ΠΩΣ ΗΡΘΕ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ VIP ΠΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΓΛΙΚΗΣ ΡΑΦ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ. Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΜΑΓΙΕΡΣ ΕΙΧΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ.

Όταν ο Ζαχαριάδης χάθηκε για 30 μέρες.  Από  το  βιβλίο  του   ΣΠΥΡΟΥ  ΧΑΤΖΑΡΑ:  «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ».

Όλα όσα θέλετε να μάθετε για την «Κοινοπραξία» Ιντέλιτζενς Σέρβις-ΚΚΕ.  Πως οι χρυσές λίρες δημιούργησαν το «Ισχυρό ΚΚΕ», στην Κατοχή, όπως ακριβώς η CIA δημιούργησε το Ισλαμικό Κράτος. Οι προοδευτικοί διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, και ψηφοφόροι με «φρίκη και αποτροπιασμό» καταδίκασαν χωρίς περιστροφές, το σφάξιμο των αιχμαλώτων από τους «τζιχαντιστές», του Ισλαμικού Κράτους, αλλά εξακολουθούν να μην αισθάνονται την ίδια φρίκη και τον ίδιο αποτροπιασμό, για τα «οικεία κακά», για το σφάξιμο χιλιάδων, από τους «τζιχαντιστές» του ΚΚΕ και της ΟΠΛΑ, το μαύρο Καλοκαίρι του 1944, και τον «Κόκκινο Δεκέμβρη». Μερικοί είναι υπερήφανοι κιόλας.

Φετινά  συνθήματα  των  εβραιοκομμουνιστών:

 «ΦΑΣΙΣΤΕΣ  ΚΟΥΦΑΛΕΣ,  ΕΡΧΟΝΤΑΙ  ΚΡΕΜΑΛΕΣ».

 «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ».

 «ΛΑΕ ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΠΑΤΑΣ ΛΕΥΤΕΡΩΣΑΝ Ο ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ».

 «ΦΟΥΝΤΟΥΛΗΣ – ΚΑΠΕΛΩΝΗΣ  ΗΤΑΝ  Η  ΑΡΧΗ,  ΟΛΟΥΣ  ΘΑ  ΣΑΣ  ΧΩΣΟΥΜΕ  ΒΑΘΙΑ  ΜΕΣΑ  ΣΤΗ  ΓΗ».

Οι Γερμανοί, στους 54 μήνες της Κατοχής, μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου 1944 εκτέλεσαν στην Μεσσηνία, περίπου 800 Έλληνες.

Ο «Άρης» και ο ΕΑΜ /ΕΛΑΣ, που δεν επιτέθηκαν στους αποχωρούντες Γερμανούς, αλλά επιτέθηκαν κατά των Ελλήνων στις απελευθερωμένες πόλεις, σκότωσαν, σε 11 μέρες, μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου 1944, τουλάχιστον 4000.

Και ακόμα: Πώς και γιατί δολοφονήθηκε ο Μεταξάς από την Ιντέλιτζεντ Σέρβις,  η  οποία αποφάσισε τον «Εμφύλιο» και διέταξε τις σφαγές στην Καλαμάτα, το Μελιγαλά και τους Γαργαλιάνους. 

ΤΣΩΡΤΣΙΛ:  Ο  ΣΦΑΓΕΑΣ  ΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ,  Ο  ΑΝΘΡΩΠΟΣ  ΠΙΣΩ  ΑΠΟ  ΤΟΝ  ΜΟΥΣΟΛΙΝΙ,  Ο  ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ  ΤΟΥ  ΜΕΤΑΞΑ  ΚΑΙ  ΤΟΥ  ΚΟΡΥΖΗ.

ΑΥΤΟΣ  ΜΕ  ΤΟΝ  ΕΒΡΑΙΟ  ΜΑΓΙΕΡΣ  ΕΞΕΘΡΕΨΑΝ  ΤΟ  ΚΚΕ  ΚΑΙ  ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ  ΤΟΝ  ΕΜΦΥΛΙΟ.

§  Ο Μεταξάς δολοφονήθηκε από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες επειδή επέμεινε στην ουδετερότητα της Ελλάδας και αρνήθηκε να δώσει το πρόσχημα της επίθεσης στον Χίτλερ. Το πρόσχημα αυτό του το έδωσε ο Αλ. Κορυζής που δέχτηκε βρετανικά στρατεύματα μικρής ισχύος ως ενίσχυση των Ελλήνων στον πόλεμο εναντίον Ιταλών και Αλβανών (Τσάμηδων). Έτσι η Ελλάδα βρέθηκε αντιμέτωπη με Γερμανία, Ιταλία, Βουλγαρία, Αλβανία.

§  Την επίθεση της 28ης Οκτωβρίου 1940 υπέδειξε στον Μουσολίνι ο Τσώρτσιλ. Την ίδια μέρα ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσώρτσιλ επέβαλε προσχηματικό ναυτικό αποκλεισμό στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα τον θάνατο από ασιτία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στην διετία 1941-1943.

§  Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε το 1943 μετά την «ενωτική» παρέμβαση των Βρετανών στον Γοργοπόταμο, που, ουσιαστικά, επέτρεψε την απευθείας διείσδυση των βρετανικών υπηρεσιών και την ισχυροποίηση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με πυρήνα το ΚΚΕ.

 

TO  «ΕΠΙΣΗΜΟ»  ΙΣΤΟΡΙΚΟ  ΤΩΝ  ΕΒΡΑΙΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ

Τα  στοιχεία διασώζονται στο "Διεθνές Ερευνητικό Κέντρο (ITS) στο Bad-Arolsen, όπου και φυλάσσονται τα αρχεία των κρατουμένων στο Νταχάου.

Περαιτέρω στοιχεία, όπως εκθέσεις των γερμανών   για τις καθημερινές τους δραστηριότητες, αναφορές ανακρίσεων και δικαιολογητικά για την ένταξη τους στο καθεστώς "προστατευτικής κράτησης", δεν περιλαμβάνονται στον φάκελο που υπάρχει στο κέντρο και παραμένει άγνωστο το εάν διατηρήθηκαν και πού βρίσκονται σήμερα.

Η παράδοση στους Γερμανούς

Με την εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων και την εκ μέρους τους ανάληψη της διοίκησης των φυλακών, ο Ζαχαριάδης και εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι παραδόθηκαν στη Γκεστάπο στις 27 Απριλίου του 1941. Ο Ζαχαριάδης μεταφέρθηκε αρχικά στο Τατόι και από εκεί αεροπορικώς στη Θεσσαλονίκη, στο Βελιγράδι και τέλος στη Βιέννη στις φυλακές "Λέζελ".

Έξι μήνες αργότερα, στις 30 Νοεμβρίου του 1941 μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου έμεινε κρατούμενος μέχρι τη λήξη του πολέμου, τον Μάιο του 1945. Μετά από ιατρικές φροντίδες γύρισε στην Ελλάδα στις 29 Μάη του 1945.

Η δράση του Ζαχαριάδη στο στρατόπεδο ήταν να έχει σχέσεις με τη κρυφή διοίκηση των κρατουμένων, καθώς και να δίνει συμβουλές σε άλλους κρατούμενους.

Ο Ζαχαριάδης κατηγορήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους και για συνεργάτης των Γερμανών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, και μάλιστα ως αποδεικτικό στοιχείο υπήρχε πλαστογραφημένο γράμμα του συγκρατούμενού του Κοσμά Τζίφου. Ο συγκρατούμενος Παναγιώτης Καραπιπέρης αναφέρει ότι σώθηκε χάρη σε συμβουλή του Ζαχαριάδη.

Επιστροφή στην Ελλάδα

Την Πρωτομαγιά του 1945 με έκτακτο παράρτημα ο Ριζοσπάστης πληροφορούσε τους αναγνώστες του ότι ο Ν. Ζαχαριάδης ήταν ζωντανός και επέστρεφε από το Νταχάου. Με την επιστροφή του ανέλαβε και πάλι την θέση του Γενικού Γραμματέα και την ηγεσία του ΚΚΕ από τον Γιώργο Σιάντο. Σύμφωνα με την απόφαση της 11ής Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ τον Απρίλιο του 1945, τη 13η μέρα που ανέλαβε ο Ζαχαριάδης την ηγεσία, στις 12 Ιουνίου, ο «Ριζοσπάστης» ανακοίνωσε την καταδίκη και απομόνωση του Άρη Βελουχιώτη σημειώνοντας σχετικά:

"Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ.Ε. του ΚΚΕ αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήλθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη, ή Θανάση Κλάρα, ή Μιζέρια.

Παράλληλα με την αποκήρυξη του Βελουχιώτη, έκανε δήλωση στις 31 Μαΐου ότι η συμφωνία της Βάρκιζας έπρεπε να εκτελεστεί κατά γράμμα καθώς μια βδομάδα αργότερα δήλωσε «είμαι έτοιμος, για τη Δημοκρατία, να πολεμήσω σαν απλός στρατιώτης κάτω από τις διαταγές του στρατηγού Πλαστήρα».

Ακόμα δήλωσε ότι σε περίπτωση που η δημοκρατική πλειοψηφία αποφάσιζε την ένοπλη κατάληψη της Βόρειας Ηπείρου το κόμμα παρά τις διαφωνίες του θα υποτάσσονταν ενώ παράλληλα διατύπωσε τη θεωρία των δύο πόλων η οποία εξομοίωνε τη Βρετανία με τη Σοβιετική Ένωση.

Στις 12 Ιουνίου στη 12η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίστηκε η δημοσιοποίηση της κομματικής διαγραφής του Βελουχιώτη.

Βαγγέλης Παπανίκος, «Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου«, εκδ. Φιλίστωρ, 1999.

Ο  Παπανίκος ανήκει στους παλαιούς  Αριστερούς και η προσωπική του μαρτυρία έχει ασφαλώς την αξία της, όχι μόνο καθαυτή αλλά κι επειδή αναφέρεται στον Νίκο Ζαχαριάδη, για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του οποίου οι νεότεροι έχουν μια πολύ αμυδρή εικόνα. Ωσπου να γραφτεί μια ιστορική μονογραφία του κάποτε πανίσχυρου γενικού γραμματέα του ΚΚΕ ¬ από τις χαρακτηριστικότερες και πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της ελληνικής Αριστεράς ¬ μαρτυρίες σαν και αυτή του Παπανίκου θα έχουν κάθε λόγο να βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Ο συγγραφέας συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο Νταχάου το 1940, όπου συνάντησε για δεύτερη φορά τον Νίκο Ζαχαριάδη (η πρώτη ήταν λίγα χρόνια νωρίτερα, στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας).

Οι καλύτερες σελίδες στο βιβλίο του Παπανίκου είναι εκείνες όπου περιγράφει τη ζωή των κρατουμένων στο Νταχάου και θα ευχόταν κανείς να ήταν πολύ περισσότερες και να καταλάμβαναν το κύριο μέρος του βιβλίου. Υπάρχουν επίσης μαρτυρίες που σε αφήνουν κατάπληκτο. Όσο και αν μας είναι γνωστή η προσπάθεια όλων των κομμουνιστικών κομμάτων να χειραγωγήσουν την κουλτούρα, όσο και αν είναι γνωστά τα ωμά μέτρα καταστολής που χρησιμοποιήθηκαν στη Σοβιετική Ενωση, από τα όσα συνέβησαν εδώ φαίνεται ότι και σήμερα ακόμη υπάρχουν πολλά που δεν τα γνωρίζουμε.

Είναι απίστευτο το γεγονός ότι μετά ¬ ή πριν; ¬ την έκδοση του ζντανοφικού φετφά εναντίον της Αχμάτοβα και του Ζοσένκο, στο ΚΚΕ συζητούσαν και καταδίκαζαν από «διεθνιστικό καθήκον» την Αχμάτοβα, ποιήτρια την οποία ήταν αμφίβολο αν ως τότε την είχε ακούσει ξανά κάποιο στέλεχος του ελληνικού ΚΚ. Φαντάζει εξωπραγματικό; Όχι περισσότερο από κάποιο άλλο περιστατικό που αφηγείται ο συγγραφέας: Κάποτε συμμετείχε με τον Ζαχαριάδη σε διαγωνισμό ταχύτητας. Ο συγγραφέας, μολονότι ταχύτερος, άφησε τον γενικό του γραμματέα να τον κερδίσει, με διαφορά όμως στήθους. Οι παριστάμενοι το αντελήφθησαν και ο Ζαχαριάδης δεν του το συγχώρεσε ποτέ.

Ο σημερινός αναγνώστης τρίβει τα μάτια μου και δύσκολα μπορεί να πιστέψει πως άνθρωποι οι οποίοι κρατούσαν στα χέρια τους τις τύχες μιας ολόκληρης παράταξης μπορούσαν να έχουν αυτό το επίπεδο. Αλλά μήπως παρόμοια περιστατικά για τον Στάλιν δεν αναφέρει στα Απομνημονεύματά του ο Χρουστσόφ;  

Οι Ναζί παραήταν ευγενικοί με τον Ζαχαριάδη. Η «Ανάκριση» που του έκαναν, όπως την παρουσιάζει ο Ζαχαριάδης, θυμίζει μάλλον ευγενική συνομιλία διαφωνούντων στην Επιτροπή Ανθωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Φαντάσου ότι του έδωσαν και το δικαίωμα να αλληλογραφεί με τους ανακριτές του και να θέτει τους όρους του….:

Προς τη Μυστική Κρατική Αστυνομία.

Βιέννη.

Κύριε ανακριτά.

Επειδή δεν είμαι ικανοποιημένος από τον τρόπον πού γίνεται η ανάκριση με τη μεταφράστρια κάνω τη δήλωση μου αυτή πού θεωρώ και μόνη έγκυρη.

ΠΙρώτ’ απ’ όλα διαμαρτύρομαι για τη μεταφορά μου στη Γερμανία, τη θεωρώ παράνομη και ζητώ την άμεση επιστροφή μου στην πατρίδα μου.

Στα ζητήματα πού μου θέσατε για πρόσωπα και οργανωτικά ζητήματα του ΚΚΕ, δεν έχω να απαντήσω τίποτε.

Σχετικά με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ έχω να πω τα παρακάτω: βασικό και κύριο στοιχείο στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ είναι ή απόλυτη και ασυμφιλίωτη αντίθεση και πάλη του ενάντια στη Φασιστική (εθνικοσοσιαλιστική) θεωρία, πολιτική και πράξη. Το ΚΚΕ τάχθηκε, πάλεψε και παλεύει ενάντια στην εθνικοσοσιαλιστική βία και κατάχτηση της Ελλάδας και για την αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας και ακεραιότητας. Το ΚΚΕ πάλεψε πάντα ενάντια σε κάθε προσπάθεια υποδούλωσης είτε εξάρτησης της χώρας από το ξένο κεφάλαιο σε οποιαδήποτε ξένη δύναμη και αν ανήκει. Το ΚΚΕ δεν αναγνωρίζει καμιά εδαφική μεταβολή πού η γερμανική κατάχτηση πραγματοποίησε στην Ελλάδα, δεν θα αναγνωρίσει καμιά μελλοντική τέτοια μεταβολή και θα παλέψει με όλα τα μέσα για την ματαίωση της, για την απελευθέρωση της χώρας απ’ την ξένη κατάχτηση και για την ακεραιότητα της. Το ΚΚΕ θεωρεί σαν βασικό στοιχείο της πολιτικής του την υπεράσπιση της Σοβιετικής Ένωσης από κάθε ξενική απειλή, πού προβάλλει τελευταία άμεσα

Παρακαλώ όπως στη μετάφραση της δήλωσης αυτής παρευρεθώ και εγώ.

Βιέννη Φυλακές Γκεστάπο 18.6.41.

Ν. Ζαχαριάδης Γραμματέας της Κ.Ε. και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κ.Δ.

Οι δύο τελευταίες ερωτήσεις του ανακριτή :

Ερώτ.: Ώστε εξακολουθείτε νάστε κομμουνιστής;

Απάντ.: Ούτε συζήτηση.

‘Ερώτ.: Αν σας αφήσουμε λεύτερο, θα συνεχίσετε την πάλη ενάντια στον εθνικοσοσιαλισμό;

Απάντ.: Αυτό είναι αυτονόητο.

Αυτού τελείωσε η ανάκριση.

[ «Το ΚΚΕ από το 1918 έως το 1931. Τόμος Β’ και Αθήνα 1947 εκδόσεως της Κ.Ε. του ΚΚΕ, σελίδα 570. (Ριζοσπάστης -31 Μαΐου 1945)».]   

Γιάννη Ρίτσου-Ο σύντροφός μας Νίκος Ζαχαριάδης

Ήρθες απ’ του Νταχάου τα συρματοπλέγματα

ήρθες απ’ τη δεκάχρονη σκλαβιά

όπως έρχεται ο ήλιος απ’ την πόρτα της νύχτας.

Ήρθες μ’ ένα χοντρό στρατιωτικό χιτώνιο

απλός φαντάρος της παγκόσμιας λευτεριάς

εσύ αρχηγός δίχως παράτες και γαλόνια και παράσημα

μόνο με το παιδιάστικο χαμόγελο σου ανίσκιωτο

σαν ένα γαρούφαλλο στην κουμπότρυπα του πόνου μας

μονάχα με τον ήλιο της ψυχής σου κρεμασμένον

σα φυλαχτό στον κόρφο του λαού μας.

Ήρθες χωρίς παράτες με τα σκονισμένα σου μαλλιά

καθώς κ’ Εκείνος μπήκε στα Ιεροσόλυμα με σκονισμένα ματόκλαδα

δίχως σημαίες και δίχως τύμπανα πάνου σ’ ένα άσπρο γαϊδουράκι

κρατώντας μες στο φωτεινό του χέρι ένα κλαδάκι πικροδάφνη.

Οι σύντροφοι σου δεν ξέρανε τίποτα

ψάχναν ακόμη τα τηλεγραφήματα τους να σε βρουν

ψάχναν τα χελιδόνια μας μες στις καμένες πολιτείες του πολέμου

ανάμεσα στα εξοχικά τοπία όπου σκουριάζουν σκελετοί των σιδερόδρομων

ανάμεσα στα καπνισμένα χαλάσματα και στις ξεδοντιασμένες γέφυρες

ψάχναν να βρουν τη μυγδαλιά τους μες στα μάτια σου.

Οι σύντροφοι σου ακόμα δεν ξέρανε τίποτα

μα ένας αγέρας φύσηξε σαν απ’ τη θάλασσα

πλατάγισαν απάνου στα τραπέζια οι “Ριζοσπάστες”   

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε ΣΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

Από το βιβλίο του Γιάννη Καψή

ΧΑΜΕΝΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

(ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ-ΛΙΒΑΝΗ)

Ήταν παραμονές των εκλογών του 1920. Στην Αθήνα οι προεκλογικές συγκεντρώσεις διαδέχονταν η μια την άλλη. Τότε αποφάσισε να συγκροτήσει συλλαλητήριο και το ασήμαντο την εποχή εκείνη Κομμουνιστικό Κόμμα. Κι ήταν, πράγματι, ασήμαντο – είχε μόλις 1.200 μέλη κι ο «Ριζοσπάστης» 2.500 φύλλα κυκλοφορία. Τους λιγοστούς αυτούς οπαδούς τους θέλησαν να συγκεντρώσουν οι τότε ηγέτες του Κ.Κ.Ε. και αιφνιδιάστηκαν. Μια πραγματική κοσμοπλημμύρα κατέκλυσε την οδό Σταδίου από την Ομόνοια μέχρι το Σύνταγμα. Τι είχε συμβεί; Θα καταλάμβανε το Κ.Κ.Ε. την Εξουσία;«Η αυταπάτη δεν διήρκεσε πολύ», γράφει ο άλλοτε γεν. γραμματέας του Κ.Κ.Ε., Ε.Σταυρίδης. «Το κύριον σύνθημα πού ηκούετο και εδόνει την ατμόσφαιραν ήτο «Κάτω ο πόλεμος». Τα καθαρώς κομμουνιστικά συνθήματα εύρισκαν πολύ περιωρισμένην απήχησιν. Το «Κάτω ο Βενιζέλος» όμως αντηχούσε πέρα ως πέρα… Από τα μπαλκόνια της οδού Σταδίου οι κύριες της αριστοκρατίας μας έρραιναν με άνθη. Και απορούντες διηρωτώμεθα: Πότε έγιναν κομμουνίστριες αυτές από τα μέγαρα;».

Το μίσος κατά του Βενιζέλου, η αντίθεση προς τη μικρασιατική εκστρατεία συναδελφώνει την Άκρα Δεξιά με τους Κομμουνιστές. Η συνεργασία τους θ’ αποδώσει γρήγορα καρπούς: την καταστροφή. Ο Ε. Σταυρίδης δεν αφήνει τη παραμικρή αμφιβολία. Άλλωστε, το αποτέλεσμα των εκλογών δίνει μια αδιάψευστη απόδειξη: Το Κομμουνιστικό Κόμμα έλαβε 100.000 ψήφους. Ασφαλώς δεν ήταν όλοι αυτοί κομμουνιστές. Ουδέποτε στις μετέπειτα εκλογές, το Κ.Κ.Ε. κατόρθωσε να συγκεντρώσει τόσες πολλές ψήφους. Το 1920 οι υποψήφιοί του ψηφίσθηκαν από τους Αντιβενιζελικούς.

Χάρη στο σφαιρίδιο διπλοψήφισαν – έριχναν άσπρο στην Ηνωμένη Αντιπολίτευση και το Κ.Κ.Ε. Αν δεν κέρδιζαν τις εκλογές ο Γούναρης και οι συνεργάτες του, ας κέρδιζαν οι κομμουνιστές. Οποιοσδήποτε, κι ο Σατανάς ακόμη, εκτός από το Βενιζέλο. Τόσο βαθύ ήταν το μίσος. Πώς ν’ απορεί λοιπόν κανείς για την κατάρρευση του Μετώπου; Αλλ’ οι κομμουνιστές ανέπτυξαν ουσιαστική δράση στο Μέτωπο κι οι συνέπειες της διάβρωσης του Στρατού μας δεν άργησαν να δώσουν αποτελέσματα. Πρέπει να ομολογηθεί, ότι ο φανατισμός και των δύο παρατάξεων ωφέλησε τους κομμουνιστές. Οι Βενιζελικοί έβριζαν τον Κωνσταντίνο και συμφωνούσαν μαζί τους κι οι κομμουνιστές. Αλλά και οι Αντιβενιζελικοί έβριζαν τον Βενιζέλο και αποκαλούσαν τη μικρασιατική εκστρατεία «αποικιακό πόλεμο» – σύνθημα που υιοθέτησαν αμέσως οι κομμουνιστές.

Το 1921 κυκλοφόρησε φυλλάδιο της «Ινπρεκόρ» – της υπηρεσίας Τύπου της Κόμιντερν – με άρθρο του Οσσίνσκυ, μέλους του Κ.Ε. του Κ.Κ. της Σοβ. Ένωσης, για τη μικρασιατική εκστρατεία. Τίτλος του ήταν: «Υπό το φως των πετρελαίων της Μουσούλης» και χάραζε τη «γραμμή», ότι ο Βενιζέλος οδήγησε το Στρατό μας στη γη της Ιωνίας, για να εξασφαλίσουν οι Άγγλοι τα πετρέλαια της Μουσούλης!

Τη γραμμή αυτή υιοθέτησαν κι οι «ινστρούχτορες» του Κ.Κ.Ε., που είχαν εισχωρήσει στις τάξεις του Στρατού μας. Και το «θαύμα» έγινε. Οι αξιωματικοί, εκείνοι που μοναδικό προσόν τους είχαν τον Αντιβενιζελισμό, τους επέτρεψαν να προπαγανδίζουν ελεύθερα τα συνθήματα τους. Ακόμη και πολλοί Αντιβενιζελικοί, αλλά τίμιοι αξιωματικοί και ακραιφανείς Έλληνες, δεν τόλμησαν ν’ αντιδράσουν.

Πώς να απαγορεύσουν συνθήματα αντιβενιζελικά; Το τριαδικό σύστημα, η συνωμοτική οργάνωση των κομμουνιστών μέσα στις τάξεις του Στρατού μας, εγκαταλείπεται. Ο συνωμοτισμός είναι περιττός. Η κομμουνιστική προπαγάνδα διεξάγεται ελεύθερα – έχει την ανοχή και τις ευλογίες της Κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητας. Το γνώριζε αυτό ο Κωνσταντίνος; Ασφαλώς όχι.

Και οι κομμουνιστές συνέχισαν το όργιό τους, που κορυφώθηκε με την απεργία των σιδηροδρομικών, που έγινε αφορμή να παραδοθεί όλο το συγκοινωνιακό δίκτυο στους κομμουνιστές. Και ιδού πώς:

Οι σιδηροδρομικοί των Σ.Ε.Κ. έκαναν απεργία, ζητώντας αύξηση των αποδοχών τους. Οι συγκοινωνίες μας παράλυσαν. Αλλ’ η χώρα βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση και η Κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα επιστράτευσης των σιδηροδρομικών. Και όσοι δεν επέστρεψαν στην εργασία τους συνελήφθηκαν και στάλθηκαν… στους σιδηρόδρομους της Μικράς Ασίας. Η Ιωνική γη, η χώρα των 6.000.000 Ελλήνων, ήταν για την Κυβέρνηση Γούναρη η Σιβηρία της Ελλάδας των 4.000.000. Η αποστολή τους είχε την έννοια «ποινής», στην εξορία. Και οι εξόριστοι αντέδρασαν ακολουθώντας τ’ αχνάρια των θυμάτων του τσαρισμού: Κήρυξαν την κοινωνική τους επανάσταση με το σύνθημα: «Κάτω ο πόλεμος». Η Κόμιντερν θα έπρεπε να ήταν ικανοποιημένη. Η Ελλάδα βάδιζε τα βήματα της τσαρικής Ρωσίας.

Οι περισσότεροι από τους 300 σιδηροδρομικούς ήταν κομμουνιστές- πρωτεργάτες της απεργίας. Αλλά κι όσοι δεν ήταν, έγιναν μόλις δόθηκε η διαταγή της «εξορίας» τους. Από την ημέρα εκείνη οι σιδηρόδρομοί μας ήταν υπό τον έλεγχο των κομμουνιστών. Κι ο Σταυρίδης προσθέτει:

«Δύναται ν’ απορή κανείς τώρα, διατί κατέρρευσεν εκεί το μέτωπον, όταν τοιαύτα μέτρα ελαμβάνοντο από την Κυβέρνησιν; Οι 300 σιδηροδρομικοί εις το Μέτωπον, όχι μόνον έγιναν άριστοι σύνδεσμοι μεταξύ των ομάδων των κομμουνιστών εις το Μέτωπον, όχι μόνον μετέφερον πανταχού προπαγανδιστικό υλικόν, εφημερίδας, «μπροσούρας», αλλά και λιποτάκτας εβοήθουν πολλούς και ταξίδια κομμουνιστικών στελεχών μεταξύ των μονάδων και της Σμύρνης. Έφθασε το πράγμα εις σημείον, ώστε η Στρατιά Μικράς Ασίας να έχη εις τα χαρτιά της 60.000 λιποτάκτας. Οι πλείστοι έξ αυτών είχον σταλή ήδη εις την Ελλάδα με τα επίτακτα πλοία, όπου υπήρχον ναύται κομμουνισταί. Αλλά μεγάλας υπηρεσίας προσέφερεν εις τον Κομμουνισμόν το επίτακτον πλοίο, «Έλση», μέσα εις το οποίον υπηρετούν εις ιατρός κομμουνιστής και μερικαί νοσοκόμοι κομμουνίστριαι. Τα στρώματα των κρεββατιών πάντοτε κάτι έκρυπτον».

Είναι αλήθεια, ότι ορισμένοι συγγραφείς, στρατιωτικοί, αναζητώντας τα αίτια της κατάρρευσης, αρνήθηκαν ή θέλησαν να μειώσουν τη σημασία της κομμουνιστικής προπαγάνδας. Είναι ευνόητο. Δεν αποτελεί προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών τους. Απλούστατα, ακόμη και σήμερα δεν μπορούν να πιστέψουν, ότι διαπράχθηκαν τόσο εξοργιστικά σφάλματα. Άραγε όμως, ήταν μόνο σφάλματα;

Όσο κι αν ερευνήσει κανείς τα στοιχεία, που σήμερα υπάρχουν, όση προκατάληψη να έχει, δεν θα κατορθώσει να δώσει στην «εξορία» των 300 σιδηροδρομικών άλλο χαρακτηρισμό από το ότι ήταν ένα ολέθριο σφάλμα. Αλλά και τα μεγαλύτερα αποθέματα καλής πίστης δεν μπορούν να παρεμποδίσουν ένα παραλληλισμό της κατάρρευσης του μικρασιατικού Μετώπου, της αποσύνθεσης της Στρατιάς με τη διάλυση του τσαρικού Στρατού, την οποία υποδαύλισα ο Λένιν. Και τον Λένιν είχε στείλει στη Ρωσία ο ίδιος ο Κάιζερ ο φανατικός εχθρός του Κομμουνισμού για να υπονομεύσει το Μέτωπο, των μετόπισθεν, ακριβώς όπως υπονόμευσαν τα μετόπισθεν και οι 300 σιδηροδρομικοί. Είναι μια συμπτωματική ομοιότητα, την οποία, όμως, δεν μπορεί να παραγνωρίσει κανείς.

Έτσι, ο Κομμουνισμός, προετοίμασε την κατάρρευση. Και οι πρώτοι, που έδωσαν το σύνθημα της φυγής, στη πρώτη μονάδα, που κατέρρευσε, ήταν δύο κομμουνιστές λοχίες του 41ου Συντάγματος. Από τη στιγμή εκείνη οι κομμουνιστές αναπτύσσουν εντατική δράση. Είχαν κατορθώσει, πάντοτε με το έμβλημα του Αντιβενιζελισμού να διεισδύσουν σ’ εμπιστευτικές θέσεις, σε επιτελεία, τηλεφωνικά κέντρα, μονάδες ανεφοδιασμού. Γνώριζαν την πραγματικότητα και φρόντιζαν να την εξογκώνουν. Στις κρίσιμες στιγμές, όταν μια λέξη ήταν αρκετή να κλίνει τη πλάστιγγα, έριχναν το δηλητήριό τους: – Εμπρός για τα σπίτια μας, παιδιά… Ας αφήσουμε τον Κεμάλ στη χώρα του.

Και το τμήμα, η μονάδα, το Μέτωπο ολόκληρο κατέρρεε.

Ο  ΤΕΤΡΑΠΑΧΟΣ  ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ  ΤΟΥ  ΦΟΒΕΡΟΥ  ΝΤΑΧΑΟΥ

«Η φωτογραφία των συγκρατούμενων του Ζαχαριάδη, σκελετωμένων και των σκελετωμένων εβραίων, σε σύγκριση με τον παχουλό  Ζαχαριάδη είναι  όλα τα λεφτά.

Υπάρχει και μια άλλη φωτογραφία με τη μαμά του και το σύντροφο Παρτσαλίδη την πρώτη μέρα που ήρθε στην Αθήνα. 

Περίπτωση  Μάκη του Γουσοπουλου.

Ο Μάκης είχε σπάσει στην ασφάλεια και ήταν πλέον πράκτορας,  πράγμα που το ομολόγησε στον Ζαχαριάδη.  Ο σύντροφος  Ζαχαριάδης έστειλε τον Γουσόπουλο στην Ελλάδα, σαν εκπρόσωπο της ηγεσίας απο το εξωτερικό, με εντολή να δίνει τους μισούς μόνο κουκουέδες στην αστυνομία και τους άλλους μισούς όχι.

Σε βιβλίο του ποιητή Παρνη  με τίτλο:  «Γεια  χαρά  Νίκος», αναρωτιέται ο σύντροφος Ζαχαριάδης, γιατί στην 7η ολομέλεια τον κατηγόρησαν για την περίπτωση του Γουσόπουλου, επειδή ήταν πράκτορας και ταυτόχρονα εκπρόσωπος του κόμματος».  

Νίκος Ζαχαριάδης – Αυτοβιογραφικό σημείωμα προς την ΚΕ του ΚΚΕ (15/08/1946)

Γεννήθηκα στις 27.4.1903 στην Αδριανούπολη. Ο πατέρας μου Παναγιώτης είταν από μικροαστική οικογένεια, τέλειωσε στην Πόλη τη Μεγ. του Γένους Σχολή, δούλεψε μερικά χρόνια καπνεργάτης, ειδικεύθηκε εξπέρ (πραγματογνώμων) στα καπνά και γίνηκε υπάλληλος στην Εταιρία Regie (Γαλλικό μονοπώλιο καπνών στην Τουρκία), όπου και δούλεψε σχεδόν όλη του τη ζωή ωσότου διαλύθηκε η Εταιρία αυτή το 1926 είτε 1927. Η καταγωγή του είταν απ’ τη Ρούμελη. Πέθανε στην κατοχή. Αντιδραστικός δε στάθηκε ποτέ, και ποτέ δε μούπε ούτε μια λέξη για το δρόμο που τράβηξα. Απτήν Πόλη ακόμα 1921-22 διάβαζε ευχάριστα τον τύπο μας, κυρίως του άρεσε η «Κομέπ». Μα ποτέ δε μπόρεσε να ξεφύγει απτήν υπαλληλική μικροα¬στική ψυχολογία, απτό φόβο μη χάσει τη θέση του, μην πάθει τίποτε. Στην Ελλάδα ήρθε το 1927 ή 1928 και δούλεψε ώσπου πέθανε σαν αποθηκάριος σε εταιρίες καπνού, και στα τελευταία του χρόνια στη Δράμα, στην αποθήκη του γαμπρού μου καπνέμπορα Μιχάλη Δρόσου. Ο πατέρας μου περιουσία δεν απόχτησε ποτέ, και όλη του τη ζωή την πέρασε σε μεταθέσεις, σαν υπάλληλος της Ρεζί, απ’ τη μιαν άκρη της Τουρκίας στην άλλη. Εμένα προσωπικά ο πατέρας μου μου στάθηκε ξένος από μικρό παιδί γιατί με χτυπούσε πολύ, εμένα εξαιρετικά, γιατί, όπως έλεγε, τούκανα αταξίες και τον έκθετα στον κόσμο. Στο σπίτι ποτέ δεν είχαμε πολυτέλεια, και ποτέ όσο έμενα στο σπίτι δε γνώρισα πείνα, αν και από μικρό παιδί θυμάμαι γκρίνια στο σπίτι γύρω απ’ τα οικονομικά. Ο πατέρας δεν έπινε ποτέ, ούτε και έπαιζε. Στα 1899, όντας, σαν υπάλληλος της Ρεζί, στα Άδανα της Κιλικίας (Μικρασία), γνώρισε και πήρε τη μάννα μου Ερατώ Πρωτόπαπα. Η μητέρα είνε και αυτή από μικροαστική οικογένεια. Η μητέρα της (γιαγιά μου) είταν απ’ τη Χίο. Ο πατέρας της (παππούς) είχε φύγει απ’ την πατρίδα του, το Καστρί της Κυνουρίας, νέος με τον αδελφό του Δημήτρη ζητώντας τύχη. Ο Δημήτρης τράβηξε για την Αλάσκα. Ο παππούς μου έφτιασε μπακάλικο, και μετά έκανε και ξενοδοχείο στα Άδανα. Τη μητέρα μου την προίκισε με μετρητά που οι γονιοί μου τ’ απόσυραν απ’ τον παππού μου λίγα λίγα όταν τα χρειαζόντουσαν. Στα 1900 γεννήθηκαν στα Άδανα οι δυο αδελφές μου Ιφιγένεια και Αλεξάνδρα (Φώφη και Σάσα), δίδυμες. Απ’ τα Άδανα μετατέθηκε στην Αδριανούπολη, όπου το 1903 γεννήθηκα εγώ. Το 1915, ξανά στα Άδανα, γεννήθηκε ο αδελφός μου Δημήτριος (Μίμης). Στα 1905 ο πατέρας μου μετατέθηκε στα Σκόπια της Μακεδονίας, πάντα σαν εξπέρ της Ρεζί. Στα Σκόπια πρωτοπήγα στο σχολείο της Ελληνικής κοινότητας. Στα 1908 πήγαμε τα παιδιά με τη μητέρα μας στα Άδανα για να δει τους γονιούς της. Εκεί έζησα την τουρκική συνταγματική μεταπολίτευση και τη σφαγή των Αρμενίων. Ξαναγυρίσαμε στα Σκόπια, όπου μείναμε ως τους Βαλκανικούς πολέμους. Απ’ τα χρόνια που μείναμε στα Σκόπια έμειναν μέσα μου πολύ ζωηρές και έντονες οι παιδικές εντυπώσεις και αναμνήσεις απτόν ένοπλο και εξοντωτικό αγώνα που έκαναν τα χρόνια εκείνα οι μακεδόνες, Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι και Αλβανοί ενάντια στους Τούρκους και συναμεταξύ τους. Στα 1912 ήμουνα στη Θεσσαλονίκη όταν μπήκαν οι Έλληνες. Επειδή η Σερβία και η Ελλάδα δεν αναγνώριζαν τη Ρεζί, τον πατέρα μου τον μετέθεσαν στη Νικομήδεια στα 1913. Εκεί τελείωσα το δημοτικό εφτατάξιο σχολείο, και στα 1916-17 για 1 χρόνο πήγα στο γυμνάσιο στην Αδριανούπολη, όπου στο μεταξύ είχε μετατεθεί και βρισκότανε μόνος του ο πατέρας μας. Η μητέρα μου με τα άλλα τα παιδιά μείναν στη Νικομήδεια. Στην Αδριανούπολη στο γυμνάσιο μια παρέα από μαθητές (ανάμεσά τους και ο Τάσος ο Χαϊνόγλου [Χαΐνογλου]) πρωτομιλήσαμε για οικονομική δικαιοσύνη και σοσιαλισμό. Στα 1917 έβγαλα την 1η Γυμνασίου, και εδώ τελειώνει η σχολική μου εκπαίδευση. Γύρισα στη Νικομήδεια, όπου και έπιασα δουλειά και γω στη Ρεζί.  

Όταν με πήγαν στο Νταχάου, στα βιογραφικά μου στοιχεία που έδωσα είπα τα πράγματα όπως είχαν.

Στο Νταχάου, εφόσον η διοίκησή του δεν είχε μια συγκεκριμένη υπόδειξη από πάνω για εξόντωση, και εφόσον εσύ από μέσα δεν πιανόσουνα σε δουλειά πολιτική-οργανωτική είτε κλεψιά κλπ., μπορούσε να σταθείς στα πόδια αν έλυνες το ζήτημα της τροφής, της φυσικής ύπαρξης (λ.χ. εύκολη δουλειά, πρόσθετη τροφή κλπ.). Σ’ αυτό το σημείο με βοήθησαν σοβαρά τόσο οι γερμανοί και αυστριακοί κομμουνιστές, όσο και οι έλληνες σύντροφοι, που ήρθαν πιο αργά.

Όταν στις 29 του Απρίλη ήρθαν οι αμερικάνοι στο Νταχάου, εγώ έφυγα και πήγα στο Μόναχο, στους εκεί δικούς μας αιχμάλωτους πολέμου (εαμίτες και ελασίτες). Μετά 2 μέρες ήρθαν οι αμερικάνοι και με πήραν και με κράτησαν, ως τη μέρα που μ’ έστειλαν αεροπορικώς στο Παρίσι, σ’ ένα είδος περιορισμού. Στο Παρίσι παρουσιάστηκα στην Ελλην. Πρεσβεία, αυτή ενήργησε στην αγγλική Πρεσβεία, και έτσι έφτασα στις 29.5.45 στην Αθήνα με το όνομά μου σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Αυτό έγινε για να ευκολυνθεί το ταξίδι.

Αθήνα 15.8.46

Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ  ΠΡΟΣ  ΦΛΩΡΑΚΗ: «Κάποτε θα πρέπει να ζητήσετε -ακόμα και με απόφαση συνεδρίου- όλα τα χαρτιά της Κομμουνιστικής Διεθνούς, της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ, της Κα-Γκε-Μπε, που αφορούν το ΚΚΕ και το κίνημα, τους αγωνιστές μας που χάθηκαν εδώ στη Σιβηρία (σαν τον Κλειδωνάρη, Φλαράκο, Χαϊτά και άλλους πολλούς). Αυτή είναι ιερή υποχρέωσή μας. Το 1947 εγώ ζωντανούς βρήκα μονάχα δύο».

Τα μέλη του ΚΚΕ-θύματα των σταλινικών διώξεων:

«….O κατάλογος των μελών του ΚΚΕ που εξοντώθηκαν κατά τη διάρκεια των σταλινικών διώξεων του Μεσοπολέμου, στον οποίο αναφέρεσαι αναδημοσιεύτηκε στο: “Η αντιναζιστική πάλη του σοβιετικού ελληνισμού και τα εγκλήματα του σταλινισμού” http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=513370

Ο κατάλογος αυτός συντάχθηκε παλιά και λείπουν κάποια ονόματα. πχ. απουσιάζουν τα ονόματα των Μπεζεντάκου και Σακαρέλου. Θέλει αρκετή έρευνα χωρίς προκατάληψη και χωρίς καμιά προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα εγκλήματα του “κομισάριου εσωτερικών υποθέσεων” Νικολάι Γιέζοφ (ο οποίος έτσι κι αλλιώς εκτελέστηκε το 1939 ως αντιδραστικός, εχθρός του λαού και πράκτορας των Πολωνών εθνικιστών).»

Στη βιογραφία του Ζαχαριάδη  αναφέρεται:  «Στο Νταχάου ο Ζαχαριάδης δεν ήταν απλός κρατούμενος, αλλά διορίστηκε από την διοίκηση του στρατοπέδου «κάπο» δηλαδή «υπεύθυνος θαλάμου».  [ A kapo was a prisoner who worked inside German Nazi concentration camps during World War II in any of certain lower administrative positions. The official Nazi word was Funktionshäftling, or «prisoner functionary«, but the Nazis commonly referred to them as kapos.]

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, στις 30 Μαΐου του 1945, με αγγλικό πολεμικό αεροπλάνο της RAF ανέλαβε και πάλι την ηγεσία Γ.Γ. του ΚΚΕ, σε μια δύσκολη περίοδο παραμερίζοντας τον μέχρι τότε αντικαταστάτη του Σιάντο….»     

 Christoph U. Schminck – Gustavus, «Νταχάου, Έλληνες κρατούμενοι και ο Νίκος Ζαχαριάδης«, Αθήνα, εκδ. Φιλίστωρ, 2004.

Όταν ο Ζαχαριάδης γύρισε από το Νταχάου στην Αθήνα, τον υποδέχθηκαν με τεράστια συλλαλητήρια. Τίποτε δεν σκίαζε τη λαμπερή του εικόνα, τη φήμη του ως ηγέτη. Λίγο αργότερα, όταν ο εμφύλιος άρχισε να διχάζει τη χώρα, κάποια χωριά στα βουνά μετονόμαζαν την κεντρική τους πλατεία σε «Πλατεία Ζαχαριάδη». Ποιος λοιπόν ήταν ο άνθρωπος αυτός; Και ποιο ρόλο έπαιξε στο Νταχάου; Ποιος τον κατηγόρησε για πράκτορα των ναζί και γιατί; Ποιοι, αντίθετα, μέσα στο Νταχάου τον έβλεπαν ως έναν καλοσυνάτο άνθρωπο, πρόθυμο να τους συμβουλεύσει και να τους βοηθήσει; Πού βρίσκεται η αλήθεια και ποια είναι η δυναμική της συκοφαντίας; Σ’ αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να απαντήσει ο γερμανός ιστορικός Christoph Schminck-Gustavus, μέσα από μια εξαντλητική και πολύχρονη έρευνα που καταθέτει στο βιβλίο αυτό. Μια έρευνα που απαιτούσε αυστηρή μεθοδικότητα και απέραντη υπομονή.

ΠΟΡΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

 από την Επιτροπή Κομματικού Ελέγχου του ΚΚΕ

(Δόθηκε γραπτή στα μέλη της ΚΕ)

«Η 6η Πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ και της ΚΕΕ του ΚΚΕ, που συνήλθε το Μάρτη του 1956, διόρθωσε τη λαθεμένη σεχταριστική και τυχοδιωχτική πολιτικής τής ως τότε καθοδήγησης του Κόμματος που είχε επικεφαλής το Ν. Ζαχαριάδη και έβαλε τέλος στο ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς και στο καθεστώς της προσωπολατρίας που είχε επιβληθεί στο Κόμμα. Ειδικά για τον Ζαχαριάδη […], η 6η Ολομέλεια τον καθαίρεσε από Γενικό Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ και τον έβγαλε από το Πολιτικό Γραφείο.

Η στάση του στην Γκεστάπο και στο Νταχάου

Στην Ασφάλεια ο Ζαχαριάδης έμεινε πάνω από ενάμιση χρόνο. Στις 20.5.41 μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους χιτλεροφασίστες, παρέλαβε τον Ζαχαριάδη η Γκεστάπο και τον μετέφερε την ίδια μέρα αεροπορικώς στη Βιέννη. Η στάση του κατά την ανάκριση στην Γκεστάπο της Βιέννης δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά. Γι’ αυτό μια από τις πρώτες δουλειές που έκανε όταν γύρισε στην Αθήνα το Μάη του 1945, ήταν να δημοσιεύσει στον Ριζοσπάστη της 31.5.45 μια δήλωσή του που όπως λέει, έκανε ο ίδιος στις 18.6.41 στην Γκεστάπο της Βιέννης. Στη δήλωση αυτή λέει -όπως ισχυρίζεται- ότι «επειδή δεν είμαι ικανοποιημένος από τον τρόπο που γίνεται η ανάκριση με τη μεταφράστρια, κάνω τη δήλωση αυτή που τη θεωρώ και μόνη έγκυρη». Αυτό γεννά την υποψία ότι υπάρχει κατάθεση επιβαρυντική γι’ αυτόν και που μ’ αυτό τον τρόπο προσπάθησε να την αρνηθεί. Σε σχετική ερώτηση που του τέθηκε στην 7η Ολομέλεια της ΚΕ γιατί δημοσίευσε στο Ριζοσπάστη ότι έκανε αυτή τη δήλωση, απάντησε ότι τα αρχεία της Γκεστάπο της Βιέννης φαίνεται ότι έχουν σωθεί. Επομένως, η πιθανότητα να ‘χουν σωθεί τα αρχεία οδήγησε στη δημοσίευση της πιο πάνω δήλωσης. Αυτή είναι η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί στο περιστατικό: ο φόβος μήπως στα αρχεία βρεθεί και το κείμενο της κατάθεσής του».

 

Γράφει ο  ΣΠΥΡΟΣ  ΧΑΤΖΑΡΑΣ  στο  βιβλίο  του  «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ»,  από  τις  εκδόσεις  ΛΟΧΜΗ:

"Ο Νίκος Ζαχαριάδης στις 15 Αυγούστου 1946, υπέβαλε στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ στο οποίο αναφερόταν στην ζωή του στο Νταχάου και περιέγραφε την απελευθέρωση του ως εξής.

"Όταν στις 29 του Απρίλη ήρθαν οι Αμερικάνοι στο Νταχάου, εγώ έφυγα και πήγα στο Μόναχο, στους εκεί δικούς μας αιχμάλωτους πολέμου (εαμίτες και ελασίτες). Μετά 2 μέρες ήρθαν οι Αμερικάνοι και με πήραν και με κράτησαν, ως τη μέρα που μ’ έστειλαν αεροπορικώς στο Παρίσι, σ’ ένα είδος περιορισμού. Στο Παρίσι παρουσιάστηκα στην Ελλην. Πρεσβεία, αυτή ενήργησε στην αγγλική Πρεσβεία, και έτσι έφτασα στις 29.5.45 στην Αθήνα με το όνομά μου σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού. Αυτό έγινε για να ευκολυνθεί το ταξίδι".

Από την απελευθέρωση του Νταχάου μέχρι την άφιξη του στην Αθήνα πέρασαν 30 ημέρες. Σκοτεινές. Το στρατόπεδο παραδόθηκε μεν στις 29 Απριλίου 1945 αλλά οι κρατούμενοι δεν απελευθερώθηκαν αμέσως, γιατί υπήρχε φόβος διασποράς του τύφου, που είχε ξεσπάσει στο στρατόπεδο, και έπρεπε να μοιραστούν στους "κηδεμόνες" τους.

 Ο Ζαχαριάδης όμως δεν ήταν στο στρατόπεδο αλλά στο Μόναχο. Οι Γερμανοί τον είχαν πάρει μαζί άλλους Γερμανούς κομμουνιστές και τον είχαν στο Μόναχο μαζί με Έλληνες αιχμάλωτους που έμεναν σ' ένα μεγάλο παλιό σχολειό, και καθάριζαν τα ερείπια απ' τους βομβαρδισμούς .

Ο συγκρατούμενος του Ζαχαριάδη Δημήτρης Σωτηριάδης (Εφημερίδα Ανασύνταξη, 15-30 Απρίλη 2003), αναφέρει:

"O Ζαχαριάδης είχε ολοφάνερα φόβους για το τι μπορούσε να συμβεί τις τελευταίες ώρες της απελευθέρωσης από το Νταχάου. Έφυγε λοιπόν και πήγε στο Μόναχο. Εμείς οι υπόλοιποι μείναμε. Μετά πληροφορηθήκαμε ότι τον αναζητούσαν. Υπέθεσαν ότι οι "δικοί του άνθρωποι" θα ήξεραν που κρύβονταν. Όμως από τους δικούς του δεν ήταν πλέον κανένας εκεί, εκτός από μένα και έναν άλλο, τον Νίκο Γιοκαρίνη .Αυτός ήταν που ήρθε και μου είπε: "Ψάχνουν τον Ζαχαριάδη. Ξέρεις που μπορεί να είναι;" Εγώ βέβαια αρνήθηκα ότι ήξερα. "Ιδέα δεν έχω που μπορεί να είναι", του απάντησα. Την ίδια στιγμή, όμως, σε κάποιον που γνώριζα και που του είχα εμπιστοσύνη του είπα: "Πήγαινε στο σχολείο, βρες τον Ζαχαριάδη, και πες του ότι τον ψάχνουν. Όταν έμαθαν ότι βρίσκεται στο Μόναχο δεν είχε πλέον κανένα λόγο να κρύβεται. Τους είπε ότι θέλει να φύγει στη Γαλλία. Πήγε στο Παρίσι κι από εκεί με άλλο όνομα ξαναγύρισε στην Ελλάδα, φυσικά όλα αυτά με τη βοήθεια του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος».

Έτσι νόμιζε ο Δημητριάδης. Με τη βοήθεια του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος".

Ο "υπουργός εξωτερικών" του ΚΚΕ που ήταν "απεσταλμένος" του Ριζοσπάστη στη διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο για την δημιουργία του ΟΗΕ, πληροφορήθηκε την τύχη του Ζαχαριάδη την πρώτη Μαΐου, δύο μέρες μετά τον εντοπισμό του και έστειλε το ακόλουθο επείγον τηλεγράφημα στο Κόμμα: "ΑΓΙΟΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ, 1 του Μάη, (Ιδ. επείγον τηλεγράφημα. Ωρα 1.45′ π.μ.). Στο διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, κοντά στο Μόναχο, που το κατέλαβαν χθες τα αμερικανικά στρατεύματα, οι σύμμαχοί μας Αμερικανοί απελευθέρωσαν μεταξύ των 32.000 κρατουμένων και τον αγαπημένο μας αρχηγό σ. Νίκο Ζαχαριάδη. Εζήτησα από τις αμερικανικές αρχές λεπτομέρειες για τις συνθήκες της απελευθέρωσης του σ. Ζαχαριάδη, τις οποίες και θα σας μεταδώσω αμέσως μόλις τις λάβω".

Από την απελευθέρωση του Ζαχαριάδη από το Νταχάου μέχρι την άφιξη του στην Αθήνα, με VIP πτήση της ΡΑΦ πέρασαν επαναλαμβάνω 30 μέρες. Οι Αμερικανοί τον έπιασαν στο Μόναχο ή μάλλον παραδόθηκε στους Αμερικανούς την 1η Μαΐου.

Οι λόγοι της σύλληψης του ασφαλώς υπάρχουν και αναφέρονται στα αμερικανικά αρχεία αλλά κανείς διδάκτωρ ιστορικός ή δημοσιογράφος δεν θέλησε ποτέ να εντοπίσει τα σχετικά έγγραφα. Ορισμένοι χωρίς να στηρίζονται πουθενά και κυρίως χωρίς να το λέει ο Ζαχαριάδης λένε ότι τον κράτησαν σε καραντίνα λόγω του Τύφου.

(Γιώργος Μαργαρίτης , Ε-Ιστορικά τεύχος 235, 6/5/2004) "Η επιστροφή αυτή δεν έγινε γρήγορα, καθώς ο πρώην κρατούμενος χρειάστηκε ιατρικές φροντίδες για την αποκατάσταση της κλονισμένης από της στερήσεις φυσικής του κατάστασης".

Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης δεν λέει πουθενά για ιατρικές φροντίδες και γράφει απλά ότι τον "κράτησαν σ’ ένα είδος περιορισμού", ως τη μέρα τον έστειλαν αεροπορικώς στο Παρίσι. Που τον κρατούσαν και γιατί , δεν μάθαμε ποτέ.

Ξέρουμε όμως ότι οι Γερμανοί στις 20 Μαΐου 1941 τον έστειλαν στην Βιέννη , με VIP πτήση, (Τατόι –Θεσσαλονίκη-Βελιγράδι- Βιέννη), όπου ανακρίθηκε από τη Γκεστάπο και έμεινε κρατούμενος στις φυλακές "Λέζελ", ως τις 30 Νοεμβρίου 1941 οπότε μεταφέρθηκε στο Νταχάου. Μια δική του εκδοχή για την κατάθεση του στην Γκεστάπο με ημερομηνία «18 Ιούνη 1941» δημοσίευσε (31.5.45) ο Ζαχαριάδης στον "Ριζοσπάστη", και η οποία δεν υποστηρίζεται από κανένα άλλο στοιχείο.

Ο ίδιος ο Ζαχαριάδης στο κείμενο του 1946 ανέφερε: "Εκεί με ανάκριναν. Αρνήθηκα να δώσω οποιοδήποτε οργανωτικοτεχνικό στοιχείο για το Κ.Κ.Ε. και κατέληξα στη δήλωσή μου ενάντια στο χιτλερισμό, την κατοχή στην Ελλάδα κλπ. που είναι δημοσιευμένη στο "Ρ".

Οι Γερμανοί τον ανέκριναν, περίπου 28 μέρες. (Τα γερμανικά αρχεία δεν τα έχει ψάξει κανείς) .

    ΟΙ  ΣΥΜΠΕΘΕΡΟΙ

Η συμφωνία των Συμμάχων ήταν ότι οι Δυτικοί έπρεπε να μεταφέρουν στις χώρες τους, τους ομήρους που υπάγονταν στη δικιά τους σφαίρα επιρροής. Ο συγκρατούμενος του Ζαχαριάδη Βαγγέλης Παπανίκος, (1999 "Ο Νίκος Ζαχαριάδης στο Νταχάου" λέει :

"Στο Μόναχο μείναμε αρκετό καιρό. Από τις πρώτες μέρες ο Ζαχαριάδης ήρθε σ' επαφή με τη ρώσικη στρατιωτική επιτροπή, που είχε έρθει από τη Μόσχα να μεριμνήσει για την επιστροφή των Ρώσων αιχμαλώτων και την τακτοποίηση των ομήρων που ήταν στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Εμείς κανονικά έπρεπε να πάμε στην πατρίδα μας μέσω Ιταλίας. Τη συμφωνία των Συμμάχων δεν τη γνωρίζαμε. Δεν ξέραμε ότι οι Δυτικοί έπρεπε να μεταφέρουν στις χώρες τους, τους ομήρους που υπάγονταν στη δικιά τους σφαίρα επιρροής. Είχαμε μάθει, μέσες-άκρες, για τα γεγονότα που είχαν διαδραματιστεί στην πατρίδα μας, αλλά ότι υπαγόμαστε στη σφαίρα επιρροής των Εγγλέζων, δεν το ξέραμε θετικά. Αν το είχε μάθει ο Ζαχαριάδης ερχόμενος σ' επαφή με την επίσημη ρώσικη επιτροπή, δεν το γνωρίζω. Ο δρόμος της επιστροφής που διαλέξαμε ήταν δύσκολος και μακρύς. Αργήσαμε πολύ να φτάσουμε στα μέρη μας. Με εντολή του Ζαχαριάδη πήγαμε όλοι μας σ' ένα ρώσικο στρατόπεδο".

Ο Ζαχαριάδης λοιπόν πριν επικοινωνήσει με τους Αμερικανούς ήρθε σε επαφή με τους σοβιετικούς. Οι Αμερικανοί τον έδωσαν στους Άγγλους που τον έφεραν στην Ελλάδα.

   ΑΛΛΟΙ  ΣΥΜΠΕΘΕΡΟΙ:  Ο  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ  ΧΡΟΥΤΣΩΦ  ΥΠΟΔΕΧΕΤΑΙ  ΜΕ  ΛΑΤΡΕΙΑ  ΤΟ  ΕΒΡΑΪΚΟ  ΖΕΥΓΟΣ  ΡΟΚΦΕΛΕΡ  ΣΤΗΝ  ΜΟΣΧΑ

Ο "Ριζοσπάστης" έγραψε:

«Ο σ. Ζαχαριάδης ήρθε με αεροπλάνο σήμερα το πρωί μέσον Νεαπόλεως. Από το Παρίσι έφυγε χθες αεροπορικώς. Το απόγευμα ο σ. Ζαχαριάδης ήρθε στα γραφεία του «Ριζοσπάστη». Φορούσε τη στρατιωτική στολή των αιχμαλώτων και είναι γερός».

Ούτε λέξη για τη ΡΑF που τον έφερε και φορούσε "τη στρατιωτική στολή των ..αιχμαλώτων".

Και οι Εγγλέζοι όπως και η Γκεστάπο στη Βιέννη τον ανέκριναν, και έκαναν μια συμφωνία μαζί του.

Όμως ποτέ κανείς δεν θέλησε να ψάξει στα Αγγλικά και τα Αμερικανικά αρχεία…

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ