Η περιπλάνησή της συμβολίζει την περιπλάνηση- εξάπλωση ομάδων των αρχέγονων Ελλήνων, των Πελασγών, οι οποίοι είχαν αποκτήσει υψηλές γνώσεις και αξιόλογη τεχνολογία, η οποία μεταφέρθηκε στις νέες χώρες, και γι’ αυτό τόσο πυκνά η αρχαιολογική σκαπάνη φέρνει στο φως ευρήματα όμοια μ’ αυτά του ελλαδικού χώρου. Η “οιστρηλατηθείσα Ιώ” είναι η ανήσυχη φυλή, γιατί είχαν αρχίσει τα γεωλογικά φαινόμενα στην περιοχή της Αιγηΐδας , με τελικό αποτέλεσμα τον καταποντισμό της, που έψαχνε να βρει καταφυγή. Την αγελάδα– Ιώ σκάλισε στο βαρύτιμο καλάθι, που έφτιαξε ο Ήφαιστος και το οποίο κληρονομικά πέρασε στην Ευρώπη. Το πεπρωμένο της επιφύλασσε, κληρονομικά, να επαναφέρει το σπέρμα του πολιτισμού στον ελλαδικό χώρο. Έτσι, αφού πέρασε αρκετός καιρός, κι έπαψαν οι γεωλογικές και μετεωρολογικές αναστατώσεις, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η γνώση να επιστρέψει στην κοιτίδα της, την Ελλάδα, για να καλλιεργηθεί και πάλι, ώστε να δώσει νέα ώθηση στην ανθρωπότητα. Η παλιννόστηση έμελλε να γίνει από της εγγονή της Ιούς, την Ευρώπη, με τη μεσολάβηση του Δία- Διάνοιας. Ο Δίας μετέφερε τη γνώση στην Κρήτη, το νησί όπου γαλουχήθηκε, κι από ‘κει ξεκίνησε ο μεγάλος Κρητομινωϊκός πολιτισμός, που επηρέασε όλη τη λεκάνη της Μεσογείου. Είχε πάρει τη μορφή ταύρου (*4). Η γνώση συνδέεται με το μάτι του ταύρου. Το Μάτι που λάμπει στο κεφάλι του Ταύρου είναι ο λαμπρότερος αστέρας του ο Λαμπαδίας, που δίνει τη φώτιση, γιατί είναι ο μεταδότης του κοσμικού φωτός. Ο Λαμπαδίας λάμπει σαν ένας φάρος πάνω στον θυελλώδη ωκεανό της ζωής, οδηγώντας τους εραστές της γνώσης στην ατραπό της μαθητείας τους, και τους ανεβάζει σε υψηλότερες σπείρες πάνω στη σπειροειδή τους εξέλιξη. Στις αρχαίες μέρες ονομαζόταν ο “οδηγός αστήρ των ουρανών” και ο Ταύρος συνδέθηκε πάντοτε με το φως, δημιουργώντας σύνδεσμο με τον Χριστό, που κήρυξε για τον εαυτό Του: « εγώ ειμί το φως του κόσμου. ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής » ( Ιωάν., η’ 12 ). Ο Ταύρος είναι κατάλευκος, επομένως δεν είναι γήινος, είναι ουράνιος, είναι φως. Φέρνει στη ράχη του την Ευρώπη, προσέχοντας να μη βραχεί η κόρη. Η γνώση των μυστηρίων του κόσμου πρέπει να κρατιέται ψηλά, μακριά από τους βέβηλους, ( μη δώτε το άγιον τοις κυσί μηδέ βάλητε τους μαργαρίτας υμών έμπροσθεν των χοίρων…), μακριά απ’ αυτούς που είναι ανίκανοι να διακρίνουν τη Θεία Σοφία. Μακριά απ’ αυτούς, που από μικρότητα δεν μπορούν αντιληφθούν την ιερότητα ακόμη και του πιο ευτελούς. Πόσοι από ‘μας δεν θα κάνουν χυδαίες σκέψεις στην εικόνα των γεννητικών οργάνων ενός ζεύγους; Ή στο ερωτικό σφιχταγκάλιασμα του; Θα διακρίνουν πως αυτό είναι έκφραση αγάπης, αυτής της θείας ενοποιού ιδιότητας, που λειτουργεί κάτω από το νόμο της έλξης; Θα σκεφτούν πως η δημιουργία συνεχίζεται σ’ αυτή την ερωτική ένωση, πως η δημιουργία ενός νέου όντος, της εικόνας του Θεού, επιτυγχάνεται μέσα από την επαφή των δύο γεννητικών οργάνων; Κι αντί να χασκογελάσουν, να πουν με κάθε σεβασμό « ώ, θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας »; Προσέχει να μη βραχεί η Ευρώπη, δηλ. να μην έρθει σε επαφή με το ρευστό στοιχείο των συγκινήσεων και των συναισθημάτων. Είναι αναγκαίο η γνώση να είναι ανεπηρέαστη από συγκινήσεις. Ο κάτοχος της γνώσης πρέπει να είναι ταπεινός κι ανιδιοτελής, να μη κατέχεται από εγωισμό και ιδιοτέλεια. «…γίνεσθε ακέραιοι ως οι περιστεραί » μας προτρέπει ο Χριστός. Τα περιστέρια, όμως, είναι και σύμβολο των Πλειάδων, των άστρων που ανήκουν στον αστερισμό του Ταύρου. Σύμφωνα με τη μυθική παράδοση οι Πλειάδες, κόρες του Γίγαντα Άτλαντα και της Ωκεανίδας Πλειόνης, κυνηγήθηκαν από τον Ωρίωνα και για να γλιτώσουν μεταμορφώθηκαν σε περιστέρες. Αδελφές των Πλειάδων είναι οι Υάδες, που κι αυτές ανήκουν στον αστερισμό του Ταύρου. Η εσωτερική παράδοση μας μεταφέρει ότι ο αστερισμός του Ταύρου ονομάστηκε το “Ζωδιακό σημείο της γέννησης”, τόσο της γήινης, όσο και της ουράνιας. Η δύναμη του ζωδιακού σημείου του Ταύρου είναι η δύναμη της έλξης και της ένωσης. Ασκεί μια σταθερή και συνεχή έλξη, έλκοντας υπό συμβολική και αστρονομική έννοια. Εδώ βρίσκονται και οι Πλειάδες, μεταξύ αυτών και η Αλκυόνη, που ονομάζεται ο κεντρικός ήλιος του σύμπαντός μας και γύρω απ’ αυτόν περιστρέφεται ο ήλιος με ακολουθία του τους πλανήτες. Οι Πλειάδες είναι το σύμβολο της ψυχής, γύρω από την οποία περιστρέφεται ο τροχός της ζωής ( 18 ). Για τις Πλειάδες μιλάει και ο Θεός, στην Π. Διαθήκη, όταν απευθύνεται στον Ιώβ: « συνήκας δε δεσμόν Πλειάδων και φραγμόν Ωρίωνος ήνοιξας; Ή διανοίξεις μαζουρώθ εν καιρώ αυτού και Έσπερον επί κόμης αυτού έξεις αυτά;» ( Ιώβ, λη’ 31-32 ) Η ενέργεια του Ταύρου είναι η ενέργεια της επιθυμίας, της επιθυμίας για εκδήλωση. Αυτή η ενέργεια μετατρέπεται σε αναζήτηση και κατεύθυνση καθώς ο άνθρωπος προχωράει πάνω στην ατραπό και γίνεται αυτός που έχει διακαή πόθο για τον “Οίκο”. Ο Ταύρος ονομάζεται και “Ταύρος της Επιθυμίας”. Στο μέσο άνθρωπο η ενέργεια της επιθυμίας στρέφεται προς την ύλη. Έτσι τα άτομα, οι ομάδες και τα έθνη γίνονται επιθετικοί προκειμένου να αυξήσουν τα υλικά τους αγαθά σε βάρος των άλλων. Αυτό δεν συμβαίνει και στην εποχή μας, όπου έχει καθιερωθεί ο νόμος της ζούγκλας; Πόσο αίμα, πόσα δάκρυα, πόση θλίψη, πόση αγωνία, πόσο πόνο κι απόγνωση,, πόση δυστυχία και μιζέρια, πόσο θάνατο έχει προκαλέσει η επιβολή των ισχυρών; Και, δυστυχώς, γίνονται θηριοδέστεροι, όσο νιώθουν στα ρουθούνια τους τον αχνό του αίματος και στα χείλη τους την γλυκιά του γεύση, όταν τα αυτιά τους ακούν κραυγές πόνου και θρήνους, όταν τα μάτια τους αντικρίζουν παιδιά να πεθαίνουν από ασιτία, όταν στα χέρια τους κρατούν το βρώμικο χρήμα της εξαπάτησης και της στυγνής εκμετάλλευσης. Όμως, από την άλλη πλευρά στέκουν αυτοί, που εμπνέονται από το φως του Ματιού του Ταύρου κι επιδιώκουν την επεξεργασία του θείου Σχεδίου και την κατανόηση της Θέλησης του Θεού. Αυτοί που θέτουν τις θείες τους ιδιότητες, τη θεϊκότητά τους, σε δράση κι έκφραση. Άμεση σχέση με την πνευματική αφύπνιση στον πλανήτη μας έχει η ενέργεια, που προέρχεται από το τρίγωνο Σείριος– Πλειάδες– Μεγάλη Άρκτος. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα, που αξίζει ο αναγνώστης να το ψάξει, παραμερίζοντας, όμως, όσα η εμπορική φαντασία ορισμένων κατ’ επάγγελμα γραφιάδων έχει παρουσιάσει… Ο αστερισμό του Ταύρου, ο πλανήτης Αφροδίτη και ο πλανήτης μας, η Γη, έχουν μια πολύ στενή σχέση, εξελικτική, πνευματική και καρμική. Εδώ θα πρέπει να θυμηθούμε ότι όλα τα ουράνια σώματα είναι ζώσες οντότητες κι εμψυχώνονται από Μεγάλες Ψυχές. Η Αφροδίτη είναι για τη Γη, ότι ο Ανώτερος Εαυτός για την Προσωπικότητα. Στον εσωτερισμό αναφέρεται ότι η Αφροδίτη είναι ένας από τους επτά ιερούς πλανήτες, ενώ η Γη δεν είναι. Έτσι ο ιερός αυτός πλανήτης αποτελεί το alter ego της Γης, κι αυτό θα μας αποκαλυφθεί όταν φωτιστούμε από το φως που λάμπει μέσα από το Μάτι του Ταύρου. Αυτό το μυστικό θα μας φανερωθεί όταν πάρουμε τη δεύτερη μύηση, κατά την οποία θα εξαφανιστεί η θυμική αυταπάτη μπροστά στη διαλυτική ισχύ αυτού του φωτός. Τότε θα αποκτήσουμε τη Γνώση (*5 ), η γνώση θα μετουσιωθεί σε σοφία.
Ο μυκηθμός του ταύρου μας παραπέμπει στην ιερή λέξη AUM ( Αούμ ), στον δημιουργικό ήχο, που από την πρωταρχική ύλη διαμόρφωσε τον θαυμαστό Κόσμο, το Σύμπαν. Αποτελείται από τρία γράμματα, που αντιστοιχούν στις τρεις διαστάσεις του χώρου, όπου εκδηλώνεται ο αισθητός κόσμος, ή τις τρεις διαστάσεις του χρόνου ( παρελθόν– παρόν– μέλλον ) όπου πραγματοποιούνται τα φαινόμενα. Μπορούν, όμως, να αντιστοιχίσουν στο “Βράχμα– Βισνού– Σίβα” των Ινδουϊστών, το “Κέτερ– Χόχμα– Μπινάχ” του Ιουδαϊσμού, το “Πατήρ– Υιός– ΑΓ. Πνεύμα” των Χριστιανών. Υπάρχει μια άμεση αντιστοιχία με τη χρήση της λέξης ΑΜΗΝ, που χρησιμοποιούν οι Χριστιανοί. Η λέξη AUM είναι ο αρχέγονος ήχος, από τον οποίο πήγασε όλη η δημιουργία και του οποίου οι δονήσεις εξακολουθούν να διαδίδονται στο Σύμπαν. Με απo–σύνθεση του AUM φτάνουμε σε άλλο ιερό φθόγγο, στην ιερή συλλαβή ΟΜ. Συμβολίζει την Ενότητα του Θεού, την πανταχού Παρουσία , την Παντοδυναμία, την Πανσοφία, ενώ το ΑUΜ συμβολίζει την τριαδική Του υπόσταση. Το ΟΜ εκφράζει τη σχηματοποίηση του Κοσμικού Παντός, αυτού που δεν έχει αρχή και τέλος, του αιώνιου κύκλου. Εδώ να τονίσουμε ότι ορισμένοι φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα συμβόλιζαν το παν με ένα κύκλο, όπου μερικές φορές έγραφαν “αω” ( αντί για OM ) για να δείξουν ότι αυτός ο ήχος αντιστοιχούσε στο διάστημα μεταξύ Α και Ω, γιατί αυτά τα δύο αυτά γράμματα χαρακτήριζαν αλληγορικά τα όρια του Απείρου. ( 21 ). Κι ο Χριστός λέει: « Εγώ ειμί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός, ο ών και ο ήν και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ » και « εγώ το Α και το Ω, ο πρώτος και ο έσχατος, αρχή και τέλος » ( Ιωάννου Αποκάλυψις, α’ 8 και κβ’ 13 ).
Το AUM είναι ο ήχος που κυριαρχεί στη “Μουσική των Σφαιρών” του Πυθαγόρα, αυτή την υπερβατική μουσική που εκπέμπουν τα ουράνια σώματα, οι ουράνιες σφαίρες, υμνώντας το μεγαλείο του Δημιουργού. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος χρησιμοποιεί τη λέξη ΑΜΗΝ για να αποδώσει το Λόγο: « Και τω αγγέλω της εν Λαοδικεία εκκλησίας γράψον. Τάδε λέγει ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού » ( Αποκάλυψις, γ’ 14 ). Με τη λέξη ΑΜΗΝ τελειώνει κάθε χριστιανική ευχή και προσευχή: « Δέσποτα Θεέ, Πάτερ παντοκράτορ, Κύριε Υιέ μονογενές, Ιησού Χριστέ, και Άγιον Πνεύμα, μία Θεότης, μία Δύναμις, ελέησόν με τον αμαρτωλόν. Και οίς επίστασαι κρίμασι σώσόν με τον ανάξιον δούλόν σου· ότι ευλογητός εί εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.», ενώ έχει δοξαστική σημασία στην Π.Διαθήκη: « και είπε πάσα η εκκλησία. Αμήν, και ήνεσαν τον Κύριον, και εποίησεν ο λαός το ρήμα τούτο » ( Νεεμίας, ε’ 13 ), « ευλογημένος Κύριος ο Θεός Ισραήλ από του αιώνος και έως του αιώνος. Και ερεί πας ο λαός. Αμήν. Και ήνεσαν τω Κυρίω » ( Παραλειπομένων Α’, ιστ’ 36 ).
Τέλος, παραθέτουμε και το παρακάτω απόσπασμα από τη “Φιλοκαλία”: « Ώσπερ τούνυν το αμήν, το λεγόμενον εις το κατά Λουκάν αληθώς, σταθερώς εστιν ο λόγος βεβαιών τα προ αυτού λεγόμενα, ούτω και φρόνησις, σταθερά νόησίς εστι, δυναμένη φυλάττειν την αλήθειαν. Το γαρ αμήν δηλοί το μόνιμον της νέας χάριτος, διό εις την Νέαν Διαθήκην πανταχού λέγεται δια να μένειν αυτήν εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος ». ( Οσίου Πατρός Πέτρου Δαμασκηνού “Λόγοι συνοπτικοί πνευματικής γνώσεως” )
Χρησιμοποιώντας το φως του Ταύρου, που εκφράζεται από το Νου- Δία, μπορεί κάποιος να ενεργοποιήσει τον εσωτερικό του Εαυτό, να τον εκδηλώσει σαν θεία ομορφιά και να γίνει ο δρόμος για τους άλλους. Να γονιμοποιηθεί από το Νου και στο ιερό νησί της ψυχής του να γεννήσει τον καρπό αυτής της γονιμοποίησης. Ο Δίας- Νους όποτε καταλαμβάνεται από Έρωτα για μια θνητή, δεν το κάνει για να ικανοποιήσει κατώτερες ορμές, αλλά για να γεννηθεί κάποια θεία ιδιότητα στην ανθρωπότητα, ένας ημίθεος, που θα την βοηθήσει στην εξέλιξή της, που θα γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του θείου και του ανθρώπινου κόσμου.
Τρία γαμήλια δώρα έκανε Ο Δίας- Νους στο αντικείμενο του έρωτά του, τρία όπλα–προτερήματα σ’ αυτόν που επιζητεί τη γνώση. Ο φύλακας Τάλως απεικονίζει τη δύναμη της γνώσης να μας φυλάγει από τις κακοτοπιές της άγνοιας, από την εξαπάτηση και από κάθε είδους δεισιδαιμονία. Ο σκύλος, από τον οποίο δεν ξεφεύγει κανένα θήραμα, εκφράζει την ικανότητα να ανιχνεύει ο άνθρωπος, με επιμονή κι υπομονή, κάθε ίχνος γνώσης και να το ξετρυπώνει, όσο κι αν φαίνεται ακατόρθωτο. Τέλος, η φαρέτρα με τα βέλη που δεν αστοχούν, μας δείχνει ότι ο άνθρωπος που βάζει υψηλούς στόχους, με θεία καθοδήγηση πάντοτε τους στοχεύει. Η γνώση είναι σαν την αιχμή του βέλους, που διαπερνά την αγνωσία και σκοτώνει κάθε ελάττωμα, που πηγάζει απ’ αυτήν.
Από το σμίξιμο Δία- Ευρώπης γεννήθηκαν τρεις γιοι. Είναι οι μεγάλοι αναμορφωτές της Μεσογειακής λεκάνης. Ο Μίνωας με το χρυσό σκήπτρο, που του χάρισε ο πατέρας του Δίας, συνένωσε όλες τις Κρητικές πόλεις και κυριάρχησε σε όλη τη Μεσόγειο. Προώθησε τον πολιτισμό, καλλιέργησε τις τέχνες κι επέβαλε τη δικαιοσύνη. Μέγας νομοθέτης ήταν ο Ροδάμανθυς, που υπήρξε και ιδρυτής πολλών πόλεων(*6). Ο Σαρπηδόνας είχε το προνόμιο να ζήσει συνέχεια τρεις ανθρώπινες γενιές. Ο χαρισματικός ηγέτης, ο σοφός νομοθέτης, ο άνθρωπος που καλλιεργεί τις τέχνες και προάγει τον πολιτισμό, αυτός που παρατείνει την ανθρώπινη ζωή, μπορεί να κατορθώσει τίποτα χωρίς τη γνώση; Αυτά, που αναφέραμε, και πολλά παραπάνω, είναι τα αποτελέσματα της γνώσης, που ο Δίας έφερε στην Ελλάδα διαμέσου της αγαπημένης του Ευρώπης. Από την Ελλάδα μεταλαμπαδεύτηκε σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο κι από ‘κει σε ολόκληρο τον κόσμο.
------------------------------------------------
(*1). Μιλάμε για τον δυτικό πολιτισμό όπως εκφράστηκε από τους αρχαίους Έλληνες κι ο οποίος δεν έχει καμιά σχέση με τον σημερινό, που έχει περισσότερο ανατολικά στοιχεία. Μετά την κατάκτηση της αρχαίας Ελλάδας από του Ρωμαίους, στον ευρωπαϊκό χώρο κυριάρχησε ο νόμος του ισχυρού. Έγιναν αιματηροί πόλεμοι και καταχράστηκαν έννοιες, τις οποίες οι πρόγονοί μας είχαν σε περίοπτη θέση. Οι σταυροφορίες, η ιερά εξέταση, η αποικιοκρατία, η κατακρεούργηση της φύσης στο όνομα του κέρδους, οι άνανδροι βομβαρδισμοί αμάχων για να δοκιμαστεί η τεχνολογία των νέων όπλων, η κατευθυνόμενη τρομοκρατία από μυστικές υπηρεσίες, δεν είναι στοιχεία του δυτικού πολιτισμού, αλλά κακέκτυπα αυτού, ενέργειες ανθρώπων που δρουν από το παρασκήνιο για τη συσσώρευση πλούτου. Με καμία επιβολή δεν μπορούν χώρες ασιατικές, που σε κάθε ενέργειά τους δείχνουν το βάρβαρο πρόσωπό τους, να θεωρηθούν ευρωπαϊκές. Ούτε το Ισραήλ, ούτε η Τουρκία έχουν θέση σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις ή ενώσεις. Είναι χώρες ασιατικές κι εκεί ανήκουν. Φορώντας το ευρωπαϊκό ένδυμα δεν θα πάψουν να είναι βάρβαρες ως προς το ήθος.
(*2). Μήτις : η πρώτη σύζυγος του Δία, μητέρα της Αθηνάς. Ο Ησίοδος μας λέει: « Ζευς δε θεών βασιλεύς πρώτην άλοχον θέτο Μήτιν, πλείστα θεών τε ιδυίαν ιδέ θνητών ανθρώπων » ( Θεογονία, 886). Η Μήτιδα είχε στο μυαλό της όλη τη σοφία των θεών και των ανθρώπων. Ο Δίας θέλησε να ζευγαρώσει μαζί της, μα αυτή για να τον αποφύγει άλλαζε συνέχεια μορφή. Κατάφερε, όμως, να την κατακτήσει, αλλά την κατάπιε ολόκληρη γιατί είχε ακουστά ότι μετά από την κόρη, που θα έκανε, θα γενιόταν γιος, που θα του έπαιρνε τη βασιλεία. Μετά από εννιά μήνες ο Δίας έβγαλε από το κεφάλι του πάνοπλη την Αθηνά, τη θεά της σοφίας.
(*3). Να σχολιάσουμε, εδώ, ότι ο « μείλιχος αιών » δεν σημαίνει πως η γήινη ζωή είναι ήπια και γλυκειά, αλλά υπονοείται η μετάβαση της οντότητας από τον απατηλό υλικό κόσμο στον ουράνιο και πραγματικό. Με τη θεόσταλτη αίγλη απαλλάσσεται από το δύσκολο περιβάλλον της γης, όπου κυριαρχούν οι σκληρές αντιθέσεις κι αντιξοότητες, και μεταβαίνει στην πραγματικότητα και μακαριότητα της αιώνιας ζωής, όπου περιβάλλεται με το ολόλαμπρο φως, το οποίο φέρουν όλες οι εξαγνισμένες ουράνιες υπάρξεις. Για ν’ απολαύσει όμως αυτή τη μακαριότητα και πληρότητα, πλημμυρισμένος από το άφατο θείο φως, θα πρέπει στη Γη να ζήσει ένα βίο αρετής, φτάνοντας στο αναγκαίο επίπεδο κάθαρσης της θνητής του φύσης κι εξαγνισμού.
(*4). Ταύρος. Αποτελεί τον 2ο αστερισμό στον ζωδιακό κύκλο. Εικονίζεται σαν ταύρος, που με σκυμμένο το κεφάλι επιτίθεται στον Ωρίωνα, ο οποίος έχοντας υψωμένο το ρόπαλο αμύνεται. Παριστάνει τον ταύρο, στον οποίο μεταμορφώθηκε ο Δίας για να αρπάξει την Ευρώπη και να τη μεταφέρει στην Κρήτη. Επειδή κολυμπούσε στο πέλαγος και τα πλευρά του ήσαν κάτω από τα νερά, ουσιαστικά φαίνεται το τριγωνικό του κεφάλι. Στην κορυφή του υπάρχει ο αστέρας Σ-Tau, ενώ στη βάση του οι αστέρες α- και γ-Tau. Τα δύο του κέρατα μαζί με τους αστέρες β- και ζ-Tau, που παριστάνουν τα άκρα τους, βρίσκονται μέσα στη ζώνη του Γαλαξία. Στη βάση του κεφαλιού και μεταξύ των αστέρων α- και γ-Tau έχουμε το αστρικό σμήνος των Υάδων, ενώ στον λαιμό του το αστρικό σμήνος των Πλειάδων. Ο λαμπρότερος αστέρας του αστερισμού του Ταύρου είναι ο Λαμπαδίας ( α-Tau ), που είναι γνωστός και ως Αλντεμπαράν.
(*5). « μακάριοι οι εξερευνώντες τα μαρτύρια αυτού. εν όλη τη καρδία εκζητήσουσιν αυτόν ».
( Ψαλμ., ριη’ 2)
(*6). Οι δύο από τους γιους του Δία από την Ευρώπη, ο Μίνωας και ο Ροδάμανθυς, είχαν την τιμή να γίνουν οι κριτές των ψυχών μαζί με τον άλλο γιο του Δία από την κόρη του Ασωπού την Αίγινα, τον Αιακό, όταν αυτές έφταναν στον Άδη.
enaasteri conspiracyfeeds
Πηγή: diadrastiko
Το Μέρος Α΄ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν συνάδουν με το περιεχόμενο της ανάρτησης, όπως και σχόλια υβριστικά προς τους αρθρογράφους, προσβλητικά σχόλια προς άλλους αναγνώστες σχολιαστές και λεκτικές επιθέσεις προς το ιστολόγιο θα διαγράφονται.