ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Α΄ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ: Η ΕΓΓΟΝΗ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ ΛΥΤΡΑ, ΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Ο  ΖΩΓΡΑΦΟΣ  ΛΥΤΡΑΣ, Ο  ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΗΣ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ.

Η  εγγονή  του  αποκεφαλίστηκε  από  τους  κομμουνιστές.

Ταυτόχρονα  οι  κομμουνιστές  δολοφόνησαν  ακόμη  τέσσερις  νέους,  τους:

1.  ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ,
Φοιτητής ΕΜΠ.

2.  ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ,
(μαθητής Γυμνασίου, ετών 17).

3.  ΠΑΡΑΡΑΣ  ΜΙΧΑΗΛ

(μαθητής Γυμνασίου, ετών 17).

4.  ΧΑΣΚΑΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
(μαθητής Γυμνασίου, ετών 17).

      

"Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη" 1873

Ο Νικηφόρος Λύτρας (Πύργος Τήνου, 1832 – Αθήνα, 13 Ιουνίου 1904) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ζωγράφους και δασκάλους της ζωγραφικής κατά τον 19ο αιώνα. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου και πρωτοπόρος στην διαμόρφωση της διδασκαλίας των Καλών Τεχνών στην Ελλάδα. Η πολυσήμαντη τέχνη του καλύπτει τα τρία τέταρτα του πρώτου αιώνα της ελληνικής αναγέννησης.

Ο Νικηφόρος Λύτρας ήταν γιος ενός λαϊκού μαρμαρογλύπτη, ο οποίος περιπλανήθηκε σ' όλες τις μεγάλες πόλεις των Βαλκανίων αναζητώντας την τύχη του και τελικά κατέληξε στην Τήνο. Ο πατέρας μετέδωσε στο γιο του τη μεγάλη αγάπη του προς την καλλιτεχνία και ο Νικηφόρος Λύτρας από μικρή ηλικία είχε εκπλήξει με το πλούσιο ταλέντο του όσους έτυχε να τον γνωρίσουν.

Το 1850, σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, πήγε στην Αθήνα μαζί με τον πατέρα του και γράφτηκε στο Σχολείο των Τεχνών (η μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Στο Σχολείο των Τεχνών, σπούδασε ζωγραφική με δασκάλους τον Γερμανό διευθυντή της Σχολής, Λουδοβίκο Θείρσιο (Λούντβιχ Τιρς, Ludwig Thiersch), τους αδερφούς Μαργαρίτη και τον Ιταλό Ραφφαέλο Τσέκκολι (Raffaelo Ceccoli). Ο Θείρσιος συγκινημένος από το πρώιμο φούντωμα της καλλιτεχνικής ιδιοφυΐας του Νικηφόρου Λύτρα, τον πήρε υπό την ιδιαίτερη και πατρική προστασία του και τον καθοδήγησε με επιτυχία στο δρόμο της μεγάλης καριέρας. Με την αποφοίτησή του, το 1856, ο Νικηφόρος Λύτρας ανέλαβε να διδάξει το μάθημα της Στοιχειώδους Γραφής στο ίδιο ίδρυμα. Το 1860, με υποτροφία του βασιλιά Όθωνα, πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει στη Βασιλική Ακαδημία των Καλών Τεχνών και έτσι βρέθηκε στην καρδιά της ευρωπαϊκής καλλιτεχνικής ζωής. Την εποχή εκείνη, στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας ζωντάνευε ξανά ο αθηναϊκός 5ος αιώνας π.Χ.. Η τέχνη, που είχε πηγή τον αρχαίο κλασικισμό, βρισκόταν στην ακμή της. Μέσα σ' αυτή τη Σχολή και με δάσκαλό του τον Καρλ φον Πιλότυ (Karl von Piloty), ο οποίος ήταν βασικός εκπρόσωπος της ιστορικής ρεαλιστικής ζωγραφικής στη Γερμανία, ο Νικηφόρος Λύτρας ανέπτυξε στερεές ρίζες για την κατοπινή του εξέλιξη.

"Λύτρας και Γύζης, με ανοιχτόχρωμα ρούχα, β σειρά απο κάτω ανάμεσα απο 2 γυναίκες, πάνω απο τα 3 παιδιά.  Οι  κομμουνιστές  αποκεφάλισαν  την  εγγονή  του.  

Το 1862, με την έξωση του βασιλιά Όθωνα, το ελληνικό κράτος διέκοψε την υποτροφία που του χορηγούσε, αλλά ο εύπορος βαρώνος Σιμών Σίνας, πρέσβης της Ελλάδας στη Βιέννη, ανέλαβε τα έξοδα των σπουδών του. Το καλοκαίρι του 1865, λίγο πριν αναχωρήσει για την Ελλάδα, συνάντησε τον φίλο του Νικόλαο Γύζη, που μόλις είχε φθάσει στο Μόναχο για να σπουδάσει και αυτός κοντά στον Πιλότυ. Μαζί με τον Γύζη επισκέφθηκαν εκθέσεις και μουσεία και πήγαν για λίγες ημέρες στις εξοχές του Μονάχου, σε γραφικά χωριά της Βαυαρίας.

Με την επιστροφή του στην Αθήνα, ο Λύτρας διορίστηκε καθηγητής στο Σχολείο Καλών Τεχνών, στην έδρα της Ζωγραφικής, την οποία κατείχε για 38 ολόκληρα χρόνια διδάσκοντας με υποδειγματική ευσυνειδησία και ζήλο. Το 1873, συντροφιά με τον Γύζη, έκανε ένα τρίμηνο ταξίδι στη Σμύρνη και τη Μικρά Ασία, όπου πλούτισε το ταλέντο του με ισχυρές και φωτεινές εντυπώσεις και με το ρυθμό ενός άλλου κόσμου. Εκεί προσπάθησε να γνωρίσει την επίδραση που είχε η Ανατολή πάνω στον κλασικισμό, ώστε να μπορέσει να μελετήσει το βυζαντινό ρυθμό που γεννήθηκε από την ένωση του κλασικισμού με την αραβική τέχνη. Τον επόμενο χρόνο (1874) πήγε πάλι στο Μόναχο και επέστρεψε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1875. Τον Σεπτέμβριο του 1876, μαζί με τον Γύζη, αναχώρησε και πάλι για το Μόναχο και το Παρίσι. Το 1879 επισκέφθηκε την Αίγυπτο και τον χειμώνα του ίδιου έτους παντρεύτηκε την Ειρήνη Κυριακίδη, κόρη εμπόρου από τη Σμύρνη. Τον επόμενο χρόνο γεννήθηκε το πρώτο από τα έξι παιδιά τους, ο Αντώνιος. Ακολουθούν τέσσερις ακόμα γιοι — ο Νικόλαος, ο Όθων, ο Περικλής και ο Λύσανδρος — και μία κόρη, η Χρυσαυγή. Ο γιος του Νικόλαος έγινε κι αυτός ζωγράφος με πλούσιο και πολύ σημαντικό έργο.

            "Η κλεμμένη"  Λύτρας 1873

Ο Λύτρας εργάστηκε ευσυνείδητα και ως ζωγράφος και ως καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών και γνώρισε νωρίς την αναγνώριση και την δόξα. Οι ανεξάντλητοι θησαυροί της ψυχής του, η ευαισθησία και η ευρύτητα της καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασίας, έκαναν γόνιμη τη διδασκαλία του και τα αποτελέσματά της λαμπρά, δεδομένου ότι οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες της νεότερης Ελλάδας υπήρξαν μαθητές του. Κοντά του μαθήτευσαν πολλοί ζωγράφοι, που αργότερα ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους και διακρίθηκαν, μεταξύ των οποίων ο Γεώργιος Ιακωβίδης, ο Πολυχρόνης Λεμπέσης, ο Περικλής Πανταζής, ο Γεώργιος Ροϊλός και ο Νικόλαος Βώκος.

Πέθανε σε ηλικία 72 ετών το καλοκαίρι του 1904, μετά από σύντομη ασθένεια που εικάζεται ότι οφειλόταν σε δηλητηρίαση από τις χημικές ουσίες των χρωμάτων. Λίγους μήνες αργότερα, την έδρα του στο Σχολείο Καλών Τεχνών (Πολυτεχνείο), ανέλαβε ο παλαιός μαθητής του Γεώργιος Ιακωβίδης.

Στο πλούσιο και απέραντο έργο του Νικηφόρου Λύτρα, από τα πρώτα παιδικά σχεδιαγράμματά του μέχρι τον τελευταίο του πίνακα, βλέπει κανείς μια διαρκή εξέλιξη. Συνεχώς ανεβαίνει, προσπαθώντας να φτάσει στην ιδανική τελειότητα. Κατά την περίοδο που ήταν μαθητής του Πιλότυ στο Μόναχο, ο Λύτρας ασχολήθηκε με την λεγόμενη «ιστορική ζωγραφική» με θέματα παρμένα από την ελληνική μυθολογία και την ελληνική ιστορία. Στην περίοδο του Μονάχου συγκαταλέγονται οι πίνακές του: Ο απαγχονισμός του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, Η Πηνελόπη διαλύει τον ιστό της, Η Αντιγόνη εμπρός στο νεκρό Πολυνείκη.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, άρχισε να ασχολείται με προσωπογραφίες. Ο καταξιωμένος Λύτρας ήταν από τα πιο δημοφιλή πρόσωπα στους αθηναϊκούς καλλιτεχνικούς κύκλους της εποχής του. Συμμετείχε και τιμήθηκε σε πάμπολλες εκθέσεις: στις πανελλήνιες εκθέσεις στο Ζάππειο, τις παγκόσμιες εκθέσεις του Παρισιού (1855, 1867, 1878, 1889 και 1900), την παγκόσμια έκθεση της Βιέννης (1873), και τις εκθέσεις που οργάνωνε τακτικά ο Καλλιτεχνικός Σύλλογος Παρνασσός. Ως επίσημος προσωπογράφος της υψηλής κοινωνίας της Αθήνας φιλοτέχνησε ολόσωμα μνημειακά πορτρέτα μελών των οικογενειών Σερπιέρη, Καυτατζόγλου, διευθυντών της Εθνικής Τράπεζας και άλλων επιφανών Αθηναίων που συγκαταλέγονται στα πιο σημαντικά δείγματα της ελληνικής ζωγραφικής του 19ου αι. Στην πραγματικότητα, όμως, οι βιοτικές ανάγκες ήταν που υποχρέωσαν τον Νικηφόρο Λύτρα να ζωγραφίζει προσωπογραφίες εξεχόντων προσώπων. Έτσι, μολονότι είναι αριστουργηματικές, δεν ήταν αυτές στις οποίες ο Λύτρας έκλεινε μέσα τη ψυχή του.

     «Επιστροφή από το πανηγύρι της Πεντέλης»

Η καλλιτεχνική δύναμη του Νικηφόρου Λύτρα βρίσκεται μέσα στους ηθογραφικούς του πίνακες, στις εκπληκτικές εκείνες συνθέσεις, με θέματα της ζωής στο χωριό και την πόλη, που ακτινοβολούν ολόκληρη τη θέρμη και τη φωτεινή του αγάπη για την ελληνική ζωή και το αγνό ελληνικό σπίτι. Τα γραφικά έθιμα και τα στιγμιότυπα ενέπνευσαν μερικά από τα πλέον γνωστά ηθογραφικά έργα του: Ψαριανό μοιρολόι, Παιδί που στρίβει τσιγάρο, Η αναμονή, Ο κακός έγγονος, Η κλεμμένη, το Μετά την πειρατείαν, Η αρραβωνιασμένη, Το λιβάνισμα, Η ορφανή, Τα άνθη του επιταφίου, Ο όρθρος, Ο γαλατάς, Το φίλημα, Το αυγό του Πάσχα, Ο μάγκας και κυρίως Τα κάλαντα αποτελούν τα αντιπροσωπευτικότερα έργα του Λύτρα. Οι ηθογραφίες του Λύτρα, είδος στο οποίο θεωρείται εισηγητής, ανταποκρίνονται στο γενικό αίτημα για την απόδειξη της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων. Τα ταξίδια του στη Μικρά Ασία και την Αίγυπτο πλούτισαν τους πίνακές του με αραπάκια, φελάχες, χότζες και άλλα στοιχεία του της προσφιλούς στην Δύση μυστηριακής Ανατολής. Τα έργα των τελευταίων του χρόνων διαπνέονται από την μελαγχολία των γηρατειών, από θρησκευτικές ανησυχίες και μηνύματα θανάτου. Προς το τέλος της ζωής του, ασκητικές και μαυροντυμένες υπάρξεις με κέρινα πρόσωπα πήραν την θέση των λυγερόκορμων κοριτσιών. Η πολύχρονη θητεία του ως καθηγητή στη Σχολή Καλών Τεχνών έθεσε τα θεμέλια για την ανάπτυξη της σύγχρονης ελληνικής ζωγραφικής. Αν και προσκολλημένος πάντα στις αρχές του ακαδημαϊσμού της Σχολής του Μονάχου και ανεπηρέαστος από το ρεύμα των ιμπρεσιονιστών, εντούτοις προέτρεπε πάντα τους μαθητές του να είναι ανοιχτοί στις νέες τάσεις. Ως καλλιτέχνης και ως δάσκαλος, ο Λύτρας σημάδεψε την πορεία της νεοελληνικής ζωγραφικής. «Η αγάπη προς το ωραίον είναι η γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου», έλεγε.

Το 1903 παρασημοφορήθηκε με τον Χρυσό Σταυρό του Σωτήρος. Το 1909 — μετά τον θάνατό του — έργα του παρουσιάστηκαν στην έκθεση «Η σχολή του Πιλότυ 1885-1886» στην γκαλερί Heinemann του Μονάχου. Το 1933 πραγματοποιήθηκε μεγάλη αναδρομική έκθεση στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με 186 έργα του. Τα ελληνικά ταχυδρομεία τον τίμησαν με την έκδοση γραμματοσήμου.

      ΤΟ ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΛΥΤΡΑ

   Ο πιο διάσημος πίνακας για τα κάλαντα και η ιστορία του.   Προκαλεί συγκίνηση και θαυμασμό ο πίνακας που ζωγράφισε το 1872 ο Νικηφόρος Λύτρας αποτυπώνοντας μια ομάδα παιδιών να λένε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα.

Αρκούσε αυτό το έργο για να αποδοθεί στον κορυφαίο Έλληνα καλλιτέχνη ο τίτλος «ο ζωγράφος των Χριστουγέννων». Το έργο αυτό θεωρείται ως η κορυφαία στιγμή στην ηθογραφική ζωγραφική της Ελλάδας. Είναι προφανές ότι ξεπερνά την απλή απεικόνιση ενός εθίμου, έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις για τους συμβολισμούς του.
Ενδιαφέρουσα η ανάλυση της επιμελήτριας της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαριλένας Κασιμάτη: "Τα ποιητικώτατα Κάλαντα διαφεύγουν με την εσωτερικότητα και την επινόηση του χρόνου στην ελληνικότατη ηθογραφική αυτή σκηνή, από κάθε κοινοτοπία. Τα σύμβολα που εισάγει, χωρίς τυμπανοκρουσίες -το μαρμάρινο θωράκιο της Νίκης, που δένει το σανδάλι της, αλλά ειρωνικά σχεδόν, βαλμένο δίπλα σε μια χορταρένια σκούπα, το γυάλινο ποτήρι με το νερό, που παραπέμπει στην κάθαρση που έρχεται από τα Ελληνόπουλα, που δεν εμφανίζονται ως γραφικά δείγματα μιας γνωστής τυπολογίας φορεσιών, το ξερό, άνυδρο δέντρο που δηλώνει την υφέρπουσα φτώχεια στο πρόσωπο της σκοτεινής μορφής, που μόλις φαίνεται πίσω από τον τοίχο".

  Η  ΕΥΓΕΝΙΑ  ΛΥΤΡΑ,  H  ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ  ΑΠΟ ΤΟΥΣ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ  ΕΓΓΟΝΗ  ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ. 

Ο  Εθνικός  ήρωας  Γεώργιος  Γρίβας Διγενής  δημιούργησε  κατά  την  διάρκεια  της  Γερμανικής – Ιταλικής  και  Βουλγαρικής  κατοχής  (1941 -1944),  μία  αντιστασιακή  ένοπλη  οργάνωση,  την  οργάνωση  Χ.  Ήταν  η  μόνη  αξιόλογη  αντιστασιακή  μάχιμη ένοπλη μη  κομμουνιστική  οργάνωση στην Αθήνα.  Το  εβραιο ΚΚΕ  προσπάθησε να την εξοντώσει μέσα στην κατοχή,  αλλά  δεν  τα  κατάφερε. Την  25^ην Μαρτίου 1943  η  οργάνωση  συγκέντρωσε  πολύ  κόσμο  στην  πλατεία  Συντάγματος  και  με  κάθε  επισημότητα  κατέθεσε  στεφάνι  στον  Άγνωστο  Στρατιώτη.  Η  κατάθεση  έγινε  από  το  μέλος  της  οργάνωσης  έφεδρο ανθυπολοχαγό και  ανάπηρο πολέμου Ευθυμάκη,  χωρίς  οι  κατακτητές  να  προλάβουν  να  αντιδράσουν  και  εν  μέσω  των  επευφημιών  του  συγκεντρωμένου  λαού.   Η εγγονή του μεγάλου μας ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα, η  Ευγενία Λύτρα,  ενεργό  στέλεχος της «Χ»,  φωτογραφίζει  την  κατάθεση, αποθανατίζοντας την σκηνή.  

Η κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη και η σχεδιασμένη από την οργάνωση  «Χ» συγκέντρωση του κόσμου στην Πλατεία Συντάγματος, καταπλήσσουν τους κατακτητές και ενθαρρύνουν τους Αθηναίους. Ήταν  μία  αντιστασιακή  πράξη  που  οι  εβραιοκομμουνιστές  δεν  συγχώρησαν  ποτέ. 

Στην Μάχη του Θησείου, κατά τα Δεκεμβριανά (Δεκέμβριος 1944),  η  εβραιοκομμουνιστική  συμμορία  δολοφόνων  Ο.Π.Λ.Α  (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών),  ανέλαβε  να  εξοντώσει  την  Ευγενία  Λύτρα.  Τον  Δεκέμβριο  του  1944  οι  δολοφόνοι  της  ΟΠΛΑ  μπήκαν  στο σπίτι  της  και  την  αποκεφάλισαν. 

Ταυτόχρονα  δολοφόνησαν  ακόμη  τέσσερεις  νέους,  τους:

1.  ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ,
Φοιτητής ΕΜΠ.

2.  ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ,
(μαθητής Γυμνασίου, ετών 17).

3.  ΠΑΡΑΡΑΣ  ΜΙΧΑΗΛ
(μαθητής Γυμνασίου, ετών 17).

4.  ΧΑΣΚΑΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
(μαθητής Γυμνασίου, ετών 17).

Εκτός  των  παραπάνω,  οι  δολοφόνοι  του  ΚΚΕ  σκότωσαν  τον  Δεκέμβριο  του  1944  και  τους  παρακάτω  πατριώτες,  μέλη  της  οργανώσεως  Χ.  
 
Ταγματάρχης     ΣΤΑΣΙΝΑΚΗΣ  ΑΝΔΡΕΑΣ 
Ανθυπολοχαγός   ΑΣΤΕΡΗΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ  
ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ  ΑΝΤΩΝΙΟΣ
(δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ, τον Δεκέμβριο του 1944)
ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
(δολοφονήθηκε τον Δεκέμβριο 1944, υπό των κομμουνιστών}
ΒΑΡΒΙΑΣ  ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ 
ΒΑΣΑΛΟΣ  ΘΕΟΦΑΝΗΣ 
ΓΙΑΡΙΜΟΓΛΟΥ  ΙΟΡΔΑΝΗΣ 
ΓΚΟΥΜΑΣ  ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ   

ΔΕΔΕΣ  ΠΑΥΛΟΣ  
ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
(δολοφονήθηκε από ΟΠΛΑ, 29-12-43)
ΗΡΩΔΙΑΔΗΣ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
(δολοφονήθηκε από ΟΠΛΑ, 4-12-44)
ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ    

ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ  ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ    
ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ
 (το 1943 πήγε στην Μ.Ανατολή, μετά την απελευθέρωση δολοφονήθηκε από ΕΛΑΣ,4-12-44)
ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ   

ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
 (Έπεσε στις 8-10-44)
ΚΑΛΙΓΕΡΟΣ  ΘΕΟΔΩΡΟΣ     
ΚΑΣΙΔΙΑΡΗΣ  ΠΕΤΡΟΣ
 (δολοφονήθηκε από τον ΕΛΑΣ, 25-12-1944)
 ΚΑΤΣΙΚΑΡΗΣ  ΜΙΧΑΗΛ
(δολοφονήθηκε από τον ΕΛΑΣ, 25-12-44)
ΚΟΝΔΥΛΗΣ  ΠΑΥΛΟΣ     
 ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ
(δολοφονήθηκε από τον ΕΛΑΣ κατά το Δεκεμβριανό κίνημα 21-12-1944)
 ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΣ  ΑΝΤΩΝΙΟΣ
(δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ τον Δεκέμβριο του 1944 )
ΜΑΝΤΟΥΒΑΛΟΣ  ΛΑΖΑΡΟΣ
(δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ τονΔεκέμβριο 1944)
ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ  ΠΑΝΑΓΟΣ
(δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ, 16-9-1944)
ΜΑΡΚΟΜΙΧΑΛΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ
(δολοφονήθηκε από τον ΕΛΑΣ, 26-12-1944)
 ΜΠΟΓΙΑΚΗΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ (δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ, 11-12-1943)
ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
[δολοφονήθηκε από τον Ε.Λ.Α.Σ.στις 19 / 12/ 1944 ]
ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ 
ΠΑΝΟΡΓΙΟΣ  ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ  
ΠΑΠΑ΄Ι΄ΩΑΝΝΟΥ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ    

ΠΙΣΧΟΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ

ΠΛΑΚΩΤΑΡΗΣ  ΠΑΥΛΟΣ   
ΡΟ Ί΄ΛΟΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ
 (δολοφονήθηκε από τον ΕΛΑΣ, 22-12-1944)
ΡΟ’Ι’ΛΟΣ  ΦΩΤΙΟΣ   
ΣΕΒΑΣΤΟΣ  ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ
 (δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ, 4-12-44)
ΣΙΜΟΣ  ΠΑΝΤΕΛΗΣ   
ΣΟΛΔΑΤΟΣ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ  
ΤΣΙΡΟΣ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
 (δολοφονήθηκε από τον ΕΛΑΣ, 18-12-1944)
ΦΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ  ΑΧΙΛΛΕΑΣ    

ΦΩΤΙΟΥ  ΘΩΜΑΣ,  
απήχθη από  το Νοσοκομείο «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ»  όπου  νοσηλευόταν  τραυματισμένος  και δολοφονήθηκε σε παρακείμενο οικόπεδο από την  ΟΠΛΑ,  (στο σημερινό ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ».
ΧΑΜΟΔΡΑΚΑΣ  ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ
(δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ, στις 3-12-1944, μαζί με τους γιους του)
ΧΑΜΟΔΡΑΚΑΣ  ΙΩΑΝΝΗΣ
(δολοφονήθηκε από την ΟΠΛΑ, 3-12-1944. Το πτώμα του πετάχτηκε  σε ξεροπήγαδο στο μνημείο Φιλοπάππου)
ΧΑΜΟΔΡΑΚΑΣ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
(όπως και ο αδελφός του Ιωάννης)
ΧΑΜΟΔΡΑΚΑΣ  ΟΔΥΣΣΕΑΣ 

ΧΑΡΑΤΣΑΡΗΣ  ΠΕΡΙΚΛΗΣ
(ίδια περίπτωση με τον ΦΩΤΙΟΥ  ΘΩΜΑ)
 ΧΑΡΑΤΣΑΡΗΣ  ΣΩΤΗΡΙΟΣ
(αδελφός του Περικλή, ίδια περίπτωση με τον ΦΩΤΙΟΥ  ΘΩΜΑ)

(Από  το  βιβλίο: «ΘΗΣΕΙΟ, ΙΟΥΝΙΟΣ  1941 – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ  1944»  του  Θεοφάνη  Χαμόδρακα,  μέλος του Δ.Σ. του Πανελληνίου Συνδέσμου Μαχητών και Φίλων της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως «Χ».

ΕΥΓΕΝΙΑ  ΛΥΤΡΑ,

Φοιτητής  του  ΕΜΠ:  ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ,

Μαθητές  Γυμνασίου: 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ,  17  ΕΤΩΝ.

ΠΑΡΑΡΑΣ  ΜΙΧΑΗΛ,   17  ΕΤΩΝ.

ΧΑΣΚΑΡΗΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ,  17  ΕΤΩΝ.

Και  οι  υπόλοιποι  πατριώτες,

που  δολοφονήθηκαν  από  τους  κομμουνιστές,

ΑΘΑΝΑΤΟΙ

ΖΗΝΩΝ  ΠΑΠΑΖΑΧΟΣ


Διαβάστε επίσης: ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ Β΄. Ο ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΠΡΥΤΑΝΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΔΩΔΕΚΑ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.