«ΜΕ ΓΕΜΙΣΑΝ ΑΙΜΑΤΑ ΚΑΤΙ ΚΟΤΟΥΛΕΣ ΠΟΥ ΕΣΦΑΖΑ». ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΕΣΦΑΖΕ, ΤΙΣ ΕΛΕΓΕ ΚΟΤΟΥΛΕΣ. ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Ε.

Διαβάστε: ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Α΄. ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ: Η ΕΓΓΟΝΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΛΥΤΡΑ, ΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ  

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Β΄. Ο ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΠΡΥΤΑΝΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Γ'. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΛΑΖΑΡΙΔΗ   «ΕΥΤΥΧΩΣ  ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ  ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ»  ΠΟΥ  ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ  ΤΟ  ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ  ΟΛΟΙ  ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. «ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ  ΕΜΦΥΛΙΟ»

«ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΕΚΟΒΑΝ ΤΟΝ ΛΑΙΜΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΑΝ ΚΑΤΣΙΚΙΑ». ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Δ.

«Δύο-δύο οδηγούντο στο χείλος της φρίκης του βαράθρου και εσφάζοντο.  Τα βράχια γύρω στην Τρύπα ήταν  γεμάτα πιτσιλιές από  αίμα. Στην άκρη του βαράθρου το αίμα είχε κάνει μία παχιά κρούστα.  Εκεί κοντά στο σημείο σφαγής, βρέθηκαν  υπολείμματα από ψωμί, τυρί, αυγά. Όπως φαίνεται, οι δήμιοι έκαναν διάλειμμα και έτρωγαν κάτι, για να έχουν δυνάμεις να σφάζουν εκατοντάδες αθώων ανθρώπων.  Είδα τους δύο δημίους, τον Θύμιον και τον Σαρματζήν ακουμπισμένους εις ένα έλατον με τα μανίκια ανασκουμπωμένα και εκάπνιζαν.  Κατά γης δε δύο ανθρώπινα κεφάλια νωπά και πιο πέρα άλλα δύο. Όλο δε το έμπροσθεν των έδαφος κατακόκκινο από τα αίματα. Σώματα δεν είδα διότι, όπως κατάλαβα,  τα σώματα τα έριχναν αμέσως εις την τρύπαν, τα δε κεφάλια τα έριχναν, όταν εμαζεύοντο πολλά, δια να μη σκύβουν και τους πονέσει η μέση».

Η  Πελοποννησιακή συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, οργανώθηκε στο αρκαδικό χωριό Δάφνη στις 19 Απριλίου 1944,  με βασικό ομιλητή  τον γραμματέα του πελοποννησιακού γραφείου του ΚΚΕ Αχιλλέα Μπλάνα. Αυτός ανέλυσε λεπτομερώς τις αποφάσεις της 10^ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, η οποία είχε συνέλθει τον Ιανουάριο του 1944  με  κεντρικό  σύνθημα:  «να κάνουμε έντεχνα τις εξαφανίσεις προδοτών και αντιδραστικών, να μην παρατηρούνται σκοτωμοί και να μένουν τα πτώματα άταφα, όπως έγινε σε ορισμένα μέρη. Τώρα που είναι ευκαιρία, πρέπει να ξεπατώσουμε την αντίδραση, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε επαναστάτες. Λεπίδι-λεπίδι στην αντίδραση».

 Έτσι «για  να μην παρατηρούνται σκοτωμοί», βρέθηκαν διάφορα βάραθρα, τρύπες, καταβόθρες, ξεροπήγαδα, γκρεμοί, σπηλιές και απρόσιτα μέρη για  να εξαφανίσουν από την ιστορία τα τεκμήρια - πτώματα των εγκλημάτων τους.

Ο Άρης Βελουχιώτης το είχε διακηρύξει αφελέστατα: «Εφτάμισυ εκατομμύρια Έλληνες είναι», είπε σε μια συζήτηση. «Απ' αυτούς θα μείνουν τρία εκατομμύρια, και πολύ τους είναι».   (Στρατής Μυριβήλης).

ΣΤΟ  ΒΑΡΑΘΡΟ  ΤΟΥ  ΦΕΝΕΟΥ 

Τα άτομα οδηγούνταν, από το Μοναστήρι κατά ομάδες 10-20-40-50 ατόμων, νύχτα προς το πρωί, δήθεν για ανάκριση στην Ταξιαρχία, και καταυλίζονταν περί τα 180 μέτρα μακριά από το βάραθρο-τρύπα και από εκεί δύο-δύο οδηγούντο στο χείλος της φρίκης του βαράθρου και εσφάζοντο.  Τα βράχια γύρω στην Τρύπα ήταν  γεμάτα πιτσιλιές από  αίμα. Στην άκρη του βαράθρου το αίμα είχε κάνει μία παχιά κρούστα.  Εκεί κοντά στο σημείο σφαγής, βρέθηκαν  υπολείμματα από ψωμί, τυρί, αυγά. Όπως φαίνεται, οι δήμιοι έκαναν διάλειμμα και έτρωγαν κάτι, για να έχουν δυνάμεις να σφάζουν εκατοντάδες αθώων ανθρώπων.  Ένας  γνωστός  σφαγέας, ο  καπετάν Γλυκός, όταν επέστρεφε από τις εκτελέσεις, έπλενε το μαχαίρι του και το πρόσωπό του και τα χέρια του από τα αίματα. Είχε το θράσος να λέγει στους υπόλοιπους κρατούμενους. «Με γέμισαν αίματα κάτι κοτούλες που έσφαζα». Τις γυναίκες που έσφαζε, τις έλεγε κοτούλες.

Η συγκλονιστική αφήγηση του Βασ. Δωρή έχει καταγραφεί από τον αδερφό του Ευάγγελο το 1945 και αποτυπώθηκε στο βιβλίο «ΑΠΑΝΤΑ-ΕΥΑΓ. ΦΙΛ. ΔΩΡΗ- ΑΘΗΝΑ 2008».

Ο  Βασίλειος  Δωρής  συνελήφθηκε 7 Ιουλίου 1944 στο χωριό του Δούκα Άργους με άλλους, και μεταφέρθηκε  για κράτηση στο Στρατόπεδο-Μοναστήρι.  Χωρίς να ανακριθεί, οδηγείται με άλλους την νύχτα της 9 προς 10-7-1944,  ως «αντιδραστικός», προς σφαγή στο χείλος του βαράθρου (στο  περιβόητο Βάραθρο-τρύπα της Φενεού, στο όρος Κακοβούνι-Ντουρτουβάνα - 1800 υψόμετρο).  Εκεί,  την  τελευταία στιγμή κατόρθωσε  να δραπετεύσει από τα αιμοσταγή σκυλιά-σφαγείς του. Ο Βασίλειος  Δωρής είναι ο μοναδικός που γλύτωσε από την σφαγή στο συγκεκριμένο βάραθρο.

Η  ΑΦΗΓΗΣΗ

«7 Ιουλίου 1944. Ήταν ημέρα Παρασκευή, όταν δύο αντάρται του Ε.Λ.Α.Σ. ήλθαν εις το σπίτι μας εις το Δούκα του Άργους, και εζήτησαν κατόπιν διαταγής του καπετάν Γραβιά  (Αθαν. Φρούσιου εκ Νεμέας)  Α΄ Γραμματέως του Κ.Κ. επαρχίας Άργους, εδρεύοντος εις το χωρίον Εξοχή, το αδερφό μου Σωτήριον και τον γαμβρόν μου Γεώργιον Διαμαντήν. Τους θέλει, μας είπαν, ο Γραβιάς, δια μίαν ανάκρισιν.  Γνωρίζανε  ότι   δεν τους συμπαθούσαμε και ότι είμεθα εθνικών φρονημάτων, συνεργαζόμενοι στενώς με την Αγγλικήν αποστολήν.

Συνέλαβαν  και  μένα  και  μας  έκλεισαν  στην εκκλησία, περιμένοντας τι θα γίνη, όταν περί το μεσημέρι εκάλεσαν ονομαστικώς 11, μεταξύ των οποίων και εμάς τους τρείς, τον Κωνστ. Τσέλιον από τα Τσιπιανά, τον Παπασωτηρίου από την Νεμέαν και έξι γυναίκες  και  μας  πήγαν  στη  Εξοχή.  Εγνωρίζαμε  ότι η Εξοχή είναι το μεγαλύτερο σφαγείο. Εκεί είχαν  σφαγεί ο ιατρός Αθ. Καρράς, η σύζυγός του Αγγελική, ο Ιωάννης Μητάς, ο ιερεύς Παπαγεωργίου με την κόρη του και πλήθος άλλων αθώων Ελλήνων.

Στην  Εξοχή  ηύραμε και άλλους γνωστούς, τον βαλκανιονίκην ιατρόν Πετρόπουλον, τον συγχωριανόν μας Γεωργ. Καπετάνον, τον εκ Νεμέας ιατρόν Τομαράν και πολλούς άλλους πάσης ηλικίας και φύλου, ιδίως γυναίκες και μικρά παιδιά από το Βαλτέτσι της Τριπόλεως, καθώς και άλλους από Νεμέαν, Βόχαν, Ακράταν κ.λ.π.

Εις τας δύο την νύκτα ήλθαν οι φύλακες-δήμιοι, κάποιος Δασκαλόπουλος από το Κακούρι της Μαντινείας και ένας Οικονομόπουλος από τα Καλύβια και εφώναξαν 20 ονόματα, μεταξύ των οποίων και εμένα, τον αδερφόν μου Σωτήριον, τον γαμβρόν μου Διαμαντήν, τον Πετρόπουλον, τον Καπετάνιον, την Νεμεάτισσαν Ευσταθίου και άλλους από την Ακράταν και την Κορινθίαν. Μας διέταξαν να βαδίσουμε. Είμεθα 20, εκείνοι δε 7 από τους οποίους εγνώριζα τον Δασκαλόπουλον, τον Οικονομόπουλον, τον Σαρματζήν και τον Πρόβον. Οι άλλοι τρείς σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά ήσαν κάποιος Αντώνης(καπετάν Κεραυνός) και κάποιος Κωνστ. Γλυκός από το Στόμιον της Κορινθίας.

Στο   δρόμο  ενθυμόμουνα το σπίτι μου, τον μικρόν μου αδερφόν Νίκον, ο οποίος δυστυχώς δεν είχε καλυτέραν από τον Σωτήρην τύχην. Εσκεπτόμουν τα νιάτα μου και την ζωήν μου, που θα την έχανα χωρίς να βλάψω κανένα, τα λόγια των Άγγλων της αποστολής λοχαγών Κέλλα και Φρέϊζερ, που μου έλεγαν, ότι θα με πάρουν  στην  Αγγλία, όταν λήξη ο πόλεμος και οι οποίοι τώρα σαπίζουν μαζί με τους ιδικούς μας εις το Κακκοβούνι.

Η αγριότης της φύσεως, η ερημιά, η χαράδρα με τρόμαζαν. Σμήνη από κοράκια επετούσαν επάνω από την χαράδρα, ενώ η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη μυίγες.  Τότε εγώ τους λέω «βρέ συναγωνισταί, γιατί μας σκοτώνετε, τι σας εκάναμε; Ανακρίνετέ μας, τουλάχιστον».

Εβαδίσαμε 50-60 μέτρα ακόμη και επήραμε τον κατήφορο προς την χαράδρα, όταν σε μια στιγμή ακούω τον αδελφόν μου να φωνάζη με απελπισίαν :

 «αααχ νειάτα μου, σπιτάκι μου, αντίο κόσμε!!!!» (ήτο ηλικίας 27 ετών, άγαμος). Φαίνεται ο δυστυχισμένος αντίκρυσε το σφαγείον, διότι και εγώ αμέσως με ένα βλέμμα προς τη χαράδρα, είδα τους δύο δημίους, τον Θύμιον και τον Σαρματζήν ακουμπισμένους εις ένα έλατον με τα μανίκια ανασκουμπωμένα και εκάπνιζαν.  Κατά γης δε δύο ανθρώπινα κεφάλια νωπά και πιο πέρα άλλα δύο. Όλο δε το έμπροσθεν των έδαφος κατακόκκινο από τα αίματα. Σώματα δεν είδα διότι, όπως κατάλαβα καθώς και εκ των σχετικών ανταποκρίσεων αποδεικνύεται, τα σώματα τα έριχναν αμέσως εις την τρύπαν, τα δε κεφάλια τα έριχναν, όταν εμαζεύοντο πολλά, δια να μη σκύβουν και τους πονέση η μέση!

Από εκείνην τη στιγμή έπαυσα να αισθάνομαι. Το αίμα μου είχε ανέβει στο κεφάλι και το πρόσωπό μου είχε αγριέψει. Αμέσως με μια υπεράνθρωπη δύναμη, που μόνο η Παναγία μπορούσε να μου δώση, χωρίς καλά καλά να το καταλάβω τι έκανα, ετίναξα  αστραπιαίως μια δυνατή γροθιά εις το πρόσωπον του συνοδού μου και ερρίφθην στον κατήφορον. Είναι δε τόσον απότομος ο κατήφορος, ώστε ερρίφθην σχεδόν εις το κενόν, το οποίον δεν έλαβα υπ΄ όψει.  Πάλη μεταξύ ζωής ή θανάτου! Οι δήμιοι με απεχαιρέτησαν με μερικές πιστολιές και δύο ριπές αυτομάτου όπλου και με τη φράσιν «άστε τον, δεν πειράζει, ένας λιγότερος».

 Τρέχοντας  μέσα  στα  δάση  και  τις  ρεματιές  θυμήθηκα τον αδελφόν μου, τον γαμβρόν μου, που εσφάγησαν και  δάκρυα πόνου έβρεχαν το πρόσωπόν μου. Έβλεπα τον κάμπο της Φενεού, που είχα περάσει την προηγουμένην, την Τζήρια και τα βουνά της Γκούρας, που όλα ήσαν ένα κομμάτι Ελλάδα και μου εφαίνοντο σαν λυπημένα για το κακό που γίνεται γύρο τους.

Ηύρα ένα καλύβι, όπου έμενε μια γυναικούλα. Την είχα διακρίνει από το παρατηρητήριό μου και μόλις ενύκτωσε επλησίασσα, για να της ζητήσω ολίγο νερό, διότι είχα σκάσει από την δίψα. Η καλή αυτή γυναικούλα, η οποία ονομάζεται Δήμητρα Θανασενάρη και κατοικεί εις το χωρίον «Καλύβια» της Φενεού και εις την οποία εκφράζω δημοσία τας ευχαριστίας μου, μου πρόσφερε άφθονο νερό με ένα τουλούμι κατσικίσιο, ψωμί και προ πάντων με ωδήγησε από πού θα περάσω και πως θα βαδίσω, διά να μην με πιάσουν, διότι αυτά τα σκυλιά είχαν φαγωθή να με συλλάβουν. Με τις καμπάνες και τα τηλέφωνα είχαν κινητοποήσει τα φυλάκιά των.

Εν πάση περιπτώσει, βαδίζων όλο νύχτα από βουνό σε βουνό έφτασα μετά 4ήμερον πορείαν εις το χωρίον Κεφαλόβρυσον. Άκουσα τα κλαυθμυριστά γαυγίσματα του σκύλου, που μόνον αυτός έμεινε από την περιουσίαν μας και ούρλιαζε όλη την ημέρα, σαν να καταλάβαινε τι είχε γίνει, έκλαψα ξανά, έκλαψα μέχρι που εστέγνωσα και επεγνωσμένος έλαβα την άγουσαν δια το Άργος».

       Βασίλειος Φιλ. Δωρής,

           Δούκα Άργους

          Αύγουστος 1945

      Βιβλίο του Κ. Σαραντόπουλου -Βαλτέτσι 1944

Η περίπτωση της Βασίλως Γ. Στάικου:

Από τις παντρεμένες Βαλτετσιώτισσες που κλείστηκαν στο στρατόπεδο οι τρεις ήταν έγκυοι (η Βασίλω Γ. Στάικου, η Αγγελική Γ. Μπαμή και η Μαρίτσα Γ. Κοκκάλα). Η Βασίλω Στάικου, 34 ετών, γέννησε εκείνες τις ημέρες στο στρατόπεδο. Όπως μας είπαν ο ξεναγός μας και ο καλόγερος, το βρέφος έκλαιγε συνεχώς, διότι η μητέρα του από τις στερήσεις και τις κακουχίες δεν είχε αρκετό γάλα για να χορτάσει. Ενοχλημένος από το κλάμα ένας άγριος Ελασίτης το άρπαξε από την αγκαλιά της μάνας του, λέγοντας: «Θα το ταΐσω εγώ». Μάταια η Βασίλω προσπάθησε με κλάματα ν' αντισταθεί σαν τις μάνες των πουλιών, όταν κάποιος τους παίρνει από τη φωλιά τα μικρά τους. Εκείνος το εκσφενδόνισε έξω από τη μάντρα του Μοναστηριού, όπου βρήκε το θάνατο. Κανένας δεν τόλμησε να το περισυλλέξει

Βιβλίο: "Οι μνήμες μου για την πατρίδα”–

Σωκράτης  Δ. Αγγελόπουλος".

«Το νεογέννητον επέταξε στη ρεματιά ο καπετάν Γλυκός (Κωσταντίνος Σερμπέτης) ». 

«Οι άτυχοι Βαλτετσιώτες ρίχτηκαν στο βάραθρο και πέθαναν κατά τον πιό φρικτό τρόπο κατά πάσα πιθανότητα στις 17 Ιουλίου, εορτή της Αγίας Μαρίνας. Ήταν εννέα (9) άντρες και δέκα (10) γυναίκες και μικρά κορίτσια. Δεν επέζησε κανένας.»

 «Τα ονόματα των 19 Βαλτετσιωτών που μαρτύρησαν στον Φενεό είναι τα εξής:

 Καραμάνης Χρήστος, ετών 64, Καραμάνης Γ. Πάνος, ετών 32, Καραθάνου Α. Γεωργία, ετών 22, Κοκκάλα Γεωργ. Μαρίτσα, ετών 25 έγκυος, Κρουμπούζος Ν. Γεώργιος, ετών 18, Μπαμή Γ. 'Αγγελική, ετών 28 έγκυος, Μπαμή Γ. Ελένη, ετών 18 προγονή της 'Αγγελικής, Μπόλλα Β. Ευαγγελία, Παύλου Γ. Αντώνιος, ετών 16, Πολλάλης I. Θοδωρής, ετών 19, Ρούσσος 'Αρ. Ιωάννης, ετών 58, Σαραντόπουλος Ν. Γεώργιος, ετών 70, Σουρούνης I. Γεώργιος, ετών 65, Στάικου Γ. Βασίλω, ετών 34 έγκυος, Στάικου Γ. Παναγιώτα, ετών 17 (προγονή της Βασίλως Στάικου), Στάικου Γ. Γεωργία, ετών 15 κόρη της Βασίλως, Στάικου Γ. Μαρία, ετών 13 κόρη της Βασίλως, Στάικου Γ. Κων/να, ετών 11 κόρη της Βασίλως, Τσούκας Αν. Νίκος, ετών 18.

ΚΑΤΑΘΕΣΗ  ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ  ΕΝΟΣ

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ – ΣΦΑΓΕΟΣ

Εξέταση μάρτυρος Σαμαρτζή Νικήτα του Ιωάννου.

 Κόρινθος 6-3-1945.

Νικήτας Σαμαρτζής του Ιωάννου ετών 33 Γεωργός, γεννήθηκα και κατοικώ εις χωρίον Καλύβια Κορινθίας, άγαμος, εγγράμματος, Έλλην και χριστιανός ορθόδοξος, Ορκίσθηκα επί του ιερού ευαγγελίου κατά τα άρθρα 121 και 124 της Ποινικής Οικονομίας.

«Στο στρατόπεδο Μονής Αγίου Γεωργίου έφερναν κρατούμενους από διάφορες περιοχές και τους συνόδευαν οι αποτελούντες την ΟΠΛΑ διαφόρων περιοχών. Από το στρατόπεδο τους περνάμε λίγους - λίγους και τους εκτελούσαμε σε διάφορες περιοχές του δασώδους της πέριξ της Μονής και σε μια τρύπα πολύ βαθιά που αν ρίξεις μια πέτρα θα μετρήσεις το 16 για να ακούσεις το χτύπο στο υπέδαφος που θα φτάσει. Την τρύπα αυτή τη βρήκα εγώ κατ' εντολή του Κρητικού ή Πισογιαννάκη όστις δε ξέρω από που το έμαθε ότι υπήρχε τέτοια τρύπα.

Κατά τον Μάιο 1944 πήγαν 9 κρατούμενους αγνώστους και τους οδήγησαν δια μέσου του χωρίου Γκούρα εις Μακριά Λάκα της Ζήρειας και τους εκτέλεσαν με τη βοήθεια του Νικολάου Σταυροπούλου ή Μουσουλίνη από τη Γκούρα. Στην τρύπα που ανέφερα που βρίσκεται στη θέση Κακόβουνι - Ντουρντουβάνα εκτελέσαμε 260 και κατά την εξής σειράν. 17 κατοίκους Νεμέας, τους πήγαμε εγώ, ο Βλάσης Οικονομόπουλος, ο Σερμπέτης, ο Κρητικός, ο Δασκαλόπουλος, ο Γιάννης Φραγκορράφτης, ο Βλάσης Πρόβος και ο Καραπάνος από τη Νεμέα και ο Μωριάς με έξη αντάρτες που έστειλε το σύνταγμα Βαζαίου, για να λάβει μέρος στις εκτελέσεις. Αφού ξεκουραστήκαμε είπαμε στους κρατούμενους ότι τους πάμε για την Ταξιαρχία στα Μαζέικα. 0 Καραπάνος με τον Κρητικό και τον Μωριά πήγαν στη τρύπα. Εκεί οδηγούντο δύο - δύο δήθεν για ανάκριση και χωρίς να αντιλαμβάνονται οι άλλοι, τους εκτελούσαν οι Μωριάς, Κρητικός, Καραπάνος κατά τον εξής τρόπο: Τους γδύναμε τελείως και με το μαχαίρι τους έκοβαν το λάρυγγα και τους έριχναν μέσα στην τρύπα.

Η εκτέλεση γινόταν με τον εξής τρόπο. Έλεγαν στον καθένα να πέσει κάτω κι αν αρνιόταν τον κτυπούσαν με γλωσσίδι καμπάνας. Τους χτυπούσε ο Σίμος πίσω στο κεφάλι κι όταν έπεφταν κάτω τους έσφαζαν. Την άλλη μέρα πήρανε άλλους 37-38 αν θυμάμαι ακριβώς. Τότε δεν ήρθε ο Σίμος αλλά ο Πισογιαννάκης. Οι 38 ήσαν από τη Νεμέα, τους έφερε ο Θύμιος με τον Απόστολο Καραΐσκο και άλλους που δεν τους γνωρίζω στο στρατόπεδο και αυτούς εκτελέσαμε με τον ίδιο τρόπο, πρώτα τους χτυπούσαμε με το γλωσσίδι κι έπειτα τους σφάζαμε με μαχαίρι».

Ο Εξετασθείς,  Οι μάρτυρες,  Ο Μοίραρχος   Αθ.Δρούγκας

               Αντίγραφο    Κόρινθος 9 Μαρτίου 1945

                                                                                                 

Τον Ιούνιο του 1945 ανασύρθηκαν από το βάραθρο –τρύπα του ΦΕΝΕΟΥ και από ειδικό συνεργείο του Αγγλικού στρατού, όσα πτώματα ήτο δυνατόν να ανασυρθούν Σύμφωνα με το ημερολόγιο της Ιατροδικαστικής υπηρεσίας  τότε ανέσυραν 259 πτώματα σφαγιασμένων. Μόνο 58 άτομα αναγνωρίστηκαν και αυτά ήσαν, κυρίως, Φενεατών που είχαν σφαγιασθεί τελευταίοι.

Το 1991 οι συγγενείς, των θυμάτων πρωτοστατούντος και του Νικ. Τσούγγου εκάλεσαν τους σπηλαιολόγους Σ. Παυλίδη και Ν. Λελούδα, μέλη της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, και με την δικιά τους βοήθεια, ανέσυραν από το βάραθρο τους σκελετούς 150 περίπου νεκρών, σύνολο αποδεδειγμένα  σφαγιασθέντων στο βάραθρο 409.

Ο  Σπηλαιολόγος Νικ. Λελούδας, ανέφερε σχετικά  (12-10-2014):

Μιά τελευταία ερώτηση: Στον Φενεό εκτιμάς ότι μείνανε άλλα οστά μέσα στο βάραθρο;

Απάντηση Ν. Λελούδα:   Στον Φενεό, έχει ακόμη μερικά οστά, όσα δεν ήταν είτε επιφανειακά - είτε στην πρώτη στρώση λάσπης από κάτω - μισό με ένα μέτρο, γιατί μέχρι εκεί προχωρήσαμε. Μετά, η προσπάθεια γινόταν υπεράνθρωπη, και μάλιστα για δυο άτομα που είμαστε.... χώρια και οι πολλές χειροβομβίδες που (παρότι βγάλαμε κάμποσες), άλλες τόσες τουλάχιστον κυκλοφορούν  θαμμένες ! 

Βιβλίο του Νικ. Λελούδα: «ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΓΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑ ΣΠΗΛΑΙΑ-ΜΥΘΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΚΟΤΗΤΑ-–Ελεύθερη Σκέψις».

ΟΙ  ΛΙΓΟΙ  ΠΟΥ  ΓΛΥΤΩΣΑΝ

Ο   Παν. Αγγελόπουλος από το Βρούστι Άργους,  γλύτωσε της σφαγής, ενώ έσκαβε τον τάφο του στο Δούκα Άργους, ο Θωμάς Γιώργας από Μιδέα, που διέφυγε της σφαγής στις Λίμνες,  ο Αποστόλης Μπάρλας από την  Φρουσούνα, που διέφυγε την μάχαιρα του αιμοσταγή Δ. Κούρου στο Τάτσι Άργους και μια γυναίκα από το Γαλατάκι Κορινθίας που διέφυγε της σφαγής στην Στιμάγκα Κορινθίας.

     ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1.  Βιβλίο του Στ. Περράκη «Φαντάσματα του εμφυλίου»

2.     Βιβλίο Mark Mazower  «Μετά τον Πόλεμο»

3.    Άννας Σταματοπούλου -Βιβλίο «ΦΕΝΕΟΣ 1944-Η ΓΗ ΤΗΣ ΟΔΥΝΗΣ»-ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΕΛΑΣΓΟΣ

        4.    Βιβλίο «ΑΠΑΝΤΑ-ΕΥΑΓ. ΦΙΛ. ΔΩΡΗ- ΑΘΗΝΑ 2008».

        5.    Βιβλίο του Κ. Σαραντόπουλου -Βαλτέτσι 1944

       6.     Βιβλίο: "Οι μνήμες μου για την πατρίδα”–

Σωκράτης  Δ. Αγγελόπουλος".

     7.      Βιβλίο του Νικ. Λελούδα: «ΕΞΕΡΕΥΝΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΥΠΟΓΕΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΤΑ ΣΠΗΛΑΙΑ-ΜΥΘΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΚΟΤΗΤΑ-–Ελεύθερη Σκέψις»

Εάν  διαβάσει  κανείς, ουδέτερος αλλά  ισορροπημένος  ψυχοπνευματικά,   την ιστοριογραφία του εμφυλίου πολέμου  από  την  πλευρά  των  εβραιοκομμουνιστών, θα  διαπιστώσει  ψυχική αρρώστια. Μπλέκουν στα γραφτά τους ολόκληρα  ψέματα και μισές αλήθειες, εσκεμμένως παραλείπουν  τις πιο  σημαντικές  αλήθειες και αυτό το ανιστόρητο κράμα για να έχει συνοχή, το «κοσμούν» με κομμουνιστικές θεωρίες-μπουρδολογίες, παρανοϊκές νοηματολογίες, και ανήθικες ηθικολογίες  και εκτιμήσεις. 

Μετά  το 1974,  στα πλαίσια του «Ιστορικού συμβιβασμού» που ξεκίνησαν  οι  αμόρφωτοι και  ανίκανοι  Καραμανλής – Αβέρωφ, ξεκίνησε και η αποδόμηση της Αλήθειας.  Ο  Ευάγγελος Αβέρωφ  μάλιστα σαν υπουργός Εθνικής Αμύνης διέταξε  την  εξαφάνιση πολλών στρατιωτικών αρχείων και  βιβλίων (μέχρι και της τυπογραφικής μήτρας των ακόμη), των εκδόσεων της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.) που αφορούσαν τον εμφύλιο πόλεμο.

ΑΙΩΝΙΑ  Η  ΜΝΗΜΗ  ΤΩΝ  409  ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ  ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΩΝ  ΕΛΛΗΝΩΝ  ΣΤΟΝ  ΦΕΝΕΟ

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ