Α. ΤΟ «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ» ΚΑΙ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΣΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΜΑΣ, ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ».

Ο  ΕΒΡΑΙΟΣ  ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ  ΑΠΕΙΛΕΙ  ΤΟΝ  ΕΛΛΗΝΑ  
 ΥΠΟΥΡΓΟ  ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ. 
"Οὐδεὶς ἀμερικανικὸς λόγος ὑπάρχει, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν οἱ Τοῦρκοι τὸ ἕνα τρίτο της Κύπρου".

Ο Κίσινγκερ γεννήθηκε στη Γερμανία ως Χάιντς Άλφρεντ Κίσινγκερ (Heinz Alfred Kissinger) από Γερμανοεβραίους γονείς. Ο πατέρας του Λούις Κίσσινγκερ (Louis Kissinger, 1887-1982) ήταν δάσκαλος και η μητέρα του Πάουλα (Στερν) Κίσσινγκερ (1901-1998) νοικοκυρά.

Ο  ίδιος  διέψευσε  ότι  είπε  τα  παρακάτω:

«Ο λαός των Ελλήνων είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή. Γι' αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθεί να συμμορφωθεί. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, την θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε την δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μην μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας».

  



 Η  ΕΒΡΑΪΚΉ  ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ  της  Νέας  Υόρκης  « Νιου Γιορκ Τάιμς»,  σε φύλλο  της  τον Αύγουστο  του 1974   αποκάλυψε  ότι  ο  Κίσσινγκερ     και το  
Στέητ Ντηπάρτμεντ  ήταν εκ των προτέρων ενήμεροι για το επικείμενο  
πραξικόπημα του Ιωαννίδη.  Κατά την επίσημη εκδοχή του   
Στέητ Ντιπάρτμεντ,   οι  αμερικανοί  έκριναν  ότι  έπρεπε  να  
προειδοποιήσουν  το  στρατιωτικό καθεστώς να μη πραγματοποιήσει το πραξικόπημα στην  Κύπρο.  Όμως  ο  τότε βουλευτής  της  Ένωσης  Κέντρου  Ιωάννης Ζίγδης,  δήλωσε ότι  
 ο Κίσσινγκερ:
  «όχι μόνο εγνώριζε το πραξικόπημα για την ανατροπή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου πριν από τις 15 Ιουλίου αλλά και το είχε ενθαρρύνει, αν όχι παρακινήσει».

   

Η  ΕΙΣΗΓΗΣΗ  ΤΟΥ  ΙΟΥΔΑΙΟΥ  ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ  ΣΤΟΝ  ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ  ΠΡΟΕΔΡΟ  ΤΟ  1974:

«Ἐμεῖς φυσικὰ δὲν θέλουμε ἕναν πόλεμο μεταξὺ τῶν δύο, ἀλλὰ ἐὰν φθάσουμε σὲ αὐτόν, ἡ Τουρκία εἶναι πιὸ σημαντικὴ γιὰ ἐμᾶς καὶ  ἔχουν μία πολιτικὴ δομὴ ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ παράξῃ ἕναν Καντάφι».

«Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς συνάδελφούς μου θέλουν νὰ κόψουν τὴν βοήθεια στὴν Τουρκία. Αὐτὸ θὰ ἦταν μία καταστροφή. Οὐδεὶς ἀμερικανικὸς λόγος ὑπάρχει, γιὰ νὰ μὴν ἔχουν οἱ Τοῦρκοι τὸ ἕνα τρίτο της Κύπρου».

Η  ΠΕΡΙΒΟΗΤΗ  ΙΣΤΟΡΙΚΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ  ΤΟΥ   
ΠΡΕΣΒΗ  ΑΝΤΩΝΙΟΥ  ΚΟΡΑΝΤΗ  ΣΤΗΝ  
 ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ  ΛΑΜΠΡΑΚΗ   
«ΒΗΜΑ  ΤΗΣ  ΚΥΡΙΑΚΗΣ» 

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011.

Τίτλος:  «Το Πολυτεχνείο, η χούντα και ο Κίσινγκερ»

Ο  ΠΡΕΣΒΗΣ  ΑΝΤΩΝΙΟΣ  ΚΟΡΑΝΤΗΣ

Ο Αντώνιος Ι. Κοραντής γεννήθηκε το 1923 στην Αθήνα σε οικογένεια καταγόμενη από την Ήπειρο. Φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εκπαιδεύθηκε στα Οικονομικά. Το 1949 εισήλθε στη Διπλωματική Υπηρεσία και υπηρέτησε διαδοχικά σε Κάιρο, Βέρνη, Βενετία, Ρώμη, Μασσαλία και Φρανκφούρτη. Ως Διευθυντής Οικονομικών Υποθέσεων του Υπουργείου Εξωτερικών διαπραγματεύθηκε και υπέγραψε δεκάδες κρίσιμες συμβάσεις της Ελλάδος με ξένες χώρες. Διετέλεσε Πρέσβης σε Αλγερία, Ινδία, Αίγυπτο και Κονγκό.
Είναι πρέσβης επί τιμή. Επί δεκαετίες συνεχίζει μέχρι σήμερα να διδάσκει διπλωματική και πολιτική Ιστορία στη Διπλωματική Ακαδημία του Υπουργείου Εξωτερικών και σε ειδικά κλειστά συνέδρια. Παράλληλα, επί 42 έτη, εξακολουθεί να εκδίδει ανάλογα εμβληματικά έργα τα οποία αποτελούν σημείο αναφοράς και καλύπτουν περί τις 5.000 σελίδες.

Έγραψε:
«Διπλωματική ιστορία της Ευρώπης (1919-1955), Θεσσαλονίκη
Α' τόμος: «Η χωλαίνουσα ειρήνη (1919-1933), 1968
Β' τόμος: «Προς την άβυσσον (1934-1939), 1971
Γ' τόμος: «Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος (1939-1943) - Μέρος πρώτο, 1979
Δ' τόμος: «Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος (1943-1945) - Μέρος δεύτερο, 1981
«Πολιτική και διπλωματική Ιστορία της Ελλάδος (1941-1945), Εστία 1987
Α' τόμος «Ο πρώτος γύρος»
Β' τόμος «Ο δεύτερος γύρος»

«Αλέξανδρος Παπάγος και ο πόλεμος της Ελλόδος (1940-41 ), 1995
  «Τεχεράνη - Γιάλτα - Πότσνταμ», Εστία, x.x.

	Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα: Η ιστορία μιας τραγωδίας, Μίλητος 2010.
	Χίτλερ, Στάλιν, Βιβλιοπωλείον της Εστίας  1988.

Αξιότιμε κύριε διευθυντά,

Τα δύο άρθρα της κυρίας Φωτεινής Τομαή, ιστορικού, πρεσβευτού συμβούλου Α΄ στο υπουργείο Εξωτερικών, στο «Βήμα της Κυριακής» (15 Μαΐου 2011, σελ. Α28 και 29 Μαΐου 2011, σελ. Α40), με αναγκάζουν να λύσω την πλέον των 37 χρόνων σιωπή μου, για την αποκατάσταση της ιστορικής αληθείας.Συναφώς, ας μου επιτραπεί να σημειώσω ότι κατά την εποχή του τέταρτου Αραβοϊσραηλινού Πολέμου ή, όπως αποκλήθηκε, του «Γιομ Κιπούρ» ή του «Ραμαντάν»- πριν και μετά- ήμουν πρέσβης της Ελλάδας στο Κάιρο- μεγαλύτερη ελληνική πρεσβεία, τουλάχιστον, κατά τους τότε ιθύνοντας, στη Μέση Ανατολή, στον αραβικό κόσμο και στην Αφρική γενικότερα.

Ο πόλεμος εξερράγη με πρωτοβουλία αποκλειστικά του Σαντάτ – διαφωνώ πλήρως με τον χαρακτηρισμό του ως ανδρός «μετρίου σχήματος»-, όπως προκύπτει από το βιβλίο του «Ιn search of identity» κ.λπ. Και αφού ο λόγος περί του αειμνήστου, άκρως φιλέλληνα, προέδρου Ανουάρ ελ Σαντάτ, κρίνω σκόπιμο να υπενθυμίσω ότι σ΄ αυτόν, κατ΄ εμέ, οφείλει ο πολύ Κίσινγκερ το βραβείο Νομπέλ της Ειρήνης και οι ΗΠΑ ίσως τη μεγαλύτερη επιτυχία τους στη μεταπολεμική εξωτερική πολιτική τους.

«Πείτε στον ομόλογό μου και συνάδελφο εν όπλοις στην Ελλάδα, (εννοεί  τον Γ. Παπαδόπουλο) ότι ο Κίσινγκερ προτίθεται να στείλει βοήθεια μεΥΠΕΡΣΥΓΧΡΟΝΟ 
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΩΣ  ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ  και θα ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση την άδεια υπερπτήσεως και χρήσης ελληνικών αεροδρομίων από αμερικανικά αεροπλάνα. Εμείς οι στρατιωτικοί είμαστε ΤΙΜΙΟΙ άνθρωποι και γι΄ αυτό πιστεύω ότι και ο Έλληνας πρόεδρος ΔΕΝ  ΘΑ ΣΥΓΚΑΤΑΝΕΥΣΕΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ».

Λίγες ημέρες μετά την έκρηξη του πολέμου, που κατέλαβε εξαπίνης τους Ισραηλινούς- λόγω της Μεγάλης  Εορτής των οποίων, του «Γιομ Κιπούρ», ήσαν υποχρεωμένοι σε ακινησία-, με κάλεσε στο Γραφείο του επειγόντως ο τότε υπουργός Εξωτερικών και ισχυρός άνδρας του καθεστώτος Ισμαήλ Φάχμι και με παρεκάλεσε να παρέμβω στην Αθήνα για να βρεθεί έλληνας εφοπλιστής να διαθέσει πετρελαιοφόρα για τη μεταφορά υγρών καυσίμων από Βεγγάζη στην Αλεξάνδρεια, καθ΄ όσον ήταν αδύνατος, λόγω των πολεμικών γεγονότων, ο ανεφοδιασμός της τελευταίας από τα διυλιστήρια του Πορτ Σουέζ. Η Αθήνα αποδέχθηκε το αιγυπτιακό αίτημα και η Αλεξάνδρεια- η περί αυτήν περιοχή είχε κηρυχθεί από τους Ισραηλινούς «πολεμική ζώνη» και όλα τα εμπορικά πλοία που μετέφεραν κυρίως σιτηρά, τα οποία εστερείτο τότε η Αίγυπτος, ανέστρεφαν πρύμναν- ανεφοδιάστηκε πλήρως σε πετρέλαιο. Δεν πρόκειται να αναφέρω το όνομα του διαθέσαντος τα πετρελαιοφόρα εφοπλιστού δι΄ ευνοήτους λόγους. Πάντως, η ενέργειά του έσωσε, κατά κάποιον τρόπο, την Αίγυπτο, πράγμα πουη τότε κυβέρνησή της ανεγνώρισε, όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω.

Μετά μία εβδομάδα περίπου, αν πάντοτε δεν με απατά η μνήμη μου, μου τηλεφώνησαν γύρω στις 11 (23.00) τη νύχτα να μεταβώ τα μεσάνυχτα στο Γραφείο του Σαντάτ «για κάτι το κατεπείγον» . Πράγματι, πήγα στα Ανάκτορα και ο Σαντάτ μού είπε, χωρίς περιστροφές, τα εξής- τα αναφέρω, κατ΄ ανάγκην, περιφραστικά: «Πείτε στον ομόλογό μου και συνάδελφον εν όπλοις ότι ο Κίσινγκερ προτίθεται να στείλει αεροπορικώς μεγάλη βοήθεια σε υπερσύγχρονο πολεμικό υλικό στο κινδυνεύον Ισραήλ, και θα ζητήσει από την ελληνική κυβέρνηση την άδεια υπερπτήσεως και προσγειώσεως σε ελληνικά αεροδρόμια των μεταφερόντων το υλικό τούτο αμερικανικών αεροπλάνων. Εμείς οι στρατιωτικοί είμεθα τίμιοι άνθρωποι, γι΄ αυτό πιστεύω ότι και ο συνάδελφός μου έλληνας πρόεδρος θα συγκατανεύσει. Οπως βλέπετε,ο αραβικός κόσμος είναι τώρα ενωμένος στον κοινόν αγώνα και ο πρόεδρός σας πρέπει να λάβει τούτο σοβαρά υπόψη και να απορρίψει το αίτημα Κίσινγκερ, άλλως ξεχάστε τον κόσμον αυτόν, με όλες τις δυσάρεστες συνέπειες για τον Ελληνισμό» κ.λπ.

Επιστρέψας στην πρεσβεία συνέταξα ένα άκρως απόρρητο τηλεγράφημα- διπλής κρυπτογραφήσεως- και το έδωσα γύρω στις δύο το πρωί στους συνεργάτες μου για τα περαιτέρω. Ομολογώ ότι βρέθηκα ενώπιον του μεγαλύτερου διλήμματος της καριέρας μου: «Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα»! Τελικώς, αναλογιζόμενος τους Ελληνες στις αραβικές χώρες, εισηγήθηκα την αποδοχή του αιτήματος του αιγυπτίου προέδρου. Το τηλεγράφημα είχε πρώτο παραλήπτη τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γ.Παπαδόπουλο, με κοινοποίηση στους Σπ. Μαρκεζίνη και Χ. Ξανθόπουλο-Παλαμά , αντιστοίχως πρωθυπουργό και υπουργό Εξωτερικών.

«Ο Γ. Παπαδόπουλος ήταν απόλυτα κατηγορηματικός στην απορριπτική απάντησή του».  Λέγεται  ότι o Παπαδόπουλος, προσωπικώς, ΣΙΧΑΙΝΟΤΑΝ τους αμερικανούς και τα αφεντικά τους, τους εβραίους. Στους συνεργάτες του τους αμερικανούς, γκάνγκστερς τους ανέβαζε, γκάνγκστερς τους κατέβαζε.

Ένας  πρωθυπουργός,  ο  Μαρκεζίνης,   ομολογεί  
 φαρδιά - πλατιά:   «Λες  ΟΧΙ  σε εβραίους;  Την  επομένη  
 ανατρέπεσαι  με  «λαϊκή  εξέγερση  πολυτεχνείου».

Χρήστος Ξανθόπουλος - Παλαμάς

Ο Χρήστος Ξανθόπουλος - Παλαμάς

Ο Χρήστος Ξανθόπουλος - Παλαμάς (1904 - 7 Ιανουαρίου 1977) ήταν Έλληνας πολιτικός και διπλωμάτης.

Γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, καταγόταν από την οικογένεια Παλαμά και ήταν ανιψιός του Κωστή Παλαμά. Μητέρα του ήταν η Αγγελική Παλαμά, κόρη του 
Χρήστου Παλαμά, αδερφού του Κωστή. Εισήλθε στο διπλωματικό σώμα διαγράφοντας σημαντική πορεία. Το 1941 παραιτήθηκε από το διπλωματικό σώμα, στο οποίο ανακλήθηκε το 1944. Διετέλεσε γραμματέας της πρεσβείας της Ελλάδας στην Γαλλία, γραμματέας της ελληνικής αντιπροσωπίας στην Κοινωνία των Εθνών (1931), διευθυντής οικονομικών υποθέσεων στο υπουργείο εξωτερικών, αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, γενικός διευθυντής του υπουργείου εξωτερικών (1960 - 1962) καθώς και μόνιμος αντιπρόσωπος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ (1962 - 1964).

Στις 6 Ιανουαρίου 1964 ανέλαβε το υπουργείο εξωτερικών στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Παρασκευόπουλου, η οποία παραιτήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του ίδιου έτους.

Στις 21 Ιουλίου 1970 διορίστηκε υφυπουργός εξωτερικών στην δικτατορική κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου για να εξελιχθεί στη συνέχεια σε αναπληρωτή υπουργό εξωτερικών. Τελικώς παρέμεινε μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου 1972. Στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη διορίστηκε υπουργός εξωτερικών. Ως υπουργός επί των εξωτερικών προώθησε πολιτική ανοιγμάτων προς τις κομμουνιστικές χώρες.

Επίσης έχει καθιερωθεί το έπαθλο Χρήστου και Ελένης Ξανθοπούλου - Παλαμά της Ακαδημίας Αθηνών. Η σύζυγός του ήταν ευεργέτης της Ακαδημίας Αθηνών. Επίσης είχε συγγράψει το Διπλωματικό τρίπτυχο κ.α.

Απεβίωσε στην Βιέννη σε ηλικία 72 ετών και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Παλαμά - Ξανθοπούλου.

Απορώ, πράγματι, πώς ΔΕΝ ΤΟ ΒΡΗΚΕ στα αρχεία η κυρία Τομαή ένα τόσο σημαντικό «ντοκουμέντο», που τόσο συνέβαλε, όπως θα δούμε περαιτέρω, σε έσχατη ανάλυση, στην πτώση της δικτατορίας.

Η πρώην σύζυγος του Νίκου Κωνσταντόπουλου, στο ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας. Ιστορικός, με μακρά θητεία ως υπεύθυνη του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών και έντονη συγγραφική δράση -και συχνά και εκτενή άρθρα στο Βήμα. Η υπέρκομψη ξανθιά Φωτεινή Τομαή, με το επιβλητικό ανάστημα, είναι γνωστή όχι μόνο για την επαγγελματική της δράση, αλλά και ως πρώην σύζυγος του Νίκου Κωνσταντόπουλου – άλλοτε προέδρου του Συνασπισμού.

Όπως πληροφορήθηκα τότε, και οι τρεις προαναφερθέντες συμφώνησαν με την εισήγησή μου και απαγορεύθηκε η διέλευση κ.λπ.

(Σημείωση: Ιστορικώς, πόσοι  ΑΝΔΡΕΣ τα τελευταία 200 χρόνια, σε όλη την γη, είπαν ΟΧΙ στους εβραίους;).

 Στη συνέχεια, έσπευσα να γνωστοποιήσω στον αιγύπτιο πρόεδρο τη θετική απάντηση της Αθήνας. Παραλείπω τα λοιπά περί της ευγνώμονης στάσεως του Σαντάτ υπέρ ημών, που ήλθε δυστυχώς να ανακόψει Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ (6.10.1981).

Σπυρίδων Τετενές

Ο Σπυρίδων Τετενές (1908 - 24 Ιουλίου 1977) ήταν Έλληνας διπλωμάτης. Υπηρέτησε ως υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας από το 1973 ως το 1974.

Υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα. Την περίοδο της κατοχής βρέθηκε στο Κάιρο, όπου είχε μεταφερθεί το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών μαζί με την υπόλοιπη κυβέρνηση. Υπήρξε από τότε φίλος με τους Άγγελο Βλάχο και Λεωνίδα Παπάγο. Ο Τετενές ανέλαβε πρεσβευτής στο Βελιγράδι από την 1η Σεπτεμβρίου 1967 ως τις 30 Ιουνίου 1973.

Στις 25 Νοεμβρίου 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ανατράπηκε με πραξικόπημα από το Δημήτριο Ιωαννίδη και σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τονΑδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο. Σε αυτήν ο Τετενές ανέλαβε υπουργός Εξωτερικών. Παραιτήθηκε από υπουργός στις 8 Ιουλίου 1974  εξαιτίας των ανησυχιών του ότι η δικτατορική κυβέρνηση υπερέβαινε τους διπλωματικούς διαύλους χωρίς να αποφευχθεί η μετέπειτα απόπειρα πραξικοπήματος στην Κύπρο. Συνταξιοδοτήθηκε στις 30 Αυγούστου 1974.

Πέθανε στη Γενεύη και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρίκα Τετενέ.

  

Μετά την ανάκλησή μου στην κεντρική υπηρεσία, ζήτησε να με δει στο σπίτι του ο μακαρίτης πρέσβης Σπύρος Τετενές, στενότατος φίλος μου. Με υποδέχθηκε με τις λέξεις: «Αντώνη, ξέρεις ότι εσύ έριξες τον Παπαδόπουλο; Μου το είπε ο Παλαμάς σοβαρολογώντας!» Και μου εξήγησε τι είχε συμβεί:

«ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΑΤΕ ΣΤΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΜΑΣ, ΘΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ».

Ο  ΕΒΡΑΙΟΣ  ΚΙΣΙΝΓΚΕΡ  ΑΠΕΙΛΕΙ  ΤΟΝ  ΕΛΛΗΝΑ  ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ.

«Στην πρόσφατη Σύνοδο του Συμβουλίου των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ και κατά την έξοδο από την αίθουσα συνεδριάσεων ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κ.Χένρι Κίσινγκερ επλησίασε τον έλληνα ομόλογό του και κινώντας απειλητικά τον αντίχειρά του είπε υψηλόφωνα:

"Αυτό που κάνατε με τα αμερικανικά αεροπλάνα, θα το πληρώσετε πολύ ακριβά".

(Σημείωση: πράγματι την απειλή αυτού του εβραίου την πλήρωσε ο ελληνικό λαός πολύ ακριβά. 6.000 νεκροί στην Κύπρο – ακόμα βρίσκουν ομαδικούς τάφους στην Κύπρο – και κανείς ελληνοαμερικανός, έστω και περιτετμημένος ελληνοαμερικανός,, δεν τόλμησε να ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ Σ’ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΒΡΑΙΟ, που συμπλήρωσε σήμερα τα εκατό, ενώ τα  χιλιάδες  θύματά του, οι έλληνες στην Κύπρο, σκοτώθηκαν  βάρβαρα).
       (Ο Ιωαννίδης σε απόγνωση, ούρλιαζε στους εβραίους Σίσκο και Κίσινγκερ, την 20/6/1974, μετά την απόβαση των τούρκων στην Κύπρο:

 "ΜΑΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΑΤΕ").

«ΠΟΙΟΣ  ΤΕΛΙΚΑ  ΗΤΑΝ  ΟΠΙΣΘΕΝ  ΤΗΣ  ΕΞΕΓΕΡΣΕΩΣ  ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ»;

Τα ίδια μου επανέλαβε ο μακαρίτης υπουργός μου σε τυχαία συνάντηση- και λίγους μήνας προ του θανάτου του- στο γνωστό καφέ της Γενεύης «ΑuxΑmbassadeurs», προσθέσας τα ακόλουθα: «Κατόπιν των όσων σας ανέφερα, τι γνώμη έχετε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου που έλαβε χώρα μερικές εβδομάδες αργότερα;». Σε απάντησή μου ότι δεν μπορούσα να αποκριθώ, εφάνη  εκνευριζόμενος  λέγοντάς μου:

 «Λυπάμαι, γιατί διπλωμάτης με την εμπειρία σας,δεν αντελήφθη ποίος ήταν όπισθεν της εξεγέρσεως, κάτι το ολοφάνερο». Προφανέστατα, υπονοούσε τον αμερικανικό παράγοντα.

Ανάλωσα τον βίο μου, αξιότιμε κύριε διευθυντά, στη μελέτη και συγγραφή κυρίως της Διπλωματικής Ιστορίας, Παγκόσμιας και Ελληνικής, αποφεύγοντας οποιαδήποτε δημοσιότητα ή προσπάθεια προβολής,  μόνος γνώμονας της εργασίας μου ήταν η ιστορική αλήθεια, έστω και αν έθιγα ή ανέτρεπα ορισμένα «ταμπού» κ.λπ., όπως πράττω με το τελευταίο βιβλίο μου «Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα• η Ιστορία μιας Τραγωδίας» (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών). Ευελπιστώ, λοιπόν, ότι όσα αποκαλύπτω ανωτέρω θα γίνουν πιστευτά και θα τεθεί τέρμα στην εκμετάλλευση της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου  ΑΠΟ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΣΧΟΝ ΣΕ ΑΥΤΗΝ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΑΝ.-

Μετά πάσης τιμής,
Α. Ι. Κοραντής
Πρέσβης ε.τ.

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ

Συνεχίζεται...