Η έλευση της δόσης στην σκακιέρα της παγκόσμιας διπλωματίας

Οι Αμερικανοί, με τα πάμπολλα οικονομικά προβλήματα, δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται πως η Ελλάδα θα εγκαταλείψει την ατλαντική σφαίρα επιρροής. Οι Γερμανοί θέλουν να εισχωρήσουν επενδυτικά στην χώρα δημιουργώντας ΕΟΖ. Εδώ εμφανίζονται κι οι Ρώσοι, τους οποίους δεν συμφέρει η περαιτέρω προτεκτορατοποίηση της χώρας μας. Η Gazprom (δηλαδή ο Πούτιν) είναι αποφασισμένη να εξασφαλίσει κομμάτι της ενεργειακής πίτας στην Ελλάδα, την οποία η Μόσχα θεωρεί, λόγω γεωγραφικής θέσης, ως πύλη εισόδου στις ενεργειακές εξελίξεις σε όλη την ΕΕ. Κλειδί σ’ αυτήν την κατεύθυνση είναι η ενεργειακή άνοδος της Ρωσίας με το φυσικό αέριο να χρησιμοποιείται πολλάκις ως πολιτικό «όπλο». Η Ευρώπη είναι ενεργειακά εξαρτημένη από την Ρωσία, αφού εισάγει το ¼ του φυσικού της αερίου.

Η ελληνική κυβέρνηση, όντας προβληματισμένη για την έγκαιρη εκταμίευση της δόσης των 31,5 δις ευρώ, μετά και τις δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων που προαναγγέλλουν νέες καθυστερήσεις, γνωρίζει το ρωσικό ενδιαφέρον. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς είχε ταξιδέψει στην Μόσχα πριν τις εκλογές, έχοντας κατ’ ιδίαν συνάντηση με τον Πούτιν. Ίσως οι δηλώσεις περί καθυστέρησης της δόσης να μην οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στις συνεχιζόμενες διαφωνίες μεταξύ Γερμανίας – ΔΝΤ για τον τρόπο χρηματοδότησης της Ελλάδας, αλλά να αποτελούν συνάμα και μήνυμα στην Αθήνα εν όψει των ρωσικών ελεύσεων στην χώρα μας (π.χ. Λαβρόφ), ότι η Δύση δεν επιθυμεί ελληνό-ρωσική προσέγγιση.

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Ουάσινγκτον δεν θα ήθελε να δει αναβαθμισμένο το ρόλο της Μόσχας στα ενεργειακά πράγματα της Ελλάδας και κατ” επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το παιχνίδι καθυστερήσεων οφείλεται εν μέρει και στην αδυναμία της Δύσης να αντιμετωπίσει διπλωματικά την Ρωσία που δείχνει να τα βρίσκει ενεργειακά και με το Ισραήλ, ενώ ταυτόχρονα διαπραγματεύεται στην παρούσα φάση και με την Γερμανία, την οποία πιέζει για το θέμα της Ελλάδας. Το ερώτημα που προκύπτει είναι προς όφελος ποιας υπερδύναμης θα υποχωρήσει το αδιάλλακτο Βερολίνο, εφόσον υποχωρήσει.

Δεν έγιναν ξαφνικά οι Αμερικανοί φίλοι μας, ούτε η «εκλογή Ομπάμα είναι ελπίδα για την Ελλάδα».Τέτοιου είδους θέσεις δεν χωράνε στην σκακιέρα της γεωπολιτικής. Έχουμε να κάνουμε μόνο με συμφέροντα, άσχετα εάν απέναντί μας είναι η Ρωσία, η Γερμανία ή οι Η.Π.Α.  Εφόσον εκμεταλλευτεί η Αθήνα τις συγκυρίες (και τι άλλο να κάνει άλλωστε, όπως έχουν έρθει τα πράγματα;), θα πρέπει να βγει σύντομα και να καταγγείλει στην κοινή γνώμη την συμπεριφορά ορισμένων Δυτικών, που αποτελούν «καρκίνωμα» για την Ενωμένη Ευρώπη. Στην συνέχεια, στα πλαίσια ενεργειακής συνεργασίας Ε.Ε.-Ρωσίας, ν’ αναλάβει διαμεσολαβητικό ρόλο σ’ αυτή την προσέγγιση, κάτι που θα αυξήσει το κύρος της Ελλάδας.

Λεφτά δεν χρειαζόμαστε; Τι περιμένουμε να βρέξει δόσεις, οι οποίες θα δοθούν με την προϋπόθεση να είμαστε «καλά παιδιά»; Τα λεφτά τα διεκδικείς γεωπολιτικά. Τα άλλα όλα  είτε λειτουργούν αβανταδόρικα για τα δελτία, προκειμένου να έχουν μπόλικο υλικό είτε στόχο έχουν να αποπροσανατολίσουν την ελληνική κοινή γνώμη.

Τέλος προβληματίζει βέβαια -και ενδεχόμενα στην πορεία αποτελέσει σημείο αιχμής προς ανάλυση- η επικριτική στάση των γερμανικών ΜΜΕ στην επανεκλογή Ομπάμα, στην εφαρμοζόμενη μέχρι σήμερα ευρωπαϊκή πολιτική του καθώς και η επιχειρούμενη προσπάθεια να προβλέψουν την στάση του σε σχέση με Ευρώπη και Μέση Ανατολή. Καθοδηγούμενη ή θελημένη στα πλαίσια αναβίωσης της γερμανικής ηγεμονίας στην Ευρώπη η προαναφερθείσα στάση;

Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων

ΠΥΓΜΗ.gr