ΠΟΙΟΝ ΔΡΟΜΟ ΛΕΥΚΕ ΑΝΘΡΩΠΕ; ΤΟΥ ΔΡ. ΤΟΜΙΣΛΑΒ ΣΟΥΝΙΤΣ

                    

                 Ο  ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ,  ΤΟΥ  ΑΡΝΟ  ΜΠΡΕΚΕΡ

Η  ΑΡΧΕΤΥΠΙΚΗ  ΜΟΡΦΗ  - ΕΜΒΛΗΜΑ  ΤΟΥ  ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ  ΛΕΥΚΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ,  ΤΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ  ΠΟΥ  ΕΔΩΣΕ  ΤΟΝ  ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ  ΣΤΗ  ΓΗ.   ΣΗΜΕΡΑ  ΟΙ  ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ  ΔΥΝΑΜΕΙΣ  ΠΡΟΩΘΟΥΝ  ΜΕ  ΜΙΣΟΣ  ΤΗΝ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ  ΤΟΥ.

(Μετάφραση, από το πρωτότυπο, για το Ιδεάπολις του Β. Κ.  την  Κυριακή, 18 Μαΐου 2014).

Ποιον δρόμο Λευκέ άνθρωπε;  

Του Δρ. Τόμισλαβ Σούνιτς

Το πλεονέκτημα των Λευκών στη Βόρεια Αμερική είναι η φυλετική και γλωσσική ενότητα, που εκτείνεται από την Αλάσκα ως το Αρκάνσας και από το Σαν Φρανσίσκο ως τη Βοστώνη. Αυτό το μοναδικό φαινόμενο, σε συνδυασμό με την υπονοούμενη φυλετική συνείδηση, επιτρέπει ακόμα στην Αμερική να αναπτύσσεται ως μία παγκόσμια υπερδύναμη. Οι Λευκοί Αμερικανοί, ανεξάρτητα από τις ποικίλες ευρωπαϊκές τους ρίζες, μπορούν ελεύθερα να χρησιμοποιούν τη λέξη “εθνικισμός”, δεδομένου ότι αυτή η λέξη έχει μία συγκεκριμένη Λευκή - Ευρωπαϊκή έννοια στην Αμερικανική ήπειρο. 

Το θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, ωστόσο, δεν έχει να κάνει με το πώς η ταχεία βαλκανοποίηση της Αμερικής, που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση μη Λευκών, αποτελεί απειλή για τους Λευκούς. Αντίθετα, το κρίσιμο ζήτημα είναι το κατά πόσο είναι πρόθυμοι να συγκεντρώσουν τη φυλετική και πολιτιστική επίγνωση οι διακόσια εκατομμύρια εναπομείναντες Λευκοί Αμερικανοί. Έχουν προσπαθήσει ποτέ; Μπορούν; Κάποιος μπορεί να γυμνάζει τους Λευκούς δικεφάλους του ή να θεωρεί δεδομένη την καλή του Λευκή εμφάνιση, αλλά, αν λείπει η ιστορική και πολιτιστική μνήμη, οι Λευκοί πολύ απλά θα αρχίσουν σταδιακά να εκλείπουν. Αν οι Λευκοί δεν αρχίσουν να αναπτύσσουν μία σαφή αντίληψη της Λευκής ταυτότητας και των Λευκών ενδιαφερόντων, με όλες τις απαραίτητες πολιτιστικές και ιστορικές φυσικές απόρροιες, θα συνεχίσουν την ολίσθησή τους προς τη λήθη. Δεν χρειάζονται εκατομμύρια άνθρωποι για να ξεκινήσει η διαδικασία της εθνικής αφύπνισης, αλλά σίγουρα χρειάζεται μία κρίσιμη μάζα Λευκών, καλά συνειδητοποιημένων, για τις κοινές φυλετικές και πολιτιστικές τους ρίζες. 

Εθνικισμός κατά προεπιλογή 

Είναι σοβαρό λάθος όταν πολλοί Λευκοί στην Αμερική χρησιμοποιούν την έκφραση “Λευκοί Ευρωπαίοι” ή όταν μιλάνε για τη “Λευκή Δύση”. Δεν υπάρχει κάτι ως ενιαίος και κυρίαρχος Λευκός Εθνικισμός στην Ευρώπη, παρά μόνο όταν τον παρατηρεί κανείς από τις μακρινές ακτές της Βορείου Αμερικής. Υπάρχουν οι Λευκοί Γάλλοι Εθνικιστές, οι Λευκοί Καταλανοί, Λευκοί Κορσικανοί και Λευκοί Σλοβένοι, αν και συχνά οι περισσότεροι εξ αυτών είναι ιστορικά σε αντιπαλότητα με τον Λευκό γείτονά τους. Ως εκ τούτου, το να παραλληλίζουμε τους Λευκούς Αμερικανούς με τους Λευκούς Ευρωπαίους δεν είναι απλά λάθος, αλλά τελείως ατυχές. Το να προσπαθήσει κανείς να οργανώσει κάποιο Λευκό Πανευρωπαϊκό κίνημα, το οποίο θα εκτείνεται από το Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια ως το Νοβοσιμπίρσκ της Ρωσίας, είναι τουλάχιστον ανώφελο ή στην καλύτερη υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα για κάτι τέτοιο. Υπάρχει μία μεγάλη συζήτηση, μερικές φορές αρκετά επιστημονική, ανάμεσα στους Γάλλους εθνικιστές, κυρίως στους Ταυτοτιστές, σχετικά με τη δημιουργία ενός αυτοκρατορικού Ευρασιατικού “μεγαχώρου”, αλλά σπάνια υπάρχει αναφορά στο ποια ηπειρωτική ευρωπαϊκή δύναμη θα χρησιμεύσει ως κινητήρια δύναμη σ' αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο. Οι Ρώσοι εθνικιστές δεν έχουν ικανότητες ή κάποια σημαντική μαζική υποστήριξη από πίσω τους, οι Γερμανοί είναι πολιτικά σακατεμένοι και περιορισμένοι και οι Γάλλοι εθνικιστές είναι υπερβολικά σεχταριστές στην προσέγγισή τους. Η αμοιβαία ιστορική καχυποψία και οι γλωσσικοί φραγμοί υπάρχουν ακόμα και μεταξύ καλλιεργημένων Ευρωπαίων εθνικιστών, των οποίων οι τοποθετήσεις σχετικά με το “κοινό Ευρωπαϊκό σπίτι” συχνά μετατρέπονται σε ευσεβείς πόθους εκφρασμένους σε σπαστά αγγλικά. 

Συχνά, οι Λευκοί Αμερικανοί κοιτάζουν με δέος το BNP στην Αγγλία ή δείχνουν διδακτικά την περίπτωση του Vlaams Belang στο Βέλγιο, δύο κόμματα τα οποία θεωρούνταν ως τα καλύτερα πρότυπα για τη διστακτική εθνικιστική αναγέννηση της Λευκής Αμερικής. Λάθος. Θα πρέπει να γίνει το ακριβώς αντίθετο. Οι Λευκοί Ευρωπαίοι είναι αυτοί που πρέπει να πάρουν πρώτοι μαθήματα από τους Λευκούς Αμερικανούς Εθνικιστές. 

Αντίθετα με τις ΗΠΑ, το ουσιαστικό “εθνικισμός” έχει μία περισσότερο υποτιμητική έννοια στην Ευρώπη, αποτελεί μία λέξη που χρησιμοποιήθηκε για το σκοπό ενός συγκεκριμένου ευρωπαϊκού λαού – και όχι όλων των Ευρωπαίων συνολικά. Κατά κανόνα, κάθε ευρωπαϊκός εθνικισμός τρέφεται παραδοσιακά από μία “αρνητική πολιτική νομιμότητα”, η οποία βασίζεται στον αποκλεισμό του Άλλου, δηλαδή στη γελοιοποίηση και προσβολή του ενοχλητικού Λευκού Ευρωπαίου γείτονα. Πόσο δημοφιλές είναι το ΒΝΡ στους Ιρλανδούς εθνικιστές, των οποίων η ατζέντα, αν και ορίζεται ως εθνικιστική, είναι έτη φωτός μακριά από τον Βρετανικό Εθνικισμό; Το ΒΝΡ είναι σχεδόν άγνωστο στην ηπειρωτική Ευρώπη και ακόμα και αν το πρόγραμμά του είναι γνωστό από κάποιους, αποκλίνει σημαντικά, για παράδειγμα, από το πρόγραμμα του NPD. 

Ομοίως, το ισχυρό εθνικιστικό κόμμα Vlaams Belang στο Βέλγιο είναι καλά ενημερωμένο σχετικά με την εκρηκτική αύξηση των φυλετικών επιμειξιών στην πρωτεύουσα της Φλάνδρας, Αμβέρσα, την πληθώρα των μιναρέδων και την άσχημη μυρωδιά των παζαριών των Ασιατών μεταναστών. Ωστόσο, όλοι οι Φλαμανδοί εθνικιστές γνωρίζουν εξίσου ότι ο νότιος Γαλλόφωνος γείτονάς τους, οι Βαλλόνοι, έχουν ιστορικά κατασπαταλήσει ένα κάρο χρήματα των Φλαμανδών φορολογουμένων, με στόχο να στηρίξουν το τεχνητό κράτος του Βελγίου. Εξάλλου, οι Φλαμανδοί έχουν μακρά ιστορική μνήμη και δεν θα ξεχάσουν σύντομα το ότι οι Βαλλόνοι τους υποτιμούσαν ως χωριάτες αγροίκους. 

Ένας νέος Πολωνός Skinhead μαζί με τον νεαρό Γερμανό ομόλογό του, θα πωρωθούν με τη μουσική των Laibach ή μπορεί και να τραγουδήσουν μαζί μερικούς στίχους της γερμανικής μπάντας Landser. Ωστόσο, όταν τελειώσει το πάρτι και ο Γερμανός skinhead, με ένα άσχημο hangover, αρχίσει να γκρινιάζει σχετικά με τη νυν Πολωνική και πρώην Γερμανική πόλη του Γκντάνσκ (Ντάνζιγκ), από την οποία οι παππούδες του υπέστησαν εθνοκάθαρση το 1945 και να υποστηρίζει ότι αυτή η πόλη θα πρέπει να επανακαταληφθεί από τους Γερμανούς εθνικιστές, ο Πολωνός skinhead θα γίνει κυριολεκτικά έξαλλος και θα αρχίσει να σημαδεύει το κεφάλι του Γερμανού με ένα ρόπαλο του baseball. 

Το Ουγγρικό εθνικιστικό κόμμα Jobbik είχε μία σημαντική επιτυχία στις δημόσιες σχέσεις του με τα mainstream ΜΜΕ της Ευρώπης και αξίζει να επαινεθεί. Ωστόσο, λίγοι Λευκοί Αμερικανοί εθνικιστές μπορούν να κατανοήσουν την παράλογη επίκλησή του στο Αίμα και τη Γη και το γιατί οι Ούγγροι Εθνικιστές δεν παραπονιούνται μόνο για τα εγκλήματα των γύφτων ή για το ξεπούλημα του εθνικού τους πλούτου στους ξένους μεγαλοκαρχαρίες, αλλά επίσης και για το γεγονός ότι το ένα τρίτο της, ιστορικά, Ουγγρικής γης ανήκει ακόμα στις γειτονικές Ρουμανία και Σλοβακία. Πρέπει να είναι διασκεδαστικό το να παρατηρεί κανείς, από την Αμερικάνικη σκοπιά, το πώς οι Λευκοί Εθνικιστές στην Ευρώπη τσακώνονται ασταμάτητα σχετικά με το ποιο κράτος της περιοχής θα πρέπει να είναι επικυρίαρχος ενός μικρού ποταμιού στην Τρανσυλβανία ή στα χωράφια των πρώην γερμανικών εκτάσεων στη σημερινή Σιλεσία. Για τους Ευρωπαίους Λευκούς εθνικιστές, ωστόσο, αυτές οι εδαφικές, πολιτιστικές ή γλωσσικές διαφορές είναι θέματα ζωής ή θανάτου. 

Η λίστα μεγαλώνει συνεχώς με παρόμοιες περιπτώσεις σε όλη την Ευρώπη. Μοναδική περίπτωση αποτελεί ο τραυματικός Κροατικός εθνικισμός, ο οποίος εκφράζεται, κατά κανόνα, με έναν άκαμπτο παπικό υπέρ - καθολικισμό και ο οποίος καθιερώνει την αρνητική του πολιτική νομιμότητα με έναν ατελείωτο υποτιμητικό χαρακτηρισμό των Ορθόδοξων Σέρβων. Ερώτηση: Μπορεί κάποιος να είναι καλός Λευκός εθνικιστής χωρίς να αποκλείει τον άλλο Λευκό εθνικιστή; Ο άγριος πόλεμος μεταξύ Σέρβων και Κροατών, ο οποίος ξέσπασε με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991, δεν προήγαγε καθόλου τον “Λευκό σκοπό”. Αντιθέτως, επεσήμανε τη νοσηρότητα του εθνικισμού και του φυλετισμού κατά προεπιλογή – ένα αρνητικό είδος εθνικισμού, που ευδοκιμεί όσο ο παρόμοιος Άλλος δεν ταιριάζει στο προκατειλημμένο Εγώ του. Χάρη στη μαζική εισροή μη Ευρωπαίων στην Ευρώπη, οι εθνικιστές από όλα τα ευρωπαϊκά κράτη αρχίζουν σιγά σιγά να συνειδητοποιούν ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός. Απ' ότι φαίνεται, τα πράγματα πρέπει να γίνουν ακόμα χειρότερα, ώστε τελικά να γίνουν καλύτερα. 

Η ιστορική μνήμη, τα πολιτιστικά εφόδια και οι εθνικές μυθολογίες των Ευρωπαίων ίσως φαίνονται και ακούγονται κάπως παράξενα σε έναν Αμερικανό Λευκό Φυλετιστή, του οποίου η αναζήτηση της ταυτότητας συχνά ξεκινάει με μετρήσεις IQ και τελειώνει με κατάρες στους Μεξικανούς μετανάστες. Η μελέτη των παραπάνω ίσως να φαντάζει ανούσια σε ένα αδίστακτο σύστημα όπου ο ένας τρώει τον άλλον. Όμως, εκτός κι αν είναι βασισμένος στην πνευματική αναζήτηση και τοποθετημένος σε ένα παρατεταμένο πολιτιστικό χρονοδιάγραμμα, ο Λευκός εθνικισμός γίνεται ψευδεπίγραφος, όπως και κάθε Λευκός φυλετισμός διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει την ενεργητικότητά του. 

Φυλετική – Πολιτιστική Μνήμη 

Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του Αμερικανικού εθνικισμού είναι η μικρή του ιστορική διάρκεια, καθώς περιστρέφεται συνήθως γύρω από το στολισμένο ξόανο του Τόμας Τζέφερσον. Ωστόσο, η Αμερικανική Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, γραμμένη σε μία τυπική γλώσσα του Διαφωτισμού, μπορεί εύκολα να παρερμηνευθεί – είτε από έναν Μεξικανό λαθρομετανάστη, είτε από έναν Λευκό δεξιό πατριώτη. Η ποιητική ιδιοφυΐα του Έζρα Πάουντ επαινεί τον Τζέφερσον, με το να τον συγκρίνει με τον Ιταλό Φασίστα ηγέτη Μπενίτο Μουσσολίνι, αλλά, επίσης, και ο Αμερικανοεβραίος, επίδοξος αντικαθεστωτικός, Νόαμ Τσόμσκι επαινεί τον Τζέφερσον για τις αριστερίζουσες ιδέες του. Οι περισσότεροι Λευκοί Αμερικανοί φοβούνται στην ιδέα ότι η Αμερική μετατρέπεται σε ένα “παγκοσμιοποιημένο” κράτος.  Όμως, από την ανάγνωση του Προοιμίου της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνει ένας μη Λευκός μετανάστης. Η αφηρημένη έκφραση ότι “όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι”, πρέπει να ακούγεται πολύ ελκυστική στα αυτιά ενός Μεξικανού λαθρομετανάστη ή κάποιου μιγά και είναι εύκολο να δει κανείς το πώς οι δηλώσεις αυτές παρέχουν τη δικαστική και πολιτική ενίσχυση του πολυπολιτισμικού κράτους. (...) 

Όταν ένας λαός μετατρέπεται σε ένα παγκοσμιοποιημένο έθνος - κράτος, δεν μπορεί νομικά ή πολιτισμικά να αντισταθεί για πολύ στην επίθεση της ξένης μετανάστευσης. Αυτό δεν είναι ένα πρόβλημα το οποίο οι Λευκοί Ευρωπαίοι Εθνικιστές έχουν να αντιμετωπίσουν στην ίδια κλίμακα, επειδή οι χώρες τους τούς προσφέρουν έναν πολύτιμο θησαυρό από διαφορετικούς ιδρυτές, ο οποίος είναι ακατανόητος για τους μη Ευρωπαίους μετανάστες. Όσο παρόμοιο κι αν είναι το σενάριο που αντιμετωπίζουν οι Λευκοί Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί, σχετικά με το συνεχή κίνδυνο της μετανάστευσης μη Ευρωπαίων, οι εθνικιστές στην Ευρώπη θα έχουν πάντα το πλεονέκτημα του να υποχωρούν στους μύθους τους, τους θρύλους και τις ιστορίες, που ξεπήδησαν μέσα από ένα καλά λαξευμένο κομμάτι γης, το οποίο σε περιόδους μεγάλων κρίσεων διατήρησε τη φυλετική και εθνική τους ταυτότητα. Καμία φυλετική υπερηφάνεια δεν μπορεί να επιδειχθεί σε μια αφηρημένη συζήτηση, εκτός και αν υποστηρίζεται από μία συμπαγή εδαφική έννοια του έθνους και του κράτους. 

Η φυλετική, η εθνική και η κρατική υπόσταση δεν αποτελούν συνώνυμα, ωστόσο κανένας από τους τρεις αυτούς πυλώνες της ταυτότητας δεν μπορεί να λειτουργήσει από μόνος του. Πρέπει να είναι συνυφασμένοι. Κάθε Λευκός εθνικιστής - φυλετιστής πρέπει πρώτα να έχει μία καλά καθορισμένη ίντσα γης, ανεξάρτητα από το αν την αποκαλεί Αμερική, Γερμανία ή Σλοβακία. Μόνο η εδαφική επιτακτική ανάγκη δίνει ερμηνεία στην έννοια της φυλής και, μεταφορικά μιλώντας, η εδαφική επιτακτική ανάγκη είναι μία ταυτότητα, ένα διαβατήριο από το οποίο οι φυλετικές και πολιτιστικές ταυτότητες μπολιάζονται. 

Κάθε Λευκός εθνικιστής στη Γαλλία γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει το όνομα της Ιωάννας της Λωραίνης, όσο μυθική ή ιστορική μπορεί να ήταν αυτή η γυναίκα. Ομοίως, ένας Άγγλος εθνικιστής εργάτης ξέρει πολύ καλά ότι το μεσαιωνικό όνομα του Τζέφρυ Τσόσερ αντιπροσωπεύει τον ποιητή που έβαλε τις βάσεις για την Αγγλική γλώσσα. Ακόμα και ένας ορεσίβιος από τις Αυστριακές Άλπεις γνωρίζει το όνομα του Ευγένιου της Σαβοΐας, ενός ανθρώπου που πέταξε τους Τούρκους έξω από την Ευρώπη και κάθε Ιταλός εθνικιστής γνωρίζει τη σημαντικότητα του Ιωάννη της Αυστρίας, ενός νεαρού Ισπανο-Φλανδρο-Γερμανο-Ιταλού, που κακοποίησε άσχημα τους Τούρκους στη Ναύπακτο. Οι Ευρωπαίοι εθνικιστές μπορεί να μην έχουν διαβάσει ποτέ τα κλασσικά τους κείμενα, αλλά γνωρίζουν καλά ότι μόνο με την πολιτιστική τους μνήμη μπορεί ο εθνικισμός τους να ανθήσει. Οι Γερμανοί περιοδεύοντες ποιητές, οι “φορείς του πολιτισμού”, έπαιξαν ρόλο ζωτικής σημασίας στη δημιουργία μίας Γερμανικής εθνικής και φυλετικής συνείδησης, στα τέλη του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα. 

Παραμένει μεγάλο μυστήριο το γιατί οι Λευκοί Αμερικάνοι εθνικιστές, σήμερα, δεν είναι περισσότερο εξοικειωμένοι με την πολιτιστική κληρονομιά του προπολεμικού Νότου. Αν αυτή αναδειχθεί εύγλωττα, μπορεί να αποδειχθεί το πολιτιστικό “βαρύ πυροβολικό” για τη διάσωση της Λευκής φυλετικής ταυτότητας. Οι Νότιοι Agrarians, της τρίτης δεκαετίας του 20ου αιώνα, ήταν εμβριθείς μελετητές από όλα τα πεδία της κοινωνικής επιστήμης και λογοτεχνίας και, από πολλές απόψεις, τα αισθητικά και πολιτικά τους οράματα ξεπέρασαν αυτά των συγχρόνων τους στην Ευρώπη, των λεγόμενων Ευρωπαίων εθνικοεπαναστατών ή εθνικοσυντηρητικών. Αντ' αυτού, η εικόνα των Νοτίων ως ξεδοντιάρηδων χωρικών εξακολουθεί να είναι διαδεδομένη – τίτλος που τους προσδόθηκε όχι μόνο από φιλελεύθερους στοχαστές, αλλά και από πολλούς τεμπέληδες Λευκούς. Ο Νότος δεν βίωσε ποτέ τον οδοστρωτήρα της ισότητας της Γαλλικής Επανάστασης και ως εκ τούτου μπόρεσε να διατηρήσει μερικά κομμάτια των μεσαιωνικών Ευρωπαϊκών ιδανικών, καλύτερα και από τους ίδιους τους Ευρωπαίους. 

Η έκφραση “Λευκός Εθνικισμός” είναι γενικόλογη και λανθασμένη. Λόγω της διαφορετικότητας των Ευρωπαϊκών γλωσσών, μπορεί να αποδοθεί με διαφορετικό νόημα. Αν δεν οριστεί μέσα από το γεω-ιστορικό, γλωσσικό και πολιτιστικό του πλαίσιο, μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες εθνοφυλετικές εντάσεις και εμφυλίους πολέμους. Ο Λευκός άνθρωπος μπορεί να έχει μία άψογη γενετική κληρονομιά, αλλά αν δεν έχει επίγνωση της “πνευματικής φυλής”, η φυλή του γίνεται άχρηστη. Η αποκαλούμενη Λευκή φυλετική υπερηφάνεια, χωρίς την πολιτιστική υπερηφάνεια, δεν έχει νόημα.-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ 



Διαβάστε επίσης: 

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ