Ο ΠΟΥΤΙΝ ΕΙΝΑΙ ΕΒΡΑΙΟΣ;

 

Άρθρο  του  κ.  Νικολάου  Λάου

Δρ Φιλοσοφίας και Πολιτικού  Αναλυτή

                     Αθήνα, 16 Ιουνίου 2016  με  τίτλο:

«ΠΟΥ  ΟΔΕΥΕΙ  Ο  ΡΩΣΟΣ  ΠΡΟΕΔΡΟΣ  ΠΟΥΤΙΝ.  Ο  ΠΟΥΤΙΝ,  Η  ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΕΒΡΑΙΟΙ». 

Οι εβραϊκές ρίζες και η φιλοϊουδαϊκή πολιτική του Πούτιν

Ο παππούς του Πούτιν από την πλευρά της μητέρας του ήταν Εβραίος ο οποίος έλαβε μέρος στη Μπολσεβικική Επανάσταση και ο παππούς του από την πλευρά του πατέρα του εργάστηκε όλη τη ζωή του ως μάγειρος για τον Λένιν και τον Στάλιν. Το πατρικό όνομα της μητέρας του Πούτιν ήταν Σαλομόβιτς (Shalomovitch), το οποίο είναι προδήλως εβραϊκό, αν και ο Πούτιν, στη δεύτερη έκδοση της αυτοβιογραφίας του, φρόντισε να τροποποιηθεί το επώνυμό της σε Σελομόβα (Shelomova), ίσως προς ‘απάλυνση’ της εβραϊκής της ταυτότητάς της. Ο παππούς του Πούτιν από την πλευρά του πατέρα του, ο Σπιρίντον Ιβάνοβιτς Πούτιν (Spiridon Ivanovich Putin, 1879–1965), εργάστηκε στη ντάτσα (εξοχική βίλα) του Λένιν στο Γκόρκι ως μάγειρος και μετά από τον θάνατο του Λένιν, το 1924, συνέχισε να εργάζεται για τη χήρα του Λένιν, Nadezhda Krupskaya. Στη συνέχεια, ο Σπιρίντον μαγείρευε για τον Στάλιν όποτε επισκεπτόταν κάποια από τις ντάτσες του στη Μόσχα, καθώς και σε μια ντάτσα που ανήκε στην Επιτροπή Πόλης του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ένωσης στη Μόσχα. Ο άλλος του παππούς ήταν ουκρανοεβραϊκής καταγωγής Μπολσεβίκος ακτιβιστής.

Ο  ΠΟΥΤΙΝ,  ΑΝ  ΘΕΛΕΙ,  ΕΧΕΙ  ΤΙΣ  ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ,  ΝΑ  ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ  ΤΗΝ  ΙΣΡΑΗΛΙΝΗ  ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ. 

    Ο Βλαντίμιρ Πούτιν υποστηρίχθηκε από την Ομοσπονδία Εβραϊκών Οργανώσεων Ρωσίας. Ο Εβραίος πρόεδρος αυτής της οργάνωσης, ονόματι Αμπράμοβιτς (Abramovich), δήλωσε, σε μια συνέντευξή του, το 2005, ότι ο Πούτιν είχε τις προϋποθέσεις να αποκτήσει την ισραηλινή υπηκοότητα ως εθνοτικώς Ιουδαίος και ότι η μητέρα του ήταν Εβραία.

    Επιπλέον, ο Πούτιν, στην παιδική ηλικία του, στο Λένινγκραντ, νυν Αγία Πετρούπολη, περνούσε μεγάλο μέρος του χρόνου του (καθότι μάλιστα απουσίαζαν πολύ οι γονείς του απ’ το σπίτι) στο σπίτι μιας θρησκευόμενης εβραϊκής οικογένειας που ζούσε στο ίδιο οικοδομικό μπλοκ με τον ίδιο. Αυτό το ανέφερε ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφορήθηκε το 2000. Γενικότερα, πολλοί άνθρωποι εμπιστοσύνης του Πούτιν και ο μέντοράς του στο τζούντο ήταν Εβραίοι. Εξού και τα ΜΜΕ του Ισραήλ είναι παραδοσιακά φιλικά διακείμενα στον Πούτιν.

    Ο Πούτιν όχι μόνο ανέτρεψε την αρνητική πολιτική της παλαιάς σοβιετικής ελίτ εναντίον του Ιουδαϊσμού και ειδικώς του Σιωνισμού, αλλά ακόμη, επί προεδρίας Πούτιν, η οργάνωση των Χασιδιστών Εβραίων FJCR απέκτησε μεγάλη επιρροή και ο Πούτιν ευνόησε τη δημιουργία ιουδαϊκών συναγωγών στη Ρωσία. Ο ίδιος επισκέφθηκε την ιουδαϊκή συναγωγή της Μόσχας και συμμετείχε στην τελετή αφής της Χανουκά σε ιουδαϊκές συναγωγές στη Ρωσία.

    Ο Μιχαήλ Χλενόφ (Mikhail Chlenov), υπό την ιδιότητα του Γενικού Γραμματέα του Ευρασιατικού Ιουδαϊκού Κονγκρέσου (Euro-Asian Jewish Congress), έχει επισημάνει ότι η φιλοϊουδαϊκή στάση τού Πούτιν είναι μια από τις βασικές αιτίες για τις οποίες τα κρούσματα αντισημιτισμού είναι σχετικά σπάνια στη Ρωσία. Για παράδειγμα, το 2013, το Ρωσικό Ιουδαϊκό Κονγκρέσο επεσήμανε και κατήγγειλε μόλις δέκα περιστατικά αντιεβραϊκών επιθέσεων, σε σύγκριση με δεκάδες που σημειώθηκαν την αντίστοιχη περίοδο στη Γαλλία.

Ο ΠΟΥΤΙΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ  ΕΒΡΑΪΚΑ  ΜΟΥΣΕΙΑ

    Ο ραβίνος Μπαρούχ Γκόριν (Baruch Gorin), βοηθός του Αρχιραβίνου της Ρωσίας Μπερέλ Λαζάρ (Berel Lazar) και πρόεδρος του Εβραϊκού Μουσείου και Κέντρου Ανεκτικότητας (Jewish Museum and Tolerance Center) στη Μόσχα, το οποίο έχει μια περιουσία άνω των πενήντα εκατομμυρίων δολαρίων, αναγνωρίζει τη σημαντική συμβολή του Πούτιν για τη δημιουργία και την κρατική χρηματοδότηση αυτού του ιδρύματος, που άρχισε να λειτουργεί το 2012. Σε αυτό το μουσείο μάλιστα, ο Πούτιν δώρισε συμβολικά έναν μηνιαίο μισθό του. Επίσης, το 2012, ο Αρχιραβίνος της Ρωσίας Μπερέλ Λαζάρ ξενάγησε προσωπικά τον Πούτιν στο Δυτικό Τείχος της Ιερουσαλήμ. Στη συνέχεια, βλέπουμε σχετικές φωτογραφίες του Πούτιν με την ιουδαϊκή κιπά (ειδικό θρησκευτικό καπελάκι) εν μέσω ραβίνων στην Ιερουσαλήμ:

Ο  ΠΟΥΤΙΝ  ΣΑΝ  ΓΕΦΥΡΑ  ΤΟΥ  ΣΟΡΟΣ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΚΛΙΝΤΟΝ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ

  Γενικότερα, ο Πούτιν παίζει έναν σημαντικό ρόλο στον παγκόσμιο Ιουδαϊσμό, ο οποίος βρίσκεται σε μια περίοδο εσωτερικών συγκρούσεων, καθώς αντιπαρατίθενται οι σκληροί εθνικιστές Ιουδαίοι του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, έχοντας ως παραδειγματικούς εκπροσώπους τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάου και τον  Άβιγκτορ Λίμπερμαν, με το φιλελεύθερο παγκοσμιοποιητικό ιουδαϊκό μπλοκ, έχοντας ως παραδειγματικούς εκπροσώπους τη Χίλαρι Κλίντον και τον Τζορτζ Σόρος. Ο Πούτιν, σαφώς, μέχρι τώρα, είναι με την πλευρά του Νετανιάου.  

Σύγχρονη ακροδεξιά και Σιωνισμός

    Ο Πούτιν έχει φιλικούς πολιτικούς δεσμούς με σύγχρονα Δυτικά ακροδεξιά κόμματα, όπως λ.χ. το «Εθνικό Μέτωπο» της Λεπέν στη Γαλλία, τα οποία έχουν εγκαταλείψει την παραδοσιακή σκληρή αντισημιτική ρητορεία της παλαιάς Ακροδεξιάς. Τώρα, οι κυριότεροι «εχθροί» της ακροδεξιάς προπαγάνδας είναι ο φιλελευθερισμός, η παγκοσμιοποίηση, οι μετανάστες και το Ισλάμ. Έτσι, συγκροτείται μια νέα συμμαχία μεταξύ Πούτιν/Πουτινικών, νέων Ακροδεξιών και Σιωνιστών. Σε αυτήν τη συμμαχία, συμμετέχουν συχνά κοινωνικές δυνάμεις των οποίων τα συμφέροντα θίγονται από τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση ή και φοβούνται την αλλαγή, το ιστορικό γίγνεσθαι, γενικά, καθώς και στοιχεία του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος και της τρομοκρατίας.

    Στην αυγή του 21ου αιώνα, το διεθνές σιωνιστικό λόμπι επιδιώκει να προκαλέσει μια γενικευμένη ευρωατλαντική σταυροφορία εναντίον του αραβοϊσλαμικού κόσμου, εναντίον του παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και εναντίον των πετρελαϊκών συμφερόντων του αραβοϊσλαμικού και του ιρανοϊσλαμικού κόσμου. Σε αυτό το πλαίσιο, οι Σιωνιστές καλλιεργούν διεθνώς την ισλαμοφοβία, χειραγωγούν τη λεγόμενη «ισλαμική τρομοκρατία», ώστε να διεγείρουν την αντιπάθεια και τον φόβο των δυτικών κοινωνιών προς τον ισλαμικό κόσμο και ακόμη συνεργάζονται, όποτε βρίσκουν σχετική ευκαιρία, με δυτικά φασιστικά/νεοναζιστικά κόμματα.

    Το πρώην στέλεχος της αμερικανικής μυστικής υπηρεσίας NSA (National Security Agency), Έντουαρντ Σνόουντεν (Edward Snowden), ο οποίος το 2013 έλαβε πολιτικό άσυλο στη Ρωσία, αποκάλυψε στοιχεία σύμφωνα με τα οποία βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες καθώς και η ισραηλινή μυστική υπηρεσία Mossad συνεργάστηκαν από κοινού για να δημιουργήσουν το τζιχαντιστικό κίνημα «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία», ISIS. Σύμφωνα με τα ντοκουμέντα που έδωσε ο Σνόουντεν, η πολιτική εθνικής ασφαλείας του Κράτους του Ισραήλ περιλαμβάνει τη δημιουργία εχθρών στα σύνορά του. Μάλιστα, ο Αμπού Μπακρ Αλ‐Μπαγκνταντί έλαβε εντατική στρατιωτική εκπαίδευση για έναν ολόκληρο χρόνο στη Mossad. Επίσης, τη σχέση του Αμπού Μπακρ Αλ‐Μπαγκνταντί και του ISIS με ‘μαύρες επιχειρήσεις’ της CIA και του NATO επιβεβαίωσε ο βραβευμένος γεωπολιτικός αναλυτής Ουίλιαμ Ένγκνταλ (William Engdahl), σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα του ενημερωτικού καναλιού RT στις 24 Ιουνίου 2014 (βλ. http://rt.com/op‐edge/168064‐isisterrorism‐usa‐cia‐war/).

Ο  ΜΕΓΙΣΤΟΣ  ΚΑΙ  ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΣ  ΣΤΟΧΟΣ  ΤΩΝ ΝΕΟΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΩΝ:  Η  ΕΠΙΒΙΩΣΗ  ΤΟΥ  ΙΣΡΑΗΛ.

    Η σιωνιστική Δεξιά επιχειρεί να χειραγωγήσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις ΗΠΑ και όσο μεγαλύτερο μέρος της δυτικοευρωπαϊκής Δεξιάς μπορεί μέσω του ιδεολογικού κινήματος του νεοσυντηρητισμού. Περιγράφοντας τον πολιτικό χώρο του νεοσυντηρητισμού (neo-conservatism) ως «ένα εβραϊκό φαινόμενο», ο Τζέικομπ Χέιλμπραν (Jacob Heilbrunn), ανώτερος συντάκτης του περιοδικού «The National Interest» και πρώην διακεκριμένο στέλεχος του νεοσυντηρητικού χώρου, έχει επισημάνει ότι «οι νεοσυντηρητικοί είναι ενωμένοι μεταξύ τους με μια κοινή δέσμευση στον μέγιστο και σπουδαιότερο εβραϊκό στόχο: την επιβίωση του Ισραήλ».

ΟΙ  ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ  (ΤΥΠΟΥ  ΤΣΙΠΡΑ – ΣΥΡΙΖΑ)  ΜΕΤΕΞΕΛΙΧΘΗΣΑΝ  ΣΕ  ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΕΣ  ΚΑΙ  ΣΙΩΝΙΣΤΕΣ.

Πολλοί από τους ιδρυτές του κινήματος του νεοσυντηρητισμού, περιλαμβανομένων του Ίρβιν Κρίστολ (Irving Kristol), ιδρυτή του περιοδικού «Public Interest», του συνεκδότη του, Νέιθαν Γκλέιζερ (Nathan Glazer), του πολιτικού φιλοσόφου Σίντνεϊ Χουκ (Sidney Hook) και του θεωρητικού της στρατηγικής, Άλμπερτ Βολστέτερ (Albert Wohlstetter), είχαν διατελέσει στο παρελθόν μέλη ή στενοί ιδεολογικοί φίλοι της τροτσκιστικής Αριστεράς. Από το 1960 και μετά, και ειδικότερα μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, σημαντικοί παράγοντες της τροτσκιστικής Αριστεράς μετεξελίχθηκαν σε ένθερμους πολιτικούς υποστηρικτές του μιλιταρισμού (ειδικά στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ), του νεοσυντηρητισμού και του Σιωνισμού, ενώ, εγκαταλείποντας το προηγούμενα φιλοσοφικά ενδιαφέροντά τους σχετικά με τον ανθρωπισμό και τη σοσιαλιστική κοινωνία, επικεντρώθηκαν στα νέα ερευνητικά και συγγραφικά ενδιαφέροντά τους, που ήταν η γεωπολιτική και η στρατηγική. Ένας ακόμη σημαντικός εκπρόσωπος του νεοσυντηρητισμού ήταν ο Νόρμαν Πόντορετς (Norman Podhoretz), ο οποίος, το 1960, έγινε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Commentary», επικεντρώνοντας τη θεματολογία του σε αναλύσεις εξωτερικής πολιτικής, Ισραήλ και Σοβιετικής Ένωσης.

    Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου είχε οδηγήσει το Ισραήλ σε μια παράξενη θέση. Σύμφωνα με την ισραηλινή εφημερίδα «Jerusalem Post», το 1991, η ιδέα ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ θα αντικαταστήσει, ή μάλλον θα διαδεχθεί, τον κομμουνισμό ως η νέα «μεγάλη απειλή» είχε ήδη αρχίσει να εκκολάπτεται στους κόλπους της ισραηλινής Δεξιάς. Η βάση αυτής της ιδέας ήταν ο φόβος των νεοσυντηρητικών ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η χαλάρωση των δεσμών στους κόλπους της αμερικανικής Δεξιάς, λόγω της ανάδυσης μιας νέας μεταψυχροπολεμικής παγκόσμιας τάξης, η οποία χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης και του κοσμοπολιτικού φιλελευθερισμού, θα υπονόμευε τόσο την παραδοσιακή Δεξιά όσο και τη συνέχιση της άνευ όρων απόλυτης συμμαχίας μεταξύ των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

    Ο Κρίστολ, του περιοδικού «Public Interest», και ο Πόντορετς, του περιοδικού «Commentary», δεν αντιμετώπισαν το Ισλάμ ως ιδεολογία, αλλά φρόντισαν να φυτέψουν στις ψυχές των Αμερικανών τον σπόρο του μίσους μεταξύ της Δύσης και του Ισλάμ. Επίσης, ο Πόντορετς επιτέθηκε ευθέως εναντίον των αξιών του κοσμοπολιτικού φιλελευθερισμού, καταγγέλλοντας μια δήθεν Αριστερή ιδεολογική κυριαρχία στον χώρο της διανόησης, η οποία, κατά τη γνώμη του, έπρεπε να παταχθεί. Με την προαναφερθείσα επίθεσή του εναντίον της «Αριστεράς», ο Πόντορετς επιχειρεί να οριοθετήσει τον φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό, ώστε να μην εφαρμόζονται οι ‘φιλελεύθερες’ αρχές της ‘ανοχής’ και των ‘ανθρωπίνων ελευθεριών’ στην περίπτωση του ισλαμικού κόσμου και να δικαιολογηθεί ο μιλιταρισμός.

    Το πιο αποτελεσματικό ιδεολογικό όπλο των νεοσυντηρητικών δημιουργήθηκε και δημοσιεύθηκε το 1993 από τον Σάμουελ Χάντινγκτον (Samuel Huntington), καθηγητή διεθνούς πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Harvard, ο οποίος μάλιστα είχε διατελέσει σύμβουλος της κυβέρνησης των ΗΠΑ σχετικά με τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Το 1993 ο Χάντινγκτον, βασισμένος σε προηγούμενα συγγράμματα του Μπέρναρντ Λιούις (Bernard Lewis), εξέδωσε το περιβόητο άρθρο του με τίτλο «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών;» («The Clash of Civilizations?») στο περιοδικό «Foreign Affairs», και, το 1996, βάσει εκείνου του άρθρου, εξέδωσε το βιβλίο του με τίτλο «Η Σύγκρουση των Πολιτισμών και η Αναδημιουργία της Παγκόσμιας Τάξης» («The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order», Εκδ. Simon and Schuster, 1996).

    Διάφορα think-tanks της Ουάσιγκτον, όπως το American Enterprise Institute (AEI), έγιναν το ορμητήριο νεοσυντηρητικών υψηλής επιρροής, όπως ο Ντάγκλας Φέιθ (Douglas Feith), ο Ντέιβιντ Γούρμσερ (David Wurmser) και ο Ρίτσαρντ Περλ (Richard Perle), οι οποίοι εντάχθηκαν στο δυναμικό του AEI προερχόμενοι από το ισραηλινό think-tank Institute for Advanced Strategic and Political Studies (IASPS), που εδρεύει στην Ιερουσαλήμ. Το 2003, μια μελέτη του Institute for Research: Middle East Policy (IRMEP) έδειξε την υψηλή στατιστική συσχέτιση μεταξύ των πολεμικών επιχειρήσεων του Μπους του Νεώτερου (ο οποίος, σε πολύ μεγάλη έκταση, ελέγχθηκε από νεοσυντηρητικούς) και της χρηματοδότησης των νεοσυντηρητικών think tanks.

    Πέρα από το γεγονός ότι οι νεοσυντηρητικοί έθεσαν υπό τον έλεγχό τους πολλά think-tanks, και πολλά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης πέρασαν επίσης στον έλεγχο των νεοσυντηρητικών. Αυτή η διαδικασία διευκολύνθηκε από τις ρυθμίσεις που πραγματοποίησε, στη δεκαετία του 1980, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών (Federal Communications Commission) σχετικά με τις εξαγορές και συγχωνεύσεις Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Έτσι, στη δεκαετία του 1990, δημιουργήθηκε μια ισχυρή σύμπραξη μεταξύ των νεοσυντηρητικών και του μεγιστάνα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης Ρούπερτ Μέρντοχ (Rupert Murdoch), ο οποίος δημιούργησε μια αυτοκρατορία Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, η οποία διευρυνόταν καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990. Ο Μέρντοχ, εξ αρχής, ήταν γνωστός στις ΗΠΑ για την υποστήριξή του προς τον Σιωνισμό και μάλιστα, το 1982, το Εβραϊκό Κονγκρέσο της Νέας Υόρκης (Jewish Congress of New York) τον ψήφισε ως «Άνδρα των Επικοινωνιών της Χρονιάς» (Communication Man of the Year).

    Οι νεοσυντηρητικοί έχουν συμφέρον να καλλιεργούν μια σκληρή εθνικιστική ‘πατριωτική’ και θρησκευτική ρητορική. Το ίδιο κάνει και το σιωνιστικό λόμπι, το οποίο μάλιστα συνεργάζεται στενά με ακραίες νεοσυντηρητικές χριστιανικές οργανώσεις για να προωθήσει μέσω αυτών την ατζέντα του αναφορικά με τη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οι νεοσυντηρητικοί/σιωνιστές επιχειρούν μεθοδικά να χειραγωγήσουν πατριωτικά κοινωνικά ρεύματα της Δύσης, ακόμη και παραδοσιακές εθνικοθρησκευτικές οργανώσεις, που ανησυχούν ή ενίστανται εναντίον της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, προκειμένου να προωθήσουν τον Σιωνισμό, μέσω πατριωτικής/εθνικής ρητορικής και μέσω μιας σιωνιστικής ιουδαιοχριστιανικής συμμαχίας εναντίον του Ισλάμ.

    Εξ ου και οι εξτρεμιστές Σιωνιστές είναι έντονα δυσαρεστημένοι με πτυχές της πολιτικής του Ομπάμα και αναπολούν την εποχή του νεοσυντηρητικού Λευκού Οίκου. Στις 13 Ιανουαρίου 2012, ο Άντριου Άντλερ (Andrew Adler), ο οποίος είναι ο ιδιοκτήτης και εκδότης της εβραϊκής εφημερίδας «Atlanta Jewish Times», η οποία εκδίδεται στην Ατλάντα των ΗΠΑ, έφθασε στο σημείο να υπογράψει άρθρο του στην εφημερίδα του, όπου καλούσε τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου να δώσει εντολή στη MOSSAD να δολοφονήσει τον Ομπάμα, αν ο δεύτερος δεν συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις των Σιωνιστών για τη διαχείριση του ζητήματος του Ιράν και γενικότερα της Μέσης Ανατολής. Οι δε νεοσυντηρητικοί προωθούν τον υβριστικό όρο «ισλαμοφασισμός» (Islamofascism), για να προσβάλλουν τους ευσεβείς Μουσουλμάνους, και ασκούν μια ιδιόμορφη κριτική εναντίον της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, με επιχειρήματα βασισμένα στον εθνικισμό, στην ανασφάλεια των πολιτών και στη θρησκοληψία ακραίων προτεσταντικών και ρωμαιοκαθολικών οργανώσεων.

    Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Γκάι Ντίνμορ (Guy Dinmore), ανταποκριτής της έγκυρης εφημερίδας «Financial Times», έγραψε στους «Financial Times» στις 4 Μαΐου 2008: «Ο Σάντρο ντι Κάστρο (Sandro di Castro), πρόεδρος του συνδέσμου Μπένε Μπέριτ (Bene Berith) της εβραϊκής κοινότητας, λέει ότι η παρούσα αίσθηση κινδύνου που αντιμετωπίζει το Ισραήλ εξ αιτίας των Ισλαμιστών και του Ιράν ξεπερνά τις αναμνήσεις του περισσότερου μακρινού και τραγικού παρελθόντος των μαζικών εκτοπίσεων από τη Ρώμη βάσει των αντιεβραϊκών ρατσιστικών νόμων των Ναζί και του Μουσολίνι». Συγχρόνως, σε αυτό το πλαίσιο, στην Ακροδεξιά, λαμβάνει χώρα μια μετατόπιση ορισμένων δυνάμεών της προς περισσότερο ανεκτικές θέσεις απέναντι στους Εβραίους και ακόμη πολλοί παράγοντες της Ακροδεξιάς αισθάνονται την ανάγκη να διακηρύξουν τη δέσμευσή τους στην ασφάλεια του Ισραήλ. Έτσι, καθώς συγκεκριμένες δυνάμεις της Ακροδεξιάς και Σιωνιστές συνενώνονται επάνω σε μια κοινή πολιτική πλατφόρμα για το Ισλάμ και τη μετανάστευση, ο αντισημιτισμός παλαιών Ακροδεξιών πολιτικών χώρων ατονεί. Ο νέος ‘εχθρός’ είναι ο ‘Ισλαμιστής’ και ο ‘μετανάστης’, όχι ο ‘Εβραίος’. Με αυτόν τον τρόπο, πολλοί Ακροδεξιοί, ακόμη και φασίστες, ‘ξεπλένονται’ πολιτικά, αποκτούν νέους συμμάχους, αναλαμβάνουν νέες αποστολές, και ενίοτε συνθέτουν τη σβάστικα με το άστρο του Δαβίδ.

    Όπως έγραψε ο Γουέιν Μάντσεν (Wayne Madsen) σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Συνεργασία του Ισραήλ με Ακροδεξιά Πολιτικά Κόμματα της Ευρώπης», το οποίο δημοσιεύθηκε στις 3 Αυγούστου 2011, στην ιστοσελίδα http://rense.com, αναπτύσσονται όλο και ισχυρότεροι δεσμοί μεταξύ ισραηλινών Ακροδεξιών κομμάτων και ευρωπαϊκών πρώην αντισημιτικών Ακροδεξιών κομμάτων που εκθειάζονται στο μανιφέστο του τρομοκράτη Άντερς Μπρέιβικ (Anders Behring Breivik), ο οποίος διέπραξε τη σφαγή στην κατασκήνωση της Ουτόγια της Νορβηγίας στις 22 Ιουλίου 2011. Επίσης, ο ίδιος ο ακροδεξιός τρομοκράτης Μπρέιβικ, στα ίδια τα χειρόγραφά του, αυτοπροσδιορίζεται, μεταξύ άλλων, και ως Σιωνιστής.

    Το μανιφέστο και το οπτικοακουστικό υλικό (βίντεο) του Μπρέιβικ επιβεβαιώνουν τη συμμετοχή του σε μια ευρύτερη νεοναϊτική οργάνωση, η οποία διεξάγει μια Σταυροφορία υπέρ της ιδέας της δημιουργίας μιας «Ιουδαιοχριστιανικής Ευρώπης» και μάλιστα διεισδύει και σε συμβατικές Τεκτονικές Στοές καθώς και σε χριστιανικές οργανώσεις και Εκκλησίες για στρατολόγηση υποστηρικτών. Όπως έγραψε ο Πολ Γούντγουαρντ (Paul Woodward) σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Eurasia Review στις 25 Ιουλίου 2011, το μανιφέστο του Μπρέιβικ περιγράφει μια συνάντηση σύγχρονων Ιπποτών Ναϊτών, η οποία έλαβε χώρα στο Λονδίνο και στην οποία συμμετείχε ο Μπρέιβικ, αντιπροσωπεύοντας συγχρόνως έναν «Σέρβο Σταυροφόρο Διοικητή», όπως τον αποκαλεί ο Μπρέιβικ, δεδομένου ότι εκείνος ο Σέρβος βρισκόταν στη Μονρόβια της Λιβερίας –όπου προηγουμένως τον είχε συναντήσει ο Μπρέιβικ– και κρυβόταν για να αποφύγει διώξεις που του είχαν ασκηθεί για εγκλήματα που είχε διαπράξει σε βάρος Μουσουλμάνων της Βοσνίας.

    Σύμφωνα με ειδικούς αναλυτές, ο Σέρβος υψηλόβαθμος Ναΐτης Σταυροφόρος, τον οποίο αναφέρει ο Μπρέιβικ και με τον οποίο συναντήθηκε στη Λιβερία πριν παρευρεθεί στη Ναϊτική συνάντηση του Λονδίνου, ήταν ο Μίλοραντ Ούλεμεκ (Milorad Ulemek), γνωστός και με το όνομα Μίλοραντ Λούκοβιτς (Milorad Lukovic), ο οποίος είναι πρώην διοικητής σερβικής παραστρατιωτικής μονάδας γνωστής με τις ονομασίες «Τίγρεις του Αρκάν» και «Κόκκινα Μπερέ», μονάδας που διέπραξε επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης στη Βοσνία. Το μανιφέστο του Μπρέιβικ, ευθέως και ονομαστικώς, εκθειάζει τους «Τίγρεις του Αρκάν» και συγκεκριμένα τον Μίλοραντ Ούλεμεκ και τον ίδιο τον Ραζνάτοβιτς Αρκάν (Raznatovic Arkan), σαν ηρωικά πρότυπα.

    Όπως έγραψε η βρετανική εφημερίδα Independent, στις 24 Μαΐου 2007, ο Ούλεμεκ, ο «ήρωας-πρότυπο» του Μπρέιβικ, πέρα από ηγετικό στέλεχος παραστρατιωτικής σερβικής οργάνωσης, ήταν και μέλος της μαφιόζικης σερβικής οργάνωσης «Zemun», η οποία αποτελούνταν από μια απενεργοποιημένη μυστική μονάδα της Αστυνομίας και από ισχυρούς παράγοντες του υποκόσμου του προαστίου Zemun του Βελιγραδίου, οι οποίοι διευθύνουν σημαντικά δίκτυα λαθρεμπορίου ναρκωτικών και όπλων στα Βαλκάνια και ενέχονται σε πληθώρα υποθέσεων δολοφονιών και απαγωγών.

    Επίσης, όπως έγραψαν ο Γιούρι Μαμσούρ (Yuri Mamchur) στο «Russia Blog», στις 28 Ιουλίου 2011, ο Γιούρι Γιασένεφ (Yuri Yasenev) στο «http://left.ru», και ο Πίτερ Ντέιλ Σκοτ (Peter Dale Scott) στην ιστοσελίδα του καταξιωμένου αποκαλυπτικού περιοδικού Lobster στις 29 Οκτωβρίου 2005, ρωσικές πηγές συνδέουν τον Ούλεμεκ με τον Βλαντιμίρ Φίλιν (Vladimir Filin), ο οποίος είναι ο Ρώσος αρχηγός της εταιρείας «Far West LLC», η οποία αποτελείται από πρώην στελέχη της σοβιετικής στρατιωτικής κατασκοπείας που σήμερα ασχολούνται με τα λαθρεμπόρια όπλων και ναρκωτικών. Άλλωστε, το σερβικό οργανωμένο έγκλημα, που εκπροσωπείται από τον Ούλεμεκ, και το ρώσικο οργανωμένο έγκλημα, που εκπροσωπείται από τον Φίλιν, συνεργάζονται στενά μεταξύ τους, σε πολλά πεδία, όπως λ.χ. στα ναρκωτικά και στην «προστασία» των λιμανιών της Μαύρης Θάλασσας (σχετική επιστημονική ανάλυση έχει γίνει από τους Mats R. Berdal and Mónica Serrano στο βιβλίο τους Transnational Organized Crime and International Security: Business As Usual?, Εκδ. Lynne Rienner, 2002).

    Οι υψηλοί προστάτες της μαφιόζικης εταιρείας Far West LLC περιλαμβάνουν τον Αλεξάντερ Βολόσιν (Alexander Voloshin), ο οποίος είναι άνθρωπος της εμπιστοσύνης και όργανο του Ρώσου ολιγάρχη Μπόρις Μπερεζόφσκι (Boris Berezovsky), τον Ρώσο δισεκατομμυριούχο Ρόμαν Αμπράμοβιτς (Roman Abramovich) και τον Σαουδάραβα έμπορο όπλων και μεγαλοεπενδυτή Αντνάν Κασόγκι (Adnan Khashoggi), ενώ τα δίκτυα της Far West LLC απλώνονται μέχρι τον Νιλ Μπους (Neil Bush), ο οποίος είναι ο πιο μικρός σε ηλικία αδελφός του πρώην Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους του Νεώτερου. Σχετικές αποκαλύψεις και αναλύσεις έχουν δημοσιευθεί από τον Πίτερ Ντέιλ Σκοτ στην ιστοσελίδα του περιοδικού Lobster, στις 29 Οκτωβρίου 2005, στο περιοδικό Foreign Policy Journal, 10 Ιανουαρίου 2010, καθώς και στο βιβλίο του Η Αμερικανική Πολεμική Μηχανή (American War Machine, Εκδ. Rowman & Littlefield, 2010). Αυτού του είδους οι ομάδες αποτελούν μέρος αυτού που ο Ντέιβιντ Ρόθκοπφ (David Rothkopf) –στο βιβλίο του Superclass (Εκδ. Farrar, Straus and Giroux, 2008)– έχει αποκαλέσει «σκιώδη ελίτ» και αποτελεί μια ενδιάμεση ζώνη διαπλοκής μεταξύ του επίσημου κοινωνικού συστήματος και του οργανωμένου εγκλήματος και του «παρακράτους».

Πού οδεύει ο Πούτιν;

Ούτε το εβραϊκό στοιχείο στην καταγωγή του Πούτιν, ούτε η δεκαεξαετής θητεία του στην KGB, ούτε το γεγονός ότι στηρίχθηκε στον Ιουδαϊσμό για να ανέλθει στην πολιτική ιεραρχία της Ρωσίας, ούτε το γεγονός ότι έγινε ένας πολιτικός «τσάρος», επιβάλλοντας ένα εντόνως προσωποπαγές καθεστώς στη Ρωσία, υποχρεώνουν τον Πούτιν να γίνει η «σκιά» της Δύσης. Πράγματι, το σοβαρότερο ζήτημα στην ιστορία του Πούτιν είναι το αν θα επιλέξει να γίνει η Ρωσία η «σκιά» της Δύσης. Με τον όρο «σκιά» της Δύσης, εννοώ το αρνητικό διαλεκτικό συμπλήρωμα της Δύσης.

    Συγκεκριμένα, καθώς οι Δυτικές ελίτ που υποστηρίζουν τη φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση έχουν διαφθαρεί και εκφυλιστεί βαθύτατα, σε τέτοιον βαθμό ώστε να ταυτίζουν το ιδεώδες της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με την επιβολή και τα συμφέροντα ενός καθεστώτος παγκόσμιας φιλελεύθερης ολιγαρχίας και αυτάρεσκου ηθικού μηδενισμού, ο Πούτιν μπορεί είτε να εγείρει μια καλύτερη εναλλακτική στρατηγική ύπαρξης και να την προτείνει στην παγκόσμια κοινότητα, είτε να γίνει ο αρχηγός μιας μαύρης διεθνούς», δηλαδή μιας διεθνούς συμμαχίας εθνικιστών, ακροδεξιών, αντιδραστικών και δεισιδαιμονικών θρησκευτικών  δυνάμεων, εθνικών οικονομικών ολιγαρχών και Σιωνιστών, σενάριο που αποκαλώ «σκιά» της Δύσης, επειδή, σε μια τέτοια περίπτωση, ο Πούτιν θα εκφράζει το «μαύρο» εθνικιστικό/εθνοκρατικό διαλεκτικό συμπλήρωμα της διεφθαρμένης και εκφυλισμένης Δυτικής ελίτ της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, κρατώντας έτσι το παγκόσμιο πολιτικό παίγνιο μέσα σε δεδομένο πλαίσιο στρατηγικής και κινήσεων.

    Απαντώντας, από τη σκοπιά της φιλοσοφίας και της πολιτικής θεωρίας, τόσο στην κρίση του ιδρυμένου μοντέλου της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης όσο και στα αδιέξοδα της προαναφερθείσας «μαύρης διεθνούς», διαμόρφωσα και πρότεινα μια ολοκληρωμένη υπαρκτική στρατηγική την οποία ονόμασα μεθεξιολογία (αγγλιστί, methexiology) και εξέθεσα στο βιβλίο μου με τίτλο Methexiology: Philosophical Theology and Theological Philosophy for the Deification of Humanity (Eugene, Oregon: Wipf and Stock Publishers/Pickwick Publications, 2016):

https://www.amazon.com/Methexiology-Philosophical-Theological-Philosophy-Deification-ebook/dp/B01G9AJOL0

Σκοπός αυτού του βιβλίου μου, μεταξύ άλλων, είναι η πρόταση μιας υπαρκτικής οδού φωτός για την ανθρωπότητα.

    Ο Πούτιν καλείται από την ιστορία, σε μια πολύ κρίσιμη για την ανθρωπότητα περίοδο, να επιλέξει τον δρόμο του. Η επιλογή του θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στο παρόν και στο άμεσο και μεσοπρόθεσμο μέλλον της ανθρωπότητας. Εξού και ο φίλος του Πούτιν, Χένρι Κίσινγκερ (Henry Kissinger), πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας και πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ καθώς και θεωρητικός της Realpolitik, σπεύδει να νουθετίσει τον Πούτιν να γίνει ένας εκπρόσωπος της Realpolitik και ενός μείγματος φιλελευθερισμού και εθνικισμού, δηλαδή ένα ‘απαλό’, ‘γκρίζο’ συστημικό διαλεκτικό συμπλήρωμα της ελίτ της ‘ορθόδοξης’ φιλεύθερης παγκοσμιοποίησης, συντηρώντας έτσι την ιδρυμένη παγκόσμια τάξη πραγμάτων και διαχειριζόμενος, χάριν της ιδρυμένης παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, διαφόρους «ακραίους». Το θέμα είναι αν ο Πούτιν, έχοντας επιλέξει να μη συνταχθεί παθητικά ούτε πλήρως με την ελίτ της Δυτικής φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, θα επιλέξει να γίνει ‘μαύρος’, ‘γκρίζος’, ή φωτεινός...

ΖΗΝΩΝ ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ