Ο ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΕΝΤΙ ΡΑΜΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ

Ο Έντι Ράμα και η ελληνική καταγωγή του

Σας παρουσιάζουμε το γενεαλογικό δέντρο του νέου πρωθυπουργού της Αλβανίας, Έντι Ράμα, εστιάζοντας σε όχι και τόσο γνωστά στοιχεία. Ένα απ' αυτά είναι η καταγωγή της μητέρας του απο το Βούνο της Χιμάρας καθώς και η ενεργή συμμετοχή της οικογένειάς του στην κυβέρνηση του Χότζα.

Ο πατέρας του Έντι, είναι  ο  Κριστάκ Ράμα  (Χρηστάκης  Ράμας)  με καταγωγή από  την  Βορειοηπειρωτική  πόλη  Δυρράχιο  (Δύο  ράχες,  αρχαία  Ελληνική  πόλη  Επίδαμνος).  Ήταν γλύπτης στο επάγγελμα. Οι συγχωριανοί του τον θεωρούσαν βλάχο -  τσίντσαρο,  δηλαδή  Έλληνα. Ήταν μέλος του κοινοβουλίου του Χότζα.

Μητέρα του  Έντι  Ράμα  είναι η Ανέτα Κολέκα απ' το Βορειοηπειρωτικό  χωριό Βούνο της Χιμάρας, με σπουδές ιατρικής στην Πολωνία. Πατέρας της  Ανέτας  Κολέκα  ήταν ο  Έλληνας  Βορειοηπειρώτης  Πέτρος Κολέκας, πολιτικός μηχανικός με σπουδές στην Φλωρεντία. Αδερφός του Πέτρου ήταν ο Σπύρος Κολέκας, επίσης πολιτικός μηχανικός με σπουδές στην Ιταλία, όπου διετέλεσε υπουργός της κατοχικής κυβέρνησης του 1942 και μετέπειτα, υπουργός του Χότζα για πολλά χρόνια. Το γένος της μάνας του Πέτρου και Σπύρου Κολέκα (προγιαγιάς του Έντι) είναι Νούση. Αδέρφια του πατέρα της είναι ο Γκόγκος και ο Κοσμάς Νούσης. Ο πρώτος δολοφονήθηκε από  φανατικούς Αλβανούς,  λόγω  της  Ελληνικής  καταγωγής  του  και ο δεύτερος ήταν επί χρόνια πρέσβης της Αλβανίας στην Ελλάδα.

Η πρώτη γυναίκα του Έντι ήταν η ηθοποιός Ματίλντα Μακότσι απ' της Δρυμάδες της Χιμάρας με την οποία έκανε έναν γιο και τον ονόμασαν Γρηγόρη (Grigor). Το παιδί και η πρώην σύζυγός του ζούσαν για αρκετά χρόνια στην Ελλάδα αλλά τελικά επέστρεψαν στην Αλβανία.

Η νυν σύζυγος του Έντι Ράμα, είναι η παιδαγωγός Λίντα Μπάσα με την οποία γνωρίστηκε λόγο της στενής φιλίας των παιδιών τους Γρηγόρη Ράμα και Ρέα Μπάσα όπου ήταν και συμμαθητές.

  Το  Αρχαίο  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  Αμφιθέατρο του Δυρραχίου  (αρχαία  ΕΛΛΗΝΙΚΗ  πόλη  ΕΠΙΔΑΜΝΟΣ). 

ΤΟ  ΕΛΛΗΝΙΚΟ  ΔΥΡΡΑΧΙΟ,  Η  ΕΠΙΔΑΜΝΟΣ

Ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. από Ελληνες αποίκους, από την Κόρινθο και την Κέρκυρα με το όνομα Επίδαμνος

Kατοικείται συνεχώς επί 2.700 χρόνια και είναι μια από τις αρχαιότερες πόλεις της Βορείου  Ηπείρου.  Τις προηγούμενες δεκαετίες, το αλβανικό όνομα της πόλης, Durrës (Durrësi), σταδιακά αντικατέστησε την ευρύτατα διαδεδομένη χρήση της ιταλικής ονομασίας Durazzo. Η πόλη στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και κατοπινά, ήταν γνωστή ως Επίδαμνος   [ΕΤΥΜΟΛ. < επί + -δαμνὀς (< δάμνημι «δαμάζω»). Σταδιακά υπερίσχυσε η νέα ονομασία της -Δυρράχιον. Μετονομάσθηκε, συγκεκριμένα, μετά τη ρωμαϊκή κατάκτηση επειδή η λατινική επιρροή μετέβαλε σε δυσοίωνο το αρχαιοελληνικό όνομά της.Στα λατινικά το δεύτερο συνθετικό της ονομασίας παρέπεμπε στο επίθετο damno που σήμαινε καταραμένο και καταδικασμένο σε θάνατο .H προέλευση της λέξης Dyrrachium που δόθηκε από τους Ρωμαίους προέρχεται από την σύνθεση των Ελληνικών λέξεων δυσ- 'δύσκολη' και ῥαχία=ράχες=όρη όπου πιθανόν αναφέρεται στους επιβλητικούς απόκρημνους βράχους κοντά στην πόλη και στο ομώνυμο μικρό χωριό που υπήρχε εκεί.

Αν και τα σωζώμενα ερείπια είναι ελάχιστα, η πόλη ιδρύθηκε με το όνομα Επίδαμνος το 627 π.Χ. από Κερκυραίους αποικιστές και λίγους Κορίνθιους, στην αρχαία περιοχή της Ιλλυρίας. Η γύρω περιοχή της Επιδάμνου ονομαζόταν Επιδαμνεία. Η γεωγραφική της θέση ήταν πάρα πολύ προνομιακή, καθώς διέθετε φυσικό βραχώδες λιμάνι, το οποίο περιστοιχιζόταν από έλη της ενδοχώρας και ψηλά απότομα βράχια στην παραθαλάσσια πλευρά, καθιστώντας έτσι πολύ δύσκολη την επίθεση από θαλάσσης ή από την ξηρά.
Η Επίδαμνος ήταν γνωστή ως μία πολιτικά ανεπτυγμένη κοινωνία, κάνοντας το μεγάλο φιλόσοφο Αριστοτέλη να επαινέσει το πολιτικό της σύστημα, για τον έλεγχο του εμπορίου μεταξύ των Ελλήνων αποίκων και του τοπικού πληθυσμού. Ωστόσο, η Κόρινθος και η Κέρκυρα φιλονικούσαν για το ποια θα είναι η μητρόπολις της πόλης με αποτέλεσμα να επισπεύσουν με τις ενέργειές τους τον Πελοποννησιακό Πόλεμο το 431 π.Χ. Συγκεκριμένα, οι δημοκρατικοί της Επιδάμνου ανέτρεψαν το ολιγαρχικό καθεστώς της πόλης το 434 π.Χ. και εγκαθίδρυσαν δημοκρατία. Οταν όμως στη συνέχεια πολιορκήθηκαν από τους εκδιωχθέντες αριστοκράτες και τους ντόπιους συμμάχους τους από την ενδοχώρα, ζήτησαν τη βοήθεια της Κέρκυρας. Εκείνη αρνήθηκε και τότε οι Επιδάμνιοι ζήτησαν τη βοήθεια της Κορίνθου, που ήταν μητρόπολη της Κέρκυρας και τρόπον τινά και δική τους. Η Κόρινθος ανταποκρίθηκε πρόθυμα παρότι ήταν αριστοκρατική στο καθεστώς και οι Επιδάμνιοι είχαν πλέον δημοκρατικό πολίτευμα. Οι πολιτικές διαφορές απέκτησαν δευτερεύουσα σημασία, γιατί έκρινε ορθό, ως μητρόπολη, αλλά και συμφέρον, ως εμπορική πόλη, να στείλει εκεί ενισχύσεις και μάλιστα ακόμα και νέους αποίκους. Η Κέρκυρα αντέδρασε σε αυτή την προοπτική γιατί η συμμαχία Επιδάμνου και Κορίνθου θα υποσκέλιζε τις δικές τους εμπορικές δραστηριότητες και επέμεινε ότι η τύχη της Επιδάμνου ήταν "εσωτερική" της υπόθεση. Οταν διαπίστωσε ότι η Κόρινθος προετοιμάζει μεγάλο στρατό και στόλο με τη βοήθεια και άλλων ελληνικών πόλεων, ζήτησε και έλαβε τη βοήθεια των Αθηναίων. Οι δημοκρατικοί Επιδάμνιοι ηττήθηκαν και νίκησαν οι Κερκυραίοι που απεκατέστησαν το αριστοκρατικό πολίτευμα.
Η Επίδαμνος καταλήφθηκε από το Γλαυκία, Ιλλυριό βασιλιά, το 312 π.Χ. με τη βοήθεια της τοπικής Ελληνικής ολιγαρχίας. Αργότερα η Βασίλισσα Τεύτα, της επίσης Ιλλυρικής φυλής των Αρδιαίων, επιτέθηκε στην Επίδαμνο αλλά αποχώρησε όταν, την ίδια χρονιά (229 π.Χ.) έφτασαν οι Ρωμαίοι και έδιωξαν την Ιλλυρική φρουρά από την πόλη, εντάσσοντάς τη στη συνέχεια στο προτεκτοράτο τους. Οι Ρωμαίοι αντικατέστησαν την κυβέρνηση της Τεύτας με εκείνη του Δημήτριου εκ Φάρου, ενός από τους στρατηγούς της. Αυτός έχασε το βασίλειό του, περιλαμβανομένης της Επιδάμνου, το 219 π.Χ. από τους Ρωμαίους, κατά το Δεύτερο Ιλλυρικό Πόλεμο. Στον Τρίτο Ιλλυρικό Πόλεμο η Επίδαμνος δέχθηκε την επίθεση του Γέντιου, που όμως ηττήθηκε από τους Ρωμαίους.
Για τον Κάτουλλο η πόλη ήταν Durrachium Hadriae tabernam, "η ταβέρνα της Αδριατικής", ένας από τους σταθμούς των Ρωμαίων που ανέπλεαν την Αδριατική, όπως και για τον ίδιο το 56 π.Χ.-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ