«Ο ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ ΗΤΑΝ Η ΑΡΧΗ, ΘΑ ΣΚΑΨΟΥΜΕ ΠΗΓΑΔΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΒΑΘΥ». ΣΗΜΕΡΙΝA ΣΥΝΘΗΜΑTA ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ.

Ο Σάββας Κοτζαμάνης και η κόρη του Ελένη, μόλις 1½ έτους. Έχασαν τη ζωή τους από  κομμουνιστές, λίγο έξω από την Αριδαία Πέλλας. Την μικρή Ελένη την στραγγάλισαν, αφού προηγουμένως την βίασαν...


ΟΙ  ΔΑΙΜΟΝΕΣ  ΤΗΣ  ΚΟΛΑΣΕΩΣ

ΤΡΥΠΑ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΑΣ
Στη φοβερή άβυσσο της Τατάρνας Ευρυτανίας, ρίχτηκαν ζωντανοί πάνω από 3.000 άνθρωποι από όλη τη Δυτική Ελλάδα. Συγκεντρώνονταν στο χωριό Χαλκιόπουλο και μετά από εξαντλητική και βασανιστική πορεία στα βουνά, έφταναν στο βάραθρο. Εκεί, σπρώχνονταν στο χάος δεμένοι ανά δύο από τους καρπούς, κάτω από τους καγχασμούς, τις βρισιές και τα χτυπήματα των αιμοδιψών Ελασιτών. Τα σώματα τους βρίσκονται ακόμη στα έγκατα της γης λόγω του αχανούς βάθους αλλά και της ρίψης μεγάλης ποσότητας οικοδομικών υλικών. Υπολείμματα των νεκρών εμφανίζονται σποραδικά στη λίμνη των Κρεμαστών μέσω των υπόγειων υδάτων.
Το βάραθρο ήταν υπό την εποπτεία του αρχιεγκληματία κομμουνιστή Θανάση Κλάρα (Άρη Βελουχιώτη).

ΦΕΝΕΟΣ
Στον Φενεό Κορινθίας δολοφονήθηκαν μαρτυρικά περίπου 4.000 άνθρωποι από όλη την Βόρεια Πελοπόννησο. Μετά από κράτηση τους στη Μονή Αγ.Γεωργίου όπου βίωναν κάθε είδους εξευτελισμούς και μαρτύρια, σφάζονταν στις πέριξ της Μονής πλαγιές. Αργότερα, στο κοντινό Κακοβούνι ανακαλύφθηκε ένα πολύ βαθύ βάραθρο. Από τότε, κάθε βράδυ δεκάδες κρατούμενοι έπαιρναν το δρόμο για τον φρικτό θάνατο. Με τα χέρια δεμένα πισώπλατα, δεχόταν τις μαχαιριές και τα χτυπήματα των αριστερών φονιάδων όπως οι Πισογιαννάκης, Πρόβας, Σερμπέτης κ.α. και πετάγονταν, συχνά ημιθανείς, στο τρομερό βάραθρο. Όταν ανασύρθηκε μεγάλος αριθμός πτωμάτων, τα περισσότερα θάφτηκαν σε ομαδικούς τάφους γύρω από το βάραθρο. Πολλά ακόμη θύματα σε άλλες τοποθεσίες, κατασπαράχθηκαν από άγρια ζώα. 

Ο τρόπος εκτέλεσης των θυμάτων στον Άη Γιώργη ήταν απλός, αλλά εξαιρετικά φρικτός και απάνθρωπος. Στους μελλοθάνατους κρατουμένους, οι φρουροί ανεκοίνωναν ότι θα μετακινούνταν σε άλλον τόπο κράτησης. Εν συνεχεία, τους οδηγούσαν ξυπόλυτους και δεμένους, συνήθως ανά δυο, στην Τρύπα του Φενεού στην περιοχή Κακοβούνι, 5-6 χιλιόμετρα μακριά από το μοναστήρι. Σε μικρή απόσταση από την Τρύπα τους διέταζαν όλους να καθίσουν κάτω. Από εκεί, έπαιρναν δυο-δυο για εκτέλεση. Αν τα ρούχα που φορούσαν ήταν σε καλή κατάσταση, και οι εκτελεστές τους ήθελαν να τα κρατήσουν, τους τα έβγαζαν πριν την εκτέλεση για να μη γεμίσουν αίματα. Στη συνέχεια, ένας από τους εκτελεστές κτυπούσε το θύμα στο πίσω μέρος της κεφαλής του μ' έναν κωδωνοκρούστη. Στις πιο πολλές περιπτώσεις το κτύπημα άφηνε το θύμα αναίσθητο. Τότε το αποτελείωναν με το μαχαίρι πριν το πετάξουν στο βάραθρο. Υπάρχουν όμως πολλές μαρτυρίες βοσκών της περιοχής, ότι κάποιους τους είχαν ρίξει στο βάραθρο ζωντανούς, γιατί τους άκουγαν μετά να καλούν σε βοήθεια! Αυτό προφανώς συνέβαινε διότι οι εκτελεστές κτυπούσαν τα θύματα με μαχαίρι, και απλώς τα τραυμάτιζαν. Δεν χρησιμοποιούσαν ποτέ όπλα για να μην κάνουν θόρυβο ή και για οικονομία στις σφαίρες.

Υπεύθυνος για τα στρατόπεδα του Φενεού και της Στιμάγκας, και για τη μεγάλη τρομοκρατία στην Αργολίδα, την Κορινθία, και τη βόρεια Αρκαδία, ήταν ο απεσταλμένος του Πελοποννησιακού Γραφείου του ΕΑΜ/ΚΚΕ, Βαγγέλης Ζέγκος. Στην Αργολιδο-Κορινθία, δρούσε με το ψευδώνυμο «Στάθης» και στην Αρκαδία ως «Τριαντάφυλλος». Είχε οργανώσει τα φοβερώτερα αποσπάσματα της ΟΠΛΑ στην Πελοπόννησο. Γύριζε στα ορεινά χωριά των τριών νομών και ζητούσε να συλλάβει και να εκτελέσει, για εκφοβισμό των υπολοίπων, ένα συγκεκριμένο ποσοστό κατοίκων, συνήθως γύρω στο 5-10%! Τον έτρεμαν όλοι, ακόμη και τα στελέχη του ΕΑΜ. Συχνά εγκατέλειπαν και αυτοί τα χωριά τους, όταν μάθαιναν ότι πλησίαζε ο Ζέγκος

Υπαστυνόμος B' Ιωάννης Κατσαμπέκης. Θύμα των Δεκεμβριανών του '44. Κομμένος λαιμός με κονσερβοκούτι, τρυπημένη καρδιά με κατσαβίδι...



ΤΡΥΠΑ ΤΟΥ ΤΑΡΑΤΣΑ
Σε αυτό το βάραθρο με το πολύ στενό άνοιγμα και το τεράστιο βάθος, ρίφθηκαν αντιφρονούντες των Μολάων και της Λακωνίας. Εδώ εγκληματούσε ο σαδιστής κακούργος καπετάν Καλόγηρος, Νίκος Λάτσης.


ΣΤΙΜΑΓΚΑ
Παράλληλα με τη γενοκτονία του Φενεού, εκτεταμένες σφαγές από τον ΕΛΑΣ και την ΟΠΛΑ έγιναν και στην περιοχή Στιμάγκας Κορινθίας, επί του λόφου της Ευαγγελίστριας. Περιγράφεται ακόμη και περίπτωση καννιβαλισμού, από τους δαιμονισμένους κομμουνιστές. Τα πτώματα βρέθηκαν διάσπαρτα στις χαράδρες και τις πλαγιές ενώ κατορθώθηκε να αναγνωριστούν πάνω απο 800 θύματα, τα ονόματα των οποίων βρίσκονται στο εκεί μνημείο.


ΣΦΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΟΥ
Στην προσπάθεια του το ΚΚΕ να εξοντώσει κάθε ένοπλη αντιστασιακή ομάδα εκτός του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, δολοφόνησε τον ήρωα βενιζελικό συνταγματάρχη Δημήτρη Ψαρρό και τριακόσιους από τους άντρες του, του 5-42 Συντάγματος Ευζώνων. Οι άντρες του Ψαρρού βασανίστηκαν άγρια πριν σφαγιαστούν. Οι δολοφονίες έλαβαν χώρα κυρίως στο Κλήμα Δωρίδας, αλλά και στο Δρακοκάρκαρο Παρνασσού.




ΑΓΙΟΝΟΡΙ
Το καλοκαίρι του 1944 οι σφαγές εντάθηκαν στην περιοχή της Αργολιδοκορινθίας. Ιθύνων νους των εγκλημάτων ο κομισσάριος του ΚΚΕ Δημήτρης Ανδρεαδάκης. Γιά τη διάπραξη των σφαγών επιστρατεύτηκαν επαγγελματίες χασάπηδες-εκδοροσφαγείς, οι Δημήτρης Κούρος και Κώστας Χαύτας. Με τη συνέργεια μελών της ΟΠΛΑ Αργολίδας και Ελασιτών του καπετάν Γραβιά, οι προαναφερόμενοι κάνοντας χρήση των χασαπομάχαιρων τους, κατέσφαξαν οικογένειες, παιδάκια ακόμη και τρίχρονα νήπια όπως ο Δημητράκης Ράπτης από τη Μιδέα.



ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ
Στην περιοχή της Επιδαύρου έδρασε ο λυσσαλέος Ελασίτης καπετάν Λευτεριάς (Γιώργος Λέκκας), με βοηθό του τον Νικόλα Σμυρλή. Στο ξεροπήγαδο της Κρίπηζας Επιδαύρου, μαρτύρησαν αντιφρονούντες από το Αραχναίο και την Αγνούντα.

ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ
Η πιο απάνθρωπη σφαγή Ελλήνων. Μετά τα φονικά γεγονότα της Καλαμάτας, μεγάλο πλήθος κόσμου μαζί με άνδρες των Τ.Α. κατέφυγε στην κωμόπολη του Μελιγαλά γιά να προστατευτεί από τις εκκαθαρίσεις των κομμουνιστών.
Μετά από σκληρή μάχη στην οποία οι Ελασίτες υπερτερούσαν συντριπτικά σε αριθμό και οπλισμό, επακολούθησε σφαγή 2.000 αιχμαλώτων η οποία κράτησε γιά μέρες. Το μακελειό δεν περιορίστηκε στο Μελιγαλά, αλλά επεκτάθηκε σε όλη την γύρω περιοχή. Οι μελλοθάνατοι, άυπνοι διψασμένοι και πεινασμένοι, υποχρεώνονταν δεμένοι με συρματόπλεγμα ανά τρείς, να βαδίσουν χιλιόμετρα ξυπόλυτοι φορώντας μόνο τα εσώρουχα τους. Κατά τη διάρκεια αυτής της πορείας προς τον Γολγοθά, δεχόταν ταπεινώσεις, τρομοκρατία και βιαιοπραγίες από τους αιμοδιψείς κομμουνιστοσυμμορίτες. Πολλοί σφάζονταν κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Όσοι κατάφερναν να φτάσουν στο τέρμα, ένα μεγάλο ξεροπήγαδο, περίμεναν τη σειρά τους παρακολουθώντας τους άλλους αιχμάλωτους να κατακρεουργούνται. Φοβερές κραυγές πόνου αναμειγνύονταν με σπαραχτικούς θρήνους των κατοίκων, τους οποίους οι κατσαπλιάδες είχαν υποχρεώσει να παρακολουθούν τη θανάτωση των δικών τους ανθρώπων. Μπροστά στην πηγάδα είχαν σχηματιστεί λίμνες αίματος, ενώ ανθρώπινα μέλη βρίσκονταν διάσπαρτα παντού. Όταν έφτανε η σειρά τους, οι μελλοθάνατοι οδηγούνταν στο στόμιο του ξεροπήγαδου. Εκεί με τσεκούρια, κλαδευτήρια και πριόνια, σφάζονταν κατά τον αγριότερο και σαδιστικότερο τρόπο και πετάγονταν ημιθανείς, μέσα.

Όπως  περιγράφεται:  «Πρώτοι οι Κοπανακαίοι, πλέον των 100, εξετελέσθησαν στην πηγάδα. Όλοι ωδηγήθησαν με συρματόπλεγμα χέρι με χέρι, έρχονται με τη σειρά τους και τ' άλλα μαρτυρικά χωριά της Μεσσηνίας, το Διαβολίτσι, το Κατσαρού, το Δεσύλλα, το Ζευγολατιό, το Νεοχώριον, η Στενίκλαρος, η Μαγούλα, το Σολάκιον. Τέλος έρχεται η σειρά του Μελιγαλά, μία συνοδεία από 80 και πλέον άτομα δεμένα, κατά το σύνηθες με καλώδια, οδηγούνται στον τόπο του μαρτυρίου. Το εκτελεστικό απόσπασμα περιμένει, τους παραλαμβάνει κι αρχίζει το μακάβριον έργον του.

 Ιατροί, φαρμακοποιοί, παπάδες, καθηγηταί, εργάτες, αγρότες, ρίπτονται στην πηγάδα.

Εκεί εύρον τραγικόν θάνατον ο Αλκ. Παπαδόπουλος, πρόεδρος κοινότητος Μελιγαλά, ο δικηγόρος Λυκ. Λατζούνης, ο ιατρός Αλκ. Λατζούνης, ο φαρμακοποιός Ντίνος Λάσκαρης, ο δικηγόρος Αθ. Αθανασόττουλος, ο οδοντίατρος Μήτσος Δρούτσας, ο γυμνασιάρχης Παν. Τσίτουρας, δεμένος χέρι με χέρι με το παιδί του, ο διευθυντής του ταμείου Ν. Κωστόπουλος, ο έμπορος Ιωάννης Θεοφιλόπουλος και άλλοι πολλοί σημαίνοντες κάτοικοι του Μελιγαλά».

Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του  Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα.

Κύριοι υπεύθυνοι της φοβερότερης σφαγής της Ελληνικής Ιστορίας, οι Θανάσης Κλάρας-Βελουχιώτης, Τάσος Κουλαμπάς και Νίκος Μπελογιάννης.
Μετά τις φρικαλεότητες του Μελιγαλά, επακολούθησε μάχη και σφαγή περίπου 600 πατριωτών στους Γαργαλιάνους.

Αρχιφύλακας Νικόλαος Αγγελόπουλος. Σφαγμένος από τους κομμουνιστές κατά τα Δεκεμβριανά του '44...

ΚΙΛΚΙΣ
Η κρυφή σφαγή της Μακεδονίας. Στο Κιλκίς κατέφυγαν κυνηγημένοι από τον ΕΛΑΣ και τον Βουλγαρικό στρατό, άνδρες της ΠΑΟ, του ΕΔΕΣ Μακεδονίας, ένοπλα αντικομμουνιστικά τμήματα και οικογένειες αντιφρονούντων. Μετά από μάχη κατά τη διάρκεια της οποίας συντρίφτηκαν οι θέσεις των αμυνόμενων από τα πυροβόλα του Βουλγαρικού στρατού, άνδρες του ΕΛΑΣ εισήλθαν στην πόλη. Επακολούθησε σφαγή των αιχμαλώτων σε όλη την πεδιάδα του Κιλκίς, ενώ ταυτόχρονα ξέσπασε ενδοποντιακός εμφύλιος στον οποίο αριστεροί Καυκασοπόντιοι δολοφόνησαν δημοκρατικούς Πόντιους των παράλιων.
Οι νεκροί υπολογίζονται μεταξύ 5 - 7 χιλιάδων. 

ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ Π.Α.Ο.
Στο σχέδιο της εξουδετέρωσης κάθε αντιστασιακής οργάνωσης εκτός του ΕΛΑΣ, ώστε το ΚΚΕ να καταλάβει ενόπλως την εξουσία μετά την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων κατοχής, βαρύτατο τίμημα πλήρωσε η μεγάλη αντιστασιακή ομάδα της Μακεδονίας, η Πανελλήνια Απελευθερωτική Οργάνωση (ΠΑΟ). Με συνδιασμένες επιχειρήσεις του ΕΛΑΣ και του Βουλγαρικού Στρατού, αιχμαλωτίστηκαν και σφαγιάστηκαν από τους εαμοκομμουνιστές πάνω από 1.200 αντάρτες της ΠΑΟ στις Σέρρες, Τραπέζια Νικόκλειας, Βισαλτία, Προμαχώνα, Αρναία και Κιλκίς. Σύμφωνα με μαρτυρίες, αρκετοί αντάρτες της ΠΑΟ υπέστησαν εξόρυξη οφθαλμών και αφέθηκαν να πεθάνουν αβοήθητοι στις δασικές περιοχές των Τραπεζιών και της Βισαλτίας.


ΝΤΑΛΑΜΑΝΙ
Κατά την υποχώρηση των ανταρτών του Ναπολέοντα Ζέρβα στη Κέρκυρα, οι Ελασίτες με επικεφαλής τον αιμοσταγή καπετάν Τζουμερκιώτη, Γεράσιμο Μαλτεζόρη, αιχμαλώτισαν συγγενείς των μαχητών του ΕΔΕΣ καθώς και αντιφρονούντες της περιοχής Λάκκας Σουλίου. Μετά από φοβερά βασανιστήρια, τους σφαγίασαν στην περιοχή Νταλαμάνι.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Γιατί με σκοτώνεις σύντροφε;» του Θωμά Δρίτσιου (στέλεχος του ΚΚΕ, ΕΑΜ και ΔΣΕ). 1983

Αληθινό ντοκουμέντο με ονόματα και στοιχεία για τις -απίστευτης σκληρότητας - διώξεις των πολιτικών προσφύγων από τις σταλινικές ηγεσίες του ΚΚΕ στα χρόνια της αναγκαστικής εξορίας στις ανατολικές χώρες. Ζαχαριάδης, Κολιγιάννης και τα φερέφωνά τους σε διατεταγμένη υπηρεσία κατασυκοφάντησης και καταδίωξης των  κομμουνιστώνι εσωκομματικών αντιπάλων. Όλα θυσία στο βωμό της προσπάθειάς τους να παραμείνουν γαντζωμένοι στην κομματική ηγεσία.

ΟΙ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ  ΣΦΑΖΑΝΕ  ΤΟΥΣ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ  ΣΕ  ΚΟΜΜΑΤΙΑ  ΚΑΙ  ΤΟΥΣ  ΠΕΤΟΥΣΑΝ  ΣΤΟΝ  ΔΟΥΝΑΒΙ
Στους πρόσφυγες του Μπούλκες είχε κάνει, βέβαια, αίσθηση πως πολλοί απ' τους «ζωηρούς κι ανυπότακτους» συντρόφους τους, που στέλνονταν για δουλειά στο «νησί» και στ' ασβεστοκάμινα δεν ξαναφαίνονταν στην Κοινότητα. Αλλά μόνο η συγκυρία έδωσε το πρώτο ύποπτο σημάδι, την πρώτη εξήγηση για τη μυστηριώδη εξαφάνιση τους! Συνέβη κάποτε, από το «περατάρι» (αυτοσχέδιο μικρό φέρι-μποτ) που συνέδεε το νησί με τ' ασβεστοκάμινα, να πέσει στο ποτάμι ένα φορτηγό αυτοκίνητο της Κοινότητας. Το συνεργείο που πήγε από το Μπούλκες για να ανασύρει από το νερό τ' αυτοκίνητο, διαπίστωσε, ότι το όχημα ήταν γεμάτο αίματα. Ήταν τα αίματα κατακρεουργημένων συντρόφων τους! Τους σφάζανε και τους λιάνιζαν σε κομμάτια, τους μετέφεραν με τ' αυτοκίνητο στην ξηρά και τους πετάγανε στα νερά του Δούναβη, πολύ πιο πέρα από το νησί... Κατά μια άλλη μαρτυρία (του Ν.Τ.), μερικούς τους πετούσαν στα πηγάδια της περιοχής που το «γλυφό» νερό τους δεν χρησιμοποιούνταν ούτε για πλύσιμο ρούχων. Μ' αυτό το φρικώδη τρόπο κατασφάχτηκαν κι εξαφανίστηκαν περί τους 60 με 62 αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης!

Στο Μπούλκες, ο Μιχάλης Τερζής-Πεχτασίδης ήταν κάτι παραπάνω από Γραμματέας της Κομματικής Επιτροπής. Ήταν -λένε οι Μπουλκιώτες- «παντοκράτορας», «μαχαραγιάς». Ο ο Πεχτασίδης εκτελέστηκε με εντολή (και με την ίδια απαίσια μέθοδο) της ίδιας σταλινικής ηγεσίας, που για λογαριασμό της, δολοφονούσε κι αυτός τ' αγνά παλικάρια του ΕΛΑΣ, που εναντιώθηκαν στις ανομίες της. Κατά πώς τα λέει ο Ρεντής στο «Ημερολόγιό» του, σε μια συνέλευση στη Ρουμανία, μετά την καθαίρεση του Ζαχαριάδη, κάποιος (που δεν κατονομάζεται) διεκδίκησε τον όχι επίζηλο ρόλο του «εκτελεστή» του Πεχτασίδη! Σ' αυτόν, λέει, και στον «Χ» είχε δώσει ο Ζαχαριάδης εντολή να σκοτώσουν τον πανίσχυρο άνθρωπο του Μπούλκες γιατί, λέει, «το 'σκασε απ' το βουνό και πήγε στον Τίτο κι από κει στους Αμερικανούς».

«ΣΚΟΤΩΣΤΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΓΟΥΣ  ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ»
Η  «πολυθρύλητη» πορεία από τη Ρούμελη προς τον Γράμμο 1.200 κομμουνιστών  επί 42 μέρες.
Η  έκθεση  προς τον Ζαχαριάδη του ταγματάρχη του «ΔΣΕ» Μανασής Χάρης, που πήρε μέρος στην πορεία. Την έκθεση την έφερε στη δημοσιότητα ο Βασίλης Έξαρχος. βετεράνος αγωνιστής, επαναπατρισμένος από την Τασκένδη.

Στη διάρκεια της πορείας των αόπλων (που προστατεύονταν από ένοπλα τμήματα) υπήρχαν -όπως σε κάθε πορεία- αρκετοί βραδυπορούντες. Αμάθητοι από πεζοπορία μεγάλης διάρκειας, ξυπόλητοι, πεινασμένοι κι εξαντλημένοι, δεν κατάφερναν να κρατούν πάντα στενή επαφή με τους προπορευόμενους κι αποκόπτονταν από τη φάλαγγα. Γεγονός είναι πως οι βραδυπορούντες αυτοί δημιουργούσαν σοβαρό πρόβλημα. Υπήρχε πιθανότητα να πέσουν στον εχθρό, να δώσουν στοιχεία για τη φάλαγγα και την κατεύθυνση της πορείας της. Υπήρχε όμως και τρόπος ν' αντιμετωπιστεί η περίπτωση τους: Στην έκθεσή του ο ταγματάρχης υποδείχνει ότι μπορούσαν να βάλουν τους βραδυπορούντες σε σπηλιές με μια μικρή φρουρά, μ' εντολή να μην κάνουν εμφανίσεις πριν περάσουν 15 μέρες -όσο η φάλαγγα θα έφτανε σε ασφαλές μέρος.

Ο Γούσιας όμως επέλεξε την...«εύκολη» λύση: «Σκοτώνετέ τους!», διέταξε στα κρυφά, από το ξεκίνημα ακόμα της φάλαγγας. Και σκότωναν τους βραδυπορούντες. Και η διαδρομή της πορείας των αόπλων, πέρα από τους 300 μαχητές που σκοτώθηκαν σε μάχες με τον αντίπαλο, είναι κατάσπαρτη και με τα 82 παλικάρια του «Δημοκρατικού Στρατού» που σκοτώθηκαν «εν ψυχρώ» από συναγωνιστές τους...

ΤΑ  ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ  ΣΕ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

Τα βασανιστήρια στο βουνό γίνονταν στις έδρες λόχων, ταγμάτων, ταξιαρχίας και καμιά φορά, για περιπτώσεις «μείζονος» σημασίας, κοντά στην έδρα της VII Μεραρχίας. Οι περισσότεροι «ύποπτοι» αγωνιστές βασανίστηκαν με τη φάλαγγα. Ο «ανακρινόμενος» βρισκόταν στο έδαφος ανάσκελα, με δεμένα χέρια και πόδια. Με την αορτή του όπλου σφίγγονται τα γυμνά πόδια μέχρι να ουρλιάξει το θύμα. Άλλοτε πάλι δένονται τα γυμνά πόδια με σχοινιά και μαστιγώνονται οι πατούσες με ζωστήρες ή χοντρά ξύλα ώσπου να ματώσουν.

Άλλους, πάλι, «ύποπτους» τους κρεμούσαν σε δέντρο με τα χέρια δεμένα απ' τον καρπό. Το σώμα υψώνεται με σχοινιά τόσο όσο τα πόδια να μην αγγίζουν το έδαφος. Οι κλειδώσεις πάνε να σπάσουν λίγο-λίγο και οι πόνοι είναι φρικτοί. Σε άλλες περιπτώσεις υπήρχε ένας αυτοσχέδιος («ανοργάνωτος») άγριος ξυλοδαρμός, αδιάκριτα σ' όλα τα μέρη του σώματος.

Ο Θανάσης Καντσούλης (Ακίλας) υποβλήθηκε διαδοχικά σε φάλαγγα, κρέμασμα και ξυλοκόπημα και στο τέλος του έκαψαν  τα γεννητικά όργανα. Είχε καταντήσει σωματικό ράκος και κανένας πια δεν μπορούσε να τον αναγνωρίσει. Δυο άλλοι αγωνιστές, ο Νίκος Σαλικυριάκης και ο Γιώργος Γκαγκούλιας βασανίστηκαν από τον Φίλιππο Παπαδόπουλο, παλιό κομμουνιστή και βουλευτή του Λαϊκού Μετώπου και τον Κρόκο, παλιό, επίσης, αγωνιστή. Του Σαλικυριάκη (Ατσαλένιου) του δέσανε το σώμα σ' ένα δέντρο και σ' άλλο δέντρο, κοντινό, δέσανε το γεννητικό του όργανο. Έτσι οριζοντιωμένο τού το χτυπούσαν με ξύλο. Αυτόπτες μάρτυρες λένε ότι το θύμα βογγούσε σαν λαβωμένο αγρίμι και τα βογγητά του ακούγονταν από χαράδρα σε χαράδρα.

Στην αποτυχημένη επίθεση κατά της Καβάλας, δεν υπόφεραν λιγότερο οι δέκα αντάρτισσες, που τις έδεναν μισόγυμνες στο δέντρο και με βέργες από κρανιά ραβδίζανε τις ρώγες των βυζιών τους ή βάζανε ξύλα στα γεννητικά τους όργανα.

Δένουνε τον βασανιζόμενο κατά τρόπο, που το κεφάλι του να κρατείται σταθερά όρθιο και ακινητοποιημένο. Από πάνω είναι τοποθετημένο το «καζανάκι», ρυθμισμένο έτσι που να πέφτει το νερό στο κεφάλι του «ανακρινόμενου» σταγόνα-σταγόνα. Είναι ασύλληπτο το τι νιώθει το θύμα ύστερα από λίγο, καθώς οι σταγόνες θα πέφτουν ρυθμικά μια-μια και θα χτυπούν πάντα το ίδιο σημείο της κεφαλής. Μουδιάζει όλο το κεφάλι, σταματά, σχεδόν εντελώς, να λειτουργεί μέσα η σκέψη και όλη η προσοχή συγκεντρώνεται στην εναγώνια αναμονή της επόμενης...και πάλι της επόμενης σταγόνας... «Μέσο απλό και με θαυμαστά αποτελέσματα» - θα εξάρει τη μέθοδο του ο Βλαντάς, που διευθύνει τους βασανιστές και εποπτεύει τους βανδαλισμούς τους.
«Ημερολόγιο της Προσφυγιάς ενός αντάρτη», ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Δημήτρης Ραβάνης-Ρεντής (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 9.3.80):

« Το Γραφείο μας καλεί σε έκτακτη συγκέντρωση στην πλατεία, που έχουμε στήσει τη σκηνή για τις καλοκαιρινές παραστάσεις μας. Τραβάμε όλοι με τις κόβες μας. Ξέρουμε τι τρέχει. Κάθε φορά, που μας καλούνε έκτακτα κοντά στη σκηνή, έχουμε κάποιον «ύποπτο», κάποιον που «έσπασε». Κάποιον «πράκτορα». Ανεβαίνει ένα μέλος του Γραφείου στη σκηνή, αναλύει τις πράξεις του ένοχου. Εμείς φωνάζουμε: «Στη σκηνή! Στη σκηνή!». Και τον ανεβάζουν στη σκηνή. Τον γιουχαΐζουμε «Προδότη! Πουλημένε! Έξω από την ομάδα μας!». Τον πάνε στα σύνορα και τον αφήνουν...[...] Αυτή τη φορά οι ένοχοι δεν μπορούν ν' ανέβουν στη σκηνή. Δε χωρούνε. Είναι 94. Στη σκηνή θ' ανεβεί το Γραφείο και οι 94 θα έρθουν μπουλούκι. Κάτω από τη σκηνή. Σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών να τους δούμε. Δεν είναι δυνατόν! Ο καπετάν-Μαύρος! Κι άλλα παλικάρια του ΕΛΑΣ! Τον καπετάν Μαύρο ειδικά, τον ξέρουμε όλοι μας. Από τους πρώτους αντάρτες!
- «Χρειάζεται νυστέρι!», λέει ο γραμματέας της Διαφώτισης, που 'ναι και ο δεύτερος του Γραφείου. «Να κόψουμε το αρρωστημένο μέλος! Η ενότητα μας θα δυναμώσει με το ξεκαθάρισμα». Ο καπετάν Μαύρος! Δεν είναι δυνατόν! Μα πάλι... Όλα να τα περιμένεις!
- «Σπασμένοι! Προδότες!».
-«Χάσανε την πίστη τους στο Κόμμα και στο λαό».
Μιλάει ο Γραμματέας:
- «Δεν συμφωνάνε με το Κόμμα. Θεωρούνε τους εαυτούς τους πιο έξυπνους από το Κόμμα. Μερικοί απ' αυτούς προσπάθησαν να το σκάσουν και τους πιάσαμε!».
Τους πάνε μπουλούκι για το σταθμό. Εμείς περνάμε οργανωμένοι από μπροστά τους και τους γιουχαίζουμε. Άλλοι τους φτύνουν.
Μα είναι η πρώτη φορά, που το γιουχάισμα δεν ακούγεται δυνατά. Είναι η πρώτη φορά που κάτι σπάει μέσα μας. Είναι το παρελθόν τους: Λεβέντες Ελασίτες όλοι. Και ο καπετάν Μαύρος! Τρόμος και φόβος του Φασισμού».

«Στο Μπούλκες, δεν έχουν τέλος οι ωμότητες. Προγράφανε όσους με πιο έκδηλο τρόπο διαφωνούσαν με την έξαλλη αυταρχική συμπεριφορά της καθοδήγησης, όσους ασκούσανε κριτική, εκδήλωναν δυσαρέσκεια, διατύπωναν παράπονα. Τους προγραμμένους αυτούς η «Υπηρεσία Τάξης Ομάδας» (ΥΤΟ), με υπεύθυνο τον Αλέκο Στράντζαλη τους συγκέντρωνε σ' ένα νησί του Δούναβη, τους υποχρέωναν να κόβουν ξύλα για τα ασβεστοκάμινα της Κοινότητας και μετά, μ' εντολή της καθοδήγησης τους «εξαφάνιζαν» (μαρτυρία του Μ. Α.)».

«Εθνική αντίστασις του 5/42 Σ.Ε. Ψαρρού, 1941-1944» - Ιωάννης Καΐμάρας

«Το δεύτερον 15νθήμερον του Αυγούστου 1942, εξετελέσθησαν διά μαχαίρας, κατ' εντολήν του Άρη, αι δύο αθώαι κόρες (12 και 13 ετών) του I. Κόρδα εκ Κοχλιών Ευρυτανίας, διά τον λόγον ότι ούτος εγκατέλειψε τον ΕΛΑΣ, εις τον οποίον είχε καταταγή δι' ολίγας ημέρας. Τα δύο αυτά αθώα πλάσματα, εσφάγησαν διά μαχαίρας από δύο αντάρτας του ΕΛΑΣ, εις τους οποίους δεν είχεν εμπιστοσύνην ο Άρης και τους οποίους ήθελε να αναμείξη εις το έγκλημα. Οι δύο αντάρτες έγιναν εκτελεστοί, παρά την θέλησίν των, της εγκληματικής και απαίσιας αυτής πράξεως, υπό την απειλήν σφαγής των διά μαχαίρας υπό δύο καπεταναίων του Άρη: «Ή θα τα σφάξετε, ή θα σφάξουμε εμείς εσάς».

Αντισυνταγματάρχης Μαντζουράνης, επιτελάρχης του ΕΛΑΣ, κρατούμενος στο στρατόπεδο Τροπαίων:

«Τους κρατουμένους τους έδερναν αλύπητα ημέρα και νύκτα και έβαζαν συγχρόνως να λειτουργή και ένα γραμμόφωνο εις το διαπασόν. Τους είχαν δεμένους με αλυσίδες δύο-δύο, τρεις-τρεις. Εκεί ήσαν κρατούμενοι, κατά διαταγήν του Βελουχιώτη, όλοι οι σύνδεσμοι των συμμαχικών αποστολών, αξιωματικοί και στελέχη της εθνικής παρατάξεως και στελέχη δικά του, που παρεξέκλιναν του σκοπού του ΚΚΕ. Όλοι ήσαν κατάδικοι υπό το προσωπικόν «ενδιαφέρον» του Βελουχιώτη. Ο στρατοπεδάρχης εκτελεστής Τζαβέλλας, τους έλεγε καθημερινώς σχεδόν: «Εγώ θα σας ταΐζω, αλλά μόλις μου ειπή ο Άρης να σας σκοτώσω, θα σας σκοτώσω».

 

Κροκεές Λακωνίας, 16 Ιανουαρίου 1946. Ο δικηγόρος

Γρηγόριος Κοντοβουνήσιος από τις Κροκεές,  βρίσκεται στο λεωφορείο για τη Σπάρτη, έχοντας μαζί του τον πεντάχρονο άρρωστο γιο του, Αναστάσιο Κοντοβουνιώτη, προκειμένου να τον πάει στον γιατρό. Μαζί του, ταξιδεύουν και δυο φίλοι του,  οι Ν. Σακελλαρόπουλος και Ν. Κουλάκος. Έξι χιλιόμετρα μετά τις Κροκεές, ομάδα ενόπλων κομμουνιστών, σταματά το λεωφορείο και διατάζει όλους τους επιβάτες να κατέβουν. Ξεχωρίζουν τον Κοντοβουνιώτη με το παιδί του και τους δυο συνοδούς του. Ο Κοντοβουνιώτης, προαισθανόμενος τι θα επακολουθήσει, παρακαλεί τους κομμουνιστές να αφήσουν ελεύθερο το παιδί και να σκοτώσουν τους τρεις ενήλικους. Οι ένοπλοι αρνούνται κατηγορηματικά. Ακολουθεί η δεύτερη παράκληση: Να τον σκοτώσουν, πριν το παιδί του. Αντί άλλης απάντησης, τον τραυματίζουν κι αρχίζουν να βασανίζουν το παιδί του μπροστά στα μάτια του, με μαχαίρι. Αφού χαράσσουν στο στήθος του παιδιού το γράμμα «Χ» (υποτίθεται, ότι σε αυτή την οργάνωση ανήκε ο πατέρας του), πετάνε το κορμί του, πάνω στον αιμόφυρτο πατέρα του και το αποτελειώνουν με μια σφαίρα, κάτω από το σαγόνι. Την ίδια τύχη είχαν και οι υπόλοιποι...
 

Από  το  βιβλίο του Αντρέα Γερολυμάτου: <<Κόκκινη Ακρόπολη, Μαύρος Τρόμος >> κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΚΟΧΛΙΑΣ.

 Ο Αντρέας Γερολυμάτος είναι καθηγητής νεότερης ιστορίας στο πανεπιστήμιο  ΦΡΑΣΕΡ στο Βανκούβερ του Καναδά.

Η εικόνα ήταν εφιαλτική- ο Kenneth Mattheiws ανταποκριτής στην Αθήνα, έγραφε:

«Τα πτώματα ανασύρονταν από παράλληλους λάκκους γυμνά η  ημίγυμνα, όπως είχαν ταφεί. Στην πλαγιά του λόφου οι συγγενείς των θυμάτων έκλαιγαν γοερά. Κάθε τόσο ακουγόταν μια κραυγή που έκανε το αίμα σου να παγώσει. Ο αέρας μύριζε άσχημα και  ο χειμωνιάτικος ήλιος φώτιζε το αποτρόπαιο θέαμα.
Οι θηριωδίες αυτές αποκαλύφθηκαν κυρίως όταν πια οι Βρετανοί είχαν απωθήσει τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ από την Αθήνα και είχαν ανακτήσει τον έλεγχο ολόκληρου του Λεκανοπεδίου. Ανάμεσα στα θύματα υπήρχαν ακόμη και απλοί πολίτες που είχαν κάνει απλώς ένα αρνητικό σχόλιο για το ΕΑΜ ή το ΚΚΕ, ή με τους οποίους κάποιο στέλεχος του ΕΛΑΣ είχε «προηγούμενα» ή προσωπικές διαφορές. Μάλιστα, τα πτώματα πολλών από αυτούς δεν είχαν καν την "τύχη" να θαφτούν, αλλά ρίχνονταν κακήν κακώς σε πηγάδια και στέρνες.

Ο Χαρίλαος Καρλής, κηπουρός, συνελήφθη στις 25 Δεκεμβρίου, μαζί με τον αδελφό του, τις δυο του αδελφές και άλλους γείτονες. Οι ελασίτες οδήγησαν 35 άνδρες και γυναίκες που είχαν συλλάβει πρώτα στις όχθες του Ιλισού, και μετά σε μια μισοτελειωμένη εκκλησία της περιοχής. Κοντά στην εκκλησία βρισκόταν ένα μικρό σπίτι, στο οποίο γίνονταν οι ανακρίσεις, αφού πρώτα η οικογένεια που κατοικούσε εκεί υποχρεώθηκε να το εγκαταλείψει
Ο  Καρλής θυμάται:
Μας έβαλαν τον ένα πίσω από τον άλλο και μας διέταξαν να αρχίσουμε να βαδίζουμε. Περπατήσαμε περίπου καμιά δεκαριά μέτρα και διαταχθήκαμε να σταματήσουμε. Τη στιγμή εκείνη βρισκόμαστε μπροστα σε ένα μεγάλο πηγάδι.  Μόλις  σταματήσαμε άρχισαν να βάλουν εναντίον μας με αυτόματα όπλα. Όσοι πρόλαβαν έπεσαν αμέσως καταγής, για να γλυτώσουν. Αυτοί όμως ήταν ελάχιστοι.
Οι περισσότεροι είχαν σκοτωθεί ή τραυματισθεί.
Εγώ με τον αδελφό μου είμαστε από τους τυχερούς. Πέσαμε εγκαίρως στο έδαφος και γλυτώσαμε. Έκανα το σκοτωμένο και άρχισα να παρακολουθώ τα συμβαίνοντα. Οι κομμουνιστές  άρχισαν να πλησιάζουν ένα-ένα και να του δίδουν χαριστικές βολές στο κεφάλι. Όταν έπεσα, τα μαλλιά μου πυκνά και μεγάλα όπως ήσαν απλώθηκαν κάτω. Αυτό έκανε το κεφάλι μου ποιο μεγάλο. Ο Ελασίτης που με πλησίασε για τις χαριστικές βολές με πυροβόλησε τρεις φορές. Ασφαλώς όμως ξεγελάστηκε από τα μαλλιά και έτσι μια μονάχα σφαίρα με τραυμάτισε ελαφρά. Πέρασε ξυστά από το κεφάλι μου και μού σκίσε λίγο το δέρμα. Εγώ δεν μίλησα καθόλου. Προσπάθησα, όσο  μπορούσα, να κάμω τον πεθαμένο. Ίσως αυτό να με γλύτωνε. "Όταν τελείωσαν με όλους μας άκουσα μια φωνή:
Στο πηγάδι τώρα!  Αμέσως οι ελασίτες άρχισαν να μας σέρνουν από τα πόδια και να μας πηγαίνουν μέχρι το στόμιο του πηγαδιού. Εκεί μας έπαιρναν ότι φορούσαμε καλό, κατόπιν μας πετούσαν μέσα. Σαν έφθασε η δική μου σειρά και άρχισαν να με σέρνουν στο έδαφος πονούσα. σοβαρά. Τα χέρια μου και τα μούτρα μου χτυπούσαν στα χαλίκι και μάτωναν, μα δεν έβγαζα λέξη από το στόμα μου. Προσπαθούσα να κρατώ και την αναπνοή μου.
Στο χείλος του πηγαδιού μού έβγαλαν κάτι αρβύλες καινούριες που φορούσα. Άκουσα μάλιστα έναν, που έλεγε: Βγάλτου τα παπούτσια. Είναι καινούργια και δεν πρέπει να πάνε χαμένα...
Μου τα πήραν και μετά με επέταξαν μέσα στο πηγάδι. Το βάθος ήταν 10-12 μέτρα. Πέφτοντας χτυπούσα στις πλευρές μου και μάτωνα πιο πολύ τα χέρια και τα μούτρα μου. Σαν έπεσα κάτω, χτύπησα επάνω στα πτώματα που είχαν πέσει πριν από μένα. Ζαλίστηκα λίγο και μέχρις ότου συνέλθω και ανασηκωθώ δέχτηκα κατακέφαλα άλλους, που πέταξαν ύστερα από μένα. Μερικοί δεν είχαν πεθάνει ακόμα και μούγκριζαν. Όσα πτώματα έπεφταν από πάνω, τόσο εγώ προσπαθούσα να φυλάγομαι, για να μην με κτυπούν, συγχρόνως πατούσα στα άλλα για ν' ανεβαίνω όλο και πιο απάνω.
Όταν τελείωσαν τα πτώματα, άρχισαν να πετούν στο πηγάδι ξύλα και πέτρες, τενεκέδες κ.λπ. Εγώ φυλαγόμουνα και προσπαθούσα να μην φάω καμιά πέτρα στο κεφάλι. Η τύχη με βοήθησε. Βρήκα κάποιο σίδερο στρογγυλό και το κρατούσα επάνω από το κεφάλι μου. Σε λίγο όλα αυτά τα πράγματα με σκέπασαν μέχρι το λαιμό.
Εν τω μεταξύ αυτοί που βογκούσαν είχαν πεθάνει πια, Σημειώστε, πως από πριν υπήρχαν και άλλα πτώματα στο πηγάδι. Ήσαν αυτοί που εξετελέσθησαν την προηγούμενη ημέρα. Προσπάθησα ν' απαλλαγώ και όταν το κατόρθωσα η ώρα ήταν περίπου 7 το πρωί. Κύτταξα πώς θα βγω από αυτόν τον τάφο. Η φρίκη με τρέλανε. Άρχισα σίγα σιγά ν' ανεβαίνω στις πλευρές του πηγαδιού, χρησιμοποιώντας τις τρύπες που υπήρχαν. Τα χέρια μου, το τραύμα μου, το κορμί μου πονούσαν παντού.
Ύστερα από δύο ώρες έφθασα στα χείλη τον πηγαδιού. Οι δήμιοι όμως το είχαν κλείσει με σανίδια και πέτρες μεγάλες. Προσπαπαθούοα να βρω μια διέξοδο. Κινδύνευα να ξαναπέσω και παλι στο έδαφος. Σε μια στιγμή, Δεν ξέρω πώς, μια μεγάλη, πέτρα μετακινήθηκε και φάνηκε ένα μικρό άνοιγμα. Αυτό ήταν η σωτηρία μου. Με κόπο πέρασα από κει και βγήκα. Με τα χεριά και το πρόσωπο γεμάτο αίματα, άρχισα να τρέχω όσο μπορούσα και έφθασα στην ελεύθερη Καλλιθέα. Είχα σωθεί.

Ο Χαρίλαος Καρλής πέθανε πρόσφατα τον Ιανουάριο 2005 και είχε το τραύμα λοξά στο κούτελο από την σφαίρα
Έβλεπε τους δολοφόνους να παίρνουν σύνταξη ..εθνικής Αντίστασης και τιμές. 

Κάθε  χρόνο του Αγίου Βλασίου γίνεται ένα μνημόσυνο για τους νεκρούς θύματα του ΚΚΕ στο εκκλησάκι.-

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ