Θέμα χρόνου η αναδιάρθωση χρέους

■Μπροστά στο φαινόμενο της πλήρους απαξίωσης, της ολοένα αυξανόμενης λαϊκής οργής, των κοινωνικών και οικονομικών αδιεξόδων που επέφερε το περίφημο "μνημόνιο", οι "παπαγάλοι" της εξουσίας και του Μαξίμου άρχισαν να μιλούν πλέον για την αναγκαία αναδιάρθωση που μέχρι πριν μερικές εβδομάδες "ξόρκιζαν" σαν το χειρότερο κακό που μπορεί να βρει την χώρα. Μέσα στα πλαίσια της αναμενόμενης αναδιάρθωσης του χρέους, ο ίδιος ο πρωθυπουργός -Γιώργος Παπανδρέου, για να μην τον ξεχνάμε- που πρότεινε και υπέγραψε το μνημόνιο της καταστροφής, σκέφτεται πλέον και αναζητά σοβαρά πρόσωπα (δηλαδή θεωρεί ως μη σοβαρές προσωπικότητες τα μέλη της κυβέρνησής του;) για να συζητήσουν με την τρόικα και το ΔΝΤ τους όρους της αναδιάρθρωσης των όρων του μνημονίου (περί της αναδιάρθρωσης του χρέους πρόκειται, μόνο που δεν τολμά ο Γιώργος Παπανδρέου να αποδεχθεί το τεράστιο λάθος του)

Η προοπτική αναδιάρθρωσης του χρέους είναι κάτι το αναπόφευκτο, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης. Η αναδιάρθρωση θα γίνει έτσι κι αλλιώς. Το ερώτημα είναι κάτω από ποιες συνθήκες θα γίνουν οι διαπραγματεύσεις και με ποιους όρους θα γίνει η συμφωνία. Οι επόμενοι μήνες, λοιπόν, είναι εξαιρετικά κρίσιμοι, διότι θα κρίνουν την θέση μας στο τραπέζι των συζητήσεων. Θα είμαστε ένας αξιόπιστος συνομιλητής ή όχι;

Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ μίλησε πεντακάθαρα για την προοπτική της αναδιάρθρωσης του χρέους, σε συνέντευξή του προ ημερών στην εφημερίδα Κεφάλαιο. Αλλά και μεταξύ των αναλυτών και όσων γνωρίζουν να διαβάζουν νούμερα, η πεποίθηση είναι ότι είναι αδύνατον να συνεχίσουμε δίχως να ξεκινήσουμε από μία νέα αφετηρία σε ό,τι αφορά το χρέος. Σε διαφορετική περίπτωση θα βρισκόμαστε για τις επόμενες δεκαετίες σε μία διαρκή πάλη για να ξεπληρώσουμε τόκους, εκμηδενίζοντας κάθε προοπτική ανάπτυξης και εξαθλιώνοντας το λαό αυτής της χώρας. Είναι μία εξέλιξη που θα προκαλέσει μοιραία την έντονη κοινωνική αντίδραση, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει στη χρεοκοπία και στην οριστική απώλεια των χρημάτων των δανειστών μας.

Δεν είναι κάτι διαφορετικό από το να οφείλει κάποιος ένα υπέρογκο για τις δυνατότητές του ποσό στην τράπεζα. Ο οφειλέτης, λοιπόν, πάει στην τράπεζα και ζητάει κάποιες διευκολύνσεις, επειδή ακριβώς αδυνατεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του. Η τράπεζα τον διευκολύνει (δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά) και στην πορεία αποδεικνύεται ότι ο οφειλέτης είναι ειλικρινής στις προθέσεις του και κάνει ό,τι πρέπει να κάνει για να πάρει η τράπεζα πίσω τα χρήματά της. Όταν λοιπόν ο οφειλέτης αυτός ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του δανείου του μετά από λίγο καιρό, η τράπεζα δεν έχει λόγο να μην το κάνει. Είναι προτιμότερο να του χαρίσει κάποιους από τους τόκους και να επιμηκύνει τη διάρκεια του δανείου από το να του βάλει την θηλιά στον λαιμό και να μπει και η ίδια σε περιπέτειες.

Αν τους επόμενους έξι μήνες δείξουμε αποφασισμένοι να μην παρεκκλίνουμε της πορείας μας, τότε δικαιούμαστε να φωνάξουμε τους δανειστές μας σε ένα τραπέζι και να συζητήσουμε μαζί τους εφ’ όλης της ύλης. Κι οι δανειστές θα είναι υποχρεωμένοι τότε να καθίσουν στο τραπέζι και να δώσουν την συγκατάθεσή τους σε μία έντιμη συμφωνία. Ακριβώς επειδή σε διαφορετική περίπτωση θα έχουν πολλά περισσότερα να χάσουν.

Πηγή