ΟΙ "ΚΛΕΦΤΕΣ" ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ Ο ΘΑΛΗΣ‏

Η  ΧΑΖΗ  ΑΝΤΙΛΗΨΗ  ΤΗΣ  ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η  ψυχολογία  του  "αυτά  τα  γραπτά  είναι  δικά  μου,  δεν  τα  παραδίδω  σε  άλλα  χέρια,  προσοχή  μη  μου  τα  κλέψουνε",  η  κρυψίνοια,  η  νοσηρή  επιφυλακτικότητα,  η  μυστικοπάθεια,  η  χαζή  αντίληψη  της  μοναδικότητας,  η  ιδέα  της  αποκλειστικότητας,  ο  επαρχιωτισμός,  η  μόνιμη  καχυποψία,  ο  σχιζοειδής  και  παρανοειδής  ιδεασμός  ότι  όλοι  σε  κυνηγούν  κακόβουλα,  για  να  σου  κλέψουν  κάτι  πολύτιμο,  που  μόνο  εσύ  έχεις,  η  υπερευαισθησία  σε  πραγματική  ή  κατά  φαντασία  κριτική,  η  υπερβολική  ενασχόληση  με 
αναζήτηση  κρυφών  κινήτρων  στις  πράξεις  ή  τα  λεγόμενα  των  άλλων,  η  τάση  ενός  ανθρώπου   να  θίγεται  και  να  προσβάλλεται  εύκολα,  η  αδυναμία  χαλάρωσης  και  η  ετοιμότητα  για  αντεπίθεση  όταν  αντιληφθεί  μία  (συνήθως  φανταστική)  απειλή,  η  υπερεπαγρύπνιση  με συνεχή  κατόπτευση  του περιβάλλοντος,  η  υπερβάλλουσα  αντίδραση σε αθώα  γεγονότα, ακόμα  και  η  έλλειψη  μιας  αληθινής  αίσθησης  του  χιούμορ,   όλα  αυτά  βέβαια   συνιστούν  ένα  ψυχιατρικό  προφίλ.   

Το  βαθύτερο  ψυχιατρικό  πρόβλημα  αυτής  της  νοοτροπίας  είναι  η  στειρότητα  ιδεών  και  σκέψεων,  η  τσιγκουνιά  των  συναισθημάτων  και  το  μονόχνοτο  της κοινωνικής  επαφής,  το  ό,τι  το  τσερβέλο  δεν  πηγάζει  πολλά  και  γι  αυτό,  προσοχή,  μη  μας  πάρουνε  κι  αυτά  τα  λίγα  που  έχουμε,  να  τα  κρατήσουμε  ζηλόφθονα  για  τον  εαυτό  μας,  δίνοντας  αγριεμένες  μάχες. Στο  τέλος  βέβαια  ο  μόνιμος  χαμένος  είναι  ο  πάσχων. 

Το  αντίθετο  η  τάση  να  δίνεις,  η  εκλαΐκευση,  η  προσφορά,  σημαίνει  πίστη  στον  εαυτό  σου  και  στις  ικανότητές  σου,  εμπιστοσύνη στην  ανεξάντλητη  εφευρετικότητά  σου.  Αυτός  που  θεωρεί  τον  εαυτό  του  αστείρευτη  πηγή  καινοτόμου  πνεύματος,  δεν  ενδιαφέρεται  ποιοι  και  πόσοι  "πίνουν".  Για  την  ακρίβεια,  χαίρεται  που  προσφέρει  και  μετά  δίνει  ακόμη  περισσότερα  με  θεία  αφέλεια.  Αυτή  ακριβώς  είναι  η  αντίληψη  του  αρχαιοελληνικού   
πνεύματος,  η  οποία  και    έδωσε  στον  κόσμο  χιλιαπλάσια  από  όσα  πήρε. 

Όσο  το  δυνατό  περισσότερες  γνώσεις,  σε  όσο  το δυνατόν  περισσότερο  πληθυσμό.  Για  τον  υπογράφοντα  δε,  ιδανικό  του  είναι  το  Πρωσικό  δόγμα:  "όλα  για  το  καλό  του  λαού  και  την  δική  μου  αφάνεια". 

Ο  Θαλής  ιστάμενος  δίπλα  από  τις  πυραμίδες,  ρώτησε  τους  Αιγύπτιους  ιερείς,  ποιο  ήταν  το  ύψος  της  πυραμίδας  του  Χέοπος.  Οι  ιερείς δεν  είχαν  καταγεγραμμένη  τέτοια  γνώση  και  δεν  γνώριζαν.  Με  μία  βέργα  στην  άμμο,  στην  σκιά  των  πυραμίδων  και  με  τον  κανόνα  των  αναλόγων  
τριγώνων  ο  Θαλής  τους  υπολόγισε  σε  5  λεπτά  το  ύψος  της  πυραμίδας  του  Χέοπος,  στα  147  μέτρα,  που  είναι  και  το  πραγματικό  ύψος.  Το  ίδιο,  1800  χρόνια  μετά  οι  παπικοί  σχολαστικοί  φιλόσοφοι  του  Μεσαίωνα   
έγραφαν  ατελείωτα  άρθρα  για  το  πόσα  δόντια  έχει  ένας  γάιδαρος,  ανατρέχοντας  στα  συγγράμματα   του  Αριστοτέλη.  Κανείς  δεν  θεώρησε  πρέπον  να  ανοίξει  το  στόμα  ενός  γάιδαρου  για  να  μετρήσει  τα  δόντια  του.   

Πως μέτρησε ο Θαλής το ύψος των πυραμίδων.

Η πυραμίδα του Χέoπα (2ου Φαραώ της 4ης δυναστείας), ένα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας, άρχιζε να κτίζεται γύρω στο 2.600 π.Χ. και η κατασκευή της κράτησε όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος 30 ολόκληρα χρόνια συνεχούς εργασίας. Θεωρείται ως η τελειότερη κατασκευή του Αιγυπτιακού πολιτισμού από άποψη γεωμετρικών ιδιοτήτων.

Κάπου μακριά στην Μίλητο, πολλούς αιώνες αργότερα από την κατασκευή της πυραμίδας, ο Θαλής, Έλληνας φιλόσοφος-μαθηματικός που έζησε τον 6ο αιώνα π.Χ. (640 π.Χ. – 546 π.Χ.) ξεκινούσε ένα ταξίδι για την Αίγυπτο.
Ο Θαλής εντυπωσιάστηκε από το μέγεθος των Πυραμίδων. Λέγεται πως όταν ρώτησε το λόγο κατασκευής τους πήρε την απάντηση πως κτίστηκαν από τον Χέοπα ώστε να πεισθούν οι υπήκοοί του για την μικρότητά τους, μιας και όπως έλεγε δεν υπήρχε μέτρο σύγκρισης ανάμεσα στον άνθρωπο και την πυραμίδα.

Πράγματι, από τότε και για 2000 χρόνια κανείς δεν είχε καταφέρει να μετρήσει το ύψος τους, αυτό κέντρισε το ενδιαφέρον του Θαλή…

Για τη μέτρηση του ύψους των πυραμίδων ο Θαλής χρησιμοποίησε ένα ραβδί, το οποίο στήριξε κάθετα στο έδαφος δίπλα από τις πυραμίδες. Στη συνέχεια περίμενε μέχρι το μήκος της σκιάς του ραβδιού να γίνει ίσο με το ύψος του. Όταν συνέβη αυτό μέτρησε το μήκος της σκιάς της πυραμίδας. Προφανώς, τη χρονική στιγμή όπου το μήκος της σκιάς του ξύλινου ραβδιού γινόταν ίσο με το ύψος του, τότε όλα τα αντικείμενα (που ήταν κάθετα τοποθετημένα στο έδαφος) σχημάτιζαν μια σκιά, με μήκος ίσο με το ύψος τους. Οι πυραμίδες δεν αποτελούσαν εξαίρεση και έτσι το ύψος μπορούσε να μετρηθεί από το μήκος της σκιάς τους.

Ο Θαλής έκανε την μέτρηση χρησιμοποιώντας τις μονάδες της εποχής και βρήκε 276,75 πήχεις, δηλαδή 145,3 μέτρα, έτσι απέσπασε το θαυμασμό του βασιλιά της Αιγύπτου Άμασι.

Για   να μπορέσει ο Θαλής να το κάνει αυτό, χρησιμοποίησε την βέργα και την σκιά της από τον ήλιο. 

Στην περίπτωση της πυραμίδας (επειδή σαν σχήμα δεν είναι διάφανο), προκειμένου να υπολογίσει το ύψος της, πρόσθεσε στην σκιά της το μισό της τετραγωνικής της βάσης.  (Διότι η σκιά δεν φτάνει μέχρι το κέντρο της πυραμίδας και το ύψος της υπολογίζεται από την κορυφή μέχρι το κέντρο της).

Το πραγματικό ύψος της πυραμίδας είναι 147 μέτρα δηλαδή ο Θαλής με μόνο όπλο το μυαλό του και ένα ραβδί είχε μετρήσει την πυραμίδα με σφάλμα μόνο 1,7 μέτρα!

  

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ