Αριστεροκομμουνισμός, ένα καλά μασκαρεμένο τοξικό σκουπίδι (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ)

  Του Παντελή Αρέθα

Η διατυμπανιζόμενη, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, ηθική και συστημική υπεροχή του Αριστεροκομμουνισμού σαν ιστορικά εφαρμόσιμη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ιδεολογία είναι ένα άρρωστο και επικίνδυνο ψευτοπαραμύθι, που καιρός είναι να σταματήσει. Δεν μπορεί να αναφέρεται σε ανθρώπινες κοινωνίες. 

Μόνο σε ζώα σε μαντρί...Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Αριστεροκομμουνισμός δεν έχει καμία θέση σε καμία ανθρώπινη κοινωνία.  Είναι ιδεολογικό τοξικό απόβλητο.   

Για να είμαστε σαφείς και να μην μπερδευόμαστε: Αποκαλώντας τον Αριστεροκομμουνισμό «τοξικό σκουπίδι» δεν σημαίνει ότι υποστηρίζουμε μια μόνιμη στροφή στα δεξιά· ούτε καν ότι πρέπει να πάμε προς το Κέντρο. Το ότι κάτι είναι λάθος και απάτη δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι οτιδήποτε του αντιτίθεται είναι σωστό.  
Αν δεν το έγραφα αυτό σαν προοίμιο, η πρώτη αντίδραση του οποιουδήποτε υποστηρικτή του Αριστεροκομμουνισμού θα ήταν η συνηθισμένη απόρριψη κάθε κριτικής της ιδεολογίας του, με το γνωστό, «Μα οι άλλοι είναι χειρότεροι.» Παρόλο που εδώ η αξιολόγηση του Αριστεροκομμουνισμού δεν γίνεται συγκριτικά, όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι άλλοι ΔΕΝ είναι χειρότεροι.    Η διατυμπανιζόμενη, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, ηθική και συστημική υπεροχή του Αριστεροκομμουνισμού σαν ιστορικά εφαρμόσιμη πολιτική, κοινωνική και οικονομική ιδεολογία είναι ένα άρρωστο και επικίνδυνο ψευτοπαραμύθι, που καιρός είναι να σταματήσει. Χωρίς καν να αναφέρουμε ιδεολογικά και ιστορικά ανακατέματα, θα σας παρακαλούσα μόνο να ρίξετε μια ματιά στο χάρτη και να βρείτε σήμερα, ανάμεσα σε χώρες που αξίζει να ζει κανείς, σε τι κατάσταση ποιότητας ζωής είναι οι άνθρωποι σε αριστεροκομμουνιστικές χώρες, και σε τι κατάσταση είναι σε χώρες που έχουν κάτι άλλο από αριστεροκομμουνισμό.  Κι αν ακόμα είσαστε οξυγονοκολλημένος αριστεροκομμουνιστής και επιμένετε ότι η ζωή στη Βόρειο Κορέα, στην Κούβα, στη Βενεζουέλα ή ακόμα στην Μολδαβία είναι καλύτερη από τη ζωή στη Νότιο Κορέα, στην Κολομβία, ή έστω στη Ρουμανία, θα ήθελα να βρείτε κάποιον, έστω έναν, ο οποίος εκούσια σκοτώνεται να πάει να μεταναστεύσει στοχευμένα σε μια αριστεροκομμουνιστική χώρα, για ζήσει σε ένα καλύτερο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον. Δεν θα βρείτε ούτε έναν.  Ψάξτε να βρείτε πόσοι διακινδύνευσαν τη ζωή τους εν καιρώ τοίχου Βερολίνου για να περάσουν από την τότε Δυτική Γερμανία στην Ανατολική. Δεν θα βρείτε ούτε έναν.  Όσον αφορά στο ποιά είναι η λύση, αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, αν και λέμε λίγα σχετικά παρακάτω. Ο σκοπός του παρόντος είναι να καταλάβει ο Έλληνας επιτέλους, ότι ο Αριστεροκομμουνισμός είναι ότι χειρότερο για την οργάνωση μιας προοδεύουσας ανθρώπινης κοινωνίας. Ούτε καν αξίζει σαν ιδεολογία να συγκαταλέγεται στις εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης, σε καμία περίπτωση, για την οποιαδήποτε χώρα. Να μπορέσει ο κάθε πολίτης να καταλάβει, ότι γενικά ο Αριστεροκομμουνισμός είναι μια καταστροφική απάτη, ένας καλά μασκαρεμένος παραλογισμός. Κάνει για άβουλα ζώα, και κοπάδια σε μαντρί. Όχι για ανθρώπους.  Πρώτα-πρώτα, ας ρωτήσουμε τον μέσο Αριστεροκομμουνιστή Έλληνα για το τι ακριβώς θέλει, όταν αποβλέπει σε μια χώρα Αριστεροκομμουνιστική. Πέστε του να σας σκιαγραφήσει τη ζωή σε μια τέτοια χώρα. Πως θα είναι δηλαδή η ζωή; Όλο δουλειά; Όλο μπουζούκια; Άριστα ισορροπημένη από κάθε πλευρά, αφήνοντας τους πάντες άκρως ικανοποιημένους με μηδέν παράπονα; Θα καλύπτει το κράτος τις ανάγκες όλων επαρκώς; Και πως θα διευθετούνται οι αναπόφευκτες τριβές μεταξύ πολιτών; Ή, επειδή θα υπάρχει Αριστεροκομμουνισμός, δεν θα υπάρχουν τριβές; Δεν θα τσακώνονται εραστές σε διεκδικήσεις για το ίδιο άτομο; Δεν θα πέφτουν διαζύγια; Κι αν ο ένας θέλει να χωρίσει και ο άλλος δεν θέλει, θα πρέπει το κράτος να επιβάλλει τι θα γίνει; Θα λατρεύουν όλοι τη δουλειά τους; Θα μπορούν να αλλάξουν καριέρα αν δεν τους κάνει ότι διάλεξαν;  Για να μην σας ταλαιπωρώ όμως:  Τους τελευταίους μήνες ρώτησα πάνω από εκατό Αριστερικομμουνιστές εδώ στην Ελλάδα, για περιγραφή ενός δείγματος Αριστεροκομμουνιστικής κοινωνίας. Οι απαντήσεις που πήρα από όσους δεν με κοίταξαν περίεργα («Μα είναι να ρωτιούνται τέτοια πράγματα; Όλα θα είναι μια χαρά· κανένας δεν θα έχει πρόβλημα») ήταν στην καλύτερη περίπτωση η περιγραφή μιας ουτοπίας, χωρίς την παραμικρή αναφορά σε κάτι εμπειρικά συγκεκριμένο. Ακόμα και αν δημιουργούταν ακόμα μια φορά, με τη χρήση της γνωστής παραπλάνησης (ασύδοτα ψέμματα) μια τέτοια κατάσταση σε μια σημερινή χώρα της Δύσης, δεδομένου του απογοητευτικού ιστορικού της εφαρμογής του Αριστεροκομμουνισμού όπου επιχειρήθηκε, τι διαφορετικό θα έκαναν οι αριστεροκομμουνιστές αυτή τη φορά για να φέρουν σταθερότητα και ευημερία στη χώρα και στους κατοίκους της; Καμία αποτελεσματική απάντηση. Εκτός βέβαια αν θεωρηθεί αποτελεσματική, η εξής απάντηση που πήρα από αρκετούς: «Με τη μέθοδο του Στάλιν. Γιατί όχι; Νταν! (με το χέρι να διαγράφει το απότομο κατέβασμα του σπαθιού επί σβέρκου) και καθαρίσαμε. Τα παράσιτα να φεύγουν από τη μέση».  Αν είσαστε με τους τελευταίους, μην διαβάστε παρακάτω. Δεν χρειάζεται. Οι οπαδοί της σταλινικής μεθόδου πιστεύουν ακράδαντα ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να χειραγωγούνται σαν τα ζώα στο μαντρί για το καλό τους («για το κοινό καλό», «για την εθνική ανεξαρτησία», «για τη λαϊκή κυριαρχία» κτλ., κτλ.). Υπάρχουν σίγουρα κάποιοι άνθρωποι, λίγοι ευτυχώς, που βρίσκουν συναρπαστική την προοπτική να ζήσουν σε μέρη που λειτουργούν έξω από τα σύνορα της λογικής, εκεί που ο κοινωνικός καιρός είναι απρόβλεπτος, άστατος, επικίνδυνος και συχνά θανατηφόρος. Αν όμως δεν ανήκετε σε αυτή την ομάδα, και εκτιμάτε την αντικειμενικότητα και τη λογική, παρακαλώ συνεχίστε.  Ο σημερινός Αριστεροκομμουνιστής στην Ελλάδα είναι δημιούργημα του ΠΑΣΟΚ και των συγκεκριμένων συγκυριών που εκμεταλλεύτηκε καταστροφικά ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο περίφημος φαλακρός γόης, για να κάνει το νταή και να κρατάει την εξουσία με κάθε τρόπο. Το ΠΑΣΟΚ αστικοποίησε όλους τους Αριστεροκομμουνιστές, (συμπεριλαμβανόμενων των Κουκουέδων) με πακέτα και δανεικά από την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή οικονομική συμμαχία (ΕΟΚ), και τους καλλιέργησε την έμμονη εντύπωση ότι είναι αρκετό να έχεις γεννηθεί στην Ελλάδα, να πάρεις κουτσά-στραβά κάποιο πτυχίο, μετά να μπεις στο Δημόσιο (γράφεσαι στο κόμμα και μπαίνεις αμέσως) και τελείωσες. Κατέληγες βασιλιάς. Ότι και να έκανες μετά, δεν σε κούναγε κανένας. Έλυνες πλουσιοπάροχα, το πρόβλημα της ζωής σου.  Αυτό το μοντέλο συνεχίζει ο Τσίπρας, ξεδιάντροπα και απερίσκεπτα. Δεν μπορεί να το κάνει παντού, γιατί το ευρωπαϊκό συσσίτιο στέρεψε. Το κάνει όμως, όπου μπορεί. Στον πανικό του φόβου ότι σύντομα θα χάσει την εξουσία, χρηματίζει από το παραπέον ελληνικό δημόσιο εαυτόν και την ολοένα αυξανόμενη παρέα του αφειδώς, όλο και πιο εξωφρενικά. Όσο ο πανικός ότι σύντομα θα χάσουν την εξουσία μεγαλώνει, τόσο θεριεύει η γαϊδουριά τους και τόσο διογκώνεται το ξεπουπούλιασμα του δημοσίου χρήματος. Να τσεπώσουν όσα περισσότερα μπορούν, όσο γίνεται πιο γρήγορα.  Και πως γαλουχεί ο Αριστεροκομμουνισμός το λαό για να πάρει την εξουσία;  ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ. Συγκεκριμένα: Ο Αριστεροκομμουνισμός πλασσάρει τον συναισθηματισμό σαν ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ, βασιζόμενος στο ότι οι περισσότεροι πολίτες, δεν μπορούν να επισημάνουν τη διαφορά. Και δυστυχώς, έτσι είναι. Οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν ότι το ταύτισμα του ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΥ με τον ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ είναι τραγικό λάθος. Με μαθηματική ακρίβεια, μια τέτοια ταύτιση οδηγεί πάντα σε τεράστιες ζημιές και συχνά σε θάνατο. Ο λύκος δεν είναι σκύλος, η τίγρης δεν είναι γάτα, η σφήκα δεν είναι μέλισσα.  Ο συναισθηματισμός εμπεριέχει την αδικία. Ο ανθρωπισμός την απαγορεύει. Ο συναισθηματισμός μπλοκάρει τη σκέψη. Ο ανθρωπισμός επιστρατεύει τη λογική.Ο συναισθηματισμός στραβομουτσουνιάζει έναντι στην ατομική επιτυχία. Ο ανθρωπισμός την επιδιώκει.  Με τον ανθρωπισμό το συναίσθημα περιορίζεται, και διέπεται από τη λογική· όχι το αντίστροφο.  Η ρητορική του Αριστεροκομμουνισμού και η προπαγάνδα του είναι καθαρά συναισθηματικά. Το αριστερό σύνθημα, «Η καρδιά χτυπάει στα αριστερά» είναι γνωστό. Η καρδιά είναι που μετράει, βλέπετε. Κι αφού χτυπάει αριστερά κιόλας, τα λόγια είναι περιττά. Δεν χρειάζεται να έχεις ούτε κουκούτσι μυαλό. Η παγίδα φυσικά έγκειται στο ότι το συναίσθημα είναι καθαρά ανθρώπινη εκδήλωση· είναι κάτι που ομορφαίνει τη ζωή και της δίνει χρώμα, ενδιαφέρον και έμπνευση. Όμως, πολύ εύκολα το συναίσθημα ξεγελάει, και μασκαρεύεται σαν το βασικό στοιχείο του ανθρωπισμού. Και το συναίσθημα γίνεται δυνατό δηλητήριο, ακόμα και θανατηφόρο, όταν διογκώνεται σε βαθμό που να ελαχιστοποιεί, να παραποιεί, να παραμερίζει ή και να εξαφανίζει τη λογική.  Το γνωστό σύνθημα, «Λαοί ξεσηκωθείτε! Δεν έχετε τίποτα να χάσετε· μόνο τις αλυσσίδες σας!» είναι καθαρά συναισθηματικό. Με την κατάλληλη μουσική και χορωδία, η λογική πάει περίπατο. Δεν είναι αλήθεια ότι οι αλυσσοδεμένοι λαοί δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Έχουν να χάσουν τη ζωή τους την ίδια, κι αυτό δεν είναι λίγο.  Άλλο ανθρώπινο, και άλλο ανθρωπιστικό. Δεν είναι ταυτόσημα αυτά τα δύο. Με τον ανθρωπισμό δημιουργούμε οργανωμένες κοινωνίες προς όφελος του ανθρώπινου στοιχείου. Και το ανθρώπινο στοιχείο, για να αποδώσει, χρειάζεται ελευθερία λόγου, σκέψης και δράσης. Ο ανθρωπισμός σαν ιδεολογία προωθεί το ανθρώπινο και δεν αφήνει το συναίσθημα να κυριαρχήσει σε βάρος της ασφάλειας και της ίδιας δικαιοσύνης για όλους. Ο ανθρωπισμός εγγυάται ότι κανενός η έκφραση του ατομισμού δεν θα καταπατηθεί, εφόσον δεν εμποδίζει τον ατομισμό του γείτονά του.  Ο συναισθηματισμός λέει ότι ο στραβός που έχει κάνει δέκα παιδιά και μετά κατάλαβε ότι δεν έχει να τα θρέψει, έχει και αυτός δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Και δεν πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε σαν κάποιον που είναι «διαφορετικός» επειδή δεν βλέπει. Καλό ακούγεται, έτσι δεν είναι; Όμως αν αυτό το πάρουμε κυριολεκτικά, αν δηλαδή αγνοήσουμε τη φωνή της λογικής που λέει καθαρά και ξάστερα ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ολοφάνερα διαφορετικός , ακριβώς επειδή είναι στραβός, θα μπορούσαμε να τον κάνουμε και οδηγό λεωφορείου. Αλλά, θα μπαίνατε εσείς σε ένα λεωφορείο που οδηγεί ένας στραβός, ακόμα κι αν του έχουν δώσει κάποιον ανοιχτομάτη να κάθεται δίπλα του και να του λέει που να στρίψει και που να φρενάρει; Θα αφήνατε ένα τέτοιο λεωφορείο να παίρνει το παιδί σας από το σχολείο;  Ο συναισθηματισμός λέει ότι δεν πρέπει να έχουμε ανθρώπους με μεγάλα σπίτια και πολλά δωμάτια, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που κοιμούνται στα παγκάκια, πάμφτωχοι και πεινασμένοι. Καλό ακούγεται, έτσι δεν είναι; Ακόμα και λογικό, εκ πρώτης όψεως. Είναι δίκαιη αυτή η ανισότητα; Ο συναισθηματισμός λέει, όχι, δε είναι. Ο Αριστεροκομμουνισμός συμφωνεί απόλυτα, και πάει και παραπέρα: Διορθώνει την κατάσταση μπάζοντας με τη δύναμη τη μπούκας του όπλου τον άστεγο στο σπίτι του πολυδωματιά. Είναι δίκαιο αυτό; Και πως μπορούμε να πούμε αν είναι δίκαιο ή όχι, αν δεν εξετάσουμε πως κατέληξε στο παγκάκι ο ένας, και πως με πολλά δωμάτια ο άλλος; Κι αν ο παγκάκιας έπινε μέχρι σκασμού, κατέληξε αλκοολικός κι έχασε τα πάντα, ενώ ο άλλος δούλευε σαν σκλάβος για χρόνια και στερήθηκε για να αποκτήσει το μεγάλο σπίτι, που είναι ο σεβασμός για τις θυσίες και την προσπάθεια του δεύτερου;  Ο Αριστεροκομμουνισμός τα παρακάμπτει όλα αυτά, κατονομάζει αξιωματικά απατεώνα και εκμεταλλευτή τον εύπορο, από όπου κι αν πηγάζει η ευημερία του, και θρονιάζει το κράτος στη θέση του υπέρτατου δικαστή. Το κράτος ανακατανέμει ότι θεωρεί άνισο, χωρίς να ασχολείται αν αυτό είναι άδικο ή όχι, και χωρίς να δέχεται δεύτερη κουβέντα. Στον Αριστεροκομμουνισμό, το άνισο είναι αυτομάτως άδικο. Για τη στραβομάρα κάποιου, φταίει ο διπλανός που βλέπει.  Καιρός είναι να σταματήσουμε να γινόμαστε θύματα αυτής της απατεωνίστικης ρητορικής. Να σταματήσουμε να επιτρέπουμε σε αυτήν την έντεχνα σερβιρισμένη απάτη να θολώνει το τοπίο, και να παραπλανεί ολόκληρες κοινωνίες, οδηγώντας τες σε οπισθοδρομικές καταστάσεις και απερίγραπτες καταστροφές.  Το τραγικό είναι φυσικά, ότι, ενώ η προεκλογική ρητορική του Αριστεροκομμουνισμού ρέει συναίσθημα, αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και οι Αριστεροκομμουνιστές βρεθούν στην εξουσία, το συναίσθημα εξαφανίζεται παντελώς ως δια μαγείας από τις πρακτικές τους. Όταν σπαταλήσουν ότι υπάρχει και δεν υπάρχει, σκοτώνοντας ταυτόχρονα ότιδήποτε θετικό συμβάλλει στην ευημερία της χώρας, αρχίζουν και κραδαίνουν το σπαθί τους δεξιά κι αριστερά σε πλήρη τροχιά, κι όποιον πάρει ο χάρος.  Άρα θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τους φτωχούς στη μοίρα τους; Ακόμα κι αν δεν έχουν να φάνε; Να πεθάνουν δηλαδή οι άνθρωποι; Όχι, φυσικά. Το θέμα μπορεί να ταχτοποιηθεί αρκετά εύκολα, όχι όμως με το να ληστεύονται οι έχοντες. Να πληρώσουν κάτι οι πολίτες για τη στέγαση, τη συντήρηση, την επιμόρφωση και την επανένταξη των φτωχών στην παραγωγική δύναμη της χώρας, αλλά με αυστηρά κριτήρια, και πάντα με απώτερο σκοπό να λειτουργήσουν οι βοηθούμενοι το γρηγορότερο δυνατόν σαν ανεξάρτητοι, αυτοσυντηρούμενοι και υπεύθυνοι πολίτες.  Βέβαια, αν μιλήσεις με κάποιους τωρινούς Έλληνες Αριστεροκομμουνιστές για τα εγκλήματα των Σοβιετικών κυβερνήσεων κατά των πολιτών της ΕΣΣΔ, είναι πολύ πιθανόν να σου πουν ότι ο κομμουνισμός δεν είναι πλέον εκείνος του Σοβιετικού μοντέλου. Για παράδειγμα: Ο Σοβιετικός κομμουνισμός δεν αναγνώριζε το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας, ενώ τώρα, κατά κάποιους, ο Αριστεροκομμουνισμός το αποδέχεται. Ούτε θέλει η τωρινή έκδοση του Ελληνικού Αριστεροκομμουνισμού να κρατικοποιήσει όλες τις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Απλά θέλει οι ιδιωτικές επιχειρήσεις να μοιράζουν τα κέρδη τους ισόποσα στους εργαζόμενούς τους ή τουλάχιστον να πληρώνουν τους εργαζόμενους αρκετά για να ζουν αξιοπρεπώς, βγαίνει, δεν βγαίνει η εταιρεία (Το μέτρο του «αξιοπρεπώς» το αποφασίζει πάντα το κράτος φυσικά. Αυτό δεν αλλάζει).  Βέβαια, σχεδόν κανένας τους δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτός δεν είναι εκσυγχρονισμός του Αριστεροκομμουνισμού στην πορεία του προς το καλύτερο, αλλά μια θλιβερή μετάλλαξή του σε αντίγραφο του συστήματος του Αριστεροφασισμού του Μουσολίνι ή του Αριστεροναζισμού του Χίτλερ (αυτά που τώρα λέγονται «Ακροδεξιά»).  Κι αν προσθέσουμε και τις δύο τολμηρές οικονομικές κινήσεις του Χίτλερ στην μεσοπολεμική Γερμανία, δηλαδή την κατάργηση του άχρηστου μάρκου της Βαϊμάρης με την κρατικοποίηση της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας και τη μονομερή διαγραφή του χρέους της, τότε έχουμε ακριβώς ότι έκανε ο Χίτλερ μεσοπολεμικά για να ορθοποδήσει οικονομικά η Γερμανία. Αναρωτιέμαι αν ο Λαφαζάνης ή η Κωνσταντοπούλου έχουν αντιληφθεί ότι το παράτολμο οικονομικό σχέδιο, με το οποίο δηλώνουν ότι θα διορθώσουν τα οικονομικά προβλήματα της χώρας είναι μια πλήρης αντιγραφή του μεσοπολεμικού οικονομικού προγράμματος του Χίτλερ στη Γερμανία.  Μετά το κράχ του 1929 στις ΗΠΑ (που δεν ήταν παρά μια τεχνητά δημιουργημένη κρίση από την ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ), ο πρόεδρος Ρούζβελτ, με σκοπό να ξαναβάλει μπροστά την κατεστραμμένη οικονομία και να καταπολεμήσει την ανεργία στη χώρα, ξεκίνησε μεγάλα δημόσια έργα. Αυτό έκανε και ο Χίτλερ στη Γερμανία. Μόνο που το κόλπο του Ρούζβελτ απέτυχε παταγωδώς. Η Αμερικάνικη οικονομία ορθοπόδησε αργότερα, μόνο με τη βοήθεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Ο λόγος για την αποτυχία του Ρούζβελτ ήταν ότι τα λεφτά που έριξε στην οικονομία για τα Δημόσια έργα ήταν δανεικά από την Κεντρική Τράπεζα προς το κράτος. Φορτώθηκαν επάνω στην πλάτη του Αμερικανού φορολογούμενου, και έπρεπε να αποπληρωθούν. Τουναντίον, στη Γερμανία του Χίτλερ, η Κρατική Κεντρική Τράπεζα τύπωνε κρατικά το μάρκο της για τα δημόσια έργα και το κράτος δεν χρώσταγε σε κανέναν τα μυθικά ποσά που χρειάστηκαν για τη Γερμανική οικονομική ανασυγκρότηση.  Αλλά, για να κάνει ο Αριστεροκομμουνισμός αυτό που πέτυχαν οι Γερμανοί μεσοπολεμικά με την οικονομία τους δεν γίνεται, διότι, πρώτα-πρώτα, τα βασικά προαπαιτούμενα τα μπλοκάρει η ίδια η Αριστερικομμουνιστική ιδεολογία. Και χρειάζονται κότσια, πίστη, πραγματική παραγωγική δουλειά, και αγάπη για την πατρίδα και το λαό της, όχι ψευτογραφιάδες, αθεόφοβοι, αεροκαλλιτέχνες, κοπανατζήδες, μπαχαλάκηδες, και κατάργηση των συνόρων της χώρας και της εθνικής ταυτότητας.  «Καλά ρε φίλε», μπορεί να πει κανείς, «Εντάξει. Ας πούμε ότι έχεις δίκιο, και ο Αριστεροκομμουνισμός είναι, όπως λες, για τον σκουπιδότοπο των τοξικών. Πως γίνεται όμως και τόσοι άνθρωποι των γραμμάτων και της τέχνης, άνθρωποι συχνά μορφωμένοι και πολυδιαβασμένοι να είναι σχεδόν όλοι κατ’ αποκλειστικότητα αριστεροκομμουνιστές;»  Η απάντηση είναι απλή: Οι άνθρωποι των γραμμάτων, ιδιαίτερα οι λογοτέχνες, οι σεναριογράφοι, οι κινηματογραφιστές, οι ηθοποιοί, γενικά όλοι αυτοί του «χρωματιστού» δικτύου που «παράγουν» διανόηση κάθε τύπου και αισθητική ευχαρίστηση είναι, με ελάχιστες εξαιρέσεις, υπερευαίσθητοι, ευάλωτοι και επιρρεπείς στο συναισθηματισμό.  Πιάστε ότι θέλετε, από το «Οι άθλιοι» του Βίκτωρ Ουγκώ, μέχρι το «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη, και θα το διαπιστώσετε και εσείς. Οι ακαδημαϊκοί ιστορικοί τείνουν να διαφέρουν λίγο, διότι η ιστορία εξιστορεί και αναλύει γεγονότα, όπου κυριαρχεί η δυναμική των πιέσεων οικονομικών συμφερόντων. Οι λογοτέχνες και οι λογοτεχνίζοντες όμως, ενώ μπορεί να αναφέρονται στα ίδια γεγονότα, έχουν άλλη δουλειά: Να δημιουργούν ανάγλυφα, όπου αναλύεται παραστατικά η επιρροή καταστάσεων στη ζωή των πρωταγωνιστών, με το συναίσθημα στον κεντρικό ρόλο.  Έτσι εξηγείται και το σοκ πολλών λογοτεχνών που, από ενθουσιώδεις υποστηρικτές του Σοβιετικού κομμουνισμού όταν πρωτοεμφανίστηκε στη Ρωσία σαν σοβαρή, αμετάκλητη εφαρμογή, με το μεγαλεπήβολο σχέδιο να μας «σώσει» όλους από κάθε βιοτική δυσχέρεια, μετά από μια προσωπική επίσκεψη που έκαναν στο άντρο του αδιάκοπου Σοβιετικού εγκλήματος, γύρισαν πίσω καταμουδιασμένοι και σε πλήρη ιδεολογική οπισθοχώρηση.  Εξαιρούνται βέβαια τα πουλημένα συστημικά τσιράκια της κομματικής γραμμής (που πάντα επιστρατεύονται από το κατεστημένο για λόγους προπαγάνδας), και οι πουλημένοι ιστορικοί, που, δυστυχώς, τείνουν να είναι εννιά στους δέκα, σε όποια ιδεολογική κατεύθυνση και να κοιτάξει κανείς. Ποιά είναι η λύση λοιπόν;  Στα σίγουρα η λύση δεν είναι ποτέ ο Αριστεροκομμουνισμός.  Δύο είναι τα βασικά που πρέπει να τηρούνται:  Α) Το κράτος πρέπει να έχει τον έλεγχο της οικονομίας στα χέρια του. Και αυτό ΔΕΝ γίνεται, αν το εθνικό χρήμα το τυπώνουν ανεξέλεγκτα ιδιώτες, μέσω ιδιωτικών Τραπεζών ή μιας Κεντρικής Τράπεζας, όπως γίνεται σχεδόν παντού σήμερα. Αυτό δημιουργεί εύκολα και γρήγορα ελιτικές τάξεις, που δεν έχουν μοχθήσει για την οικονομική και κοινωνική τους κυριαρχία, και δεν την αξίζουν. Αποξενώνονται εξ ορισμού ολοένα και περισσότερο από τον μέσο πολίτη και δεν ενδιαφέρονται για τίποτε άλλο από το πώς να μακροημερεύσουν στην εξουσία και στην οικονομική κυριαρχία.  Β) Αλλά, άπειρα πιο σημαντικό από αυτό είναι τα ανθρώπινα «αναγκαία», που μας καθορίζουν σαν το είδος που διαφέρει ριζικά από τα ζώα: Οργανωμένες κοινωνίες, με ελευθερία λόγου, σκέψης και δράσης, ασφάλεια και νομική προστασία για την ατομική ιδιοκτησία, και ίδια νομικά δικαιώματα για όλους, με κάθε πολίτη να σέβεται τα δικαιώματα του διπλανού του και να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να εξασκεί τα δικά του δικαιώματα, προσβάλοντας τα δικαιώματα κάποιου άλλου.  Ο Αριστεροκομμουνισμός, μηχανικά τηρεί το πρώτο, αλλά δεν βγαίνει κανένα όφελος. Διότι ταυτόχρονα ακρωτηριάζει και γκρεμοτσακίζει το δεύτερο.  Χωρίς το δεύτερο, οτιδήποτε πούμε, κάνουμε ή σκαριάσουμε δεν μπορεί να αναφέρεται σε ανθρώπινες κοινωνίες. Μόνο σε ζώα σε μαντρί.   Για αυτόν ακριβώς το λόγο, ο Αριστεροκομμουνισμός δεν έχει καμία θέση σε καμία ανθρώπινη κοινωνία.  Είναι ιδεολογικό τοξικό απόβλητο.  

 ΠΗΓΗ :

 http://www.freepen.gr/2016/11/blog-post_197.html