ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΜΟΙΡΩΝ

Μοῖραι ἀπειρέσιοι, Νυκτὸς φίλα τέκνα μελαίνης,
κλῦτέ μου εὐχομένου, πολυώνυμοι, αἵτ' ἐπὶ λίμνης οὐρανίας, 

ἵνα λευκὸν ὕδωρ νυχίας ὑπὸ ѳέρμης ῥήγνυται ἐν σκιερῶι λιπαρῶι
μυχῶι εὐλίѳου ἄντρου, 

ναίουσαι πεπότησѳε βροτῶν ἐπ' ἀπείρονα γαῖαν·
ἔνѳεν ἐπὶ βρότεον δόκιμον γένος ἐλπίδι κοῦφον στείχετε πορφυρέηισι

καλυѱάμεναι ὀѳόνηισι μορσίμωι ἐν πεδίωι,

 ὅѳι πάγγεον ἅρμα διώκει δόξα δίκης παρὰ τέρμα καὶ ἐλπίδος ἠδὲ 
μεριμνῶν καὶ νόμου ὠγυγίου καὶ  ἀπείρονος εὐνόμου ἀρχῆς· 

Μοῖρα γὰρ ἐν βιότωι καѳορᾶι μόνη, 
οὐδέ τις ἄλλος ἀѳανάτων, 
οἳ ἔχουσι κάρη νιφόεντος Ὀλύμπου,
καὶ Διὸς ὄμμα τέλειον· ἐπεί γ' ὅσα γίγνεται ἡμῖν,
Μοῖρά τε καὶ Διὸς οἶδε νόος διὰ παντὸς ἅπαντα.
ἀλλά μοι εὐκταῖαι, μαλακόφρονες, ἠπιόѳυμοι,
Ἄτροπε καὶ Λάχεσι, Κλωѳώ, μόλετ', εὐπατέρειαι,
ἀέριοι, ἀφανεῖς, ἀμετάτροποι, αἰὲν ἀτειρεῖς,
παντοδότειραι, ἀφαιρέτιδες, ѳνητοῖσιν ἀνάγκη·
Μοῖραι, ἀκούσατ' ἐμῶν ὁσίων λοιβῶν τε καὶ εὐχῶν,
ἐρχόμεναι μύσταις λυσιπήμονες εὔφρονι βουλῆι.
Μοιράων τέλος ἔλλαβ' ἀοιδή, ἣν ὕφαν' Ὀρφεύς

Ώ Μοίρες αναρίθμητες, αγαπητά τέκνα της μαύρης Νυκτός, 
ακούσατε την προσευχή μου σείς με τα πολλά ονόματα, 
πού κατοικείτε επάνω σε λίμνη επουράνια 
όπου λευκό νερό στάζει από νυκτερινή ζέστη στον σκιερό μυχό ωραίου φκιασμένου με καλά λιθάρια σπηλαίου, 
και πετάτε στην απέραντη γή των ανθρώπων, 
από όπου βαδίζετε προς το ανθρώπινο δουλικό γένος με ανεκπλήρωτη, 
κενή ελπίδα, αφού σκεπασθήτε με πορφυρά λεπτά ενδύματα, 
στην μοιραία πεδιάδα, 
όπου το άρμα πού κρατεί όλην τη γη το καταδιώκει ή δόξα. 
πλησίον στο τέρμα της δίκης και της ελπίδας και των φροντίδων, 
και στον πανάρχαιο νόμο της απέραντης αρχής πού κυβερνάται με
καλούς νόμους. 
Διότι μόνον ή Μοίρα βλέπει τα συμβαίνοντα στο βίο των ανθρώπων,
ούτε κανείς άλλος από τους αθανάτους, 
πού κατέχουν τις κορυφές του χιονοσκεπούς Ολύμπου,
 καί το τέλειο μάτι του Διός
επειδή όσα συμβαίνουν σε εμάς (τους ανθρώπους) 
τα γνωρίζει εξ ολοκλήρου όλα ή Μοίρα και ο νους του Διός. 
Αλλά ελάτε δι' εμε σεις οι αέρινες, οι ευμενείς με την ήπια διάθεση, 
σεις η Άτροπος η Λάχεσις και η Κλώθω, πού έχετε καλό πατέρα, 
οι νυκτερινές, οι αφανείς, οι αμετάπειστες, οι πάντοτε σκληρές, 
πού δίδετε τα πάντα καί αφαιρείτε την ανάγκην από τους θνητούς
ώ Μοίρες, ακούστε τις δικές μου ιερές προσφορές και τις προσευχές, 
και ελάτε στους μύστες με χαρμόσυνη διάθεση και διώξτε τη λύπη.