ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ ΕΝΤΟΠΙΣΤΗΚΕ ΤΟ 2013. ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ "ΜΑΓΕΙΡΕΥΟΥΝ" ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΙ;
"Δαγκώνουμε τη γλώσσα μας για αρκετό καιρό" ομολογεί ο επικεφαλής αρχαιολόγος.
Μπροστά σε μία
από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις όλων των εποχών βρίσκονται οι
επιστήμονες που εργάζονται επί τρία χρόνια στην ανασκαφή στο Ασκελόν του
Ισραήλ. Ο λόγος για τον εντοπισμό του πρώτου νεκροταφείου των Φιλισταίων.
Μία παρατήρηση: όλες οι ανασκαφικές προσπάθειες των ιουδαίων στην Παλαιστίνη, όλες οι αρχαιολογικές έρευνες, καταλήγουν στην ανεύρεση στην γη των Φιλισταίων σε αντικειμενικά ευρήματα άλλων λαών, εκτός των ιουδαίων. Ειδικά για την περίοδο 1200 - 300 π.Χ. δηλαδή μέχρι την απελευθέρωση της Παλαιστίνης από τον Μ. Αλέξανδρο, δεν υπάρχει στην Παλαιστίνη σχεδόν τίποτε από ευρήματα εβραϊκού υλικού πολιτισμού.
ΠΗΡΕ ΤΟ ΧΡΙΣΜΑ ΓΙΑ "ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ" Ο ΚΟΥΛΗΣ
Είναι και αυτός "βαθιά συγκινημένος" για τις τραγωδίες των εβραίων.
Έτσι καθόμαστε και περιμένουμε τις ανακοινώσεις των εβραίων για να μας πουν πόσο Έλληνες ήταν οι Φιλισταίοι.
Από τους διακόσους αρχαιολόγους που εργάζονται στην Ασκελών (εβραίοι, καναδοί, γερμανοί, κορεάτες (!) κλπ), κανείς δεν είναι Έλληνας. Οι "έλληνες" αρχαιολόγοι ασχολούνται με την οθωμανική σαβούρα των κατακτητών της Ελλάδος.
Οι δε "έλληνες" πολιτικοί οι οποίοι έκαναν την διαδρομή Αθήνα - Τελ Αβίβ να μοιάζει διαδρομή Μέγαρο Μαξίμου - Βουλή ασχολούνται στο Ισραήλ μόνο με δύο πράγματα:
1. να προσευχηθούν στον ιεχωβά στο μνημείο του ¨ολοκαυτώματος" δηλώνοντας όπως χθες ο Κούλης "πόσο βαθιά συγκινημένοι είναι" και 2. να καρφώσουν στους εβραίους τους άλλους "έλληνες" πολιτικούς τους αντιπάλους, λέγοντας πόσο πιο χρήσιμοι για το Ισραήλ θα είναι οι ίδιοι.
Οι Φιλισταίοι ήταν Έλληνες λένε Εβραίοι αρχαιολόγοι στο Ισραήλ
Εβραίοι, εθελοντές και αρχαιολόγοι, εργάζονται στις ανασκαφές στο Τελ ελ- Σάφι, στο νότιο Ισραήλ. Στα ερείπια μιας αρχαίας μητρόπολης στο νότιο Ισραήλ, οι αρχαιολόγοι συνθέτουν την ιστορία ενός λαού που θυμόμαστε κυρίως ως τους «ΚΑΚΟΥΣ» της εβραϊκής Βίβλου.
Περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, η Γαθ ήταν στα σύνορα μεταξύ των Φιλισταίων, οι οποίοι κατέλαβαν τη Μεσογειακή παράκτια πεδιάδα και των Ισραηλιτών, που έλεγχαν τους λόφους της ενδοχώρας . Ο πιο διάσημος κάτοικος της πόλης, σύμφωνα με το βιβλίο του Σαμουήλ, ήταν ο Γολιάθ – ο γίγαντας πολεμιστής που έπεσε απρόσμενα από το νεαρό βοσκό Δαβίδ και σφεντόνα του. (Σημείωση: ΓΟΛΙΑΘ, εβραϊκός τύπος του Ελληνικού ονόματος ΚΑΛΕΑΔΗΣ ή ΚΑΛΙΑΔΗΣ, συνηθισμένο αρχαιοελληνικό όνομα).
Στη Γαθ, εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή που κατοικείτο από τους προϊστορικούς χρόνους. Ανασκαφές όπως αυτή έχουν δείξει ότι αν και υιοθέτησαν απόψεις της τοπικής κουλτούρας, δεν ξέχασαν τις ρίζες τους. Ακόμα και ΠΕΝΤΕ ΑΙΩΝΕΣ μετά την άφιξή τους για παράδειγμα, ΛΑΤΡΕΥΑΝ ΑΚΟΜΑ ΘΕΟΥΣ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ.
Οι Φιλισταίοι «είναι οι απόλυτο άλλοι» στη βιβλική ιστορία, είπε ο Aren Maeir του Πανεπιστημίου Bar-Ilan, ο υπεύθυνος αρχαιολόγος για την ανασκαφή. Η τελευταία ανασκαφική περίοδος του καλοκαιριού ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, με 100 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥΣ από τον Καναδά, τη Νότια Κορέα, τις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ) προσθέτοντας νέα ευρήματα στον πλούτο των ευρημάτων που βρέθηκαν στον χώρο από το έργο του Maier που ξεκίνησε το 1996. Σε μια τετράγωνη τρύπα, αρκετές κανάτες των Φιλισταίων , σχεδόν 3.000 ετών, ήταν ήδη ορατές όπως έβγαιναν από το έδαφος. Ένα ζωγραφισμένο θραύσμα που μόλις ανακάλυψαν είχε σαν πλαίσιο κόκκινο της σκουριάς και μια μαύρη σπείρα: μια κοινή διακόσμηση στην αρχαία ελληνική τέχνη (ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ – ΓΑΜΜΑΔΙΟΝ) και μια υπόδειξη για να προέλευση των Φιλισταίων από το Αιγαίο. Οι Φιλισταίοι έφθασαν δια θαλάσσης ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ γύρω στο 1200 π.Χ. Πήγαν να εγκατασταθούν στα μεγάλα λιμάνια στην Ashkelon, (αρχαία ελληνική πόλη = ΑΣΚΑΛΩΝ ή ΑΣΚΕΛΩΝ = χωρίς σκέλη) και Ashdod, (αρχαία ελληνική πόλη = ΑΖΩΤΟΣ = χωρίς ζωή) τώρα πόλεις στο Ισραήλ, και στη Γάζα, τώρα μέρος του παλαιστινιακού εδάφους, γνωστής ως η Λωρίδα της Γάζας (και η ΑΚΚΑΡΩΝ και η ΓΑΘ (=ΓΥΘ, ΓΥΘΕΙΟΝ;) (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΝΤΑΠΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ = ΓΗΣ ΧΑΝΑΑΝ κατά τους εβραίους, ΧΝΑ κατά τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς). Ο εβραίος Νεεμίας (το 500 π.Χ. περίπου) επέκρινε αυστηρά τους Ιουδαίους που είχαν πάρει Αζώτιες συζύγους, και μάλιστα οι γιοι τους οποίους είχαν αποκτήσει «μιλούσαν την αζωτική γλώσσα, και κανείς τους δεν ήξερε να μιλάει ιουδαϊκά». (Νεεμίας 13:23, 24) Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει ότι η διατροφή των Φιλισταίων βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε φακές, μπιζέλια , χορταρικά, βασική διατροφή του Αιγαίου. Αρχαία οστά που ήταν πεταμένα στο χώρο δείχνουν ότι έτρωγαν τους χοίρους, σε αντίθεση με τα γείτονες Ισραηλίτες, οι οποίοι θεωρούν τα ζώα αυτά ακάθαρτα – περιορισμοί που εξακολουθούν να υπάρχουν στο εβραϊκό διατροφικό νόμο. Οι ανασκαφές στη Γαθ έχουν αποκαλύψει επίσης ίχνη μιας καταστροφής της πόλης κατά τον 9ο αιώνα π.Χ., όπως και μια τάφρο και ένα ανάχωμα που χτίστηκε γύρω από την πόλη από πολιορκητικό στρατό – ακόμα ορατά ως μια σκοτεινή γραμμή που διασχίζει το γύρω λόφους. Η ισοπέδωση της Γαθ εκείνη την εποχή φαίνεται να είναι το έργο του Aραμαίου βασιλιά Hazael στο 830 π.Χ., ένα περιστατικό που αναφέρεται στο βιβλίο των Βασιλέων. Η σημασία της Γαθ έγκειται στο ότι η «ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» (σημείωση; Την ΥΠΕΡΟΧΗ ανασύνθεση την κάνουν εβραίοι αρχαιολόγοι, πουθενά έλληνες – οι έλληνες ασχολούνται με την ανασύνθεση οθωμανικών τζαμιών) ρίχνει φως στο πώς οι Φιλισταίοι ζούσαν εκεί τον 10 ο και 9ο αιώνα π.Χ. , είπε ο Seymour Gitin, διευθυντής του WF Ινστιτούτου Αρχαιολογικών Ερευνών Ολμπράιτ στην Ιερουσαλήμ και ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ.
Αυτό περιλαμβάνει την εποχή της βασιλείας της Ιερουσαλήμ από τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, ΑΝ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΥΠΗΡΧΕ, όπως περιγράφεται στη Βίβλο. (Σημείωση: ΟΛΟΙ οι εβραίοι αρχαιολόγοι αμφιβάλλουν αν υπήρξε βασίλειο της Ιερουσαλήμ με Δαυίδ και Σολομώντα – δεν υπάρχουν πουθενά ευρήματα ΥΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ για κάτι τέτοιο, σε αντίθεση με τις Ελληνικές – φιλισταϊκές πόλεις της Παλαιστίνης).
Άλλες τοποθεσίες των Φιλισταίων παρείχαν σημαντικές πληροφορίες στους αρχαιολόγους σχετικά με προηγούμενες και μεταγενέστερες χρονικές περιόδους, αλλά όχι πολλές γι’αυτή την περίοδο-κλειδί. Η «Γαθ καλύπτει ένα πολύ σημαντικό κενό στην κατανόηση της ιστορίας των Φιλισταίων ,» είπε ο Gitin. Το 604 π.Χ, ο Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας εισβάλλει και καταστρέφει εντελώς τις πόλεις των Φιλισταίων . Δεν υπάρχει κανένα απομεινάρι από αυτές έκτοτε. Σταυροφόροι που φθάνουν από την Ευρώπη το 1099 έχτισαν ένα φρούριο πάνω στα ερείπια της Γαθ, και αργότερα η περιοχή φιλοξένησε ένα αραβικό χωριό, το Tel el-Σάφι, το οποίο εκκενώθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου γύρω από τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948. Η Γαθ σήμερα είναι εθνικό ΕΒΡΑΪΚΟ (!) πάρκο. Μια ισραηλινή πόλη που ιδρύθηκε το 1955 αρκετά μίλια προς το νότο, η Kiryat Gat, πήρε το όνομά Γαθ βασιζόμενη σε μια εσφαλμένη ταυτοποίηση διαφορετικών ερειπίων από την πραγματική πόλη των Φιλισταίων . Η μνήμη των Φιλισταίων – μια ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ (= πάντα κατά τους εβραίους αρχαιολόγους) εκδοχή της – διασώθηκε στην εβραϊκή Βίβλο. Είναι γνωστή η ιστορία του Σαμψών, ο οποίος παντρεύτηκε μια Φιλισταία, συγκρούστηκε μαζί τους κατεπανάληψη μέχρι που σύρθηκε μετά από προδοσία τυφλός και δέσμιος στο ναό τους στη Γάζα. Εκεί, όπως λέει η ιστορία, έσπασε τα δεσμά του και γκρέμισε τους δύο πυλώνες στήριξης, φέρνοντας το ναό κάτω και σκοτώνοντας μέσα σε αυτό όλους, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου. Ενα ενδιαφέρον εύρημα στην Γαθ είναι τα ερείπια ενός μεγάλου οικοδομήματος , πιθανόν κάποιου ναού, με δύο πυλώνες. Ο Maeir πρότεινε ότι αυτό μπορεί να ήταν ένα γνωστό σχεδιαστικό στοιχείο στην αρχιτεκτονική του ναού των Φιλισταίων όταν γράφτηκε στην ιστορία του Σαμψών. Ανασκαφείς στη Γαθ έχουν επίσης βρει θραύσματα ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ – ένα Ινδο-ευρωπαϊκό όνομα, όχι σημιτικό, από τα είδη που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί από τις τοπικούς Χαναναίους ή Ισραηλίτες. Αυτά τα ευρήματα δείχνουν οι Φιλισταίοι πράγματι χρησιμοποιούσαν παρόμοια ονόματα , μια λεπτομέρεια από την οποία επίσης μπορεί να εξαχθεί μια ακριβής εικόνα της κοινωνίας τους. Όπως είπε ο Maier, τα ευρήματα στην περιοχή υποστηρίζουν την ιδέα ότι η ιστορία του Γολιάθ αντικατοπτρίζει πιστά κάτι από την γεωπολιτική πραγματικότητα της περιόδου, δηλ. τη συχνά βίαιη αλληλεπίδραση των ισχυρών Φιλισταίων της Γαθ με τους βασιλείς της Ιερουσαλήμ στην παραμεθόρια ζώνη μεταξύ τους. «Αυτό δεν σημαίνει ότι θα βρούμε μια μέρα ένα κρανίο με τρύπα στο κεφάλι του από την πέτρα που ο Δαυίδ εκσφενδόνισε ,αλλά το γεγονός αυτό αντανακλά ένα πολιτιστικό περιβάλλον που ήταν πραγματικό εκείνη την εποχή.»
Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες Ι
Στο βιβλίο των εβραίων «Γένεσις» (21.32-34, 26.1-8) αναφέρεται ότι στην περιοχή Γέραρα της γης Χαναάν ο Φιλισταίος Βασιλιάς Αβιμέλεχ και ο αρχιστράτηγος του Φιχόλ έκαναν συμφωνία με τον Χαλδαίο μάγο (- Εβραίος = από το εβραϊκό Ιβρεί δηλ περάτης, πρόσφυγας, περαστικός από εκεί, καταγόμενος από την Χαλδαϊκή πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας -) και κατ’επάγγελμα ψεύτη και δολοπλόκο Αβραάμ (δεύτερο μισό του 15ου αιώνα π.Χ.) ώστε να παραμείνει ο περιπλανώμενος μάγος μαύρης μαγείας Αβραάμ στη χώρα των Φιλισταίων για πολύ καιρό. Αναφέρεται επίσης ότι οι Φιλισταίοι είχαν σαν νόμισμα το ελληνικό ΔΙΔΡΑΧΜΟ από το 1500 π.Χ. (!)
(Λεξικά ΓΕΡΑΡΑ: γεραρός < αρχαία ελληνική < γεραίρω < γέρας γεραρός, -ά, -ό (λόγιο) αξιοσέβαστος, σεβαστός γεραρός < γεραίρω < γέρας < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *gʷerH- (χαιρετίζω, επαινώ), ΓΕΡΑΡΟΣ = γέρος, μεγαλοπρεπής, συνώνυμα: γεραιός, γηραιός, (πληθυντικός) οἱ γεραροί: ιερείς (πληθυντικός) αἱ γεραραί: ιέρειες του Διονύσου - πανάρχαια πόλη της Παλαιστίνης – από το 2.000 π.Χ. - με ελληνικό όνομα και έλληνες κατοίκους),
Στο Δευτερονόμιο (2,23) αναφέρεται ότι οι Φιλισταίοι είχαν εγκατασταθεί στη νότια παραλιακή λωρίδα της Χαναάν – διάφορες πηγές λένε πριν από το 2.000 π.Χ. – και είχαν δημιουργήσει ομοσπονδία (Πεντάπολη) η οποία περιελάμβανε τις πόλεις Αζωτος, Ασκάλων, Ακκαρών ή Εκρών, Γάζα και Γαθ. Επίσης στην εύφορη κοιλάδα του Ιορδάνη είχαν δημιουργήσει άλλη μία πεντάπολη: Σόδομα, Γόμορα, Αδαμά (αδάμας- διαμάντι), Σεβωείμ (Σεβάσμια;) και Σηγώρ (Ζωγόρα = ζώων αγορά;)
Oι Φιλισταίοι, εκτός των άλλων, ήταν σαν λαός και σπουδαίοι μεταλλωρύχοι. Η κατεργασία των μετάλλων υπήρξε η μεγάλη ειδικότητά τους, κι αυτό τους έδινε μια ιδιαίτερη δύναμη. Οι εβραίοι αγόραζαν και τρόχιζαν τα γεωργικά τους εργαλεία στις πόλεις των Φιλισταίων.
Βλέπε την διδακτορική διατριβή του Ν.Π. Ολυμπίου, Προϊσραηλιτικοί Ιεροί Χώροι και Ναοί εις την Παλαιστίνην. Χώροι Συνεχούς Ναοδομίας, Αθήναι 1984 σ.88,185,312,437.
Σχετικά με την Μυκηναϊκή παρουσία στην παλαιστινιακή τοποθεσία Μεγγιδώ βλ. τις πρόσφατες επιστημονικές ανακοινώσεις του καθηγητή του Τελ Αβίβ Assaf Yasur Landau, the many faces of colonization: 12th century Aegean
settlements in Cyprus and the Levant.
Ε. Παπαδοπούλου, Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Παρουσία στην εγγύς Ανατολή και ειδικότερα στην κοιλάδα του Ιορδάνου. Στις Περιλήψεις του διεθνούς Συνεδρίου Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος 7-11 Οκτωβρίου 2002, σ.22-23 και σ.26,
ΔΕΛΤΙΟΝ της Ελληνικής Εταιρείας Μεσανατολικών σπουδών, Δεκέμβριος 2001 Νο.1(1,σ.7, σχετικά με τις ανασκαφές του καθηγητού Αθ. Παπαδόπουλου στο Νεκροταφείο της θέσεως an Nag της Πρώιμης εποχής του Χαλκού, όπου παρατηρείται συνέχεια της λατρείας μέχρι και τους Βυζαντινούς χρόνους.
Μυκηναϊκά ευρήματα υπήρχαν και μέσα στο ναό του Σολομώντος.
Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Ηρακλής Ο Εξερευνητής του Αρχαίου κόσμου, σελ.47.
Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες ΙΙ
Οι Φιλισταίοι ήταν ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ, ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ (φυλή των ΑΧΑΙΩΝ, με απίστευτη τόλμη και ζωτικότητα). Στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ διέθεταν 30.000 άμαξες (Σαμουήλ Α’ 13.5) και πλήθος στρατιωτών. Ως τον θάνατο του Ιησού του Ναυή διατηρούσαν όλη τη γη τους, δηλ. την μισή σημερινή Παλαιστίνη με ολόκληρη την παραλιακή ζώνη του σημερινού Ισραήλ. Ο Σαούλ, χρησιμοποιώντας τα δηλητήρια του άνθρακα και της πανούκλας, (τα Σεραφίν, τα οποία οι εβραίοι φύλαγαν στην Κιβωτό της Διαθήκης ) κατάφερε να νικήσει τους Φιλισταίους στην Γαβαά. Αργότερα όμως οι Φιλισταίοι σκοτώνουν τον Σαούλ σε μια τίμια μονομαχία στην περιοχή κοντά στην πηγή Ιεζραέλ και κατορθώνουν να πάρουν τις πόλεις τους πίσω. Ο Δαβίδ, ο οποίος λέγεται ότι είχε νικήσει τον Γολιάθ (Καλεάδη) σε μονομαχία, κατεδίωξε τους Φιλισταίους από τη Γαβαά στη Γεζέρ και αργότερα κατέλαβε τη Γαθ και τα περίχωρά της. Ο Σολομών κατέλαβε τη γη των Φιλισταίων δηλητηριάζοντας τα νερά τους και στη συνέχεια οι εξασθενημένοι και αλλοτριωμένοι Φιλισταίοι υποτάχθηκαν στους Ασσυρίους, στους Αιγυπτίους, στους Βαβυλωνίους, στους Πέρσες και τελικά απελευθερώθηκαν από τους Ελληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Από την εποχή της κατάκτησής τους από τους Ρωμαίους και μετά έπαψαν να αναφέρονται σαν ξεχωριστός λαός από τους ιστορικούς, αλλά αν σκεφθούμε την αιγυπτιακή επωνυμία τους Plst (Pelesata) και την παλαιοεβραϊκή Pelistim, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ!
Από πού είχαν έλθει όμως;
Σύμφωνα πάντα με την Παλαιά Διαθήκη, οι σημίτες γείτονες των Φιλισταίων τούς αποκαλούσαν Καφθωρίμ, επειδή προέρχονταν από τη νήσο Καφθώρ. Σε κείμενο της Βίβλου αναφέρεται η Κρήτη ως Kaftor, αλλά και οι μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι η νήσος Καφθώρ είναι η Κρήτη. Αντιστοίχως, σε άλλες γλώσσες της Μ. Ανατολής τούς συναντούμε ως Καπτάρα (Kaptara), ενώ οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη με το παρόμοιο όνομα «Κεφτιού» (Keftiu). Εκφράσεις όπως «η χώρα Κεφτιού», «πλοία της χώρας Κεφτιού» και «έργα της χώρας Κεφτιού» αναφέρονται σε κείμενα που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους. Η ονομασία Κεφτιού μάλλον προέρχεται από την ονομασία keptor (κέπτωρ) που στα βαβυλωνιακά σημαίνει τοξότης. Η λέξη keptor έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις Κεφτιού και Καφθώρ. Η προσφώνηση Keftiu ίσως δηλώνει τη διαχρονική φήμη των Κρητών ως των καλύτερων τοξευτών, οπότε το όνομα της χώρας τους πιθανόν να δήλωνε τη «χώρα των τοξοτών». Εμμέσως στο κείμενο του Σαμουήλ (Α’ 13.20) υπάρχει επίσης αναφορά στην ειδίκευση των Φιλισταίων στη μεταλλουργία. Αλλά και σε αυτή την ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ (17:4-8, 17) βλέπουμε στοιχεία καθαρά μυκηναϊκά (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου οι Μυκηναίοι έχουν επικρατήσει επί δύο αιώνες στην Κρήτη): κράνος από ορείχαλκο (Koba), αλυσιδωτή πανοπλία (siryon), κοπίδα (kidon), ακόντιο με ορειχάλκινη αιχμή (hanit), δακτύλιο και κορδόνι σφεντόνας.
Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες ΙΙΙ
Η πόλη Ασκελών έγινε ένα σημαντικό λιμάνι και η πόλη Ακκαρών έγινε Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ.
Μόνο μετά την Βαβυλωνιακή κατάκτηση, περίπου το 604 π.Χ., όλες οι Φιλισταιϊκές πόλεις καταστράφηκαν και οι κάτοικοί τους εξορίσθηκαν στην Βαβυλώνα. Τότε σημειώθηκε οριστικά, το ξαφνικό τέλος του λαμπρού, αλλά άγνωστου ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Η σταδιακή εθνογένεση των αρχαίων Ισραηλιτών είναι ένα γεγονός ιστορικής σημασίας.
Σύμφωνα με τελευταίες απόψεις εβραίων ιστορικών δεν θα υπήρχε το Ιουδαϊκό έθνος χωρίς την παράλληλη ύπαρξη των Ελληνοφιλισταίων.
Μια πολύ σημαντική διάλεξη έκανε την 23/4/2014 ο Ιουδαίος αρχαιολόγος και βασικός ανασκαφέας της ελληνοφιλισταιϊκής πόλεως Γαθ, Aren Maeir, στο Oriental Institute του Σικάγου, με θέμα τις πρόσφατες αρχαιολογικές πληροφορίες για τους Φιλισταίους και την σχέση τους με τους γειτονικούς Ισραηλίτες κατά την περίοδο 1.300 – 700 π.Χ.
"Δαγκώνουμε τη γλώσσα μας για αρκετό καιρό" ομολογεί ο επικεφαλής αρχαιολόγος.
Μπροστά σε μία
από τις σημαντικότερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις όλων των εποχών βρίσκονται οι
επιστήμονες που εργάζονται επί τρία χρόνια στην ανασκαφή στο Ασκελόν του
Ισραήλ. Ο λόγος για τον εντοπισμό του πρώτου νεκροταφείου των Φιλισταίων.
Σύμφωνα με όσα
έχουν γινεί γνωστά, οι αρχαιολόγοι εντοπίσαν πάνω από 145 σκελετούς, που
χρονολογούνται μεταξύ του 11ου και του 8ου αιώνα π.Χ., ενώ σε ορισμένες ταφές
βρέθηκαν και τα κτερίσματα που συνόδευαν τους νεκρούς.
Η ανακάλυψη του
νεκροταφείου μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που αναζητούν οι αρχαιολόγοι και να
λύσει το μυστήριο της προέλευσης των Φιλισταίων.
«Μετά από πολλές δεκαετίες μελέτης της
ιστορίας των Φιλισταίων, ερχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματική τους
εικόνα. Με αυτήν την ανακάλυψη, βρισκόμαστε πολύ κοντά στην αποκρυπτογράφηση
του μυστηρίου που περιβάλλει την προέλευσή τους» δήλωσε ο Ντάνιελ Μάστερ, εκ των επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας.
Έπρεπε να
δαγκώνουμε τη γλώσσα μας για αρκετό καιρό» πρόσθεσε ο
ίδιος, αναφερόμενος στο γεγονός ότι το νεκροταφείο εντοπίστηκε το 2013, αλλά οι
ανακοινώσεις έγιναν μόλις χθες, Κυριακή.
Είναι και αυτός "βαθιά συγκινημένος" για τις τραγωδίες των εβραίων.
Έτσι καθόμαστε και περιμένουμε τις ανακοινώσεις των εβραίων για να μας πουν πόσο Έλληνες ήταν οι Φιλισταίοι.
Από τους διακόσους αρχαιολόγους που εργάζονται στην Ασκελών (εβραίοι, καναδοί, γερμανοί, κορεάτες (!) κλπ), κανείς δεν είναι Έλληνας. Οι "έλληνες" αρχαιολόγοι ασχολούνται με την οθωμανική σαβούρα των κατακτητών της Ελλάδος.
Οι δε "έλληνες" πολιτικοί οι οποίοι έκαναν την διαδρομή Αθήνα - Τελ Αβίβ να μοιάζει διαδρομή Μέγαρο Μαξίμου - Βουλή ασχολούνται στο Ισραήλ μόνο με δύο πράγματα:
1. να προσευχηθούν στον ιεχωβά στο μνημείο του ¨ολοκαυτώματος" δηλώνοντας όπως χθες ο Κούλης "πόσο βαθιά συγκινημένοι είναι" και 2. να καρφώσουν στους εβραίους τους άλλους "έλληνες" πολιτικούς τους αντιπάλους, λέγοντας πόσο πιο χρήσιμοι για το Ισραήλ θα είναι οι ίδιοι.
1) Κλασσικό έργο της
Nancy K. Sandar:
The Sea Peoples: Warriors of the Ancient Mediterranean, 1250-1150 B.C.
http://books.google.gr/books/about/The_Sea_Peoples.html?id=4JaFQgAACAAJ&redir_esc=y
2) Σύχρονη μελέτη:
"The Philistines and Aegean Migration at the End of the Late Bronze Age", Assaf Yasur-Landau
http://www.amazon.de/Philistines-Aegean-Migration-Late-Bronze/dp/0521191629/ref=sr_1_13?s=books-intl-de&ie=UTF8&qid=1350677453&sr=1-13
3) Ενδιαφέρον έργο, από μία καθαρά Εβραϊκή οπτική γωνία:
The Sea Peoples: Warriors of the Ancient Mediterranean, 1250-1150 B.C.
http://books.google.gr/books/about/The_Sea_Peoples.html?id=4JaFQgAACAAJ&redir_esc=y
2) Σύχρονη μελέτη:
"The Philistines and Aegean Migration at the End of the Late Bronze Age", Assaf Yasur-Landau
http://www.amazon.de/Philistines-Aegean-Migration-Late-Bronze/dp/0521191629/ref=sr_1_13?s=books-intl-de&ie=UTF8&qid=1350677453&sr=1-13
3) Ενδιαφέρον έργο, από μία καθαρά Εβραϊκή οπτική γωνία:
Die Philister, Dothan Trude und Moshe
Dothan
http://www.ebay.de/itm/280977345110;jsessionid=F04DD9285F6DF63ED3D667121A6F8300?ru=http%3A%2F%2Fwww.ebay.de%2Fsch%2Fi.html%3F_sacat%3D0%26_from%3DR40%26_nkw%3D280977345110%26_rdc%3D1
4) Η Ελληνική παρουσία στην Παλαιστίνη του καθηγητή Χρήστου Παναγιώτη
http://www.ianos.gr/product.aspx?aid=90010507&proid=0080034
http://ethnologic.blogspot.gr/2010/05/1.html
http://www.bga.nl/en/articles/filist1.html
http://www.ebay.de/itm/280977345110;jsessionid=F04DD9285F6DF63ED3D667121A6F8300?ru=http%3A%2F%2Fwww.ebay.de%2Fsch%2Fi.html%3F_sacat%3D0%26_from%3DR40%26_nkw%3D280977345110%26_rdc%3D1
4) Η Ελληνική παρουσία στην Παλαιστίνη του καθηγητή Χρήστου Παναγιώτη
http://www.ianos.gr/product.aspx?aid=90010507&proid=0080034
http://ethnologic.blogspot.gr/2010/05/1.html
http://www.bga.nl/en/articles/filist1.html
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Οι Φιλισταίοι ήταν Έλληνες λένε Εβραίοι αρχαιολόγοι στο Ισραήλ
Εβραίοι, εθελοντές και αρχαιολόγοι, εργάζονται στις ανασκαφές στο Τελ ελ- Σάφι, στο νότιο Ισραήλ. Στα ερείπια μιας αρχαίας μητρόπολης στο νότιο Ισραήλ, οι αρχαιολόγοι συνθέτουν την ιστορία ενός λαού που θυμόμαστε κυρίως ως τους «ΚΑΚΟΥΣ» της εβραϊκής Βίβλου.
Η πόλη
της Γαθ, όπου οι ετήσιες ανασκαφές ξεκίνησαν αυτή την εβδομάδα, βοηθά τους
μελετητές να δώσουν ένα πιο διαφοροποιημένο πορτρέτο των Φιλισταίων, οι οποίοι
εμφανίζονται στην βιβλική ιστορία ως οι ΑΙΩΝΙΟΙ εχθροί των Ισραηλιτών.
Περίπου τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, η Γαθ ήταν στα σύνορα μεταξύ των Φιλισταίων, οι οποίοι κατέλαβαν τη Μεσογειακή παράκτια πεδιάδα και των Ισραηλιτών, που έλεγχαν τους λόφους της ενδοχώρας . Ο πιο διάσημος κάτοικος της πόλης, σύμφωνα με το βιβλίο του Σαμουήλ, ήταν ο Γολιάθ – ο γίγαντας πολεμιστής που έπεσε απρόσμενα από το νεαρό βοσκό Δαβίδ και σφεντόνα του. (Σημείωση: ΓΟΛΙΑΘ, εβραϊκός τύπος του Ελληνικού ονόματος ΚΑΛΕΑΔΗΣ ή ΚΑΛΙΑΔΗΣ, συνηθισμένο αρχαιοελληνικό όνομα).
Στη Γαθ, εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή που κατοικείτο από τους προϊστορικούς χρόνους. Ανασκαφές όπως αυτή έχουν δείξει ότι αν και υιοθέτησαν απόψεις της τοπικής κουλτούρας, δεν ξέχασαν τις ρίζες τους. Ακόμα και ΠΕΝΤΕ ΑΙΩΝΕΣ μετά την άφιξή τους για παράδειγμα, ΛΑΤΡΕΥΑΝ ΑΚΟΜΑ ΘΕΟΥΣ ΜΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ.
Οι Φιλισταίοι «είναι οι απόλυτο άλλοι» στη βιβλική ιστορία, είπε ο Aren Maeir του Πανεπιστημίου Bar-Ilan, ο υπεύθυνος αρχαιολόγος για την ανασκαφή. Η τελευταία ανασκαφική περίοδος του καλοκαιριού ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, με 100 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΥΣ από τον Καναδά, τη Νότια Κορέα, τις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, (ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ) προσθέτοντας νέα ευρήματα στον πλούτο των ευρημάτων που βρέθηκαν στον χώρο από το έργο του Maier που ξεκίνησε το 1996. Σε μια τετράγωνη τρύπα, αρκετές κανάτες των Φιλισταίων , σχεδόν 3.000 ετών, ήταν ήδη ορατές όπως έβγαιναν από το έδαφος. Ένα ζωγραφισμένο θραύσμα που μόλις ανακάλυψαν είχε σαν πλαίσιο κόκκινο της σκουριάς και μια μαύρη σπείρα: μια κοινή διακόσμηση στην αρχαία ελληνική τέχνη (ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ – ΓΑΜΜΑΔΙΟΝ) και μια υπόδειξη για να προέλευση των Φιλισταίων από το Αιγαίο. Οι Φιλισταίοι έφθασαν δια θαλάσσης ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ γύρω στο 1200 π.Χ. Πήγαν να εγκατασταθούν στα μεγάλα λιμάνια στην Ashkelon, (αρχαία ελληνική πόλη = ΑΣΚΑΛΩΝ ή ΑΣΚΕΛΩΝ = χωρίς σκέλη) και Ashdod, (αρχαία ελληνική πόλη = ΑΖΩΤΟΣ = χωρίς ζωή) τώρα πόλεις στο Ισραήλ, και στη Γάζα, τώρα μέρος του παλαιστινιακού εδάφους, γνωστής ως η Λωρίδα της Γάζας (και η ΑΚΚΑΡΩΝ και η ΓΑΘ (=ΓΥΘ, ΓΥΘΕΙΟΝ;) (ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΝΤΑΠΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ = ΓΗΣ ΧΑΝΑΑΝ κατά τους εβραίους, ΧΝΑ κατά τους αρχαίους έλληνες συγγραφείς). Ο εβραίος Νεεμίας (το 500 π.Χ. περίπου) επέκρινε αυστηρά τους Ιουδαίους που είχαν πάρει Αζώτιες συζύγους, και μάλιστα οι γιοι τους οποίους είχαν αποκτήσει «μιλούσαν την αζωτική γλώσσα, και κανείς τους δεν ήξερε να μιλάει ιουδαϊκά». (Νεεμίας 13:23, 24) Οι αρχαιολόγοι έχουν ανακαλύψει ότι η διατροφή των Φιλισταίων βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό σε φακές, μπιζέλια , χορταρικά, βασική διατροφή του Αιγαίου. Αρχαία οστά που ήταν πεταμένα στο χώρο δείχνουν ότι έτρωγαν τους χοίρους, σε αντίθεση με τα γείτονες Ισραηλίτες, οι οποίοι θεωρούν τα ζώα αυτά ακάθαρτα – περιορισμοί που εξακολουθούν να υπάρχουν στο εβραϊκό διατροφικό νόμο. Οι ανασκαφές στη Γαθ έχουν αποκαλύψει επίσης ίχνη μιας καταστροφής της πόλης κατά τον 9ο αιώνα π.Χ., όπως και μια τάφρο και ένα ανάχωμα που χτίστηκε γύρω από την πόλη από πολιορκητικό στρατό – ακόμα ορατά ως μια σκοτεινή γραμμή που διασχίζει το γύρω λόφους. Η ισοπέδωση της Γαθ εκείνη την εποχή φαίνεται να είναι το έργο του Aραμαίου βασιλιά Hazael στο 830 π.Χ., ένα περιστατικό που αναφέρεται στο βιβλίο των Βασιλέων. Η σημασία της Γαθ έγκειται στο ότι η «ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ» (σημείωση; Την ΥΠΕΡΟΧΗ ανασύνθεση την κάνουν εβραίοι αρχαιολόγοι, πουθενά έλληνες – οι έλληνες ασχολούνται με την ανασύνθεση οθωμανικών τζαμιών) ρίχνει φως στο πώς οι Φιλισταίοι ζούσαν εκεί τον 10 ο και 9ο αιώνα π.Χ. , είπε ο Seymour Gitin, διευθυντής του WF Ινστιτούτου Αρχαιολογικών Ερευνών Ολμπράιτ στην Ιερουσαλήμ και ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ.
Αυτό περιλαμβάνει την εποχή της βασιλείας της Ιερουσαλήμ από τον Δαβίδ και τον Σολομώντα, ΑΝ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΥΠΗΡΧΕ, όπως περιγράφεται στη Βίβλο. (Σημείωση: ΟΛΟΙ οι εβραίοι αρχαιολόγοι αμφιβάλλουν αν υπήρξε βασίλειο της Ιερουσαλήμ με Δαυίδ και Σολομώντα – δεν υπάρχουν πουθενά ευρήματα ΥΛΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ για κάτι τέτοιο, σε αντίθεση με τις Ελληνικές – φιλισταϊκές πόλεις της Παλαιστίνης).
Άλλες τοποθεσίες των Φιλισταίων παρείχαν σημαντικές πληροφορίες στους αρχαιολόγους σχετικά με προηγούμενες και μεταγενέστερες χρονικές περιόδους, αλλά όχι πολλές γι’αυτή την περίοδο-κλειδί. Η «Γαθ καλύπτει ένα πολύ σημαντικό κενό στην κατανόηση της ιστορίας των Φιλισταίων ,» είπε ο Gitin. Το 604 π.Χ, ο Ναβουχοδονόσορ της Βαβυλώνας εισβάλλει και καταστρέφει εντελώς τις πόλεις των Φιλισταίων . Δεν υπάρχει κανένα απομεινάρι από αυτές έκτοτε. Σταυροφόροι που φθάνουν από την Ευρώπη το 1099 έχτισαν ένα φρούριο πάνω στα ερείπια της Γαθ, και αργότερα η περιοχή φιλοξένησε ένα αραβικό χωριό, το Tel el-Σάφι, το οποίο εκκενώθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου γύρω από τη δημιουργία του Ισραήλ το 1948. Η Γαθ σήμερα είναι εθνικό ΕΒΡΑΪΚΟ (!) πάρκο. Μια ισραηλινή πόλη που ιδρύθηκε το 1955 αρκετά μίλια προς το νότο, η Kiryat Gat, πήρε το όνομά Γαθ βασιζόμενη σε μια εσφαλμένη ταυτοποίηση διαφορετικών ερειπίων από την πραγματική πόλη των Φιλισταίων . Η μνήμη των Φιλισταίων – μια ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ (= πάντα κατά τους εβραίους αρχαιολόγους) εκδοχή της – διασώθηκε στην εβραϊκή Βίβλο. Είναι γνωστή η ιστορία του Σαμψών, ο οποίος παντρεύτηκε μια Φιλισταία, συγκρούστηκε μαζί τους κατεπανάληψη μέχρι που σύρθηκε μετά από προδοσία τυφλός και δέσμιος στο ναό τους στη Γάζα. Εκεί, όπως λέει η ιστορία, έσπασε τα δεσμά του και γκρέμισε τους δύο πυλώνες στήριξης, φέρνοντας το ναό κάτω και σκοτώνοντας μέσα σε αυτό όλους, συμπεριλαμβανομένου του ιδίου. Ενα ενδιαφέρον εύρημα στην Γαθ είναι τα ερείπια ενός μεγάλου οικοδομήματος , πιθανόν κάποιου ναού, με δύο πυλώνες. Ο Maeir πρότεινε ότι αυτό μπορεί να ήταν ένα γνωστό σχεδιαστικό στοιχείο στην αρχιτεκτονική του ναού των Φιλισταίων όταν γράφτηκε στην ιστορία του Σαμψών. Ανασκαφείς στη Γαθ έχουν επίσης βρει θραύσματα ΜΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ – ένα Ινδο-ευρωπαϊκό όνομα, όχι σημιτικό, από τα είδη που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί από τις τοπικούς Χαναναίους ή Ισραηλίτες. Αυτά τα ευρήματα δείχνουν οι Φιλισταίοι πράγματι χρησιμοποιούσαν παρόμοια ονόματα , μια λεπτομέρεια από την οποία επίσης μπορεί να εξαχθεί μια ακριβής εικόνα της κοινωνίας τους. Όπως είπε ο Maier, τα ευρήματα στην περιοχή υποστηρίζουν την ιδέα ότι η ιστορία του Γολιάθ αντικατοπτρίζει πιστά κάτι από την γεωπολιτική πραγματικότητα της περιόδου, δηλ. τη συχνά βίαιη αλληλεπίδραση των ισχυρών Φιλισταίων της Γαθ με τους βασιλείς της Ιερουσαλήμ στην παραμεθόρια ζώνη μεταξύ τους. «Αυτό δεν σημαίνει ότι θα βρούμε μια μέρα ένα κρανίο με τρύπα στο κεφάλι του από την πέτρα που ο Δαυίδ εκσφενδόνισε ,αλλά το γεγονός αυτό αντανακλά ένα πολιτιστικό περιβάλλον που ήταν πραγματικό εκείνη την εποχή.»
Το Μουσείο
του Πολιτισμού των Φιλισταίων (המוזיאון לתרבות הפלשתים ע"ש קורין ממן -
Corinne Mamane Museum of Philistine Culture) είναι ένα αρχαιολογικό μουσείο στην
Ασντόντ
του Ισραήλ. Διερευνά
την κουλτούρα των Φιλισταίων
που ζούσαν στην περιοχή της πόλης. Το μουσείο είναι το μοναδικό μουσείο στον
κόσμο αφιερωμένο στον πολιτισμό αυτού του λαού ενώ ήταν και το πρώτο μουσείο
που λειτούργησε στο Ασντόντ το 1990.
Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες Ι
Στο βιβλίο των εβραίων «Γένεσις» (21.32-34, 26.1-8) αναφέρεται ότι στην περιοχή Γέραρα της γης Χαναάν ο Φιλισταίος Βασιλιάς Αβιμέλεχ και ο αρχιστράτηγος του Φιχόλ έκαναν συμφωνία με τον Χαλδαίο μάγο (- Εβραίος = από το εβραϊκό Ιβρεί δηλ περάτης, πρόσφυγας, περαστικός από εκεί, καταγόμενος από την Χαλδαϊκή πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας -) και κατ’επάγγελμα ψεύτη και δολοπλόκο Αβραάμ (δεύτερο μισό του 15ου αιώνα π.Χ.) ώστε να παραμείνει ο περιπλανώμενος μάγος μαύρης μαγείας Αβραάμ στη χώρα των Φιλισταίων για πολύ καιρό. Αναφέρεται επίσης ότι οι Φιλισταίοι είχαν σαν νόμισμα το ελληνικό ΔΙΔΡΑΧΜΟ από το 1500 π.Χ. (!)
(Λεξικά ΓΕΡΑΡΑ: γεραρός < αρχαία ελληνική < γεραίρω < γέρας γεραρός, -ά, -ό (λόγιο) αξιοσέβαστος, σεβαστός γεραρός < γεραίρω < γέρας < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *gʷerH- (χαιρετίζω, επαινώ), ΓΕΡΑΡΟΣ = γέρος, μεγαλοπρεπής, συνώνυμα: γεραιός, γηραιός, (πληθυντικός) οἱ γεραροί: ιερείς (πληθυντικός) αἱ γεραραί: ιέρειες του Διονύσου - πανάρχαια πόλη της Παλαιστίνης – από το 2.000 π.Χ. - με ελληνικό όνομα και έλληνες κατοίκους),
Στο Δευτερονόμιο (2,23) αναφέρεται ότι οι Φιλισταίοι είχαν εγκατασταθεί στη νότια παραλιακή λωρίδα της Χαναάν – διάφορες πηγές λένε πριν από το 2.000 π.Χ. – και είχαν δημιουργήσει ομοσπονδία (Πεντάπολη) η οποία περιελάμβανε τις πόλεις Αζωτος, Ασκάλων, Ακκαρών ή Εκρών, Γάζα και Γαθ. Επίσης στην εύφορη κοιλάδα του Ιορδάνη είχαν δημιουργήσει άλλη μία πεντάπολη: Σόδομα, Γόμορα, Αδαμά (αδάμας- διαμάντι), Σεβωείμ (Σεβάσμια;) και Σηγώρ (Ζωγόρα = ζώων αγορά;)
Oι Φιλισταίοι, εκτός των άλλων, ήταν σαν λαός και σπουδαίοι μεταλλωρύχοι. Η κατεργασία των μετάλλων υπήρξε η μεγάλη ειδικότητά τους, κι αυτό τους έδινε μια ιδιαίτερη δύναμη. Οι εβραίοι αγόραζαν και τρόχιζαν τα γεωργικά τους εργαλεία στις πόλεις των Φιλισταίων.
Βλέπε την διδακτορική διατριβή του Ν.Π. Ολυμπίου, Προϊσραηλιτικοί Ιεροί Χώροι και Ναοί εις την Παλαιστίνην. Χώροι Συνεχούς Ναοδομίας, Αθήναι 1984 σ.88,185,312,437.
Σχετικά με την Μυκηναϊκή παρουσία στην παλαιστινιακή τοποθεσία Μεγγιδώ βλ. τις πρόσφατες επιστημονικές ανακοινώσεις του καθηγητή του Τελ Αβίβ Assaf Yasur Landau, the many faces of colonization: 12th century Aegean
settlements in Cyprus and the Levant.
Ε. Παπαδοπούλου, Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Παρουσία στην εγγύς Ανατολή και ειδικότερα στην κοιλάδα του Ιορδάνου. Στις Περιλήψεις του διεθνούς Συνεδρίου Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος 7-11 Οκτωβρίου 2002, σ.22-23 και σ.26,
ΔΕΛΤΙΟΝ της Ελληνικής Εταιρείας Μεσανατολικών σπουδών, Δεκέμβριος 2001 Νο.1(1,σ.7, σχετικά με τις ανασκαφές του καθηγητού Αθ. Παπαδόπουλου στο Νεκροταφείο της θέσεως an Nag της Πρώιμης εποχής του Χαλκού, όπου παρατηρείται συνέχεια της λατρείας μέχρι και τους Βυζαντινούς χρόνους.
Μυκηναϊκά ευρήματα υπήρχαν και μέσα στο ναό του Σολομώντος.
Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Ηρακλής Ο Εξερευνητής του Αρχαίου κόσμου, σελ.47.
Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες ΙΙ
Οι Φιλισταίοι ήταν ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ, ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ (φυλή των ΑΧΑΙΩΝ, με απίστευτη τόλμη και ζωτικότητα). Στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ διέθεταν 30.000 άμαξες (Σαμουήλ Α’ 13.5) και πλήθος στρατιωτών. Ως τον θάνατο του Ιησού του Ναυή διατηρούσαν όλη τη γη τους, δηλ. την μισή σημερινή Παλαιστίνη με ολόκληρη την παραλιακή ζώνη του σημερινού Ισραήλ. Ο Σαούλ, χρησιμοποιώντας τα δηλητήρια του άνθρακα και της πανούκλας, (τα Σεραφίν, τα οποία οι εβραίοι φύλαγαν στην Κιβωτό της Διαθήκης ) κατάφερε να νικήσει τους Φιλισταίους στην Γαβαά. Αργότερα όμως οι Φιλισταίοι σκοτώνουν τον Σαούλ σε μια τίμια μονομαχία στην περιοχή κοντά στην πηγή Ιεζραέλ και κατορθώνουν να πάρουν τις πόλεις τους πίσω. Ο Δαβίδ, ο οποίος λέγεται ότι είχε νικήσει τον Γολιάθ (Καλεάδη) σε μονομαχία, κατεδίωξε τους Φιλισταίους από τη Γαβαά στη Γεζέρ και αργότερα κατέλαβε τη Γαθ και τα περίχωρά της. Ο Σολομών κατέλαβε τη γη των Φιλισταίων δηλητηριάζοντας τα νερά τους και στη συνέχεια οι εξασθενημένοι και αλλοτριωμένοι Φιλισταίοι υποτάχθηκαν στους Ασσυρίους, στους Αιγυπτίους, στους Βαβυλωνίους, στους Πέρσες και τελικά απελευθερώθηκαν από τους Ελληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Από την εποχή της κατάκτησής τους από τους Ρωμαίους και μετά έπαψαν να αναφέρονται σαν ξεχωριστός λαός από τους ιστορικούς, αλλά αν σκεφθούμε την αιγυπτιακή επωνυμία τους Plst (Pelesata) και την παλαιοεβραϊκή Pelistim, ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ!
Από πού είχαν έλθει όμως;
Σύμφωνα πάντα με την Παλαιά Διαθήκη, οι σημίτες γείτονες των Φιλισταίων τούς αποκαλούσαν Καφθωρίμ, επειδή προέρχονταν από τη νήσο Καφθώρ. Σε κείμενο της Βίβλου αναφέρεται η Κρήτη ως Kaftor, αλλά και οι μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι η νήσος Καφθώρ είναι η Κρήτη. Αντιστοίχως, σε άλλες γλώσσες της Μ. Ανατολής τούς συναντούμε ως Καπτάρα (Kaptara), ενώ οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη με το παρόμοιο όνομα «Κεφτιού» (Keftiu). Εκφράσεις όπως «η χώρα Κεφτιού», «πλοία της χώρας Κεφτιού» και «έργα της χώρας Κεφτιού» αναφέρονται σε κείμενα που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους. Η ονομασία Κεφτιού μάλλον προέρχεται από την ονομασία keptor (κέπτωρ) που στα βαβυλωνιακά σημαίνει τοξότης. Η λέξη keptor έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις Κεφτιού και Καφθώρ. Η προσφώνηση Keftiu ίσως δηλώνει τη διαχρονική φήμη των Κρητών ως των καλύτερων τοξευτών, οπότε το όνομα της χώρας τους πιθανόν να δήλωνε τη «χώρα των τοξοτών». Εμμέσως στο κείμενο του Σαμουήλ (Α’ 13.20) υπάρχει επίσης αναφορά στην ειδίκευση των Φιλισταίων στη μεταλλουργία. Αλλά και σε αυτή την ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ (17:4-8, 17) βλέπουμε στοιχεία καθαρά μυκηναϊκά (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου οι Μυκηναίοι έχουν επικρατήσει επί δύο αιώνες στην Κρήτη): κράνος από ορείχαλκο (Koba), αλυσιδωτή πανοπλία (siryon), κοπίδα (kidon), ακόντιο με ορειχάλκινη αιχμή (hanit), δακτύλιο και κορδόνι σφεντόνας.
Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες ΙΙΙ
ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ
Προσφάτως ανακοινώθηκαν, από εβραίους αρχαιολόγους, τα ευρήματα των ανασκαφών της τελευταίας δεκαετίας στον Ασκάλωνα (Ashkelon), την παραθαλάσσια πόλη των Φιλισταίων στην περιοχή της Γάζας, νότια του Τελ Αβίβ. Τα ενεπίγραφα κεραμικά με χρώμα κόκκινο που βρέθηκαν ήταν αποτέλεσμα μιας καταστροφής της πόλης κατά τον 16ο αι. π.Χ. Οι ανασκαφές αυτές αποκάλυψαν ότι οι Φιλισταίοι είχαν αναπτύξει αξιόλογη αγγειοπλαστική τέχνη (ασκαλωναία κεράμια) και αξιόλογη αρχιτεκτονική κατασκευών.
Στον Ασκάλωνα οι ανασκαφείς εντόπισαν 19 ενεπίγραφα χρωματισμένα κεραμικά κομμάτια τα οποία αντιπροσωπεύουν ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΑΙΓΑΙΑΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ.
Οι ανασκαφείς υποστηρίζουν ότι μερικά από τα ευρήματα είναι δοχεία αποθήκευσης τα οποία έχουν μεταφερθεί πιθανόν από την Κύπρο και την Κρήτη και τα οποία έφθασαν στην αποικία του Ασκάλωνα με τους πρώτους κατοίκους ΓΥΡΩ ΣΤΟ 2000 π.Χ. Οι δε σημάνσεις και χαράγματα που υπάρχουν στα δοχεία αυτά μαρτυρούν ότι χαράχτηκαν αλλού, όχι στον Ασκάλωνα. Από αναλύσεις που έγιναν προκύπτει όμως ότι ένα από τα 19 ενεπίγραφα κεραμικά ευρήματα κατασκευάστηκε από τοπικό άργιλο, γεγονός το οποίο δείχνει ότι οι Φιλισταίοι πιθανόν μετέφεραν την ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΡΑΦΗΣ στη νέα τους αποικία.
Τα ενεπίγραφα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο τεύχος του Μαρτίου του 2007 του αρχαιολογικού περιοδικού «The Israel Exploration Journal», από δύο ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΒΑΡΝΤ, τον Φρανκ Μουρ Κρος και τον Λόρενς Ε. Στέιτζ.
Ο δρ Κρος, ως ειδικός στις γλώσσες και στις διαλέκτους της Μέσης Ανατολής, αναφέρει ότι Η ΓΡΑΦΗ στα ευρήματα είναι ΑΙΓΑΙΑΚΗΣ προέλευσης και τη χαρακτήρισε κράμα κυπρο-μινωικής και Γραμμικής Α γραφής. Στη θέση αυτή συμφωνεί και ο επικεφαλής της ανασκαφής αρχαιολόγος δρ Στέιτζ.
Οι δύο αρχαιολόγοι επισημαίνουν ακόμη ότι τα ενεπίγραφα ευρήματα «αποκαλύπτουν για πρώτη φορά ότι οι πρώτοι φιλισταίοι κάτοικοι του Ασκάλωνα ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ (από το 1600 π.Χ. !), ΣΕ ΜΗ ΣΗΜΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, που δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί. Ίσως να μην ήταν υπερβολικό να πούμε ότι οι επιγραφές είναι γραμμένες σε μια γραφή που η βάση της είναι η κυπρο-μινωική γραφή την οποία χρησιμοποίησαν και οι Φιλισταίοι. Εξετάζοντας τις επιγραφές αυτές, μάλλον ΕΞΕΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ». ΠΡΟΣΟΧΗ: από το 1600 π.Χ. (!)
Μετά το 700 π.Χ. οι Φιλισταίοι, κατακτημένοι με δηλητηριοχρησία από τους εβραίους, ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ την γραμμική συλλαβική τους γραφή με το φοινικικό αλφάβητο, έχασαν την ελληνική γλώσσα και ταυτότητα, ομιλούσαν σε μια παραφθαρμένη αραμαϊκή (συριακή) διάλεκτο και τελικά εκσημιτίσθηκαν.
Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες IV
Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ
Την 8η Φεβρουαρίου 1926 ο αείμνηστος πανεπιστημιακός δάσκαλος Παναγιώτης Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε μία μνημειώδη ομιλία, η οποία έγινε ως εναρκτήριο μάθημα στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία αποδέχεται, με ισχυρά και τεκμηριωμένα στοιχεία, την ελληνοκρητική καταγωγή των Φιλισταίων! Μάλιστα, σε υποσημείωσή του γράφει: «Διαφωτιστική οπωσδήποτε επί του προκειμένου είναι και η παρ’ Ομήρω (Οδύσσεια Τ 177) μαρτυρία καθ’ ην μεταξύ άλλων λαών κατοικούντων την παλαιάν Κρήτην ήσαν και οι Πελασγοί»!...
Η ομιλία του αρχίζει ως εξής:
Αρχόμενος των καθηγητικών μου εν τω ανωτάτω εθνικώ ημών πανδιδακτηρίω παραδόσεων, εκφράζω και εντεύθεν, κατ’ έθος τε ακαδημεικόν και κατά καθήκον, την βαθείαν μου ευγνωμοσύνην πρώτιστα μεν πάντων προς τον πατέρα των φώτων και παντός αγαθού δοτήρα, έπειτα δε προς τους εκθρέψαντάς με γονείς και διδασκάλους, προς την περίσεμνον των θεολόγων Σχολήν, την τιμήσασάν με ομοθύμως διά της ψήφου αυτής και προς την σεβ. Κυβέρνησιν, την εγκρίνασαν και κυρώσασαν την εκλογήν μου. Επ’ ίσης αισθάνομαι την υποχρέωσιν, όπως και κατά την επίσημον ταύτην στιγμήν μακαρίσω την μνήμην του προώρως το πανεπιστήμιον απορφανίσαντος σοφού και λίαν προσφιλούς μοι διδασκάλου Εμμανουήλ Ζολώτα, όστις ού μόνον πρώτος εδίδαξε το μάθημα της Βιβλικής Ιστορίας εν τη ημετέρα Σχολή, αλλά και εις εμέ αυτόν, μετά τον σεβ. Μοι καθηγητήν κ. Ν. Παπαγιαννόπουλον, εγένετο ο έτερος των δύο πρώτον άμα και πολυτίμων εις τον λαβύρινθον της βιβλικής επιστήμης χειραγωγών.
Εκ των σπουδαιοτάτων επιτευγμάτων της καθ’ όλου επιστήμης κατά την τελευταίαν ενενηκονταετίαν τυγχάνουσιν αναμφιλέκτως και αι εν τη παμμερεί εξερευνήσει της παλαιάς Εγγύς Ανατολής επιτελεσθείσαι αξιοθαύμαστοι πρόοδοι, αι οφειλόμεναι προς τοις άλλοις και εις το άφθονον φως, όπερ επί της ιστορίας της αρχαιότητος ακαταπαύστως επιχύνεται από των εν ταις χώραις εκείνη αρχαιολογικών ανασκαφών. Των δε προόδων τούτων, ως ήτο εύλογον, δεν παρέμεινεν άγευστος ουδέ η περί την Βίβλον επιστήμη. Και δη υπό το φως, όπερ διά της αρχαιολογικής σκαπάνης προέκυψεν, ου μόνον πλείστα όσα σημεία ιστορικά της Βίλου, της τε παλαιάς και της καινής, διευκρινούνται και κάλλιον κατανοούνται, αλλά και ουκ ολίγα υπ’ εκείνης εκτιθέμενα ή οπωσδήποτε μαρτυρούμενα ιστορικά γεγονότα περιφανή ευρίσκουσιν επιβεβαίωσιν. Ως εύγλωττον επί του προκειμένου παράδειγμα δύναται να χρησιμεύση κάλλιστα η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ, του εκ της μικράς μαθητικής ηλικίας γνωρίμου και ΑΣΥΜΠΑΘΟΥΣ ίσως ημίν, αλλ’ εκλεκτού και πολλαχώς σήμερον περισπουδάστου τούτου λαού, περί ου, ως και περί της δι’ αυτού διαδόσεως και καλλιεργίας του ΑΙΓΑΙΟΚΡΗΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ έσται ημίν σήμερον ο λόγος.
Περί των Φιλισταίων και του πολιτισμού αυτών πληροφορούσιν ημάς σήμερον, προς τη Π. Διαθήκη, κυρίως μεν τα αιγυπτιακά μνημεία και τα εν Παλαιστίνη και Κρήτη αρχαιολογικά ευρήματα, κατά δεύτερον δε λόγον τα ασσυριακά μνημεία, μάλιστα δε τα από των Ασαρχαδδών και Ασσουρβανιπάλ, ο Ιουδαίος ιστοριογράφος Ιώσηπος και ο ημέτερος Ηρόδοτος μετ’ άλλων τινών μεταγενεστέρων συγγραφέων (Στράβωνος, Διοδώρου του Σικελιώτου, Πτολεμαίου, Λουκιανού κ.ά.).
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ
Προσφάτως ανακοινώθηκαν, από εβραίους αρχαιολόγους, τα ευρήματα των ανασκαφών της τελευταίας δεκαετίας στον Ασκάλωνα (Ashkelon), την παραθαλάσσια πόλη των Φιλισταίων στην περιοχή της Γάζας, νότια του Τελ Αβίβ. Τα ενεπίγραφα κεραμικά με χρώμα κόκκινο που βρέθηκαν ήταν αποτέλεσμα μιας καταστροφής της πόλης κατά τον 16ο αι. π.Χ. Οι ανασκαφές αυτές αποκάλυψαν ότι οι Φιλισταίοι είχαν αναπτύξει αξιόλογη αγγειοπλαστική τέχνη (ασκαλωναία κεράμια) και αξιόλογη αρχιτεκτονική κατασκευών.
Στον Ασκάλωνα οι ανασκαφείς εντόπισαν 19 ενεπίγραφα χρωματισμένα κεραμικά κομμάτια τα οποία αντιπροσωπεύουν ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΑΙΓΑΙΑΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ.
Οι ανασκαφείς υποστηρίζουν ότι μερικά από τα ευρήματα είναι δοχεία αποθήκευσης τα οποία έχουν μεταφερθεί πιθανόν από την Κύπρο και την Κρήτη και τα οποία έφθασαν στην αποικία του Ασκάλωνα με τους πρώτους κατοίκους ΓΥΡΩ ΣΤΟ 2000 π.Χ. Οι δε σημάνσεις και χαράγματα που υπάρχουν στα δοχεία αυτά μαρτυρούν ότι χαράχτηκαν αλλού, όχι στον Ασκάλωνα. Από αναλύσεις που έγιναν προκύπτει όμως ότι ένα από τα 19 ενεπίγραφα κεραμικά ευρήματα κατασκευάστηκε από τοπικό άργιλο, γεγονός το οποίο δείχνει ότι οι Φιλισταίοι πιθανόν μετέφεραν την ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΓΡΑΦΗΣ στη νέα τους αποικία.
Τα ενεπίγραφα ευρήματα παρουσιάστηκαν στο τεύχος του Μαρτίου του 2007 του αρχαιολογικού περιοδικού «The Israel Exploration Journal», από δύο ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ ΧΑΡΒΑΡΝΤ, τον Φρανκ Μουρ Κρος και τον Λόρενς Ε. Στέιτζ.
Ο δρ Κρος, ως ειδικός στις γλώσσες και στις διαλέκτους της Μέσης Ανατολής, αναφέρει ότι Η ΓΡΑΦΗ στα ευρήματα είναι ΑΙΓΑΙΑΚΗΣ προέλευσης και τη χαρακτήρισε κράμα κυπρο-μινωικής και Γραμμικής Α γραφής. Στη θέση αυτή συμφωνεί και ο επικεφαλής της ανασκαφής αρχαιολόγος δρ Στέιτζ.
Οι δύο αρχαιολόγοι επισημαίνουν ακόμη ότι τα ενεπίγραφα ευρήματα «αποκαλύπτουν για πρώτη φορά ότι οι πρώτοι φιλισταίοι κάτοικοι του Ασκάλωνα ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ (από το 1600 π.Χ. !), ΣΕ ΜΗ ΣΗΜΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, που δεν έχει ακόμη αποκρυπτογραφηθεί. Ίσως να μην ήταν υπερβολικό να πούμε ότι οι επιγραφές είναι γραμμένες σε μια γραφή που η βάση της είναι η κυπρο-μινωική γραφή την οποία χρησιμοποίησαν και οι Φιλισταίοι. Εξετάζοντας τις επιγραφές αυτές, μάλλον ΕΞΕΤΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ». ΠΡΟΣΟΧΗ: από το 1600 π.Χ. (!)
Μετά το 700 π.Χ. οι Φιλισταίοι, κατακτημένοι με δηλητηριοχρησία από τους εβραίους, ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ την γραμμική συλλαβική τους γραφή με το φοινικικό αλφάβητο, έχασαν την ελληνική γλώσσα και ταυτότητα, ομιλούσαν σε μια παραφθαρμένη αραμαϊκή (συριακή) διάλεκτο και τελικά εκσημιτίσθηκαν.
Οι Φιλισταίοι και οι Έλληνες IV
Η ΜΕΛΕΤΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΜΠΡΑΤΣΙΩΤΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ
Την 8η Φεβρουαρίου 1926 ο αείμνηστος πανεπιστημιακός δάσκαλος Παναγιώτης Μπρατσιώτης, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε μία μνημειώδη ομιλία, η οποία έγινε ως εναρκτήριο μάθημα στην Αίθουσα Τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία αποδέχεται, με ισχυρά και τεκμηριωμένα στοιχεία, την ελληνοκρητική καταγωγή των Φιλισταίων! Μάλιστα, σε υποσημείωσή του γράφει: «Διαφωτιστική οπωσδήποτε επί του προκειμένου είναι και η παρ’ Ομήρω (Οδύσσεια Τ 177) μαρτυρία καθ’ ην μεταξύ άλλων λαών κατοικούντων την παλαιάν Κρήτην ήσαν και οι Πελασγοί»!...
Η ομιλία του αρχίζει ως εξής:
Αρχόμενος των καθηγητικών μου εν τω ανωτάτω εθνικώ ημών πανδιδακτηρίω παραδόσεων, εκφράζω και εντεύθεν, κατ’ έθος τε ακαδημεικόν και κατά καθήκον, την βαθείαν μου ευγνωμοσύνην πρώτιστα μεν πάντων προς τον πατέρα των φώτων και παντός αγαθού δοτήρα, έπειτα δε προς τους εκθρέψαντάς με γονείς και διδασκάλους, προς την περίσεμνον των θεολόγων Σχολήν, την τιμήσασάν με ομοθύμως διά της ψήφου αυτής και προς την σεβ. Κυβέρνησιν, την εγκρίνασαν και κυρώσασαν την εκλογήν μου. Επ’ ίσης αισθάνομαι την υποχρέωσιν, όπως και κατά την επίσημον ταύτην στιγμήν μακαρίσω την μνήμην του προώρως το πανεπιστήμιον απορφανίσαντος σοφού και λίαν προσφιλούς μοι διδασκάλου Εμμανουήλ Ζολώτα, όστις ού μόνον πρώτος εδίδαξε το μάθημα της Βιβλικής Ιστορίας εν τη ημετέρα Σχολή, αλλά και εις εμέ αυτόν, μετά τον σεβ. Μοι καθηγητήν κ. Ν. Παπαγιαννόπουλον, εγένετο ο έτερος των δύο πρώτον άμα και πολυτίμων εις τον λαβύρινθον της βιβλικής επιστήμης χειραγωγών.
Εκ των σπουδαιοτάτων επιτευγμάτων της καθ’ όλου επιστήμης κατά την τελευταίαν ενενηκονταετίαν τυγχάνουσιν αναμφιλέκτως και αι εν τη παμμερεί εξερευνήσει της παλαιάς Εγγύς Ανατολής επιτελεσθείσαι αξιοθαύμαστοι πρόοδοι, αι οφειλόμεναι προς τοις άλλοις και εις το άφθονον φως, όπερ επί της ιστορίας της αρχαιότητος ακαταπαύστως επιχύνεται από των εν ταις χώραις εκείνη αρχαιολογικών ανασκαφών. Των δε προόδων τούτων, ως ήτο εύλογον, δεν παρέμεινεν άγευστος ουδέ η περί την Βίβλον επιστήμη. Και δη υπό το φως, όπερ διά της αρχαιολογικής σκαπάνης προέκυψεν, ου μόνον πλείστα όσα σημεία ιστορικά της Βίλου, της τε παλαιάς και της καινής, διευκρινούνται και κάλλιον κατανοούνται, αλλά και ουκ ολίγα υπ’ εκείνης εκτιθέμενα ή οπωσδήποτε μαρτυρούμενα ιστορικά γεγονότα περιφανή ευρίσκουσιν επιβεβαίωσιν. Ως εύγλωττον επί του προκειμένου παράδειγμα δύναται να χρησιμεύση κάλλιστα η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ, του εκ της μικράς μαθητικής ηλικίας γνωρίμου και ΑΣΥΜΠΑΘΟΥΣ ίσως ημίν, αλλ’ εκλεκτού και πολλαχώς σήμερον περισπουδάστου τούτου λαού, περί ου, ως και περί της δι’ αυτού διαδόσεως και καλλιεργίας του ΑΙΓΑΙΟΚΡΗΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ έσται ημίν σήμερον ο λόγος.
Περί των Φιλισταίων και του πολιτισμού αυτών πληροφορούσιν ημάς σήμερον, προς τη Π. Διαθήκη, κυρίως μεν τα αιγυπτιακά μνημεία και τα εν Παλαιστίνη και Κρήτη αρχαιολογικά ευρήματα, κατά δεύτερον δε λόγον τα ασσυριακά μνημεία, μάλιστα δε τα από των Ασαρχαδδών και Ασσουρβανιπάλ, ο Ιουδαίος ιστοριογράφος Ιώσηπος και ο ημέτερος Ηρόδοτος μετ’ άλλων τινών μεταγενεστέρων συγγραφέων (Στράβωνος, Διοδώρου του Σικελιώτου, Πτολεμαίου, Λουκιανού κ.ά.).
ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ
ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ V
Η πόλη ΓΑΘ, κατά την πρώιμη Εποχή του Σιδήρου, ήταν η πρωτεύουσα και κύρια πόλη της ελληνικής Παλαιστίνης και του λαού των ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ, από το 1.100 μέχρι το 800 π.Χ. Μετά την καταστροφή της Γαθ από την Αραμαίο (Σύριο) βασιλιά Αζαήλ, περίπου 830 π.Χ., οι τέσσερις άλλες ελληνικές πόλεις συνέχισαν να ευημερούν. Κατά τη διάρκεια της Νεο-Ασσυριακής περιόδου (μέσα ογδόου έως τα μέσα του εβδόμου αιώνα π.Χ.), η χώρα των Φιλισταίων ευημερούσε. ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ V
Η πόλη Ασκελών έγινε ένα σημαντικό λιμάνι και η πόλη Ακκαρών έγινε Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ.
Μόνο μετά την Βαβυλωνιακή κατάκτηση, περίπου το 604 π.Χ., όλες οι Φιλισταιϊκές πόλεις καταστράφηκαν και οι κάτοικοί τους εξορίσθηκαν στην Βαβυλώνα. Τότε σημειώθηκε οριστικά, το ξαφνικό τέλος του λαμπρού, αλλά άγνωστου ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΡΕΝ ΜΑΪΕΡ ΔΗΛΩΝΕΙ:
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΡΕΝ ΜΑΪΕΡ ΔΗΛΩΝΕΙ:
«ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ.
-
ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΕΒΡΑΪΚΟ ΕΘΝΟΣ
ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ»
ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΟΥΣ»
Η ΕΘΝΟΓΕΝΕΣΗ
ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ
ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΤΩΝ
Η σταδιακή εθνογένεση των αρχαίων Ισραηλιτών είναι ένα γεγονός ιστορικής σημασίας.
Σύμφωνα με τελευταίες απόψεις εβραίων ιστορικών δεν θα υπήρχε το Ιουδαϊκό έθνος χωρίς την παράλληλη ύπαρξη των Ελληνοφιλισταίων.
Μια πολύ σημαντική διάλεξη έκανε την 23/4/2014 ο Ιουδαίος αρχαιολόγος και βασικός ανασκαφέας της ελληνοφιλισταιϊκής πόλεως Γαθ, Aren Maeir, στο Oriental Institute του Σικάγου, με θέμα τις πρόσφατες αρχαιολογικές πληροφορίες για τους Φιλισταίους και την σχέση τους με τους γειτονικούς Ισραηλίτες κατά την περίοδο 1.300 – 700 π.Χ.
Επίσης βλέπε τις παρακάτω μελέτες :
John Brug (Wisconsin Lutheran
Seminary), “The „Philistines‟–What‟s in a Name?”
Αren M. Maeir (Bar-Ilan University), “The 2010 Season of Excavations at Tell
es-Safi/Gath: Bronze and Iron Age Remains”
Louise Hitchcock (University
of Melbourne) and Liora Kolska Horwitz (The Hebrew University of Jerusalem),
“One Philistine‟s Trash is an Archaeologist‟s Treasure: Preliminary Assessment
of the Philistine Remains in Area A2 at Tell es-Safi/Gath”
Jeffrey R. Chadwick (Brigham
Young University) and Eric L. Welch (Pennsylvania State University), “Early
Philistine Settlement at Tell es-Safi/Gath – Iron Age I Evidence from Area F”
Koch (Tel Aviv University),
“From Lachish VI to Lachish IV–The Longue Durée of the Judahite Shephelah”
Philistia and the Philistines
in the Iron Age IIA Itzhaq Shai
Aren M. Maeir,
"Philistines and Their Cities", n.p. [cited 22 Apr 2015]. Online:http://www.bibleodyssey.org/en/places/related-articles/philistines-and-their-cities
Στην ακαδημαϊκή διάλεξή του ο Aren Maeir εξήγησε την σταδιακή εθνογένεση των αρχαίων Ισραηλιτών και την σχέση τους με τους Φιλισταίους.
Ο ΜΕΙΡ απέδειξε με πειστικό τρόπο ότι ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΙΟΥΔΑΪΚΟ ΕΘΝΟΣ χωρίς την ύπαρξη των Ελληνοφιλισταίων.
Το πραγματικό ιστορικό σενάριο για την εθνογένεση των αρχαίων ισραηλιτών κατά τον εβραίο αρχαιολόγο είναι το εξής:
Δύο ήταν είναι τα πληθυσμιακά στοιχεία που αποτέλεσαν την πρώτη μαγιά του εβραϊκού λαού:
α. ένας ολιγάριθμος (η βίβλος αναφέρει 600.000 άτομα – ο Maier υποστηρίζει πολύ λιγότεροι, ίσως 100.000) και ασύνδετος όχλος δούλων (και όχι ακόμα Ισραηλιτών), που ξεκίνησε από την Αίγυπτο, πέρασε από την γη Μαδιάμ (Σινά), όπου ο Μωυσής δημιούργησε τον φυλετικό Θεό των εβραίων ως καιόμενη βάτο (επτάφωτος λυχνία). Η τοποθεσία εβραϊκά λεγόταν μέρος YHW, απ΄όπου φαίνεται να προέκυψε το εβραϊκό όνομα του θεού YHWH (Yahweh = η θεότητα της YHW, ο βροντερός θεός των ηφαιστείων κατά τον Φρόυντ).
β. το πολυπληθέστερο υπόστρωμα στο οποίο έδρασαν αυτοί οι βάρβαροι εισβολείς από την Αίγυπτο, ήταν ελληνοχαναανίτες που είχαν αποτραβηχθεί στην υψικείμενη ενδοχώρα μετά τις επιδρομές των Eλληνικών Λαών της Θάλασσας στις ακτές της ανατολικής μεσογείου, λίγα χρόνια μετά την λήξη του Τρωϊκού πολέμου (1.300 – 1.100 π.Χ.).
Από την ένωση των δύο αυτών πληθυσμών προέκυψαν οι Πρωτο-Ισραηλίτες που πρωτομνημονεύονται σε αιγυπτιακό έγγραφο το 1208 π.Χ.
Η παράλληλη ύπαρξη «εχθρικών άλλων» Φιλισταίων στην παραλιακή παλαιστινιακή ζώνη (αλλόφυλων – απερίτμητων) ΕΔΡΑΣΕ ΩΣ ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ για την πολιτική ενοποίηση των διαφόρων φυλών και την εκλογή του πρώτου βασιλιά – ουσιαστικά αρχιφύλαρχου - του Ισραήλ Σαούλ. Οι περισσότεροι Ισραηλίτες ήταν ακόμη πολυθεϊστές κατά τον 10° αιώνα, την εποχή του Δαυΐδ και του Σολομώντα, όταν το ανώτατο ιερατείο προσπαθεί να τους επιβάλλει τον μονοθεϊσμό.
Από εκεί και μετά, βασιλεία και ιερατείο προσπάθησαν να σφυρηλατήσουν ιδεολογική συνοχή και διαφοροποίηση από τους γειτονικούς πολυθεϊστές «άλλους», μέσα από την προώθηση του μονοθεϊσμού. Υπήρχε μεγάλη αντίδραση της μάζας στην διάδοση της μονολατρείας – μονοθεϊσμού, παρά τις προσπάθειες του ιερατείου και η ρητή απαγόρευση της ειδωλολατρείας χρονολογείται στα χρόνια του βασιλιά Ιωσία.
Όπως εξήγησε ο Mάιερ, ο καταλύτης που ώθησε τους Ισραηλίτες σε αυτήν την αναθεώρηση της σχέσης τους με τον Θεό ήταν η Νεο-Ασσυριακή κατάκτηση. Η τελική εκδοχή της Παλαιάς Διαθήκης, όπως την ξέρουμε σήμερα, παράχθηκε μετά από την Νεο-Βαβυλωνιακή κατάκτηση και την καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσορα, από τους εξόριστους στην Βαβυλώνα Ισραηλίτες που, μετά από την επιστροφή τους στην Χαναάν, έδρασαν ως «ιερός σπόρος» όπως αποκαλούνται στο Βιβλίο του Έσδρα, πάνω στο υπόστρωμα «Am ha’aretz» (= Ισραηλίτες που παρέμειναν πίσω στην Χαναάν). Τόσο διαφορετική είχε γίνει η θρησκεία των εξόριστων στην κοσμοπολιτική Βαβυλώνα Ισραηλιτών, ώστε ο Ἐσδρας απαγόρευσε την επιμειξία των με τους γηγενείς «Am ha’aretz» που είχαν τα δικά τους «μιαρά» θρησκευτικά έθιμα.
Οι Φιλισταίοι γράφονται στις αιγυπτιακές επιγραφές ως Plst (Pelesata - Peleset) και στα παλαιοεβραϊκά ως Pelistim. (ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ) .
Οι Ελληνοφιλισταίοι ήρθαν σε πολεμική ρήξη με τους Αιγύπτιους και ο Φαραώ της Αιγύπτου το 1175 π.Χ. σε μάχη με τους Φιλισταίους, στο Δέλτα του Νείλου, σκότωσε περίπου 12.000 Φιλισταίους. Σε αναμνηστικές τοιχογραφίες της Αιγύπτου, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα την εμφάνιση των στρατιωτών των Φιλισταίων, οι οποίοι φορούσαν φτερωτή κόμμωση και κρατούσαν ένα δόρυ, ένα κωνικό σπαθί και μία ασπίδα και μοιάζουν πολύ σαν Μυκηναίοι - Αχαιοί. Μετά την μάχη στο Δέλτα του Νείλου, πολλοί Φιλισταίοι επέστρεψαν πίσω και εγκατεστάθηκαν μόνιμα στην παράκτια Χαναάν, όπου έγιναν οι γείτονες και, κατά την Βίβλο, οι αρχετυπικοί εχθροί των Ισραηλιτών που έφθασαν αργότερα στην υψικείμενη ενδοχώρα.
Από πού είχαν έλθει όμως;
Κατά την Βίβλο, οι Φιλισταίοι ήταν «απερίτμητοι» (δηλαδή δεν είχαν το έθιμο της περιτομής, όπως οι Σημιτικοί λαοί), και κατάγονταν από την «Kaphtor», όρος που σημαίνει Κρήτη. Η Kaphtor είναι η Κρήτη και οι Keftiu οι κάτοικοι της Κρήτης. Αυτό αποδεικνύεται και από τοιχογραφίες σε τάφους Αιγυπτίων ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ KEFTIU ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΜΙΝΩΪΚΑ ΑΓΓΕΙΑ. Επίσης το Αιγαίο αναφέρεται στα αιγυπτιακά ιδεογραφικά ως η «μεγάλη πράσινη θάλασσα». Σήμερα έχουμε πλέον ΑΦΘΟΝΕΣ ΠΡΩΪΜΕΣ ΛΕΞΕΙΣ των Φιλισταίων, που αποδεικνύουν την ελληνική καταγωγή τους.
Σύμφωνα πάντα με την Παλαιά Διαθήκη, οι Σημίτες γείτονες των Φιλισταίων τούς αποκαλούσαν Καφθωρίμ, επειδή προέρχονταν από τη νήσο Καφθώρ. Σε κείμενο της Βίβλου αναφέρεται η Κρήτη ως Kaftor, αλλά και οι μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι η νήσος Καφθώρ είναι η Κρήτη. Αντιστοίχως, σε άλλες γλώσσες της Μ. Ανατολής τούς συναντούμε ως Καπτάρα (Kaptara), ενώ οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη με το παρόμοιο όνομα «Κεφτιού» (Keftiu). Εκφράσεις όπως «η χώρα Κεφτιού», «πλοία της χώρας Κεφτιού» και «έργα της χώρας Κεφτιού» αναφέρονται σε κείμενα που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους. Η ονομασία Κεφτιού μάλλον προέρχεται από την ονομασία keptor (κέπτωρ) που στα βαβυλωνιακά σημαίνει τοξότης. Η λέξη keptor έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις Κεφτιού και Καφθώρ. Η προσφώνηση Keftiu ίσως δηλώνει τη διαχρονική φήμη των Κρητών ως των καλύτερων τοξευτών, οπότε το όνομα της χώρας τους πιθανόν να δήλωνε τη «χώρα των τοξοτών». Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πολλά τάγματα άριστων Κρητών τοξοτών στον στρατό του, τα οποία χρησιμοποιούσε σε ειδικές αποστολές με τον εαυτό του επικεφαλής. Εμμέσως στο κείμενο του Σαμουήλ (Α’ 13.20) υπάρχει επίσης αναφορά στην ειδίκευση των Φιλισταίων στη μεταλλουργία. Αλλά και σε αυτή την ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ (17:4-8, 17) βλέπουμε στοιχεία καθαρά μυκηναϊκά (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου οι Μυκηναίοι έχουν επικρατήσει επί δύο αιώνες στην Κρήτη): κράνος από ορείχαλκο (Koba), αλυσιδωτή πανοπλία (siryon), κοπίδα (kidon), ακόντιο με ορειχάλκινη αιχμή (hanit), δακτύλιο και κορδόνι σφεντόνας.
Στην ελληνική μετάφραση της Βίβλου, οι Φιλισταίοι θεωρούνται «ἀλλόφυλοι» των Ισραηλιτών. Τα πάμπολλα αγγεία των Φιλισταίων που βρέθηκαν και βρίσκονται συνεχώς από εβραίους αρχαιολόγους, δείχνουν επίσης ελληνική – αιγαιακή καταγωγή, ενώ μεγάλη γενετική ανάλυση που έγινε, η ανάλυση DNA των οστών των γουρουνιών που βρέθηκαν στους φιλισταιϊκούς αρχαιολογικούς χώρους, έδειξε ότι τα γουρούνια που έτρωγαν οι Φιλισταίοι ήταν ευρωπαϊκής και όχι ασιατικής καταγωγής.
Στο γνωστό βιβλίο μαύρης (κατάμαυρης) μαγείας των εβραίων «Παλαιά Διαθήκη» - «Γένεσις» (21.32-34, 26.1-8) αναφέρεται ότι στην περιοχή Γέραρα της γης Χαναάν ο Φιλισταίος Βασιλιάς Αβιμέλεχ και ο αρχιστράτηγος του Φιχόλ έκαναν συμφωνία με τον Χαλδαίο μάγο (- Εβραίος = από το εβραϊκό Ιβρεί δηλ. ΟΧΙ ΝΤΟΠΙΟΣ, περάτης, πρόσφυγας, περαστικός από εκεί, καταγόμενος από την Χαλδαϊκή πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας-) και κατ’επάγγελμα ψεύτη και δολοπλόκο Αβραάμ (δεύτερο μισό του 15ου αιώνα π.Χ.) ώστε να παραμείνει ο περιπλανώμενος μάγος μαύρης μαγείας Αβραάμ στη χώρα των Φιλισταίων για πολύ καιρό. Αναφέρεται επίσης ότι οι Φιλισταίοι είχαν σαν νόμισμα το ελληνικό ΔΙΔΡΑΧΜΟ από το 1500 π.Χ. (!)
(Λεξικά ΓΕΡΑΡΑ: γεραρός <αρχαία ελληνική < γεραίρω < γέρας γεραρός, -ά, -ό (λόγιο) αξιοσέβαστος, σεβαστός γεραρός < γεραίρω < γέρας < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *gʷerH- (χαιρετίζω, επαινώ), ΓΕΡΑΡΟΣ = γέρος, μεγαλοπρεπής, συνώνυμα: γεραιός, γηραιός, (πληθυντικός) οἱ γεραροί: ιερείς (πληθυντικός) αἱ γεραραί: ιέρειες του Διονύσου - πανάρχαια πόλη της Παλαιστίνης – από το 2.000 π.Χ. - με ελληνικό όνομα και έλληνες κατοίκους).
Στο Δευτερονόμιο (2,23) αναφέρεται ότι οι Φιλισταίοι είχαν εγκατασταθεί στη νότια παραλιακή λωρίδα της Χαναάν – διάφορες πηγές λένε πριν από το 2.000 π.Χ. – και είχαν δημιουργήσει ομοσπονδία (Πεντάπολη) η οποία περιελάμβανε τις πόλεις Αζωτος, Ασκάλων, Ακκαρών ή Εκρών, Γάζα και Γαθ. Επίσης στην εύφορη κοιλάδα του Ιορδάνη είχαν δημιουργήσει άλλη μία πεντάπολη: Σόδομα, Γόμορα, Αδαμά (αδάμας- διαμάντι), Σεβωείμ (Σεβάσμια;) και Σηγώρ (Ζωγόρα = ζώων αγορά;)
Oι Φιλισταίοι, εκτός των άλλων, ήταν σαν λαός και σπουδαίοι μεταλλωρύχοι. Η κατεργασία των μετάλλων υπήρξε η μεγάλη ειδικότητά τους, κι αυτό τους έδινε μια ιδιαίτερη δύναμη. Οι εβραίοι αγόραζαν και τρόχιζαν τα γεωργικά τους εργαλεία στις πόλεις των Φιλισταίων, όπως πολλές φορές αναφέρει η Π. Διαθήκη.
Βλέπε την διδακτορική διατριβή του Ν.Π. Ολυμπίου, Προϊσραηλιτικοί Ιεροί Χώροι και Ναοί εις την Παλαιστίνην. Χώροι Συνεχούς Ναοδομίας, Αθήναι 1984 σ.88,185,312,437.
Σχετικά με την Μυκηναϊκή παρουσία στην παλαιστινιακή τοποθεσία Μεγγιδώ βλ. τις πρόσφατες επιστημονικές ανακοινώσεις του καθηγητή του Τελ Αβίβ Assaf Yasur Landau, the many faces of colonization: 12th century Aegean
settlements in Cyprus and the Levant.
Ε. Παπαδοπούλου, Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Παρουσία στην εγγύς Ανατολή
και ειδικότερα στην κοιλάδα του Ιορδάνου. Στις Περιλήψεις του διεθνούς Συνεδρίου Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος 7-11 Οκτωβρίου 2002, σ.22-23 και σ.26,
ΔΕΛΤΙΟΝ της Ελληνικής Εταιρείας Μεσανατολικών σπουδών, Δεκέμβριος 2001 Νο.1(1,σ.7, σχετικά με τις ανασκαφές του καθηγητού Αθ. Παπαδόπουλου στο Νεκροταφείο της θέσεως an Nag της Πρώιμης εποχής του Χαλκού, όπου παρατηρείται συνέχεια της λατρείας μέχρι και τους Βυζαντινούς χρόνους.
Μυκηναϊκά ευρήματα υπήρχαν και μέσα στο ναό του Σολομώντος.
Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Ηρακλής Ο Εξερευνητής του Αρχαίου κόσμου σελ.47.
Οι Φιλισταίοι ήταν ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ, ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ (φυλή των ΑΧΑΙΩΝ, με απίστευτη τόλμη και ζωτικότητα). Στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ διέθεταν 30.000 άμαξες (Σαμουήλ Α’ 13.5) και πλήθος στρατιωτών. Ως τον θάνατο του Ιησού του Ναυή διατηρούσαν όλη τη γη τους, δηλ. την μισή σημερινή Παλαιστίνη με ολόκληρη την παραλιακή ζώνη του σημερινού Ισραήλ.
Το Ιουδαϊκό ιερατείο, από την εποχή του Μωϋσή και μετά – Ιησούς του Ναυή, Κριτές, Σαούλ, Δαυΐδ, Σολομών κλπ – χρησιμοποίησε, εναντίον των ελληνοφιλισταίων και άλλων λαών, βιολογικά όπλα. Τα όπλα αυτά οι εβραίοι τα φύλαγαν στην Κιβωτό της Διαθήκης από την εποχή του Μωϋσή, με αυτά δηλητηρίαζαν τα νερά των αντιπάλων γύρω τους, οι εχθροί τους κατέρρεαν χωρίς να καταλάβουν το γιατί και οι εβραίοι έλεγαν ότι τους βοηθούσε ο Ιεχωβά με τους αγγέλους του, οι οποίοι ανεβοκατέβαιναν συνεχώς τον ουρανό για να σφάζουν τους εχθρούς του Ισραήλ.
Τα υλικά που είχαν στην κιβωτό της Διαθήκης ήταν ανόργανα και οργανικά δηλητήρια. Τα πιο επικίνδυνα ήταν τα πτωματικά δηλητήρια (μικρόβια του άνθρακα και της πανούκλας). Τα υλικά αυτά που βρίσκονταν στην κιβωτό της Διαθήκης οι ιερείς αποκαλούσαν ΤΟΡΕΦ. Τορέφ θα πεί σαπίλα.
Στα εβραϊκά σαράφ σημαίνει καίω, καθαρίζω, εξολοθρεύω με φωτιά. Στον πληθυντικό Σεραφείμ ονομάσθηκαν οι άγγελοι, τα πνεύματα που καθαρίζουν με φωτιά. Ο χαλδαίος θεός Νεργκάλ, με προσωνύμιο Σαράφ ήταν ο θεός των πτωμάτων και της πανούκλας.
Άλλη μία σημασία της λέξεως Τεραφείμ – Σεραφείμ που παραθέτει ο ιστορικός Α. Lods στο βιβλίο του «Μωϋσής», εκδόσεις Σμυρνιώτη, μετάφραση Μάριος Βερέττας, σελίδα 293, είναι πιο ενδιαφέρουσα: «Η λέξη ΤΕΡΑΦΕΙΜ μοιάζει να είναι ο πληθυντικός της λέξεως ΤΟΡΕΦ, που θα πει σαπίλα». Άρα στα εβραϊκά η λέξη τεραφείμ – σεραφείμ έχει και την έννοια «σαπίλες».
Κριταί 15, 4-6: «Σαμψών, ο γαμβρός του Φιλισταίου Θαμναθαίου».
Η Παλαιά Διαθήκη προσπαθεί συνεχώς να παρουσιάσει τους πολυθεϊστές Ελληνοφιλισταίους σαν τους αρχετυπικούς εχθρούς των μονοθεϊστών Ισραηλιτών, το όργανο που ο Γιαχβέ επέλεξε για να τιμωρήσει/συνετίσει τους Ισραηλίτες για τις αμαρτίες τους, στην πραγματικότητα όμως οι καθημερινές σχέσεις των δύο λαών δεν ήταν τόσο εχθρικές.
Ο Δαυΐδ αναγκάστηκε να καταφύγει στους Φιλισταίους ως μισθοφόρος, όταν ο Σαούλ (πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ που εκλέχθηκε για να τους καθοδηγήσει στον πόλεμο κατά των Φιλισταίων) επιχείρησε να τον σκοτώσει εξαιτίας της δημοφιλίας που είχε αποκτήσει με τον υποτιθέμενο άθλο του εναντίον του Γολιάθ. Πολλοί εβραίοι βασιλιάδες είχαν προσωπική φρουρά μόνο από Φιλισταίους, γιατί φοβόντουσαν τους δικούς τους, μην τους δολοφονήσουν.
Η αρχαιολογία έχει αποδείξει ότι υπήρχαν κανονικότατες εμπορικές σχέσεις μεταξύ Ισραηλιτών και Φιλισταίων, οι οποίοι είχαν και το μονοπώλιο της μεταλλουργίας.
Οι εβραίοι, παρά τις απαγορεύσεις των ιερέων, έπαιρναν για συζύγους, κόρες Φιλισταίων. Οι πανάσχημοι Χαλδαιοεβραίοι εντυπωσιάζονταν από την ομορφιά των Ελληνίδων Φιλισταίων. Ο ίδιος ο Κριτής των Ιουδαίων, ο Σαμψών, παντρεύθηκε, κατά σειρά, τρεις ελληνοφιλισταίες.
Θαυμάστε απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, 14,3:
«Ο πατήρ και η μήτηρ είπον τω Σαμψών. Μη ουκ γυνή εκ παντί του λαού, συ πορεύει λαβείν γυναίκα από των αλλοφύλων, των απεριτμήτων.
Είπε Σαμψών. Αυτή ευθεία εν οφθαλμοίς μου»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: «Ο πατέρας και η μητέρα του Σαμψών του είπαν. Δεν υπάρχει για σένα μία εβραία γυναίκα στον λαό μας για να την πάρεις και πηγαίνεις και παίρνεις από τους αλλοφύλους , τους απερίτμητους; Απάντησε ο Σαμψών. Αυτή η Φιλισταία είναι η πεντάμορφη στα μάτια μου».
Κριταί 15, 4-6: «Σαμψών, ο γαμβρός του Φιλισταίου Θαμναθαίου».
Παρέκβαση: Θαμνί, Θαμναθαίος: Ελληνόηχο, μη εβραϊκό όνομα, ο έλληνας πεθερός του Σαμψών. Κανένας στο σχολείο δεν μας είπε ότι ο Σαμψών είχε πεθερό φιλισταίο με ελληνικό όνομα. Κανένας φιλόλογος ή θεολόγος δεν προχώρησε σε ετυμολογία του ονόματος. Ποιός γραικύλος νεοέλληνας ξέρει ότι ο πεθερός του Σαμψών ήταν ο Θαμναθαίος ο έλληνας;
Άραγε πόσο ΤΟΡΕΦ μας χρειάζεται;
Θαμά, θαμάκις, επίρρημα = συχνάκις, συχνά, πολλάκις, Ιλιάδα Π,207 Πίνδαρος Ισμθ. 1,37. Θαμέες, θαμέσι, θαμέας, θαμύς, θαμειαί = πυκνός, Ιλιάδα Α,52 «πυραί καίοντο θαμειαί». Θαμίζω,θαμά, θαμινός, θαμινά = έρχομαι συχνάκις, συχνάζω, Οδύσσεια Θ161 «ούτι κομιζόμενος γε θάμιζεν». Θάμνα = οίνος δευτερίας, στεμφυλίτης. Θαμνάς (-θάμνος) = η ρίζα. Θάμνος, θαμινός = φυτόν μικρόν, χαμόκλαδον Οδύσσεια Ε471 «θάμνος εν πυκνοίσι» = εντός των πυκνών θάμνων.
Θαάσσω (θάσσω) = κάθομαι Ιλιάδα Ι 194 «λοπών έδος ένθα θάασσεν», Ύμνοι Ομήρου 468 «μετ΄αθανάτοισι θαάσεις».
Άρα πιθανώς: όνομα και περιοχή Θαμναθαίος = τόπος με πυκνά χαμόκλαδα, που κάθονται (μένουν) άνθρωποι. Αυτά, μέχρι που οι (ανύπαρκτοι) έλληνες φιλόλογοι μας πουν περισσότερα.
Ο Μωϋσής στις 10 εντολές που παρέδωσε στους Ιουδαίους, απαγορεύει την μοιχεία, όχι όμως και την πορνεία. Η πορνεία απεναντίας ετιμάτο ιδιαιτέρως παρά των Ιουδαίων. Πάμπολλοι βιβλικοί δίκαιοι επισκέπτονταν καθημερινά πόρνες. Ο δίκαιος Σαμψών π.χ. είχε σαν τακτικότατη συνήθεια να επισκέπτεται τα πορνεία στις πόλεις των Φιλισταίων.
Κριταί, 16,1: «Και επορεύθη Σαμψών εις Γάζαν και είδεν εκεί γυναίκα πόρνην και εισήλθεν προς αυτήν».
Παρεμπιπτόντως ο Σαμψών ήταν Ναζηραίος, δηλαδή αφιερωμένος στο εβραϊκό ιερατείο από παιδί. Σαν Ναζηραίος, δηλαδή ειδικός πράκτορας του Ιουδαϊκού ιερατείου, ήταν ο καλύτερα εκπαιδευμένος και μυημένος στην δηλητηριοχρησία και στις πτωματικές τέχνες. Ως Ναζηραίος, ασχολούμενος συνεχώς με τις επικίνδυνες πτωματικές μαγγανείες, με τις οποίες δηλητηρίαζε τα νερά των Φιλισταίων και προκαλούσε λοιμούς, κινδύνευε να καταστεί και ο ίδιος ακάθαρτος (να μολυνθεί ). Έτσι οι εβραίοι ιερείς του επέβαλλαν ένα ευδιάκριτο προειδοποιητικό μήνυμα, τα μακριά μαλλιά. Σε περίπτωση που τα έκοβε, έδινε το μήνυμα και γινόταν εγκαίρως αντιληπτός από απόσταση: «Προσοχή, είμαι μιασμένος – μολυσμένος = εξασθενημένος, πρέπει να με υποδεχθείτε με τις αναγκαίες προφυλάξεις».
Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε Έλληνα στο δρόμο «ποιος σκότωσε τον Γολιάθ;» όλοι θα απαντήσουν «ο Δαυΐδ».
Η νίκη του μικροκαμωμένου Ιουδαίου Δαυΐδ εναντίον του γιγαντόσωμου Έλληνα Γολιάθ εισχώρησε τόσο έντονα ΜΕΣΑ στο μυαλό μας, λόγω της ιουδαιοχριστιανικής προπαγάνδας από την παιδική ηλικία και έγινε τόσο παροιμιώδης που αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στις μνήμες όλων μας.
Όποιος όμως έχει διαβάσει καλά όλη την Παλαιά Διαθήκη ξέρει ότι ο Δαυΐδ δεν είναι ο μόνος που σκότωσε τον Γολιάθ.
Σε δύο άλλα χωρία της ΠΔ ως «Γολιαθοφόντης» ήρωας παρουσιάζεται ο -κατά τα άλλα άγνωστος- Έλχανάν !
Β΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 21-19: «Και εγένετο πόλεμος μετά των αλλοφύλων Φιλισταίων και επάταξεν Ελχανάν, υιός Αριωργίμ ο Βηθλεεμίτης, τον ΓΟΛΙΑΘ ΤΟΝ ΓΕΘΘΑΙΟΝ».
Σχόλια χριστιανών: «η ύπαρξις δύο συνωνύμων Γολιάθ εν Γεθ δεν είναι αδύνατος (!)».
Το παραπάνω βιβλικό χωρίο ήταν σκάνδαλο και έπρεπε να διορθωθεί. Έτσι πολύ αργότερα το διόρθωσαν, υπέρ του σπουδαιότερου ήρωα Δαυΐδ, με την προσθήκη ότι ο Ελχανάν σκότωσε όχι τον Γολιάθ, αλλά τον αδελφό του Λαχμί. Έτσι στην θεόπνευστο βίβλο ο Γολιάθ σκοτώνεται δύο φορές και μία ο αδελφός του:
Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ 20-5: «Και εγένετο πόλεμος μετά των αλλοφύλων Φιλισταίων και επάταξεν Ελχανάν, υιός Ιαίρ, τον Λαχμί, Αδελφόν Γολιάθ του Γεθθαίου».
Αυτό σημαίνει ότι η τελική εκδοχή της Βίβλου που παράχθηκε κατά την Βαβυλωνιακή Εξορία (μετά το 600 π.Χ), . ενσωμάτωσε δύο διαφορετικές παλαιότερες παραδόσεις για την Γολιαθοφονία, που υποτίθεται ότι συνέβη στα χρόνια του Δαυΐδ, δηλαδή μεταξύ 1000 με 950 π.Χ. Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο; Προφανώς υπήρχε μια αρχική παράδοση με τον Ελχανάν ως Γολιαθοφόντη και αργότερα ο άθλος του μεταφέρθηκε στον Δαυΐδ από εκείνους τους συγγραφείς που είχαν σαν σκοπό να πλάσουν έναν αυθεντικό Ιουδαίο ήρωα Δαυΐδ.
Ο ίδιος ο Δαυΐδ δεν γνωρίζει καν και ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ τον άθλο που ο ίδιος έκανε. Η επική αυτή νίκη του εβραίου Δαυΐδ επί του έλληνα Γολιάθ, παγκοσμίως γνωστή και παροιμιώδης, αγνοείται επιδεικτικά από την υπόλοιπη Παλαιά Διαθήκη. Ο πολυγραφότατος Δαυΐδ, που έγραψε πάνω από 150 ψαλμούς και ποιήματα, δεν αναφέρει πουθενά το σπουδαιότερο κατόρθωμά του. Η έλλειψη αυτή εξόργισε τους μεταγενέστερους ιουδαίους που επιχείρησαν να τη διορθώσουν με την δημιουργία νέου – μη αυθεντικού – ψαλμού, του 151 ψαλμού, που περιγράφει τον θάνατο του Γολιάδ.
Το πολύ μεταγενέστερο βιβλίο «Σοφία Σειράχ» που γράφηκε από τον ιουδαίο αρχιερέα Σίμωνα το 190 π.Χ. στους αλεξανδρινούς χρόνους, αναφέρει την ιστορία του Δαυΐδ και του Γολιάθ με σκοπό να απαλλάξει τον Δαυΐδ από την κατηγορία του μάγου επαοιδού και να τον αναδείξει σε ήρωα της εβραϊκής ιστορίας.
Η ιστορία αυτή με την πρόκληση σε μονομαχία για την επίλυση πολεμικών διεκδικήσεων, παραπέμπει έντονα σε ομηρικό ύφος, ενώ πουθενά αλλού δεν εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη τέτοια μονομαχία μεταξύ ηρώων. Αυτό δίνει λαβή να υποψιασθούμε ότι όλα αυτά γεννήθηκαν στα κεφάλια των μεταγενέστερων ιουδαίων, των ελληνιστικών χρόνων, που διάβαζαν Όμηρο.
Επίσης στην μετάφραση των Ο΄ το περιστατικό της μονομαχίας του Δαυΐδ με τον Γολιάθ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΛΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, δηλαδή είναι αμφισβητούμενο απόσπασμα.
(Α΄ Βασιλειών 17, 12-31, 41-50, 55-58).
Ο ΜΕΙΡ απέδειξε με πειστικό τρόπο ότι ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΙΟΥΔΑΪΚΟ ΕΘΝΟΣ χωρίς την ύπαρξη των Ελληνοφιλισταίων.
Το πραγματικό ιστορικό σενάριο για την εθνογένεση των αρχαίων ισραηλιτών κατά τον εβραίο αρχαιολόγο είναι το εξής:
Δύο ήταν είναι τα πληθυσμιακά στοιχεία που αποτέλεσαν την πρώτη μαγιά του εβραϊκού λαού:
α. ένας ολιγάριθμος (η βίβλος αναφέρει 600.000 άτομα – ο Maier υποστηρίζει πολύ λιγότεροι, ίσως 100.000) και ασύνδετος όχλος δούλων (και όχι ακόμα Ισραηλιτών), που ξεκίνησε από την Αίγυπτο, πέρασε από την γη Μαδιάμ (Σινά), όπου ο Μωυσής δημιούργησε τον φυλετικό Θεό των εβραίων ως καιόμενη βάτο (επτάφωτος λυχνία). Η τοποθεσία εβραϊκά λεγόταν μέρος YHW, απ΄όπου φαίνεται να προέκυψε το εβραϊκό όνομα του θεού YHWH (Yahweh = η θεότητα της YHW, ο βροντερός θεός των ηφαιστείων κατά τον Φρόυντ).
β. το πολυπληθέστερο υπόστρωμα στο οποίο έδρασαν αυτοί οι βάρβαροι εισβολείς από την Αίγυπτο, ήταν ελληνοχαναανίτες που είχαν αποτραβηχθεί στην υψικείμενη ενδοχώρα μετά τις επιδρομές των Eλληνικών Λαών της Θάλασσας στις ακτές της ανατολικής μεσογείου, λίγα χρόνια μετά την λήξη του Τρωϊκού πολέμου (1.300 – 1.100 π.Χ.).
Από την ένωση των δύο αυτών πληθυσμών προέκυψαν οι Πρωτο-Ισραηλίτες που πρωτομνημονεύονται σε αιγυπτιακό έγγραφο το 1208 π.Χ.
Η παράλληλη ύπαρξη «εχθρικών άλλων» Φιλισταίων στην παραλιακή παλαιστινιακή ζώνη (αλλόφυλων – απερίτμητων) ΕΔΡΑΣΕ ΩΣ ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ για την πολιτική ενοποίηση των διαφόρων φυλών και την εκλογή του πρώτου βασιλιά – ουσιαστικά αρχιφύλαρχου - του Ισραήλ Σαούλ. Οι περισσότεροι Ισραηλίτες ήταν ακόμη πολυθεϊστές κατά τον 10° αιώνα, την εποχή του Δαυΐδ και του Σολομώντα, όταν το ανώτατο ιερατείο προσπαθεί να τους επιβάλλει τον μονοθεϊσμό.
Από εκεί και μετά, βασιλεία και ιερατείο προσπάθησαν να σφυρηλατήσουν ιδεολογική συνοχή και διαφοροποίηση από τους γειτονικούς πολυθεϊστές «άλλους», μέσα από την προώθηση του μονοθεϊσμού. Υπήρχε μεγάλη αντίδραση της μάζας στην διάδοση της μονολατρείας – μονοθεϊσμού, παρά τις προσπάθειες του ιερατείου και η ρητή απαγόρευση της ειδωλολατρείας χρονολογείται στα χρόνια του βασιλιά Ιωσία.
Όπως εξήγησε ο Mάιερ, ο καταλύτης που ώθησε τους Ισραηλίτες σε αυτήν την αναθεώρηση της σχέσης τους με τον Θεό ήταν η Νεο-Ασσυριακή κατάκτηση. Η τελική εκδοχή της Παλαιάς Διαθήκης, όπως την ξέρουμε σήμερα, παράχθηκε μετά από την Νεο-Βαβυλωνιακή κατάκτηση και την καταστροφή του ναού της Ιερουσαλήμ από τον Ναβουχοδονόσορα, από τους εξόριστους στην Βαβυλώνα Ισραηλίτες που, μετά από την επιστροφή τους στην Χαναάν, έδρασαν ως «ιερός σπόρος» όπως αποκαλούνται στο Βιβλίο του Έσδρα, πάνω στο υπόστρωμα «Am ha’aretz» (= Ισραηλίτες που παρέμειναν πίσω στην Χαναάν). Τόσο διαφορετική είχε γίνει η θρησκεία των εξόριστων στην κοσμοπολιτική Βαβυλώνα Ισραηλιτών, ώστε ο Ἐσδρας απαγόρευσε την επιμειξία των με τους γηγενείς «Am ha’aretz» που είχαν τα δικά τους «μιαρά» θρησκευτικά έθιμα.
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ
ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ
Οι Φιλισταίοι γράφονται στις αιγυπτιακές επιγραφές ως Plst (Pelesata - Peleset) και στα παλαιοεβραϊκά ως Pelistim. (ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ) .
Οι Ελληνοφιλισταίοι ήρθαν σε πολεμική ρήξη με τους Αιγύπτιους και ο Φαραώ της Αιγύπτου το 1175 π.Χ. σε μάχη με τους Φιλισταίους, στο Δέλτα του Νείλου, σκότωσε περίπου 12.000 Φιλισταίους. Σε αναμνηστικές τοιχογραφίες της Αιγύπτου, μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα την εμφάνιση των στρατιωτών των Φιλισταίων, οι οποίοι φορούσαν φτερωτή κόμμωση και κρατούσαν ένα δόρυ, ένα κωνικό σπαθί και μία ασπίδα και μοιάζουν πολύ σαν Μυκηναίοι - Αχαιοί. Μετά την μάχη στο Δέλτα του Νείλου, πολλοί Φιλισταίοι επέστρεψαν πίσω και εγκατεστάθηκαν μόνιμα στην παράκτια Χαναάν, όπου έγιναν οι γείτονες και, κατά την Βίβλο, οι αρχετυπικοί εχθροί των Ισραηλιτών που έφθασαν αργότερα στην υψικείμενη ενδοχώρα.
Από πού είχαν έλθει όμως;
Κατά την Βίβλο, οι Φιλισταίοι ήταν «απερίτμητοι» (δηλαδή δεν είχαν το έθιμο της περιτομής, όπως οι Σημιτικοί λαοί), και κατάγονταν από την «Kaphtor», όρος που σημαίνει Κρήτη. Η Kaphtor είναι η Κρήτη και οι Keftiu οι κάτοικοι της Κρήτης. Αυτό αποδεικνύεται και από τοιχογραφίες σε τάφους Αιγυπτίων ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ KEFTIU ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΜΙΝΩΪΚΑ ΑΓΓΕΙΑ. Επίσης το Αιγαίο αναφέρεται στα αιγυπτιακά ιδεογραφικά ως η «μεγάλη πράσινη θάλασσα». Σήμερα έχουμε πλέον ΑΦΘΟΝΕΣ ΠΡΩΪΜΕΣ ΛΕΞΕΙΣ των Φιλισταίων, που αποδεικνύουν την ελληνική καταγωγή τους.
Σύμφωνα πάντα με την Παλαιά Διαθήκη, οι Σημίτες γείτονες των Φιλισταίων τούς αποκαλούσαν Καφθωρίμ, επειδή προέρχονταν από τη νήσο Καφθώρ. Σε κείμενο της Βίβλου αναφέρεται η Κρήτη ως Kaftor, αλλά και οι μελετητές της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι η νήσος Καφθώρ είναι η Κρήτη. Αντιστοίχως, σε άλλες γλώσσες της Μ. Ανατολής τούς συναντούμε ως Καπτάρα (Kaptara), ενώ οι Αιγύπτιοι αποκαλούσαν την Κρήτη με το παρόμοιο όνομα «Κεφτιού» (Keftiu). Εκφράσεις όπως «η χώρα Κεφτιού», «πλοία της χώρας Κεφτιού» και «έργα της χώρας Κεφτιού» αναφέρονται σε κείμενα που βρέθηκαν σε αιγυπτιακούς τάφους. Η ονομασία Κεφτιού μάλλον προέρχεται από την ονομασία keptor (κέπτωρ) που στα βαβυλωνιακά σημαίνει τοξότης. Η λέξη keptor έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις Κεφτιού και Καφθώρ. Η προσφώνηση Keftiu ίσως δηλώνει τη διαχρονική φήμη των Κρητών ως των καλύτερων τοξευτών, οπότε το όνομα της χώρας τους πιθανόν να δήλωνε τη «χώρα των τοξοτών». Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε πολλά τάγματα άριστων Κρητών τοξοτών στον στρατό του, τα οποία χρησιμοποιούσε σε ειδικές αποστολές με τον εαυτό του επικεφαλής. Εμμέσως στο κείμενο του Σαμουήλ (Α’ 13.20) υπάρχει επίσης αναφορά στην ειδίκευση των Φιλισταίων στη μεταλλουργία. Αλλά και σε αυτή την ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΑΡΜΑΤΩΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΟΛΙΑΘ (17:4-8, 17) βλέπουμε στοιχεία καθαρά μυκηναϊκά (μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τον 12ο αιώνα π.Χ., όπου οι Μυκηναίοι έχουν επικρατήσει επί δύο αιώνες στην Κρήτη): κράνος από ορείχαλκο (Koba), αλυσιδωτή πανοπλία (siryon), κοπίδα (kidon), ακόντιο με ορειχάλκινη αιχμή (hanit), δακτύλιο και κορδόνι σφεντόνας.
Στην ελληνική μετάφραση της Βίβλου, οι Φιλισταίοι θεωρούνται «ἀλλόφυλοι» των Ισραηλιτών. Τα πάμπολλα αγγεία των Φιλισταίων που βρέθηκαν και βρίσκονται συνεχώς από εβραίους αρχαιολόγους, δείχνουν επίσης ελληνική – αιγαιακή καταγωγή, ενώ μεγάλη γενετική ανάλυση που έγινε, η ανάλυση DNA των οστών των γουρουνιών που βρέθηκαν στους φιλισταιϊκούς αρχαιολογικούς χώρους, έδειξε ότι τα γουρούνια που έτρωγαν οι Φιλισταίοι ήταν ευρωπαϊκής και όχι ασιατικής καταγωγής.
Στο γνωστό βιβλίο μαύρης (κατάμαυρης) μαγείας των εβραίων «Παλαιά Διαθήκη» - «Γένεσις» (21.32-34, 26.1-8) αναφέρεται ότι στην περιοχή Γέραρα της γης Χαναάν ο Φιλισταίος Βασιλιάς Αβιμέλεχ και ο αρχιστράτηγος του Φιχόλ έκαναν συμφωνία με τον Χαλδαίο μάγο (- Εβραίος = από το εβραϊκό Ιβρεί δηλ. ΟΧΙ ΝΤΟΠΙΟΣ, περάτης, πρόσφυγας, περαστικός από εκεί, καταγόμενος από την Χαλδαϊκή πόλη Ουρ της Μεσοποταμίας-) και κατ’επάγγελμα ψεύτη και δολοπλόκο Αβραάμ (δεύτερο μισό του 15ου αιώνα π.Χ.) ώστε να παραμείνει ο περιπλανώμενος μάγος μαύρης μαγείας Αβραάμ στη χώρα των Φιλισταίων για πολύ καιρό. Αναφέρεται επίσης ότι οι Φιλισταίοι είχαν σαν νόμισμα το ελληνικό ΔΙΔΡΑΧΜΟ από το 1500 π.Χ. (!)
(Λεξικά ΓΕΡΑΡΑ: γεραρός <αρχαία ελληνική < γεραίρω < γέρας γεραρός, -ά, -ό (λόγιο) αξιοσέβαστος, σεβαστός γεραρός < γεραίρω < γέρας < ινδοευρωπαϊκή (ρίζα) *gʷerH- (χαιρετίζω, επαινώ), ΓΕΡΑΡΟΣ = γέρος, μεγαλοπρεπής, συνώνυμα: γεραιός, γηραιός, (πληθυντικός) οἱ γεραροί: ιερείς (πληθυντικός) αἱ γεραραί: ιέρειες του Διονύσου - πανάρχαια πόλη της Παλαιστίνης – από το 2.000 π.Χ. - με ελληνικό όνομα και έλληνες κατοίκους).
Στο Δευτερονόμιο (2,23) αναφέρεται ότι οι Φιλισταίοι είχαν εγκατασταθεί στη νότια παραλιακή λωρίδα της Χαναάν – διάφορες πηγές λένε πριν από το 2.000 π.Χ. – και είχαν δημιουργήσει ομοσπονδία (Πεντάπολη) η οποία περιελάμβανε τις πόλεις Αζωτος, Ασκάλων, Ακκαρών ή Εκρών, Γάζα και Γαθ. Επίσης στην εύφορη κοιλάδα του Ιορδάνη είχαν δημιουργήσει άλλη μία πεντάπολη: Σόδομα, Γόμορα, Αδαμά (αδάμας- διαμάντι), Σεβωείμ (Σεβάσμια;) και Σηγώρ (Ζωγόρα = ζώων αγορά;)
Oι Φιλισταίοι, εκτός των άλλων, ήταν σαν λαός και σπουδαίοι μεταλλωρύχοι. Η κατεργασία των μετάλλων υπήρξε η μεγάλη ειδικότητά τους, κι αυτό τους έδινε μια ιδιαίτερη δύναμη. Οι εβραίοι αγόραζαν και τρόχιζαν τα γεωργικά τους εργαλεία στις πόλεις των Φιλισταίων, όπως πολλές φορές αναφέρει η Π. Διαθήκη.
Βλέπε την διδακτορική διατριβή του Ν.Π. Ολυμπίου, Προϊσραηλιτικοί Ιεροί Χώροι και Ναοί εις την Παλαιστίνην. Χώροι Συνεχούς Ναοδομίας, Αθήναι 1984 σ.88,185,312,437.
Σχετικά με την Μυκηναϊκή παρουσία στην παλαιστινιακή τοποθεσία Μεγγιδώ βλ. τις πρόσφατες επιστημονικές ανακοινώσεις του καθηγητή του Τελ Αβίβ Assaf Yasur Landau, the many faces of colonization: 12th century Aegean
settlements in Cyprus and the Levant.
Ε. Παπαδοπούλου, Μινωϊκή και Μυκηναϊκή Παρουσία στην εγγύς Ανατολή
και ειδικότερα στην κοιλάδα του Ιορδάνου. Στις Περιλήψεις του διεθνούς Συνεδρίου Πανεπιστημίου Αιγαίου, Ρόδος 7-11 Οκτωβρίου 2002, σ.22-23 και σ.26,
ΔΕΛΤΙΟΝ της Ελληνικής Εταιρείας Μεσανατολικών σπουδών, Δεκέμβριος 2001 Νο.1(1,σ.7, σχετικά με τις ανασκαφές του καθηγητού Αθ. Παπαδόπουλου στο Νεκροταφείο της θέσεως an Nag της Πρώιμης εποχής του Χαλκού, όπου παρατηρείται συνέχεια της λατρείας μέχρι και τους Βυζαντινούς χρόνους.
Μυκηναϊκά ευρήματα υπήρχαν και μέσα στο ναό του Σολομώντος.
Ειρήνη Λ. Μπουρδάκου, Ηρακλής Ο Εξερευνητής του Αρχαίου κόσμου σελ.47.
Οι Φιλισταίοι ήταν ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ, ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΛΑΟΣ (φυλή των ΑΧΑΙΩΝ, με απίστευτη τόλμη και ζωτικότητα). Στον πόλεμο εναντίον του Ισραήλ διέθεταν 30.000 άμαξες (Σαμουήλ Α’ 13.5) και πλήθος στρατιωτών. Ως τον θάνατο του Ιησού του Ναυή διατηρούσαν όλη τη γη τους, δηλ. την μισή σημερινή Παλαιστίνη με ολόκληρη την παραλιακή ζώνη του σημερινού Ισραήλ.
Το Ιουδαϊκό ιερατείο, από την εποχή του Μωϋσή και μετά – Ιησούς του Ναυή, Κριτές, Σαούλ, Δαυΐδ, Σολομών κλπ – χρησιμοποίησε, εναντίον των ελληνοφιλισταίων και άλλων λαών, βιολογικά όπλα. Τα όπλα αυτά οι εβραίοι τα φύλαγαν στην Κιβωτό της Διαθήκης από την εποχή του Μωϋσή, με αυτά δηλητηρίαζαν τα νερά των αντιπάλων γύρω τους, οι εχθροί τους κατέρρεαν χωρίς να καταλάβουν το γιατί και οι εβραίοι έλεγαν ότι τους βοηθούσε ο Ιεχωβά με τους αγγέλους του, οι οποίοι ανεβοκατέβαιναν συνεχώς τον ουρανό για να σφάζουν τους εχθρούς του Ισραήλ.
Τα υλικά που είχαν στην κιβωτό της Διαθήκης ήταν ανόργανα και οργανικά δηλητήρια. Τα πιο επικίνδυνα ήταν τα πτωματικά δηλητήρια (μικρόβια του άνθρακα και της πανούκλας). Τα υλικά αυτά που βρίσκονταν στην κιβωτό της Διαθήκης οι ιερείς αποκαλούσαν ΤΟΡΕΦ. Τορέφ θα πεί σαπίλα.
Στα εβραϊκά σαράφ σημαίνει καίω, καθαρίζω, εξολοθρεύω με φωτιά. Στον πληθυντικό Σεραφείμ ονομάσθηκαν οι άγγελοι, τα πνεύματα που καθαρίζουν με φωτιά. Ο χαλδαίος θεός Νεργκάλ, με προσωνύμιο Σαράφ ήταν ο θεός των πτωμάτων και της πανούκλας.
Άλλη μία σημασία της λέξεως Τεραφείμ – Σεραφείμ που παραθέτει ο ιστορικός Α. Lods στο βιβλίο του «Μωϋσής», εκδόσεις Σμυρνιώτη, μετάφραση Μάριος Βερέττας, σελίδα 293, είναι πιο ενδιαφέρουσα: «Η λέξη ΤΕΡΑΦΕΙΜ μοιάζει να είναι ο πληθυντικός της λέξεως ΤΟΡΕΦ, που θα πει σαπίλα». Άρα στα εβραϊκά η λέξη τεραφείμ – σεραφείμ έχει και την έννοια «σαπίλες».
Τα απλά, οργανικά
ή ανόργανα δηλητήρια σκότωναν τους ελληνοφιλισταίους αργά (άγγελοι του Ιεχωβά
μιάς ταχύτητας). Τα Τεραφείμ ή ΣΕΡΑΦΕΙΜ ήταν άγγελοι
του Ιεχωβά υπερηχητικής ταχύτητας (εξαπλής - εξαπτέρυγα).
Σε μία ιστορική
«μάχη» το εβραϊκό ιερατείο σκότωσε με πανούκλα 185.000 στρατιώτες. Ιδού το
πραγματικό ιστορικό γεγονός:
Ο βασιλεύς της
Ασσυρίας Σενναχειρείμ (704-681 π.Χ.), γιος του Σαργών του
Β΄,
κατεβαίνοντας με ένα τεράστιο στράτευμα για να υποτάξει
την Αίγυπτο, έφτασε μπροστά στην Ιερουσαλήμ.
Ο προφήτης Ησαΐας, αρχηγός του εβραϊκού
ιερατείου, είναι υπεύθυνος για την άμυνα, ελέγχοντας
τα βιολογικά όπλα της κιβωτού
της Διαθήκης. Ξέρει ότι το αδύνατο
σημείο μια ολόκληρης στρατιάς είναι, ότι εξαρτάται άμεσα και
καθημερινά από επαρκείς ποσότητες υδάτων. Ο Ησαϊας διέταξε:
« και ενέφραξαν πάσας τας πηγάς και τα πολυάριθμα
στρατεύματα του Σεναχειρείμ έπιον ύδατα ξένα» δηλ.
νερό δηλητηριασμένο με πανούκλα (Β΄Βασ. ΙΘ΄24). Τι είναι όμως
η «πανούκλα»; Λοιμός, πανώλη (παν-όλλυμι=παν-απόλλυμι,
= πεθαίνουν όλοι) λοιμώδες νόσημα (κολλητικό μεταδοτικό
μολυσματικό νόσημα). «Ασθένεια που κατ’
εξοχήν μεταδίδεται από μολυσματικές ουσίες
των υδάτων».
«Και προσευχήθη
Ησαΐας ο Προφήτης και εβόησεν προς τον ουρανόν και απέστειλεν Κύριος άγγελον
όστις αφάνισε πάντας... και την νύχτα εκείνη εξήλθεν ο άγγελος
Κυρίου και επάταξεν εν τω στρατοπέδω των Ασσυρίων εκατόν ογδοήκοντα πέντε
χιλιάδας και ότε εξηγέρθησαν το πρωί, ιδού, ήσαν πάντες
σώματα νεκρά. Και εσηκώθη Σενναχειρείμ ο βασιλεύς και έφυγε» Β΄Χρον.
ΛΒ΄20 & Β΄Βασ. ΙΘ΄35.
Η σωτηρία
της Ιερουσαλήμ η αποδοθείσα σε θαύμα υπό των Ιουδαίων, οφείλετο
εις βαρείαν επιδημίαν, η οποία επέφερε μεγάλη φθοράν εις τα
στρατεύματα του Σενναχειρείμ» Π. Καρολίδου Παγκόσμιος
ιστορία, τόμος Α΄.
Ο Jan Vercoutter στο
βιβλίο του «Η αρχαία Αίγυπτος» (σελ 134) είναι πιό
συγκεκριμένος: «φαίνεται πως μια επιδημία πανούκλας ανάγκασε τους
Ασσυρίους να παραιτηθούν από τον αγώνα.
Ο Lods στο βιβλίο του
«Οι προφήτες», (σελ 64-65) γράφει: «Μία από τις
εβραϊκές εκδοχές υποστηρίζει πως άγγελος του Γιαχβέ, σκότωσε
με αρρώστια μόνο σε μια νύχτα 185.000 άνδρες του ασσυριακού στρατού.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου λίγοι αυτοί
που κατέληξαν στο αυτονόητο συμπέρασμα, ότι ο άγγελος Κυρίου και η πανούκλα,
εδώ ταυτίζονται απολύτως.
Όσον αφορά
σ΄εμάς, κάθε Κυριακή η εκκλησία προσεύχεται στους αγγέλους του
Ιεχωβά, δηλ. στα δηλητήρια της πανούκλας και του άνθρακα, «στα ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΑΙ ΤΑ
ΧΕΡΟΥΒΕΙΜ, τα εξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά» να σκοτώσουν τους
εχθρούς μας. Δυστυχώς εμείς, οι απόγονοι του Αριστοτέλη και του Ιπποκράτη, είμαστε
σήμερα άξιοι για ΤΟΡΕΦ.
Έτσι
το ιερατείο και ο Σαούλ, χρησιμοποιώντας τα δηλητήρια ΤΕΡΑΦΕΙΜ, κατάφερε να
νικήσει τους Φιλισταίους στην Γαβαά. Αργότερα όμως οι Φιλισταίοι σκοτώνουν τον
Σαούλ σε μια τίμια μάχη στην περιοχή κοντά στην πηγή Ιεζραέλ και κατορθώνουν να
πάρουν τις πόλεις τους πίσω. Ο Δαβίδ, για τον οποίο οι μεταγενέστεροι έπλασαν
τον μύθο ότι είχε νικήσει τον Γολιάθ (Καλεάδη) σε μονομαχία, κατεδίωξε τους
Φιλισταίους από τη Γαβαά στη Γεζέρ και αργότερα κατέλαβε τη Γαθ και τα περίχωρά
της, χρησιμοποιώντας και αυτός ΤΟΡΕΦ. Ο Σολομών κατέλαβε τη γη των
Φιλισταίων δηλητηριάζοντας με πτωματικά δηλητήρια τα νερά τους και
στη συνέχεια οι εξασθενημένοι και αλλοτριωμένοι Φιλισταίοι υποτάχθηκαν στους
Ασσυρίους, στους Αιγυπτίους, στους Βαβυλωνίους, στους Πέρσες και τελικά
απελευθερώθηκαν από τους Ελληνες του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Από την εποχή της κατάκτησής τους από τους Ρωμαίους και μετά έπαψαν να αναφέρονται σαν ξεχωριστός λαός από τους ιστορικούς.
Από την εποχή της κατάκτησής τους από τους Ρωμαίους και μετά έπαψαν να αναφέρονται σαν ξεχωριστός λαός από τους ιστορικούς.
ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΟΦΙΛΙΣΤΑΙΩΝ ΜΕ ΕΒΡΑΙΟΥΣ.
Ο ΝΑΖΗΡΑΙΟΣ ΣΑΜΨΩΝ
Ο ΝΑΖΗΡΑΙΟΣ ΣΑΜΨΩΝ
Κριταί 15, 4-6: «Σαμψών, ο γαμβρός του Φιλισταίου Θαμναθαίου».
Η Παλαιά Διαθήκη προσπαθεί συνεχώς να παρουσιάσει τους πολυθεϊστές Ελληνοφιλισταίους σαν τους αρχετυπικούς εχθρούς των μονοθεϊστών Ισραηλιτών, το όργανο που ο Γιαχβέ επέλεξε για να τιμωρήσει/συνετίσει τους Ισραηλίτες για τις αμαρτίες τους, στην πραγματικότητα όμως οι καθημερινές σχέσεις των δύο λαών δεν ήταν τόσο εχθρικές.
Ο Δαυΐδ αναγκάστηκε να καταφύγει στους Φιλισταίους ως μισθοφόρος, όταν ο Σαούλ (πρώτος βασιλιάς του Ισραήλ που εκλέχθηκε για να τους καθοδηγήσει στον πόλεμο κατά των Φιλισταίων) επιχείρησε να τον σκοτώσει εξαιτίας της δημοφιλίας που είχε αποκτήσει με τον υποτιθέμενο άθλο του εναντίον του Γολιάθ. Πολλοί εβραίοι βασιλιάδες είχαν προσωπική φρουρά μόνο από Φιλισταίους, γιατί φοβόντουσαν τους δικούς τους, μην τους δολοφονήσουν.
Η αρχαιολογία έχει αποδείξει ότι υπήρχαν κανονικότατες εμπορικές σχέσεις μεταξύ Ισραηλιτών και Φιλισταίων, οι οποίοι είχαν και το μονοπώλιο της μεταλλουργίας.
Οι εβραίοι, παρά τις απαγορεύσεις των ιερέων, έπαιρναν για συζύγους, κόρες Φιλισταίων. Οι πανάσχημοι Χαλδαιοεβραίοι εντυπωσιάζονταν από την ομορφιά των Ελληνίδων Φιλισταίων. Ο ίδιος ο Κριτής των Ιουδαίων, ο Σαμψών, παντρεύθηκε, κατά σειρά, τρεις ελληνοφιλισταίες.
Θαυμάστε απόσπασμα από την Παλαιά Διαθήκη, Κριταί, 14,3:
«Ο πατήρ και η μήτηρ είπον τω Σαμψών. Μη ουκ γυνή εκ παντί του λαού, συ πορεύει λαβείν γυναίκα από των αλλοφύλων, των απεριτμήτων.
Είπε Σαμψών. Αυτή ευθεία εν οφθαλμοίς μου»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: «Ο πατέρας και η μητέρα του Σαμψών του είπαν. Δεν υπάρχει για σένα μία εβραία γυναίκα στον λαό μας για να την πάρεις και πηγαίνεις και παίρνεις από τους αλλοφύλους , τους απερίτμητους; Απάντησε ο Σαμψών. Αυτή η Φιλισταία είναι η πεντάμορφη στα μάτια μου».
Κριταί 15, 4-6: «Σαμψών, ο γαμβρός του Φιλισταίου Θαμναθαίου».
Παρέκβαση: Θαμνί, Θαμναθαίος: Ελληνόηχο, μη εβραϊκό όνομα, ο έλληνας πεθερός του Σαμψών. Κανένας στο σχολείο δεν μας είπε ότι ο Σαμψών είχε πεθερό φιλισταίο με ελληνικό όνομα. Κανένας φιλόλογος ή θεολόγος δεν προχώρησε σε ετυμολογία του ονόματος. Ποιός γραικύλος νεοέλληνας ξέρει ότι ο πεθερός του Σαμψών ήταν ο Θαμναθαίος ο έλληνας;
Άραγε πόσο ΤΟΡΕΦ μας χρειάζεται;
Θαμά, θαμάκις, επίρρημα = συχνάκις, συχνά, πολλάκις, Ιλιάδα Π,207 Πίνδαρος Ισμθ. 1,37. Θαμέες, θαμέσι, θαμέας, θαμύς, θαμειαί = πυκνός, Ιλιάδα Α,52 «πυραί καίοντο θαμειαί». Θαμίζω,θαμά, θαμινός, θαμινά = έρχομαι συχνάκις, συχνάζω, Οδύσσεια Θ161 «ούτι κομιζόμενος γε θάμιζεν». Θάμνα = οίνος δευτερίας, στεμφυλίτης. Θαμνάς (-θάμνος) = η ρίζα. Θάμνος, θαμινός = φυτόν μικρόν, χαμόκλαδον Οδύσσεια Ε471 «θάμνος εν πυκνοίσι» = εντός των πυκνών θάμνων.
Θαάσσω (θάσσω) = κάθομαι Ιλιάδα Ι 194 «λοπών έδος ένθα θάασσεν», Ύμνοι Ομήρου 468 «μετ΄αθανάτοισι θαάσεις».
Άρα πιθανώς: όνομα και περιοχή Θαμναθαίος = τόπος με πυκνά χαμόκλαδα, που κάθονται (μένουν) άνθρωποι. Αυτά, μέχρι που οι (ανύπαρκτοι) έλληνες φιλόλογοι μας πουν περισσότερα.
Ο Μωϋσής στις 10 εντολές που παρέδωσε στους Ιουδαίους, απαγορεύει την μοιχεία, όχι όμως και την πορνεία. Η πορνεία απεναντίας ετιμάτο ιδιαιτέρως παρά των Ιουδαίων. Πάμπολλοι βιβλικοί δίκαιοι επισκέπτονταν καθημερινά πόρνες. Ο δίκαιος Σαμψών π.χ. είχε σαν τακτικότατη συνήθεια να επισκέπτεται τα πορνεία στις πόλεις των Φιλισταίων.
Κριταί, 16,1: «Και επορεύθη Σαμψών εις Γάζαν και είδεν εκεί γυναίκα πόρνην και εισήλθεν προς αυτήν».
Παρεμπιπτόντως ο Σαμψών ήταν Ναζηραίος, δηλαδή αφιερωμένος στο εβραϊκό ιερατείο από παιδί. Σαν Ναζηραίος, δηλαδή ειδικός πράκτορας του Ιουδαϊκού ιερατείου, ήταν ο καλύτερα εκπαιδευμένος και μυημένος στην δηλητηριοχρησία και στις πτωματικές τέχνες. Ως Ναζηραίος, ασχολούμενος συνεχώς με τις επικίνδυνες πτωματικές μαγγανείες, με τις οποίες δηλητηρίαζε τα νερά των Φιλισταίων και προκαλούσε λοιμούς, κινδύνευε να καταστεί και ο ίδιος ακάθαρτος (να μολυνθεί ). Έτσι οι εβραίοι ιερείς του επέβαλλαν ένα ευδιάκριτο προειδοποιητικό μήνυμα, τα μακριά μαλλιά. Σε περίπτωση που τα έκοβε, έδινε το μήνυμα και γινόταν εγκαίρως αντιληπτός από απόσταση: «Προσοχή, είμαι μιασμένος – μολυσμένος = εξασθενημένος, πρέπει να με υποδεχθείτε με τις αναγκαίες προφυλάξεις».
Ο ΓΟΛΙΑΘ (ΚΑΛΕΑΔΗΣ),
Ο ΔΑΥΪΔ ΚΑΙ Ο ΕΛΧΑΝΑΝ
Ο ΔΑΥΪΔ ΚΑΙ Ο ΕΛΧΑΝΑΝ
Αν ρωτήσουμε οποιονδήποτε Έλληνα στο δρόμο «ποιος σκότωσε τον Γολιάθ;» όλοι θα απαντήσουν «ο Δαυΐδ».
Η νίκη του μικροκαμωμένου Ιουδαίου Δαυΐδ εναντίον του γιγαντόσωμου Έλληνα Γολιάθ εισχώρησε τόσο έντονα ΜΕΣΑ στο μυαλό μας, λόγω της ιουδαιοχριστιανικής προπαγάνδας από την παιδική ηλικία και έγινε τόσο παροιμιώδης που αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στις μνήμες όλων μας.
Όποιος όμως έχει διαβάσει καλά όλη την Παλαιά Διαθήκη ξέρει ότι ο Δαυΐδ δεν είναι ο μόνος που σκότωσε τον Γολιάθ.
Σε δύο άλλα χωρία της ΠΔ ως «Γολιαθοφόντης» ήρωας παρουσιάζεται ο -κατά τα άλλα άγνωστος- Έλχανάν !
Β΄ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ 21-19: «Και εγένετο πόλεμος μετά των αλλοφύλων Φιλισταίων και επάταξεν Ελχανάν, υιός Αριωργίμ ο Βηθλεεμίτης, τον ΓΟΛΙΑΘ ΤΟΝ ΓΕΘΘΑΙΟΝ».
Σχόλια χριστιανών: «η ύπαρξις δύο συνωνύμων Γολιάθ εν Γεθ δεν είναι αδύνατος (!)».
Το παραπάνω βιβλικό χωρίο ήταν σκάνδαλο και έπρεπε να διορθωθεί. Έτσι πολύ αργότερα το διόρθωσαν, υπέρ του σπουδαιότερου ήρωα Δαυΐδ, με την προσθήκη ότι ο Ελχανάν σκότωσε όχι τον Γολιάθ, αλλά τον αδελφό του Λαχμί. Έτσι στην θεόπνευστο βίβλο ο Γολιάθ σκοτώνεται δύο φορές και μία ο αδελφός του:
Α΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ 20-5: «Και εγένετο πόλεμος μετά των αλλοφύλων Φιλισταίων και επάταξεν Ελχανάν, υιός Ιαίρ, τον Λαχμί, Αδελφόν Γολιάθ του Γεθθαίου».
Αυτό σημαίνει ότι η τελική εκδοχή της Βίβλου που παράχθηκε κατά την Βαβυλωνιακή Εξορία (μετά το 600 π.Χ), . ενσωμάτωσε δύο διαφορετικές παλαιότερες παραδόσεις για την Γολιαθοφονία, που υποτίθεται ότι συνέβη στα χρόνια του Δαυΐδ, δηλαδή μεταξύ 1000 με 950 π.Χ. Πως εξηγείται αυτό το παράδοξο; Προφανώς υπήρχε μια αρχική παράδοση με τον Ελχανάν ως Γολιαθοφόντη και αργότερα ο άθλος του μεταφέρθηκε στον Δαυΐδ από εκείνους τους συγγραφείς που είχαν σαν σκοπό να πλάσουν έναν αυθεντικό Ιουδαίο ήρωα Δαυΐδ.
Ο ίδιος ο Δαυΐδ δεν γνωρίζει καν και ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ τον άθλο που ο ίδιος έκανε. Η επική αυτή νίκη του εβραίου Δαυΐδ επί του έλληνα Γολιάθ, παγκοσμίως γνωστή και παροιμιώδης, αγνοείται επιδεικτικά από την υπόλοιπη Παλαιά Διαθήκη. Ο πολυγραφότατος Δαυΐδ, που έγραψε πάνω από 150 ψαλμούς και ποιήματα, δεν αναφέρει πουθενά το σπουδαιότερο κατόρθωμά του. Η έλλειψη αυτή εξόργισε τους μεταγενέστερους ιουδαίους που επιχείρησαν να τη διορθώσουν με την δημιουργία νέου – μη αυθεντικού – ψαλμού, του 151 ψαλμού, που περιγράφει τον θάνατο του Γολιάδ.
Το πολύ μεταγενέστερο βιβλίο «Σοφία Σειράχ» που γράφηκε από τον ιουδαίο αρχιερέα Σίμωνα το 190 π.Χ. στους αλεξανδρινούς χρόνους, αναφέρει την ιστορία του Δαυΐδ και του Γολιάθ με σκοπό να απαλλάξει τον Δαυΐδ από την κατηγορία του μάγου επαοιδού και να τον αναδείξει σε ήρωα της εβραϊκής ιστορίας.
Η ιστορία αυτή με την πρόκληση σε μονομαχία για την επίλυση πολεμικών διεκδικήσεων, παραπέμπει έντονα σε ομηρικό ύφος, ενώ πουθενά αλλού δεν εμφανίζεται στην Παλαιά Διαθήκη τέτοια μονομαχία μεταξύ ηρώων. Αυτό δίνει λαβή να υποψιασθούμε ότι όλα αυτά γεννήθηκαν στα κεφάλια των μεταγενέστερων ιουδαίων, των ελληνιστικών χρόνων, που διάβαζαν Όμηρο.
Επίσης στην μετάφραση των Ο΄ το περιστατικό της μονομαχίας του Δαυΐδ με τον Γολιάθ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΠΛΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, δηλαδή είναι αμφισβητούμενο απόσπασμα.
(Α΄ Βασιλειών 17, 12-31, 41-50, 55-58).
Οι
Φιλισταίοι και οι Έλληνες VI
ΤΕΛΙΚΩΣ:
ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ,
ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ.
Μιλούσαν ελληνικά, έγραφαν ελληνικά σε συλλαβική γραφή (από το 1.600 π.Χ. ! - 400 χρόνια πριν την εποχή του Τρωϊκού πολέμου), ίδια με την συλλαβική γραφή Α και Β της Κρήτης και της Πύλου, έκτισαν όμορφες πόλεις στην Παλαιστίνη, με ωραίους δρόμους, όμορφα οικοδομήματα και ναούς, καλλιεργούσαν σιτηρά (οι Φιλισταίοι λάτρευαν τον Θεό Δαγών, που στα εβραϊκά θα πεί σιτάρι και οι σύγχρονοι ιστορικοί τον αναφέρουν σαν τον Αρότριο Δία των Ελλήνων - επίσης λάτρευαν την ΠΟΤΝΙΑ, (Αθηνά ή Άρτεμι), - πολιούχος θεός της πόλεως Ακκαρών ήταν η Πότνια), λαχανικά, αμπέλια, ελιές και ζούσαν μία πολιτισμένη ελληνική ζωή, πριν τους τα αρπάξουν με δόλο και δηλητηριοχρησία, οι εισβολείς από την Αίγυπτο. Οι εργατικοί Έλληνες Φιλισταίοι, όπως με ζήλια έγραφαν οι μοχθηροί περιτετμημένοι στα «ιερά» τους βιβλία, είχαν κάνει την πατρίδα τους, την γη Χαναάν (= χώρα του κόκκινου), τόσο όμορφη και παραγωγική, ώστε «η γη έρεε μέλι και γάλα».
Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας», το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή «Χαναναίοι = Πορφυροί - κόκκινοι». Το ὄνομα Φοίνικες (=πορφυροί) δόθηκε στους Χαναναίους του Λιβάνου από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει, από το 1700 π.Χ. εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και μετά πολλοί Αχαιοί είχαν ΜΟΝΙΜΑ εγκατασταθεί εκεῖ με το όνομα Φιλισταίοι, Πουλεσάτι, Πελασγοί. Για παράδειγμα ο γίγαντας Γολιάθ (=Καλεάδης) ήταν Φιλισταίος - Πελασγός, δηλαδή Μυκηναίος κάτοικος της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι–Μυκηναίοι μεταφράζοντας στη δική τους Ελληνική Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα τη σημιτική λέξη Kinanuh (= Χαναάν), ονόμασαν τους συγκατοίκους τους, της βόρειας Παλαιστίνης, Φοίνικες. Σύμφωνα με τον Στέφανο Βυζάντιο η Φοινίκη (ο σημερινός Λίβανος) και η Παλαιστίνη μαζί ονομαζόταν και Χνα ( = Χαναάν).
Διαβάζοντας τον στίχο 17,4 - 17,7, από το βιβλίο των εβραίων «Βασιλειών Α’» που είναι η περιγραφή της αρματωσιάς του Γολιάθ (ΚΑΛΕΑΔΗΣ), νομίζει κανείς ότι διαβάζει ΙΛΙΑΔΑ.
« Καὶ ἐξῆλθεν ἀνὴρ δυνατὸς ἐκ τῆς παρατάξεως τῶν ἀλλοφύλων Γολιὰθ ὄνομα αὐτῶν ἐκ Γέθ, ὕψος αὐτοῦ τεσσάρων πήχεων καὶ σπιθαμῆς·
καὶ περικεφαλαία ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ θώρακα ἁλυσιδωτὸν αὐτὸς ἐνδεδυκώς, καὶ ὁ σταθμὸς τοῦ θώρακος αὐτοῦ πέντε χιλιάδες σίκλων χαλκοῦ καὶ σιδήρου·
καὶ κνημῖδες χαλκαῖ ἐπὶ τῶν σκελῶν αὐτοῦ, καὶ ἀσπὶς χαλκῆ ἀνὰ μέσον τῶν ὤμων αὐτοῦ·
καὶ ὁ κοντὸς τοῦ δόρατος αὐτοῦ ὡσεὶ μέσακλον ὑφαινόντων, καὶ ἡ λόγχη αὐτοῦ ἑξακοσίων σίκλων σιδήρου· καὶ ὁ αἴρων τὰ ὅπλα αὐτοῦ προεπορεύετο αὐτοῦ».
ΤΕΛΙΚΩΣ:
ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ,
ΠΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ.
Μιλούσαν ελληνικά, έγραφαν ελληνικά σε συλλαβική γραφή (από το 1.600 π.Χ. ! - 400 χρόνια πριν την εποχή του Τρωϊκού πολέμου), ίδια με την συλλαβική γραφή Α και Β της Κρήτης και της Πύλου, έκτισαν όμορφες πόλεις στην Παλαιστίνη, με ωραίους δρόμους, όμορφα οικοδομήματα και ναούς, καλλιεργούσαν σιτηρά (οι Φιλισταίοι λάτρευαν τον Θεό Δαγών, που στα εβραϊκά θα πεί σιτάρι και οι σύγχρονοι ιστορικοί τον αναφέρουν σαν τον Αρότριο Δία των Ελλήνων - επίσης λάτρευαν την ΠΟΤΝΙΑ, (Αθηνά ή Άρτεμι), - πολιούχος θεός της πόλεως Ακκαρών ήταν η Πότνια), λαχανικά, αμπέλια, ελιές και ζούσαν μία πολιτισμένη ελληνική ζωή, πριν τους τα αρπάξουν με δόλο και δηλητηριοχρησία, οι εισβολείς από την Αίγυπτο. Οι εργατικοί Έλληνες Φιλισταίοι, όπως με ζήλια έγραφαν οι μοχθηροί περιτετμημένοι στα «ιερά» τους βιβλία, είχαν κάνει την πατρίδα τους, την γη Χαναάν (= χώρα του κόκκινου), τόσο όμορφη και παραγωγική, ώστε «η γη έρεε μέλι και γάλα».
Χαναάν σημαίνει «χώρα της πορφύρας», το όνομα δηλαδή προέρχεται από το ερυθρό χρώμα που εξάγεται από την επεξεργασία της πορφύρας. Στις επιστολές της Αμάρνα του 14ου αιώνα π. Χ. οι κάτοικοι της Χαναάν αποκαλούνται «Kinanuh» ή «kinahhu», δηλαδή «Χαναναίοι = Πορφυροί - κόκκινοι». Το ὄνομα Φοίνικες (=πορφυροί) δόθηκε στους Χαναναίους του Λιβάνου από τους Μυκηναίους (Φιλισταίους), οι οποίοι είχαν συνάψει, από το 1700 π.Χ. εμπορικές σχέσεις με τους λαούς της παράκτιας ζώνης της Παλαιστίνης και μετά πολλοί Αχαιοί είχαν ΜΟΝΙΜΑ εγκατασταθεί εκεῖ με το όνομα Φιλισταίοι, Πουλεσάτι, Πελασγοί. Για παράδειγμα ο γίγαντας Γολιάθ (=Καλεάδης) ήταν Φιλισταίος - Πελασγός, δηλαδή Μυκηναίος κάτοικος της Παλαιστίνης. Οι Φιλισταίοι–Μυκηναίοι μεταφράζοντας στη δική τους Ελληνική Ινδοευρωπαϊκή γλώσσα τη σημιτική λέξη Kinanuh (= Χαναάν), ονόμασαν τους συγκατοίκους τους, της βόρειας Παλαιστίνης, Φοίνικες. Σύμφωνα με τον Στέφανο Βυζάντιο η Φοινίκη (ο σημερινός Λίβανος) και η Παλαιστίνη μαζί ονομαζόταν και Χνα ( = Χαναάν).
Διαβάζοντας τον στίχο 17,4 - 17,7, από το βιβλίο των εβραίων «Βασιλειών Α’» που είναι η περιγραφή της αρματωσιάς του Γολιάθ (ΚΑΛΕΑΔΗΣ), νομίζει κανείς ότι διαβάζει ΙΛΙΑΔΑ.
« Καὶ ἐξῆλθεν ἀνὴρ δυνατὸς ἐκ τῆς παρατάξεως τῶν ἀλλοφύλων Γολιὰθ ὄνομα αὐτῶν ἐκ Γέθ, ὕψος αὐτοῦ τεσσάρων πήχεων καὶ σπιθαμῆς·
καὶ περικεφαλαία ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ θώρακα ἁλυσιδωτὸν αὐτὸς ἐνδεδυκώς, καὶ ὁ σταθμὸς τοῦ θώρακος αὐτοῦ πέντε χιλιάδες σίκλων χαλκοῦ καὶ σιδήρου·
καὶ κνημῖδες χαλκαῖ ἐπὶ τῶν σκελῶν αὐτοῦ, καὶ ἀσπὶς χαλκῆ ἀνὰ μέσον τῶν ὤμων αὐτοῦ·
καὶ ὁ κοντὸς τοῦ δόρατος αὐτοῦ ὡσεὶ μέσακλον ὑφαινόντων, καὶ ἡ λόγχη αὐτοῦ ἑξακοσίων σίκλων σιδήρου· καὶ ὁ αἴρων τὰ ὅπλα αὐτοῦ προεπορεύετο αὐτοῦ».
ΑΥΤΟΙ
ΗΤΑΝ ΟΙ ΦΙΛΙΣΤΑΙΟΙ.
Ενας ελληνικός λαός που ζούσε ειρηνικά στην χώρα του, στην γη των Φιλιστιείμ = παλαιστιείμ = Παλαιστίνη (από το ΠΕΛΑΣΓΟΣ = περιπλανώμενος στο πέλαγος).
Τώρα πώς μάθαμε από το σχολείο να μισούμε αυτόν τον λαό, να μισούμε μία ελληνική φυλή, έχει να κάνει με την γνωστή ιστορία.
Ο λαός αυτός κατηγορήθηκε και αναθεματίσθηκε εις τον αιώνα τον άπαντα, γιατί προσπάθησε να υπερασπισθεί την γη του, τα χωράφια του και το βιός του, από τον εισβολέα και άρπαγα περιούσιο λαό του θεού.-
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Ενας ελληνικός λαός που ζούσε ειρηνικά στην χώρα του, στην γη των Φιλιστιείμ = παλαιστιείμ = Παλαιστίνη (από το ΠΕΛΑΣΓΟΣ = περιπλανώμενος στο πέλαγος).
Τώρα πώς μάθαμε από το σχολείο να μισούμε αυτόν τον λαό, να μισούμε μία ελληνική φυλή, έχει να κάνει με την γνωστή ιστορία.
Ο λαός αυτός κατηγορήθηκε και αναθεματίσθηκε εις τον αιώνα τον άπαντα, γιατί προσπάθησε να υπερασπισθεί την γη του, τα χωράφια του και το βιός του, από τον εισβολέα και άρπαγα περιούσιο λαό του θεού.-
ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ
Υ.Γ.
Σήμερα (Τετάρτη
27 Ιουλίου 2017)
ανακάλυψα τυχαίως ένα
άρθρο ενός Έλληνα
Χριστιανού για τους Ελληνοφιλισταίους. Το
παραθέτω ολόκληρο παρακάτω.
Εύκολα ο
οποιοσδήποτε ελεύθερος άνθρωπος
μπορεί να διαπιστώσει, με
ποιόν τρόπο, μία
ιδεολογία και μία θρησκεία, μπορεί να
συσκοτίσει το μυαλό
των ανθρώπων, έτσι
ώστε να δικαιολογούν
με «εμπεριστατωμένο» τρόπο
την γενοκτονία της δικής τους φυλής
από ένα ξένο
λαό στο όνομα ενός «θεού»,
στην συγκεκριμένη περίπτωση
των Ελληνοφιλισταίων από τους
ιουδαίους στο
όνομα του ανύπαρκτου «αληθινού
θεού Γιαχβέ».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ.
Από
την επίσημη ιστοσελίδα
του συγγραφέα Δημήτρη Τσινικόπουλου.
Θείες προφητείες κατά των φιλισταϊκών πόλεων
Οι Φιλισταίοι,
σύμφωνα με τις πληροφορίες της Βίβλου ήταν ένας πολεμικός λαός, εγκατεστημένος
από τη 2η π.Χ. χιλιετία στη νοτιοδυτική ακτογραμμή, που
βρίσκεται ανάμεσα στην Ιόππη και τη Γάζα. Γι’ αυτό η περιοχή κατέληξε να
ονομάζεται Φιλιστία. Η ονομασία Παλαιστίνη της ευρύτερης περιοχής, προέρχεται
από το όνομά της. Σύμφωνα με τη Γένεση, φαίνεται ότι κάποια πρώιμα φύλα,
αιγαιοκρητικά, βρισκόταν ήδη εγκατεστημένα στην εποχή του Αβραάμ και Ισαάκ
(Γεν. 20:12, 21:32-34, 26:1-18). Επίσης, σύμφωνα με τις βιβλικές αναφορές (Αμώς
4:7) και τις υπάρχουσες ιστορικές μαρτυρίες, οι Φιλισταίοι προερχόταν κυρίως
από την Κρήτη (Καφθόρ), και από άλλα ίσως γειτονικά νησιά, που στα Αιγυπτιακά
μνημεία αναφέρονται ως «θαλασσινοί
λαοί», ή λαοί της θάλασσας. Μια μεγάλη εισβολή τους αναχαιτίστηκε από το
Φαραώ Ραμσή τον Γ΄ και αυτό μνημονεύεται σε σχετικό Αιγυπτιακό μνημείο.
Στην εποχή του
εισέβαλε ο Ισραήλ στη γη Χαναάν (15ος αι. π.Χ.) και μετέπειτα, μέχρι την εποχή του Δαβίδ
που υπέταξε τους Φιλισταίους, ακόμη και μέχρι την εποχή του Ιουδαίου βασιλιά
Οζία (8ος αι. π.Χ.), οι Φιλισταίοι παρέμειναν στις πόλεις τους
Γαθ και Άζωτο (Β΄ Χρον. 26:6). Αλλά, αυτές, δεν ήσαν οι μόνες που έγιναν
φημισμένες. Μαζί με τις Ασκαλώνα,
Ακκαρών και την Γάζα,
αποτελούσαν την περίφημη Πεντάπολη
των Φιλισταίων. Αυτές οι πόλεις ήταν ανεξάρτητες μεταξύ τους, και κυβερνούνταν
από έναν ηγεμόνα, αυτόνομο και ανεξέλεγκτο. Ωστόσο, για πολιτικά και
στρατιωτικά θέματα, οι πέντε «κύριοι» των πόλεων, έκαναν πολεμικά συμβούλια,
και έδειχναν αξιοσημείωτη ενότητα εναντίον του κοινού εχθρού τους. Τα
αρχαιολογικά ευρήματα και τα ιστορικά στοιχεία εναρμονίζονται θαυμάσια με τις
βιβλικές αναφορές για τους Φιλισταίους1.
Από τις ανασκαφές που
διενεργήθηκαν στις πόλεις αυτές κατά καιρούς, στον 20ο αι. κυρίως,
διαπιστώθηκε ότι οι Φιλισταίοι είχαν αναπτύξει μια ενδιαφέρουσα τέχνη κεραμικής
με σχέδια που συναντώνται μόνον εκεί και μοιάζουν με τα μυκηναϊκά σχέδια.
Ιδιαίτερα, βρέθηκαν ποτήρια μπύρας και κρασιού, και ήταν φυσικό αυτό, αφού οι
Φιλισταίοι ήσαν φοβεροί πότες (πρβλ. Κριτές 14:10, 16:25).
Αλλά οι Φιλισταίοι
ανακάλυψαν κυρίως τον σίδερο, τον κατεργαζόταν σε μεγάλες ποσότητες και είχαν
κατασκευάσει χυτήρια σιδήρου. Σε αντίθεση με τους Ισραηλίτες, όπου στις κύριες
περιοχές της Χαναάν, στην περίοδο της εγκατάστασής τους, δεν ήταν σε θέση να μπορούν
να κατεργάζονται σίδηρο. «Και τέκτων σιδήρου ουχ’ ευρίσκετο εν πάση γη Ισραήλ»
σημειώνεται στο βιβλίο των Βασιλείων (Α΄, 13:19-20), και γι’ αυτό μειονεκτούσαν
σε σχέση με τους πανίσχυρους στρατιωτικά Φιλισταίους.
Η βιβλική ιστορία
είναι γεμάτη με εχθροπραξίες των Φιλισταίων με τους προ-αιώνιους αυτούς εχθρούς
του Ισραήλ (Κριτές 1:18, 19, 3:34. 15:9,10. Α΄ Σαμ. 4:1-11, 13:19-23, Α΄
Βασ.4:1, 16:15) ώσπου ο Δαβίδ τους καθυπέταξε, αλλά σαν λαός, συνέχιζαν να
υφίστανται επί εποχής Ναβουχοδονόσορος.
Η χονδροειδής
ειδωλολατρία, η απληστία, η αιματοχυσία και η διαρκής εχθρότητά τους με τους
Ισραηλίτες, επέσυραν την προσοχή και την θεία κρίση, ώστε να προδιαγραφεί και
να προβλεφθεί το τέλος τους. «…Ιδού,
Εγώ, θα απλώσω το χέρι μου κατά των Φιλισταίων και θα αποκόψω τους Χερετίμ και
θα εξαφανίσω μέχρι τον τελευταίο, το λαό της παραλίας», ήταν η προφητική
κρίση (Ιεζεκιήλ 25:16). Και δεν ήταν η μοναδική. Από τη συνδυασμένη μελέτη των
προφητειών του Ησαΐα 14:18-21, του Ιωήλ (3:4-8), του Ιεζεκιήλ (25:16), του
Ιερεμία (27:5), του Αμώς (1:8), του Σοφονία (2:4-6) και του Ζαχαρία (9:5-7),
που προελέχθησαν και διατυπώθηκαν σε ένα διάστημα τριών αιώνων περίπου (8ος-5ος αι. π.Χ), προκύπτουν
οι επόμενες επιμέρους θείες προφητικές κρίσεις σχετικά με τους Φιλισταίους και
την περίφημη Πεντάπολή τους:
1.
Οι Φιλισταίοι θα
υποταχθούν και θα πωληθούν ως δούλοι στους Ιουδαίους (Ιωήλ 3:8).
2.
Οι Φιλισταίοι θα
εξαλειφθούν ως λαός (Ιεζ. 25:16, Αμώς 1:8, Σοφ.2:4).
3.
Η Ασκαλών θα ερημωθεί
(Ιερ. 17:23, Ζαχ. 9:5).
4.
Η Ακκαρών θα
ξεριζωθεί και δε θα υπάρχει κάτοικός της (Σοφ. 2:4, Ζαχ. 9:7).
5.
Η Άζωτος θα
καταστραφεί (Σοφ. 2:4) και θα κατοικηθεί από αλλογενείς (Ζαχ. 9:6).
6.
Η Γάζα θα
εγκαταλειφθεί–θα φαλακρωθεί (Σοφ. 2:4, Ζαχ. 9:6).
7.
Ο βασιλιάς της Γάζας
θα θανατωθεί (Ζαχ. 9:5).
8.
Οι περιοχές της
Φιλιστίας (παράλια της θάλασσας) και ιδίως της Ασκαλώνας, θα γίνουν
κατοικητήριο ποιμένων και μάνδρα ποιμένων, και ο Ισραήλ θα βόσκει εκεί (Σοφ.
2:6-7).
Ας εξετάσουμε τα επί
μέρους αυτά προφητικά στοιχεία για να δούμε εάν και κάτά πόσο εκπληρώθηκαν.
1.
Σύμφωνα με την
προφητεία του Ιωήλ (3:4-8) οι Φιλισταίοι επειδή εκμεταλλεύονταν τους Ιουδαίους
και, κατά περιόδους, τους υποδούλωναν και τους πωλούσαν ως δούλους στους
Έλληνες των νησιών με τους οποίους είχαν επαφή λόγω του θαλάσσιου εμπορίου και
μέσω της Τύρου (Ιεζ. 27:13, πρβλ. Β΄ Χρον. 28:17-18), θα ’ρχόταν εποχή που, θα
υποδουλωνόταν και οι ίδιοι, και θα πουλιόνταν ως δούλοι από τους Ιουδαίους
στους Σαβαίους (Άραβες) διότι, «ο ίδιος ο Γιαχβέ το είπε».
Η προφητεία εκπληρώθηκε πέντε αιώνες αργότερα, όταν ο
Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την Γάζα το 332 π.Χ., και πούλησε τους κατοίκους της
ως δούλους και αναμφίβολα και σε Ιουδαίους, οι οποίοι δεν θίχτηκαν από το
Μεγάλο Στρατηλάτη και έμειναν ανεξάρτητοι, σύμφωνα με τη μαρτυρία του Ιώσηπου
και των άλλων ιστορικών2. Αλλά εν μέρει και
από τους Ιουδαίους βασιλείς Οζία (Β Χρ. 26:6-8) και Εζεκία (Β΄ Βασ.18:8) που
τους κυρίευσαν πιο μπροστά.
2.
Σύμφωνα με τις
προφητείες του Ησαΐα, Ιεζεκιήλ, Αμώς και Σοφονία, οι Φιλισταίοι θα
εξαφανίζονταν ως λαός. Η ιστορία δείχνει ότι αυτό συνέβη βαθμιαίως. Οι πόλεις
τους καταλήφθησαν σταδιακά από τους Ασσυρίους βασιλείς Θεγλάθ Φελασάρ και από
τον θηριώδη Ναβουχοδονόσορ τον 6ο αι. π.Χ. Εξορίστηκαν κι αυτοί όπως και οι Ιουδαίοι,
και άλλοι λαοί, στη Βαβυλώνα. Κάποιοι που είχαν μείνει στην Ασκαλώνα υπόδουλοι,
έχασαν την εθνική τους ταυτότητα, αφομοιώθηκαν και εξαφανίστηκαν από την
ιστορία3.
Τα τελευταία υπολείμματά τους, υπήρχαν στους χρόνους
των Μακαβαίων (2ος αι. π.Χ.), αλλά έκτοτε, δε γίνεται καμιά αναφορά σ'
αυτούς ως λαός ή έθνος. Κάποιοι ελάχιστοι κάτοικοι στα χρόνια των αποστόλων,
εμφανίζονται αφομοιωμένοι σαν τους Ιεβουσαίους και ακίνδυνοι (πρβλ. Πράξεις των
Αποστόλων 8:26-40).
3.
Οι προφητείες
προέλεγαν την ερήμωση της Ασκαλώνας. «Η Ασκαλών ου μη κατοικηθή». Η Ασκαλών
(Tελλ Ασκελόν) ευρισκόμενη μεταξύ Γιάφας και Γάζας, από τον 12ο π.Χ. αιώνα, ήταν υπό
την κυριαρχία των Φιλισταίων μια μεγάλη πόλη. Καταλήφθηκε από τον Ασσύριο
μονάρχη Θεγλάρ Φελασάρ Γ΄, και από τον Σενναχειρείμ, περιήλθε αργότερα υπό την
κυριαρχία των Αιγυπτίων, αλλά τελικά, κυριεύθηκε από τον Ναβουχοδονόσορ, και ο
βασιλιάς της Αγά οδηγήθηκε αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα, όπως ακριβώς προείπε ο
Ιερεμίας (47:5-7). Το υπόλοιπο των Ιουδαίων μετά την επιστροφή τους από την
Βαβυλώνα, κατέλαβε την Ασκαλώνα πράγμα που έγινε βαθμιαία (Σοφονίας 2:4-7).
4.
Η Ακκαρών σύμφωνα με
τον προφήτη Σοφονία (2:4), θα ξεριζωνόταν, και θα εξαφανίζονταν οι κάτοικοί
της. Πράγμα που σημαίνει ότι, θα εξαφανιζόταν από το χώρο της και από την
ιστορία και δύσκολα θα μπορούσαν να την επαναπροσδιορίσουν. Δεν μπορούσε να
γίνει καλύτερη περιγραφή από αυτή για την πόλη Ακκαρών (Σημερινό Χερμπάτ ελ-Μουκανά).
Γιατί, στο μικρό χωριό που βρίσκεται στη θέση της και βρίσκεται στην επικράτεια
του σύγχρονου Ισραήλ, δεν υπάρχουν οι συνηθισμένοι γήλοφοι (Tell), σαν κι
αυτούς που επισημαίνουν οι αρχαιολόγοι για την ύπαρξη ερειπίων αρχαίων πόλεων.
Η αρχαία πόλη έχει ξεριζωθεί, εξαφανιστεί. Μόνο όταν οργανώνονται χωράφια από
τους κατοίκους του σύγχρονου χωριού, βρίσκονται κάποια απομεινάρια της αρχαίας
πόλης ένας χειροκίνητος μύλος, ή αρχαία δεξαμενή, που μαρτυρούν την ύπαρξη μιας
παλιάς ένδοξης πόλης. Η προφητεία εκπληρώθηκε κατά γράμμα. Οι υπερήφανοι
κάτοικοι της Φιλισταίας θα ήταν ως οι Ιεβουσαίοι, προφητεύει ο Ζαχαρίας (9:7)
δηλ., θα εξαλείφονταν όπως εξαλείφθηκαν οι Ιεβουσαίοι που έχασαν την εθνική
τους ταυτότητα και αφομοιώθηκαν από τους Ισραηλίτες. Έτσι συνέβη και με τους
Φιλισταίους που εξαφανίστηκαν ως φυλή και λαός και αφομοιώθηκαν από τους άλλους
λαούς.
5.
Η τύχη της Αζώτου
(εβρ. Ασντόντ) είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Η πόλη αυτή των Φιλισταίων ήταν
μια από τις μεγαλύτερες φιλισταϊκές πόλεις και ήδη γνωστή από την εποχή του
Ορειχάλκου (Ιησ. 11:22, 13:3). Ήταν σπουδαίο λιμάνι γνωστό στις Ακκαδικές πηγές
ως Asdudimmu4 και υπήρχε ναός του
Δαγών σ' αυτήν (πρβλ. Α΄ Σαμ. 5:1 επ.). Κατελήφθη από τον Σαργών τον 2ο στα 771 π.Χ. Στη
συνέχεια, την κατάλαβε ο Φαραώ Ψαμμήτιχος Ι, με μια πολιορκία επί 29 χρόνια
(Ηροδ. 2:157), αλλά κατελήφη από τον Σενναχειρείμ και από το Ναβουχοδονόσορ,
εξασθένησε (Ιερ. 23:20) οι κάτοικοί της αιχμαλωτίστηκαν και εν μέρει
ξανακατοικήθηκε μετά την Ιουδαϊκή αιχμαλωσία (Νεμ. 13:23-24). Τελικά, σύμφωνα
με τον Ζαχαρία, την κατοίκησαν ξένοι λαοί (αλλογενείς). Ο Μ. Αλέξανδρος έχοντας
τη συνήθεια αναμείξεως των λαών για να χάσουν την εθνική τους ταυτότητα, έκανε
το ίδιο και με τους κατοίκους των Φιλισταϊκών πόλεων5. Έτσι, κι αυτό το
σημείο της προφητείας εκπληρώθηκε! Ενώ αργότερα, στα 148 π.Χ. κατελήφθη από τον
Ιωνάθαν και τον Ιούδα τον Μακκαβαίο (Α΄ Μακ. 5:68, 10:80).
6.
& 7.) Η Γάζα θα
φαλακρωθεί – εγκαταλειφθεί («διηρπαγμένη έσται», Ο΄), σύμφωνα με τις προφητείες
του Σοφονία (2:4,5) και του Ιερεμία (47:5), και ο βασιλιάς της θα θανατώνονταν.
Η Γάζα (Tell Kha rubeh), ήταν μια από τις πιο επιφανείς πόλεις της πεντάπολης
των Φιλισταίων. Αναφέρεται στη Βίβλο ότι την κατέλαβε ο Ιησούς του Ναυή (10:41),
αλλά αργότερα περιήλθε πάλι στην κυριαρχία των Φιλισταίων (πρβλ. και το
επεισόδιο του Σαμψών με την πύλη της Γάζας [Κριτ. 16:1-3], και το ναό του Δαγών
[Κριτ. 16:21-31]). Ήταν σε κομβικό εμπορικό σημείο και γι' αυτό αποτελούσε μήλο
της έριδος μεταξύ Αιγύπτου και Ασσυρίας. Αρχαιολογικά ευρήματα αγγείων,
δείχνουν την κατοχή της από τους Φιλισταίους στην εποχή του σιδήρου. Ο Ασσύριος
Θελγάθ Φελασάρ ο Γ΄, φιλόσοφος, κατέλαβε την πόλη στα 733 π.Χ. εκπληρώνοντας
την προφητεία του Αμώς 1:6-7 «Οι ασεβείς του λαού της Γάζας σωρεύονται όλο και
πιο πολύ… γι’ αυτό θα τους τιμωρήσω: Φωτιά θα στείλω και θα καταστρέψει τα
τείχη της Γάζας και τα ανάκτορά της». Η πόλη ξανακτίστηκε, έγινε υποτελής στους
Ασσυρίους στην εποχή του Σενναχειρείμ, και του Εσαραδδών. Στα χρόνια του
Ιερεμία, η πόλη καταλήφθηκε από τους Αιγυπτίους (Ιερ. 47:1 επ.), αργότερα στα
332 π.Χ., από τον Μέγα Αλέξανδρο μετά από πεντάμηνη πολιορκία, και τελικά,
ερημώθηκε τελείως εκπληρώνοντας την προφητεία του Ιερεμία και του Αμώς: «Κανείς
από τους Φιλισταίους δε θα μείνει. Εγώ ο Κύριος το λέω» (Αμώς 1:8, πρβλ. Ησ.
14:29-31)6.
Τα όσα επακολούθησαν εκπλήρωσαν τα προφητικά λόγια του
Σοφονία 2:4, 5. «Θα μείνει ακατοίκητη η Γάζα… Ο Κύριος λέει θα σ' ερημώσω
Χαναάν, χώρα των Φιλισταίων. Δεν θα σου μείνει ούτε ένας κάτοικος», του Ιερεμία
(25:20 και ιδίως 47:5), αλλά και Ζαχαρία (9:5): Η Γάζα θα τρέμει από το φόβο
της. Δεν θα υπάρχει πια στη Γάζα βασιλιάς... Θα βάλει ο Κύριος τέλος στην εθνική
κυριαρχία των Φιλισταίων, που γι' αυτήν καμάρωναν». Αυτό το τέλος για τη Γάζα
επήλθε αρχικά από τον Ναβουχοδονόσορ συνεχίστηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο, και
οριστικοποιήθηκε από τον Αλέξανδρο Ιανναίο το 96 π.Χ.7
Στα χρόνια του Ευαγγελιστή Φιλίππου όπως αναφέρεται
στις Πράξεις των Αποστόλων, αναφέρεται η Γάζα, αλλά αυτή δεν είχε σχέση με την
κατεστραμμένη παλιά Γάζα των Φιλισταίων. Όπως και η σημερινή Γάζα δεν έχει
σχέση με την αρχαία φιλισταϊκή πόλη. Η αρχαία Γάζα βρισκόταν 2 χιλ. πιο κοντά
στην παραλία και τώρα σχηματίζει μια σειρά από αμμόλοφους με λίγα ερείπια.
Ο τόπος είναι έρημος – φαλακρωμένος, ώστε ούτε κάποια
κολόνα δεν θα έδειχνε την αρχαία πόλη που ανασκάφτηκε τα τελευταία χρόνια. O
Flinders Petrie στο Tell el-Aijjul, λίγα χιλιόμετρα από τη σημερινή Γάζα,
ανακάλυψε κοιμητήριο και πόλη που είχε ακμάσει τη 2η χιλ. π.Χ. και
ενδείξεις φιλισταϊκής κατοχής8. Ο John Urguhart
παρατηρεί ότι: «Η αρχαία Γάζα έχει τόσο ξεχαστεί… είναι τόσο φαλακρή, που ούτε
στήλη, ούτε αγκωνάρι υπάρχει που να υποδηλώνει τη θέση της»9.
Έτσι, και αυτά τα
σημεία 6 και 7 της βιβλικής προφητείας εκπληρώθηκαν, αν αναλογιστούμε ότι ο
βασιλιάς της Γάζας Βάτις, θανατώθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο, το Νοέμβριο του
332 π.Χ.10 μαζί με 10.000 που
θανατώθηκαν και εξανδραποδήθηκαν.
Μένει να δούμε αν
εκπληρώθηκε και το 8ο σημείο, και να εξαγάγουμε το γενικό συμπέρασμα.
Η προφητεία του
Σοφονία 2:7 μιλούσε για τις φιλισταϊκές πόλεις ότι θα γινόταν μάνδρα ποιμένων
και ότι ο Ισραήλ θα επικυριαρχούσε εκεί. Όπως προαναφέραμε, η ιστορία δείχνει
ότι, στα μακκαβαϊκά χρόνια, οι Ιουδαίοι αφομοίωσαν τα υπολείμματα των
Φιλισταίων και έτσι αυτοί εξαφανίστηκαν ως έθνος, οι δε Ιουδαίοι επικυριάρχησαν
σ' αυτούς και στα εδάφη τους11.
Ανασκοπώντας την
ιστορία τους, ο Λόρενς Ε. Στέιζερ σημειώνει ότι «οι Φιλισταίοι εξορίστηκαν στη
Βαβυλώνα… Εκείνοι που έμειναν στην Ασκαλώνα μετά την κατάκτησή τους από τον
Ναβουχοδονόσορ έχασαν την εθνική τους ταυτότητα και… εξαφανίστηκαν από την
ιστορία»12.
Σήμερα, κανείς δεν
μιλάει για Φιλισταίους, ούτε μπορεί να αποδείξει ότι κατάγεται από τους
αρχαίους αυτούς πολεμοχαρείς, αφού αυτοί εξαφανίστηκαν από το χάρτη της
ιστορίας, ως λαός τελείως!
Ο μαθηματικός Peter
Stoner συγκεφαλαιώνοντας τα επί μέρους σημεία των προφητειών σχετικά με τις
φιλισταϊκές πόλεις και τους ίδιους τους Φιλισταίους, παρατηρεί «έτσι η
ανθρώπινη πιθανότητα πρόβλεψης αυτών των 4 προφητειών που επαληθεύτηκαν (οι
αναφερόμενες στη Γάζα και Ασκαλών) θα ήταν 1 στις 5 (πιθανότης εξαφανισμού των
Φιλισταίων) x 100 (πιθανότης η Γάζα να καλυφθεί από άμμο) x 5 (πιθανότης η
Ασκαλών να ερημωθεί) x 5 (πιθανότης η Ασκαλών να γίνει ποιμνιοστάσιο) ή 1,2 x
104, δηλ. πιθανότης 1 σε 12.000!13.
Τα περισσότερα σχόλια
νομίζω περιττεύουν, όταν τα γεγονότα πανηγυρικά επαληθεύουν τον προφητικό λόγο:
«… Γιατί ο Κύριος το είπε!».
***
Υποσημειώσεις
1 Πρβλ. Werner Keller, H Βίβλος ως ιστορία λαών και πολιτισμών, και Ν. Βασιλειάδη, Αρχαιολογία και Αγία Γραφή.
2 Barton Payne, Encyclopedia of Biblical prophecy, σ. 40. The Interpreters Bible,
τομ. VΙ, σελ. 756. Ιώσηπου, Αρχαιολογία ΙΓ΄ ΙΙ.
8 E. Stern, New Encyclopedia of Archaeological Excavations
in the Holy Land (1993), σελ. 49-53, 464-467.
10 Βλ. Ιωήλ Γιαννακόπουλου, Η Π. Διαθήκη κατά τους Ο΄, Οι 12 Μικροί προφήται, σελ. 351 και Θ. Σαραντή, O Μέγας Αλέξανδρος από την ιστορία ως το
θρύλο, (1970) σελ. 369.
Είναι όντως το νεκροταφείο της Ashkelon το πρώτο
φιλισταϊκό νεκροταφείο;
«Αρχαιολογία
και Τέχνες»: 29/07/2016
Βάλια Παπαναστασοπούλου
Με ενδιαφέρον παρακολουθήσαμε την αποκάλυψη
του νεκροταφείου στην Ashkelon, η οποία χαρακτηρίστηκε από τους ανασκαφείς της
ως το πρώτο νεκροταφείο Φιλισταίων που έχει ανακαλυφθεί ποτέ. Περίπου 200 άτομα
είχαν ενταφιαστεί στο χώρο (άνδρες, γυναίκες και παιδιά, όχι, όμως, βρέφη) και
το νεκροταφείο καλύπτει χρονικά ταφές από τα τέλη του 11ου έως και τις
αρχές του 9ου αι. π.Χ. Πολλές ταφές συνοδεύονταν από κεραμική, η
οποία ανήκει στη λεγόμενη φιλισταϊκή, που χαρακτηρίζεται για τις επιρροές της
από την κεραμική του χώρου του Αιγαίου όσον αφορά στη διακόσμηση και τους
τύπους αγγείων.
Η αποκάλυψη του νεκροταφείου αυτού, σύμφωνα
με τους ερευνητές, πρόκειται να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που σχετίζονται
με τους Φιλισταίους. Οι Φιλισταίοι, γνωστοί από τις αφηγήσεις της εβραϊκής
Βίβλου, υπήρξαν για αιώνες το αντίπαλο δέος των Ισραηλιτών. Οι συγκρούσεις ήταν
συχνές, ενώ δεν έλειπαν και άλλου είδους σχέσεις σε ώρες ανάγκης, όπως π.χ.
όταν ο Δαυίδ ζήτησε άσυλο στον Φιλισταίο βασιλιά της Γαθ, τον Αγχούς, για να
γλιτώσει από τον Σαούλ που τον καταδίωκε. Εντούτοις, σε γενικές γραμμές οι Φιλισταίοι
χαρακτηρίζονται από τους Ισραηλίτες απαξιωτικά ως απερίτμητοι και οι σχέσεις
τους είναι κατά κανόνα εχθρικές.
Η εβραϊκή Βίβλος μας πληροφορεί πως είχαν
καταλάβει την παράκτια ζώνη της Παλαιστίνης και πως είχαν ιδρύσει πέντε βασικές
πόλεις. Πρόκειται για τη λεγόμενη Πεντάπολη των Φιλισταίων, η οποία
αποτελούνταν από τις Γαθ, Ασδώδ, Άσκαλων, Γάζα και Εκρών. Το βασικό ζήτημα που
έχει απασχολήσει την αρχαιολογική έρευνα σχετικά με του Φιλισταίους δεν είναι
άλλο από το ζήτημα της προέλευσής τους. Σε γενικές γραμμές, αυτό που έχει
δεχτεί η έρευνα μέχρι στιγμής είναι πως κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για
κάποια ομάδα των λεγόμενων «Λαών της Θάλασσας» που ταλάνισαν στα τέλη του 12ου αι.
π.Χ. τα παράλια της ανατολικής Μεσογείου. Οι «Λαοί της Θάλασσας» μετακινούνταν
μαζί με τις οικογένειές τους και έσπειραν την καταστροφή κυριολεκτικά στο
πέρασμά τους. Ο μόνος που κατάφερε να τους σταματήσει ήταν ο φαραώ Ραμσής ΙΙΙ
της 19ης Δυναστείας, ο οποίος τους απώθησε και τους έστειλε να
εγκατασταθούν στην περιοχή της Χαναάν.
Ανάμεσα σε αυτές τις ληστρικές ομάδες των
Λαών της Θάλασσας ήταν και οι Πελεσέτ των αιγυπτιακών πηγών, οι οποίοι
ταυτίστηκαν με του Φιλισταίους. Και ενώ οι γραπτές πηγές μας μιλούν για αυτούς
τους Φιλισταίους, η αρχαιολογική σκαπάνη εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί να τους
ανιχνεύσει, να μάθει ολοένα και περισσότερα στοιχεία για αυτούς και να λύσει το
περίφημο αίνιγμα της προέλευσής τους. Η αποκάλυψη του νεκροταφείου της Ashkelon
ίσως να δώσει κάποιες απαντήσεις μέσω της μελέτης της κεραμικής, αλλά κυρίως
της μελέτης του DNA των σκελετικών καταλοίπων. Τα ερωτήματα, όμως που
εγείρονται εν προκειμένω είναι τα εξής: είναι όντως φιλισταϊκό το νεκροταφείο
και, αν ναι, είναι το πρώτο που έχει αποκαλυφθεί στο χώρο της Παλαιστίνης;
Το πρώτο ζήτημα που θα πρέπει να μας
απασχολήσει είναι η έλλειψη οποιασδήποτε δημοσίευσης των ευρημάτων, έστω και
σύντομης ανακοίνωσης σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό, δεδομένου πως η ανασκαφή
διεξάγεται ήδη από το 1985. Οπότε καλό θα ήταν να δούμε πώς θα εξελιχθεί αυτή η
κατάσταση σε επιστημονικό επίπεδο.
Το δεύτερο ζήτημα αφορά στη φύση του
συγκεκριμένου νεκροταφείου. Είναι σαφώς φιλισταϊκό; Και πώς μπορεί να συμβαίνει
κάτι τέτοιο τη στιγμή που η κεραμική που έχουμε δει στα MME έχει πολλά αγγεία
φοινικικής προελεύσεως, ενώ υπάρχει και κατασκευή με φοινικικά αρχιτεκτονικά
χαρακτηριστικά; Μάλιστα, ο ένας εκ των ανασκαφέων, ο Μaster, επιβεβαιώνει πως
πραγματικά όλοι, όσοι έχουν ταφεί στο νεκροταφείο, δεν είναι Φιλισταίοι.
Το τρίτο σημείο που μας απασχολεί είναι πως
δεν μπορούμε να ξέρουμε, αν αυτοί οι άνθρωποι που ενταφιάστηκαν στο εν λόγω
νεκροταφείο αυτοπροσδιορίζονταν ως Φιλισταίοι ή αν περισσότερο έδιναν στον
εαυτό τους μία άλλη ταυτότητα σε σχέση με την πόλη στην οποία κατοικούσαν ή τις
θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Αυτό σημαίνει πως ίσως δεν έβλεπαν τους εαυτούς
τους σαν μία εθνική ομάδα, όπως επιμένουμε να τους βλέπουμε εμείς σήμερα.
Επιπλέον, δεν γνωρίζουμε πώς και οι ίδιοι οι Φιλισταίοι έβλεπαν τους εαυτούς
τους. Μην ξεχνάμε πως όσες πληροφορίες διαθέτουμε από τις πηγές είναι αποκλειστικά
εξωφιλισταϊκές.
Το τέταρτο και βασικό σημείο είναι πως αυτό
το νεκροταφείο της Ashkelon δεν είναι το πρώτο φιλισταϊκό νεκροταφείο που έχει
ανακαλυφθεί, αν είναι όντως αμιγώς έτσι. Ενδεικτικά, αναφέρουμε το νεκροταφείο
που ανασκάφηκε στην Αζώρ το 1950 από τον Moshe Dothan. Ακόμη και ο Sir Flinders Petrie είχε
ανασκάψει τάφους στο νότιο Ισραήλ που θεωρούνται από σύγχρονους αρχαιολόγους ως
φιλισταϊκοί. Επίσης, ο Kletter έχει ανασκάψει νεκροταφείο στην πόλη Yavneh,
δίπλα στον αρχαίο οικισμό, ο οποίος χαρακτηρίζεται «φιλισταϊκός» από αρκετά
ευρήματα. Το νεκροταφείο έχει δημοσιευθεί στο αρχαιολογικό περιοδικό Atiquot (2015)
και ο ανασκαφέας πιστεύει πως πρόκειται για φιλισταϊκό νεκροταφείο.
Η πορεία μίας αρχαιολογικής έρευνας είναι
μακριά και επίπονη και πολλές φορές είναι δυνατόν να φέρει επισφαλή
αποτελέσματα ή και να μη δώσει απαντήσεις. Στην περίπτωση του φιλισταϊκού
νεκροταφείου της Ashkelon μένει να περιμένουμε τις επιστημονικές
ανακοινώσεις και δημοσιεύσεις και να παρακολουθήσουμε τη δημόσια επιστημονική
συζήτηση σε διεθνή συνέδρια και fora. Έως τότε απλά αναμένουμε με ενδιαφέρον τα
πορίσματα αυτής της οπωσδήποτε σπουδαίας αρχαιολογικής αποκάλυψης.
Το κείμενο περιέχει πληροφορίες από: Owen Jarus,
«First Ever?», LiveScience, July
14, 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.