανού Rudolph Rummel το οποίο επίσης υπολογίζει τους νεκρούς Ποντίους στα ίδια επίπεδα). Εξάλλου όπως έχει αναλυθεί εδώ και αρκετές ημέρες, ο όρος «εθνοκάθαρση» δεν έχει νομικό χαρακτήρα όντας ένας όρος που περιγράφει διάφορες βιαιότητες σε βάρος ενός πληθυσμού (κυρίως αμάχου) οι οποίες δεν περιλαμβάνουν απαραίτητα τις σφαγές (εθνοκάθαρση μπορεί να σημαίνει και τη βίαιη εκδίωξη ενός πληθυσμού αλλά όχι απαραίτητα αιματηρή). Αντίθετα ο όρος «γενοκτονία» είναι νομικός, έχει οριστεί από διεθνείς συνθήκες διαμέσου του ΟΗΕ και έχει χρησιμοποιηθεί επίσημα από διεθνή δικαστήρια και οργανισμούς.
.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: ΑΝ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΕΙΧΕ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΤΟ 1922 …..

Το πόσο αρνητική ήταν για τον Ελληνισμό η Ποντιακή Γενοκτονία έχει αναλυθεί πολλές φορές και από πολλές απόψεις. Θα κάνω απλά μία επισήμανση και από τη γεωπολιτική και κυρίως δημογραφική άποψη. Είναι γνωστό ότι το απώτερο σχέδιο των Ποντίων ήταν η δημιουργία ενός ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους στην περιοχή τους. Για την ακρίβεια, η Αυτόνομη Δημοκρατία του Πόντου ήταν μία πραγματικότητα το 1917-1922. Το γνωστό πρόβλημα του αν ο Πόντος έπρεπε να συνιστά ομοσπονδία με τη Δημοκρατία της Αρμενίας ήταν ένα άλλο πρόβλημα της εποχής, με το οποίο άλλοι συμφωνούσαν και άλλοι διαφωνούσαν (είμαι από εκείνους που θα συμφωνούσαν με μία τέτοια προοπτική ….αν είχα γεννηθεί περί το 1890). Πιστεύω ότι σε περίπτωση που ο Πόντος και η Αρμενία επιβίωναν ως κράτη μετά το 1922 ενωμένα σε μία Ελληνοαρμενική ομοσπονδία, αυτό θα γινόταν ειδικά για να αντιμετωπιστεί η τουρκική πίεση. Όταν αυτή θα χαλάρωνε, κυρίως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όταν τα σύνορα είχαν πλέον σταθεροποιηθεί, ο Πόντος και η Αρμενία θα ακολουθούσαν ανεξάρτητη πορεία, όπως συνέβη πχ με την Τσεχία και τη Σλοβακία πριν από μία εικοσαετία περίπου ή πρόσφατα με τη Σερβία και το Μαυροβούνιο.
Το σημαντικό θα ήταν η παρουσία ενός ακόμη Ελληνικού Κράτους στα βορειοανατολικά της Τουρκίας, το οποίο σε συνδυασμό με την ύπαρξη της Ελληνικής Δημοκρατίας της Κύπρου στα νοτιοανατολικά της και με την ύπαρξη μιας εκτεταμένης ισχυρής Αρμενίας στα νώτα της, θα είχε φέρει τη μειωμένη εδαφικά και πληθυσμιακά Τουρκία σε δύσκολη θέση. Μόνο η προβλεπόμενη Αρμενία του 1920 (Συνθήκη Σεβρών) είχε έκταση χωρίς τον Πόντο η οποία αντιστοιχεί σήμερα σε έναν πληθυσμό (των αντίστοιχων τουρκικών επαρχιών) τουλάχιστον επτά εκατομμυρίων ψυχών μαζί με τη σύγχρονη Αρμενική Δημοκρατία (την πρώην Σοβιετική). Οι Νεότουρκοι διείδαν αυτήν τη απειλητική κατάσταση για τη νέα Τουρκία την οποία ονειρεύονταν, και προέβησαν στο έγκλημα τους σε βάρος των Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων.
Οι σημερινές τουρκικές επαρχίες οι οποίες θα αποτελούσαν λογικά τη Δημοκρατία του Πόντου, δηλαδή οι επαρχίες Ορντού (Κοτυώρων), Γκιρεσούν, Γιουμούσχανέ, Σινώπης, Σαμψούντος (Αμισού), Αμάσειας, Τοκάτ (Ευδοκιάδος), Τραπεζούντος και Ριζούντος έχουν περίπου 4.650.000 κατοίκους. Η υποθετική Δημοκρατία του Πόντου με πρωτεύουσα την Τραπεζούντα θα μπορούσε να έχει σήμερα αυτόν τον πληθυσμό ή έστω λίγο μικρότερο (περί τα 4.000.000), λαμβάνοντας υπόψη τα ακόλουθα στοιχεία.
Οι Πόντιοι της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας αριθμούν σχεδόν 1.000.000 (με πολύ πυκνή παρουσία στις Μακεδονία, Θράκη και Αθήνα-Αττική) ενώ υπάρχουν ακόμη εκατοντάδες χιλιάδες ποντιακής καταγωγής Ελληνες στον υπόλοιπο κόσμο, μαζί με εκείνους που έχουν αφομοιωθεί λησμονώντας την καταγωγή τους, πχ Ρώσους ή Αμερικανούς πολίτες: υπόψη ότι οι διάφορες εγκυκλοπαίδειες υπολογίζουν μόνο τον αριθμό όσων σήμερα διατηρούν την παράδοση της καταγωγής τους από πατρίδες διαφορετικές από τη χώρα στην οποία ζουν σήμερα, οι οποίοι σχεδόν πάντα είναι αρκετά λιγότεροι από τον πραγματικό αριθμό. Μία δική μου εκτίμηση για τον αριθμό των Ποντίων Ελλήνων εκτός του Ελλαδικού κράτους είναι πάνω ή πολύ πάνω από 500.000, με μεγάλη παρουσία στις Ρωσία, ΗΠΑ, Καζακστάν, Ουκρανία, Καναδά, Αυστραλία, Γερμανία, Κύπρο κ.α. – μόνο στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ κατοικούν σήμερα πάνω από 200.000 πολίτες ποντιακής καταγωγής (ένας πληθυσμός αρκετά πιο μειωμένος συγκριτικά με εκείνον του 1990 επειδή πολλοί έχουν ήδη επαναπατριστεί).
Υπάρχουν επίσης πολλοί «Τούρκοι» μουσουλμάνοι ελληνοποντιακής καταγωγής (αγνώστου αριθμού) οι οποίοι και σήμερα συνεχίζουν να ζουν στον Πόντο και η ύπαρξη τους αναδεικνύεται ακόμη και από μερικά τουρκικά ΜΜΕ, τουλάχιστον όσο αυτά μπορούσαν να κάνουν τέτοιες αναφορές (όχι πλέον στις ημέρες μας). Οι περισσότεροι έχουν μάλλον λησμονήσει την καταγωγή τους αλλά αν η πορεία των πραγμάτων ήταν διαφορετική το 1919-22, σήμερα θα παρέμεναν Ελληνες.
Και φυσικά πρέπει να προσθέσουμε στον συνολικό πληθυσμό των Ποντίων που θα κατοικούσαν σήμερα στην υποθετική Δημοκρατία του Πόντου, τους 353.000 σφαγιασθέντες Ποντίους του 1915-22 οι οποίοι σήμερα με τη φυσική αύξηση θα έδιναν τουλάχιστον τον διπλάσιο αυτού του αριθμού πληθυσμό, μάλλον και περισσότερο.

Στον πληθυσμό του ανεξάρτητου Πόντου θα προστίθεντο και οι Ελληνες της Καππαδοκίας και Κιλικίας οι οποίοι θα εγκαθίσταντο εκεί αφού οι πατρίδες τους δεν μπορούσαν να γίνουν ποτέ ανεξάρτητες καθώς ήταν ολιγάριθμοι και ανάμεσα σε πυκνούς τουρκικούς και κουρδικούς πληθυσμούς. Ο αριθμός τους το 1919 εκτιμάτο σε 70.000 αλλά είχαν ήδη υποστεί μεγάλες απώλειες.

Τέλος, εκτός από τους Ελληνες που ήταν ο βασικός πληθυσμός, ο Πόντος είχε ανέκαθεν μεγάλες μειονότητες Αρμενίων, Λαζών χριστιανών και Εβραίων, οι οποίοι θα συμπλήρωναν και σήμερα τον υποθετικό πληθυσμό του συνιστώντας υψηλό ποσοστό του (μάλλον περί το 1/4).

Πόντιος μάχιμος (αντάρτης), 1915-1922

.
Είναι προφανές ότι αν οι Πόντιοι (και οι προαναφερόμενες χριστιανικές και ιουδαϊκές μειονότητες) δεν εκδιώκονταν από την πατρίδα τους, δεν εξοντώνονταν και δεν εκτουρκίζονταν, θα μπορούσαν να «γεμίσουν» πληθυσμιακά τις προαναφερόμενες τουρκικές επαρχίες ίσως συμβιώνοντας με όσους μουσουλμάνους συμπολίτες τους επέλεγαν να παραμείνουν, αν αυτό τους επιτρεπόταν από τις διεθνείς συνθήκες (και δεν εννοώ τους Τούρκους, Κούρδους, Ατζαρους, Κιρκάσσιους και Τάταρους εποίκους οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στον Πόντο μετά το 1922 προκειμένου να εποικήσουν τις περιοχές που εκκένωσαν οι επιζώντες Πόντιοι). Εξάλλου η δημογραφική ανάπτυξη ενός λαού εξαρτάται από τον χώρο που διαθέτει για να αναπτυχθεί.
Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε την πίεση που θα ασκείτο στην Τουρκία από ένα ακόμη ελληνικό κράτος περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων κατοίκων στα βορειοανατολικά της (εκτεινόμενο από τη Σινώπη έως την Αθήνα του Πόντου) και από μία Αρμενία επτά εκατομμυρίων κατοίκων στα ανατολικά της.
Αυτή η εκτεταμένη επισήμανση/παράρτημα δεν αφορά βέβαια την Ιστορία η οποία δεν γράφεται με υποθέσεις, αλλά τη Γεωπολιτική η οποία λειτουργεί με υποθέσεις.
.
Περικλής Δεληγιάννης

ΠΗΓΗ : https://periklisdeligiannis.wordpress.com