Η ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΓΛΩΣΣΑ

Ο  ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ  ΚΑΙ  Ο  ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ

Οι  δύο  στιβαρές  κολώνες  του  Ελληνικού  λαού

Ένας  άξιος  Κρητικός,  ο  γλωσσολόγος  Καθηγητής 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Γεώργιος Ιωάνν. Κουρμούλης

Σελλιά Αγ. Βασιλείου 1907 - Αθήνα 24 Μαΐου 1977

Απόφοιτος του Γυμνασίου Ρεθύμνης (1924), σπούδασε Φιλολογία.

Έκτακτος (1931) και τακτικός συντάκτης (1946) στο Ιστορικό Λεξικό της Ακαδημίας Αθηνών.

Αναγορεύθηκε υφηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1945.

Το  1949 έγινε  τακτικός καθηγητής της  Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών,  στο  οποίο  δίδαξε  μέχρι τον  θάνατό  του  το  1977.

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ  ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΑΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ  ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ  ΕΛΛΗΝΟΣ  ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ

Το 1964, στην υπηρεσιακή Κυβέρνηση Ι. Παρασκευοπούλου, μετείχε ως Υπουργός Παιδείας, για το διάστημα 1 Ιανουαρίου – 16 Φεβρουαρίου. 

Εξελέγη Πρύτανης του  Πανεπιστημίου  Αθηνών  για το ακαδημαϊκό έτος 1963-1964 και χρημάτισε Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (1969-1977). Επίσης υπήρξε συγγραφέας σημαντικών μελετών (όπως «Γλώσσα και λατρεία», «Η επίσημος γλώσσα του Έθνους», «Η γλώσσα του Κάλβου», κ.π.ά.) και φωτισμένος πανεπιστημιακός  δάσκαλος.  

Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης υπήρξε ο  αγαπημένος του μαθητής.

Υπήρξε  υπόδειγμα  ήθους  με  υψηλό  αίσθημα  φιλοπατρίας.

ΚΑΘΗΓΗΤΑ

ΑΣ  ΕΙΝΑΙ  ΕΛΑΦΡΥ  ΤΟ  ΧΩΜΑ  ΤΟΥ  ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ  ΣΟΥ ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΧΩΡΙΟΥ  
ΠΟΥ ΣΕ  ΣΚΕΠΑΖΕΙ.

ΔΕΝ  ΘΑ  ΣΕ  ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ  ΠΟΤΕ

ΑΙΩΝΙΑ  ΑΥΤΟΥ  Η  ΜΝΗΜΗ.

Ο  Πίτερ Μάκριτζ  αναφέρει  ως  συγγραφέα ή εμπνευστή του Βιβλίου  

«ΕΘΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ»  τον καθηγητή  Γλωσσολογίας  του  Πανεπιστημίου   

Αθηνών  Γεώργιο Κουρμούλη.

ΕΘΝΙΚΗ  ΓΛΩΣΣΑ

Εθνική γλώσσα ονομάζεται  ένα  εξαιρετικό  βιβλίο  για  την  Ελληνική γλώσσα, που γνώρισε τρεις  εκδόσεις (τις δύο πρώτες από το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων, το 1972, και την τρίτη, επαυξημένη, από την Εταιρεία των Φίλων 

του Λαού το 1973) και διανεμήθηκε σε όλα τα σχολεία.

Η ταυτότητα του συγγραφέα του ανώνυμου αυτού πονήματος,  του ηθελημένα  
ξεχασμένου  αλλά  αθανάτου  μικρού  βιβλίου,   παραμένει μυστήριο.  Πολλοί θεωρούσαν  συγγραφέα του τον στρατηγό  Οδυσσέα Αγγελή  τον οποίο οι συνάδελφοί του  αποκαλούσαν «ακαδημαϊκό» εξαιτίας των φιλολογικών του τάσεων. Σύμφωνα με τον Πίτερ Μάκριτζ, συγγραφέας ή εμπνευστής του ήταν ο καθηγητής Γλωσσολογίας του Παν. Αθηνών Γεώργιος Κουρμούλης.  Θεωρείται  
από  πολλούς  ότι  το  βιβλίο  το  έγραψαν  από κοινού  ο  στρατηγός  Αγγελής  
και  ο  Καθηγητής  Κουρμούλης.  Το  μυστικό το  πήραν  στον  τάφο  τους. 

Ένας  άξιος  στρατηγός,  ο  Οδυσσεύς  Αγγελής

 ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ  ΟΔΥΣΣΕΥΣ  ΑΓΓΕΛΗΣ

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ  ΕΛΛΗΝΟΣ  ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ

 « Έδινε το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Το σύνολο της περιουσίας του αποτελούσε ένα διαμέρισμα δυο δωματίων στην Αθήνα, το οποίο άφησε κληρονομιά στη μοναδική ανιψιά του, την οποία συντηρούσε».

Ο  Οδυσσεύς Αγγελής (Στενή Ευβοίας, 2Ιανουαρίου 1912 - Κορυδαλλός Αττικής, 

22 Μαρτίου 1987) ήταν Έλληνας στρατιωτικός που  διετέλεσε Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων (1968-1973).

Στρατηγός Οδυσσεύς Αγγελής

«Είχε ιδιαίτερη μόρφωση και στους στρατιωτικούς κύκλους ήταν γνωστός με το όνομα «Ακαδημαϊκός». Σύμφωνα με τα λεγόμενα των συναδέλφων του, ήταν ο πλέον μορφωμένος Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και συνήθιζε να διορθώνει τα υπηρεσιακά έγγραφα με πράσινο στυλό, ζητώντας να αναμορφωθούν πριν την τελική τους καταχώρηση».

Πατέρας του ήταν ο  Μιλτιάδης Αγγελής,  καταγόμενος  από  φτωχική  

αγροτική οικογένεια.

Ο Οδυσσεύς,  που είχε άλλα εννέα αδέλφια, ολοκλήρωσε τα μαθήματα του Δημοτικού στη γενέτειρα του, ενώ τελείωσε το Γυμνάσιο Χαλκίδας με άριστα και ο Δήμος Χαλκίδας τον επιβράβευσε με χρηματικό βραβείο 2.000 δραχμών. Εισήλθε  2ος μεταξύ 887 υποψηφίων στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων [Σ.Σ.Ε.], από την οποία αποφοίτησε πρώτος στις 2 Αυγούστου 1934, με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Μετά την εκπαίδευσή του στη Σχολή Πυροβολικού τοποθετήθηκε στο Α΄ Σύνταγμα Πυροβολικού. Το 1937 προήχθη σε Υπολοχαγό  και  το 1940 σε Λοχαγό. 

 Πολέμησε  το  1940  ηρωικά  στα  βουνά  της  Πίνδου εναντίον των Ιταλών, ως Διοικητής Πυροβολαρχίας Ορειβατικού Πυροβολικού, ενώ  μετείχε  και  στις μάχες των οχυρών το  1941,  μετά την εισβολή των Γερμανών.  

Για τη δράση και τον ηρωισμό που επέδειξε, τιμήθηκε δυο φορές με Αριστείο Ανδρείας, με Πολεμικό  Σταυρό  και  με  Μετάλλιο  Εξαιρέτων Πράξεων, κάτι πολύ σπάνιο για Αξιωματικό του Πυροβολικού.  Επίσης  τιμήθηκε με πολλά άλλα ελληνικά  και ξένα παράσημα και μετάλλια.

Στη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα, οργανώθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση «Ιεραρχία» που είχε ως αρχηγό, τον Στρατηγό Αλέξανδρο Παπάγο.

Την Άνοιξη του 1942, επιχείρησε να διαφύγει με ένα σαπιοκάραβο από τη νότια Εύβοια, με προορισμό τις ακτές της Τουρκίας, όμως συνελήφθη εν πλω από τους Γερμανούς και φυλακίστηκε. Απέδρασε κατά  την μεταφορά του προς τη Λάρισα και κατάφερε να διαφύγει, φτάνοντας στην Κρήνη,[Τσεσμές] της Μικράς Ασίας, απ' όπου έφτασε στην Αίγυπτο και κατατάχθηκε στις Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, ως Διοικητής Πυροβολαρχίας Αντιαεροπορικού Πυροβολικού.

Στο  Κάιρο  φυλακίστηκε από εβραιοκομμουνιστές σε στρατόπεδο με συρματοπλέγματα, με τη κατηγορία ότι ήταν «φασίστας». Τελικά απελευθερώθηκε και έλαβε μέρος στη μάχη του Ελ Αλαμέιν ενώ επανήλθε στη Πατρίδα στις 12 Οκτωβρίου 1944.

Το 1946 προήχθη στο βαθμό του Ταγματάρχη και έλαβε μέρος στα «Δεκεμβριανά» και στην καταστολή της ένοπλης ανταρσίας των μελών του εβραιοκομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος [Κ.Κ.Ε.], ως Διοικητής Μοίρας Πυροβολικού.

Το 1950 προήχθη σε Αντισυνταγματάρχη, το 1958 σε Συνταγματάρχη, το 1960 σε Ταξίαρχο, το 1965 σε Υποστράτηγο, το 1967 σε Αντιστράτηγο και το 1970 σε Στρατηγό και υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις και μονάδες του Πυροβολικού. Συμπλήρωσε τη στρατιωτική του εκπαίδευση στη Σχολή Πυροβολικού και αποφοίτησε από την Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και την Σχολή Εθνικής Άμυνας.

Γνώριζε  αγγλικά και γαλλικά.

Δίδαξε ως καθηγητής στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και διατέλεσε Επιτελάρχης της IX Μεραρχίας, Διοικητής της Σχολής Πυροβολικού, Διευθυντής του 2ου ΕΓ/ΓΕΣ, Επιτελάρχης της ΑΣΔΕΝ, Υποδιοικητής και Διοικητής της V Μεραρχίας και Υπαρχηγός του ΓΕΕΘΑ.

Από τις 22 Απριλίου 1967, φέροντας τότε τον βαθμό του αντιστράτηγου στη θέση του υπαρχηγού ΓΕΕΘΑ, ανέλαβε Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού και από τις 14 Δεκεμβρίου 1967 έως τις 18 Δεκεμβρίου 1968 ήταν ταυτόχρονα και Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας. Από τις 19 Δεκεμβρίου 1968 ανέλαβε Αρχηγός του νεοσυστάτου Αρχηγείου Ένοπλων Δυνάμεων (πρώην ΓΕΕΘΑ).

Αποστρατεύθηκε στις 16 Αυγούστου 1973.

Στις 18 Ιανουαρίου 1975 εκδόθηκε το «Δ' Ψήφισμα» της «Βουλής  των πρακτόρων Ελλήνων», που θέσπισε την αναδρομικότητα σε Ποινικά αδικήματα, πρωτοφανές γεγονός για τα νομικά χρονικά της Ελλάδος.

Στις 28 Ιουλίου 1975 ξεκίνησε η δίκη των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου, με την κατηγορία της «στάσεως» και της  «εσχάτης προδοσίας».  Οι  δικηγόροι των κατηγορουμένων αποχώρησαν, δηλώνοντας ότι η «δίκη»  ήταν  στημένη  

και  η καταδίκη των πελατών τους  ήταν  προαποφασισμένη.

Το Σάββατο 23 Αυγούστου 1975 στη 1.10 το μεσημέρι, εκδόθηκε η απόφαση υπ' αριθμόν 477 και καταδικάστηκε σε είκοσι χρόνια φυλακίσεως, με τη κατηγορία ότι συμμετείχε στο Στρατιωτικό καθεστώς.

Αν και πληρούσε από το 1985, τις απαραίτητες προϋποθέσεις που ορίζει το άρθρο 105 του Ποινικού Κώδικος, δίχως αίτηση του κρατουμένου για την αποφυλάκιση του, καθώς είχε ήδη εκτίσει το ήμισυ της ποινής που του είχε επιβληθεί και ταυτόχρονα είχε υπερβεί το 70ό έτος της ηλικίας του, το βρωμερό  καθεστώς  των  «ελλήνων» πρακτόρων  ξένων  πρεσβειών,  

συνέχισε να τον κρατά φυλακισμένο, απαιτώντας την υποβολή αιτήσεως από μέρους του.

Το 1981, ΑΓΕΡΩΧΟΣ,  με σοβαρά προβλήματα οράσεως, αρνήθηκε να υποβάλλει αίτηση αποφυλακίσεως για λόγους υγείας και δεν υπέγραψε τα σχετικά έγγραφα.  Είπε ότι θα αποφυλακιστεί, μόνο όταν θα κρατά την πόρτα για να εξέλθει και ο τελευταίος συγκρατούμενος του.

Το πρωί της  22ας  Μαρτίου  1987,  ο Αγγελής μετά την πρωινή βόλτα  παρέα  

µε  τov Στυλιανό  Παττακό, επέστρεψε στο κελί τoυ και από εκεί στηv τουαλέτα, και αφού πέρασε ένα καλώδιο σε σωλήνα, έδεσε τη θηλιά στο λαιμό του και λυγίζοντας τα πόδια του κατάφερε vα αυτοχειριαστεί.

Στις 8:45 ο Στυλιανός Παττακός παρατήρησε ότι από το κάτω μέρος της πόρτας του δωματίου του Αγγελή έτρεχαν νερά, ενώ μπαίνοντας στο χώρο αvτίκρυσε τoν  στρατηγό κρεμασμένο και κάλεσε σε βοήθεια.

Στο χώρο βρήκαν ένα φάκελο στο τραπέζι του κελιού, ο οποίος είχε ως παραλήπτη την ανιψιά του και έγραφε, «Η διαθήκη μου, προς Αγγελή Ελέvη, 72.27.587».

Λίγες ημέρες αργότερα, ο Γάλλος  πολιτικός  Ζαν Μαρί Λεπέν, αρχηγός του Γαλλικού κόμματος  του  «Εθνικού Μετώπου» με δηλώσεις του δήλωσε: 

«Είμαι  βαθύτατα  αναστατωμένος  από  την αυτοκτονία του Στρατηγού Αγγελή. Εκφράζω, τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια  και  την θλίψη μου  γι' αυτήν τη δραματική κατάληξη  και  απευθύνω  έκκληση για άμεση αμνηστία των κρατουμένων  Ελλήνων Αξιωματικών».

Είχε ιδιαίτερη μόρφωση και στους στρατιωτικούς κύκλους ήταν γνωστός με το όνομα «Ακαδημαϊκός». Σύμφωνα με τα λεγόμενα των συναδέλφων του, ήταν ο πλέον μορφωμένος Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και συνήθιζε να διορθώνει τα υπηρεσιακά έγγραφα με πράσινο στυλό, ζητώντας να αναμορφωθούν πριν την τελική τους καταχώρηση.

Θεωρείται ως ο εμπνευστής, αν όχι και ο συντάκτης, της εργασίας 60 σελίδων με τίτλο «Εθνική γλώσσα», που εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1972 από το Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων  και επανεκδόθηκε το 1973 από την Εταιρεία Φίλων του Λαού, εμπλουτισμένο σε έκδοση 160 σελίδων.

 Έδινε το μεγαλύτερο μέρος του μισθού του για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Το σύνολο της περιουσίας του αποτελούσε ένα διαμέρισμα δυο δωματίων στην Αθήνα, το οποίο άφησε κληρονομιά στη μοναδική ανιψιά του, την οποία συντηρούσε.

Η κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο Αγίων Θεοδώρων στην Άνω Στενή του Νομού Ευβοίας, όπου και τάφηκε σε ένα λιτό και απέριττο τάφο.

Ήταν άγαμος και δεν είχε αποκτήσει απογόνους.

Αυτόν  τον  Έλληνα  στρατιώτη, αυτό το υπόδειγμα  πατριωτισμού, βρέθηκαν 

οι  «έλληνες  πολιτικοί»,  οι  αστράτευτοι, αδούλευτοι,   απόλεμοι,  απατεώνες, 

κλέφτες και πράκτορες ξένων πρεσβειών  μαζί  με  διεφθαρμένους «δικαστές»  

να  φυλακίσουν. Γράφοντας  «διεφθαρμένοι  δικαστές»  δεν εννοούμε  μόνο  εκείνους  που  χρηματίζονται.  Διεφθαρμένος  δικαστής  είναι πολύ  περισσότερο  ο  δικαστής  που  

δεν  δικάζει με  βάση τα  στοιχεία,  τις μαρτυρίες  και  την  εσωτερική  αίσθηση  

δικαίου, αλλά  είναι  αυτός  που καταδικάζει  ανθρώπους  με  διαταγές  άλλων,  

(παράβαλε τις πρόσφατες τηλεφωνικές διαταγές του υπουργού της δικαιοσύνης  σε  δικαστίνα  «να κόψει  το  κεφάλι  της»  και  να  φυλακίσει  πολιτικούς  του  

αντιπάλους  και  την τηλεφωνική  διαταγή  του  διεφθαρμένου,  αστράτευτου  

και  αδούλευτου  πρωθυπουργού  Σαμαρά  σε διεφθαρμένο  δικαστή  

«να  γαμ… »  τους πολιτικούς  του  αντιπάλους.

  

ΣΤΡΑΤΗΓΕ

ΑΣ  ΕΙΝΑΙ  ΕΛΑΦΡΥ  ΤΟ  ΧΩΜΑ  ΤΟΥ  ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ  ΣΟΥ ΧΩΡΙΟΥ  ΠΟΥ ΣΕ  ΣΚΕΠΑΖΕΙ.  

ΔΕΝ  ΘΑ  ΣΕ  ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ  ΠΟΤΕ.

ΑΙΩΝΙΑ  ΑΥΤΟΥ  Η  ΜΝΗΜΗ.

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ 

Η ΕΘΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ (Β΄ ΜΕΡΟΣ)